Σας βάραγαν οι γονείς σας όταν ήσασταν παιδιά;

Quote:

---

Originally Posted by Sevastouli

Απορω γιατι καποιοι να γινονται γονεις.....

Εγω παλι εχω παρα πολυ καλους γονεις ειμαι τυχερη, αν και εχω φαει μερικες και απο τους δυο. Πηραμε ομως αγαπη και οταν τα θυμαμαι μελγχολω που περασαν τα χρονια....ο Πατερουλης μου ειναι Αγιος πραγματικα, η Μανουλα δυναμικη, στοματου, αν ειχα κατι πιο ευκολα τα ελεγα στο μπαμπα παρα στη μανα μου.....Με πυρετο 40 επρεπε να πηγαινουμε σχολειο κτλ πιο πολυ γκρινιαρα θα την ελεγα την μανα μου...αλλα μας στεκονται ( και στην αδερφη μου)μεχρι τωρα.

Ημουν ομως και ενα παιδι που ποτε δεν ελεγα ψεματα, ουτε εφηβεια περασα και γενικα οτι μου ελεγαν το εκανα....Εχω βεβαια ενα παραπονο και απο τους δυο στο γεγον ος οτι σαν πιο μεγαλοι δε με προστατεψαν στον πρωην αντρα μου....επειδη μενουμε σε επαρχια τα πραγματα ηταν δυσκολα και ειδικα ο μπαμπας σκεφτοταν τον κοσμο....ειχα λοιπον καποιους μηνες σχεση μαζι του και επειδη καποιος συγχωριανος μας ειδε τοτε με τα λεγομενα του μπαμπα θα επρεπε να τον παντρευτω....Ομως λιγο πριν το γαμο εβλεπα πολλα και τα εβλεπαν και αυτοι, εγω ειχα μετανοιωσει δεν ηθελα αυτο το γαμο ομως ΕΠΡΕΠΕ να γινει....Εγω με σκυμμενο το κεφαλι και οπως ειπα ενα παιδι που ακουγε παντα τους γονεις δεν μπορουσα να κανω κατι....

Ωσπου εγινε αυτος ο γαμος στα 19 μου....Το τι περασα δεν λεγεται κακοποιηση με οτι συνεπαγεται....Τα εβλεπαν και παλι , ομως τιποτα λλα ουτε εγω μπορουσα οχι πλεον γιατι σκεφτομουν τους δικους μου ΑΛΛΑ γιατι ηρθε η πριγκιπισσα μου και ο κυριοτερος λογος ΦΟΒΟΜΟΥΝ.Κανενας ομως δεν μπορουσε να κανει κατι....και ευτυχως που ειμαι πολυ ησυχη και σκεφτομουν παντα το κοριτσακι μου και δεν του εβγαζα γλωσσα αλλιως δεν θα εγραφα.....
Ζουσα μονο για το παιδακι μου ημουν 23 και ενιωθα 50 το ειχα παρει πλεον αποφαση....με αυτον θα γερασω...ομως στα ματια μου φαινονταν η θλιψη, δεν το εβαλα κατω ομως δεν ξερω απο που επαιρνα τοσο δυναμη......
Ομως ηρθε επιτελους η ωρα και στα 26 με αφησε....αχ δεν μπορειτε να φανταστειτε τη χαρα μου....Τα λογια του μπαμπα:κορη μου μη στενοχωριεσαι θα ερθει ετσι κανει αυτος....ειναι δυσκολο να εισαι χωρισμενη με παιδι, ποιος θα σε παρει? Εντωμεταξυ δεν ξερω αν εχει σημασια αλλα ειμαι αρκετα εμφανισιμη ως γυναικα αλλα ΕΥΤΥΧΩΣ βρηκε αλλη!!!

Δεν με ταραξαν πολυ τα λογια του...του μιλησα ωραια οπως ετσι κανω παντα ειδικα με το μπαμπα μου, του ειπα πατερα δεν τον θελω πισω ξερεις τι περναω, σ'αρεσει να περναει ετσι το παιδι σου? Θα τα καταφερω εγω με το παιδι μου, εσεις θα πεθανετε εγω ομως τι θα κανω με αυτον? Να μου κανει και αλλο παιδι και μετα?
Τα λογια μου τον ταραξαν ετσι μου ειπε ενταξει κορη μου σκυβοντας το κεφαλι, εγω θα ειμαι εδω και θα σε βοηθησω, ομως και η μανα σου...
Μπορει ναι να ηταν ασχημο αυτο που εκαναν αλλα το σημαντικοτερο για μενα ειναι οτι εμαθαν απο τα λαθη τους και οι ιδιοι αυτοτιμωρουνται τωρα και λενε συνεχως τι σου καναμε κορη μου?

Στα 26 μου ειχα την 5χρονη κορη μου....τα καταφερα ομως...πιστευω...

Καθε βραδυ που ξαπλωνω λεω: Την μεγαλωνω σωστα? της λειπει κατι? Μηπως θα εχει ψυχολογικα που ειναι χωρισμενων γονιων? Ο μπαμπας της δεν την βλεπει (δεν εκοψα ποτε εγω τις επαφες τους δεν ειχα το δικαιωμα, ηταν μπαμπας της)Ποτε ομως κιολας τον κατηγορησα ηθελα να βγαλει το παιδι μου τα δικα της συμπερασματα....
Εχουμε 20 χρονια διαφορα σαν αδερφες πλεον...
Κανεις δεν μπορει να την πειραξει γινομαι λυκος να το φαω.... Δεν την χτυπησα ποτε , τιμωριουλες ομως ναι...την εκανα πιο δυνατη απο μενα να διεκδικει τα δικαιωματα της και να τους βαζει ολους στη θεση τους...Και οτι την χαλαει να το πεταει μακρυα....Ποτε δεν της ειπα να μ'αγαπαει με το ζορι δεν μπορω να το πω αυτο....Ομως ειμαι τοοοοοσο υπερηφανη που μου το δειχνει καθε μερα αυτο και βλεπει και τον κοπο που εχω κανει τοσα χρονια.....Οταν ειναι αρρωστουλα δεν θα την παω στο σχολειο θα την αφησω σπιτι να την φροντιζω, οπως δν εκανε η δικη μου μανα...οτι μου ελλειψε να της το δωσω....αν μια μερα δεν εχει ορεξη να διαβασει δεν της φωναζω οπως εκανε η δικια μου....και γω ημουν παιδι και ξερω.....

Η προτραιοτητα μου ειναι αυτη....πρωτα αυτη και μετα εγω, οχι δεν εχω αφησει τον εαυτο μου ισα ισα, αλλα πρω τα αυτη....Μπορει να μην της επερνα ολα τα παιχνιδια που ηθελε Αλλα της εχω δωσει τον εαυτο μου, ειναι το φως μου η ζωη μου....
Σιγουρα θα εχω κανει και εγω λαθη Ομως τα συζητζω μαζι της....Εχει γνωμη και την ακουγα απο βρεφος ολοι μας εχουμε γνωμη, παντα χτυπαω την πορτα του δωματιου της ειναι ο χωρος της οπως τον εχουμε ολοι.....
Ελπιζω να εχω κανει μια σωστη κορη και πανω απ'ολα χωρις καταθλιψεις που με τρομαζει πολυ....Ο θρονος της καρδιας μου ειναι ΜΟΝΟ δικος της...Ευχαριστω πολυ την κορουλα μου που μέκανε και με κανει υπερηφανη ΑΛΛΑ και τους γονεις μου που ειναι διπλα μου σε ολα!!!!

---

Δεν ειχες και τους πιο αγιους γονεις οταν σε εβαζαν να πηγαινεις σχολειο με 40 πυρετο και οταν σε εβαζαν στο στομα του λυκου, εμενα ποτε δεν θα τα εκαναν αυτα οι γονεις μου, μπορει να εφαγα ξυλο, αλλα ηταν το αλλο ακρο στις σχεσεις μου, προτιμουσαν να χωρισω παρα να παιδευομαι, ηταν πιο προοδευτικοι.

Σίγουρα λουλούδι μου, δεν σου είπα οτι ήταν σωστό αυτό που έκαναν..αλλά σιγουρα δεν το έκαναν επίτηδες....ένιωσα αγάπη και από τους δύο όμως, καμία άσχημη ανάμνηση Δεν έχω από παλιά, ίσα ισα νοσταλγώ εκείνα τα χρόνια. Μια πικρία την εχω γι αυτό γιατί πέρασαν τα καλά μου Χρόνια....Τους έχω συγχωρέσει μέσα μου γιατί το ένιωσα ότι μετανιωσαν .
Ακόμη και εσύ να ήσουν μητέρα (δεν ξέρω αν είσαι) θα έκανες κάποια λάθη...που το παιδί σου μπορεί να τα έπαιρνε πιο βαριά από τι θα φανταζόσουν ίσως κιόλας οχι, και εγω εχω κάνει και όλοι, οι καλοί γονείς εχουν έναν και τον ίδιο παράγοντα την αγάπη για τα παιδιά τούς....Από μικρή ένιωθα πολύ κοντά με τους γονείς μου και ότι δεν θα με πρόδωσαν ποτέ....και αυτή τη σιγουριά μου την έδωσαν αυτοί. ..,

Δεν κανω για μανα. Θα ημουν η χειροτερη. Δεν θελω να κανω παιδι ευτυχως. Δεν μου φταιει σε τιποτα. Αλλα χαιρομαι που ειχες καλες αναμνησεις.

Aν μου επιτρεπεις Σεβαστουλη .... τι δουλεια εκαναν οι γονεις σου ?
Αν ειναι πολυ προσωπικα δεδομενα .... γραψε στο χιονι την ερωτηση μου.


(κανω μια ατυπη προσωπικη στατιστικη μελετη, τα τελευταια δεκα χρονια,
να δω αν συγκεκριμενα επαγγελματα δημιουργουν πιο ακαταλληλους
γονεις απο αλλα επαγγελματα ... αν θες ... με βοηθας :rolleyes:)

Quote:

---

Originally Posted by Εξουθενωμένος

Aν μου επιτρεπεις Σεβαστουλη .... τι δουλεια εκαναν οι γονεις σου ?
Αν ειναι πολυ προσωπικα δεδομενα .... γραψε στο χιονι την ερωτηση μου.


(κανω μια ατυπη προσωπικη στατιστικη μελετη, τα τελευταια δεκα χρονια,
να δω αν συγκεκριμενα επαγγελματα δημιουργουν πιο ακαταλληλους
γονεις απο αλλα επαγγελματα ... αν θες ... με βοηθας :rolleyes:)

---

Ιδιωτικοί υπάλληλοι, Να σημειώσω επίσης ότι δεν υπηρχεωτο κλίμα αποφασίζουμε και διαταζουμε. ...αποφάσεις παιρνωνταν και