Τι σκέφτεσαι τώρα;

σκεφτομαι το ιδιο πραγμα που σκεφτομουν και στο σαββατο ολη μερα.. και την κυριακη ολη μερα.. και την δευτερα ολη μερα....
μη σας πω και ολη νυχτα...

πφφφ πως θα γινει να σκεφτω κατι αλλο?..

Quote:

---

Originally posted by zwhtsa
σκεφτομαι το ιδιο πραγμα που σκεφτομουν και στο σαββατο ολη μερα.. και την κυριακη ολη μερα.. και την δευτερα ολη μερα....
μη σας πω και ολη νυχτα...

πφφφ πως θα γινει να σκεφτω κατι αλλο?..

---

Καλημέρα Ζωήτσα!!!!
Δεν είναι και τόσο άσχημο αυτό που ζείς...
Αναπολείς μια ωραία βραδυά που έζησες... έχεις κάποιον να σκέφτεσαι και κάτι να ονειρεύεσαι και να περιμένεις.... :)

και ομως δεν ειναι τοσο ευκολα τα πραγματα....

τεσπα..

Zwhtsa, παίρνω το θάρρος να σου μιλήσω, αφενός γιατί ως γυναίκες καταλαβαινόμαστε καλύτερα, αφετέρου γιατί μου δίνεις την εντύπωση συγκροτημένου ατόμου και δεν θα ήθελα να πληγωθείς.
Μετά από χρόνια ερωτικής αποχής και δε μιλάω μόνο για σώμα, μιλάω κυρίως για τη ρημάδα την ψυχούλα μας, διψάμε για να ζήσουμε τον έρωτα. Είναι ένα δυνατό και καταιγιστικό συναίσθημα και μας λείπει, η αλήθεια είναι αυτή. Σου το γέννησε από ότι κατάλαβα κάποιος. Κι εδώ έρχεται η προσγείωση. Αυτός ο κάποιος είναι με κάποια και δεν το κρύβει. Λες πως είναι κύριος και δεν κάνει ερωτικές νύξεις. Τότε τι στο καλό ήθελε να καθήσει ένα ολόκληρο βράδυ μαζί σου? Δεν είσαι χαζή, αν αισθάνεσαι κάπως, είναι γιατί σου δόθηκε τέτοιο δικαίωμα. Αν υποθέσουμε πως χωρίζει και είστε μαζί, που θα ήταν ωραίο σενάριο, θα νιώθεις ασφαλής μαζί του, ή μήπως θα φοβάσαι μήπως βγει για ποτάκι με κάποια άλλη φίλη ή συνάδελφο? Δε θέλω να με παρεξηγήσεις, από ενδιαφέρον τα λέω και λέω επίσης πως εκεί που ο έρωτας μας παίρνει τη λογική, χρειαζόμαστε έναν κοινό νου, που συνήθως ανήκει σε κάποιον ξένο.

ava μου, αυτα ακριβως που λες εσυ σκεφτομαι και εγω και λεω πως πρεπει να ξεκολησω. δεν εχει νοημα..

Πώς γίνεται να κρατηθώ μακρυά από τα άτομα που μου κάνουν "κακό" και με πάνε πίσω???
Όταν πρόκειται για την ίδια σου τη μητέρα τα πράγματα περιπλέκονται....

άμα βρεις την λύση πες μου την κ μένα.πάντως όταν με πληγώνει κάποιος ξεσπάω εκείνη την ώρα για να μην με πάει πίσω αργότερα.ειλικρινά είναι πολύ ανακουφιστικό. κ συνήθως μετά κ ο άλλος αρχίζει να νιώθει. αλλά δεν ξέρω την δικιά σου περίπτωσση ,μιλάω για την δικιά μου

στην περίπτωσή μου η μόνη λύση είναι να βρίσκομαι μακρυά τους...
αλλά δυστυχώς λόγω του νοσοκομείου έχουν μπαστακωθεί,και δεν τους θελω...................

Quote:

---

Originally posted by alexandrita
στην περίπτωσή μου η μόνη λύση είναι να βρίσκομαι μακρυά τους...
.

---

μια απο τα ίδια τελείως όμως..ειδικά με τη μάνα μου.και ξέρεις κάτι?η οργή κ το παράπονο μου μεγάλωσαν όταν έπεσα στην ανορεξία κ άρχισα να συνειδητοποιώ τον πάτο και πιθανές συμπεριφορές που με έσπρωξαν εκεί.κουβέντες , βιώματα κτλ.παλιότερα που δεν είχα θέμα ήμουν πολύ πιο cool.οπότε τώρα που με το παραμικρό εξοργίζομαι κ απομακρύνομαι απτους δικούς μου πιστεύω οτι είμαι στον δρόμο του να ασχοληθώ επιτέλους με εμένα κ να σταματήσω να ανακυκλωνω λάθος συμπεριφορές που με πλήγωσαν.πχ η μάνα μ έχει θέμα με το φαι.τέλος.όσο κ να θέλει να το κρύβει με την εμπειρία που έχω μπορώ να το καταλάβω.έτσι υποσυνείδητα κ εγώ μεγάλωσα με την φοβία του να είμαι πάντα αδύνατη ο κόσμος να χαλάσει.και με το που βρέθηκα σε δύσκολες συνθήκες βγήκαν στην επιφάνεια οι δ.δ.πέρασαν μήνες γ να το καταλάβω.κ όταν τα ξεκεθάρισα λίηγο στο μυαλό μ απομακρύνθηκα ακόμα πιο πολύ..προσωρινά τουλάχιστον ώσπου να δυναμώσω λίγο απέναντι στην ανορεξία.(Κ προς Θεού ε, δεν σε παροτρύνω να ξεκόψεις απτους δικού σου:wink2:)

πιστεύω...χωρίς σιγουρια...πρέπει να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε οτι οι γονείς φταίνε για όλα.κ οι χειρότεροι γονείς να είναί είμαστε πάντα οι μοναδικοί υπεύθυνοι για τις πράξεις μας. μόνο έτσι θα ξεχάσουμε τα λάθη του παρελθόντος. αλεξανδρίτα αφέσου στις περιποιήσεις των γονιών σου τις έχεις ανάγκη.κ ας σου γ...αν οι ίδιοι την ψυχολογία.πρέπει όλοι μαζί να λύσετε το πρόβλημα αλλά η αρχή είναι πάντα έτσι δύσκολη. δεν ξέρω αν σε καταλαβαίνω τι ακριβώς περνάς προσπαθώ να συγκρίνω με τα δικά μου

Σκέφτομαι πως θα περάσουν άλλοι 8 μήνες μακρυα απο την αγαπούλα μου που μου τον στέλνουν Λήμνο...Πως θα αντέξω ρε παιδιά?? Πριν λίγο βγήκαν οι μεταθέσεις και είμαι τοοοοοοσσσσσσοοοοοοο σταναχωρημέμη. Δεν μπορώ να του το δείξω κιόλας , δεν θέλω να τον στεναχωρήσω παραπάνω....Αλλα ειμαι χάλια....Δεν παλεύεται η απόσταση σε νησί ρε παιδιά.....Θέλω να συγκεντρωθώ να διαβάσω που δίνω την Παρασκευη και δεν μπορω!!! Είπα να το γράψω εδω μπας και ηρεμήσω λίγο...


Είμαι χάλια........:(:(:(:(:(:(

οχι ρε γαμωτο...
νταξει 8 μηνες, θα περασουν.....
και αμα θες, να του το δειξεις. να μη νομιζει οτι και καλα εισαι ψυχραιμη και δεν τρεχει τιποτα, ενω αυτος θα εχει μελαγχολησει.

υπομονηηηηηηηηηηηηηηηηηηη ηηηηηη

υπομονή βρε κοριτσάκι και περνάει γρήγορα ο καιρός ! θα έχει και εξόδους, δεν πάει εξορία!!! αλλά να του κρατάς αρκετά παρέα διότι μελαγχολούν στο στρατό!! όπως λέει και το clickaki υπομονή!!! είναι δύσκολο!! ίσως αυτό κάνει τη σχέση σας πιο δυνατή! τώρα θα νιώθει ότι σε έχει περισσότερη ανάγκη απο κάθε άλλη φορά!!! με στεναχωριέσαι θα το περάσετε μαζί, όλα θα είναι μια χαρά!!!! ...το θετικό είναι ότι εσύ τουλάχιστον θα ξέρεις που είναι!!! ;)

Quote:

---

Originally posted by Marry Poppins
...το θετικό είναι ότι εσύ τουλάχιστον θα ξέρεις που είναι!!! ;)

---

χεχεχεχεχε :tumble:

:mad::mad::mad::mad: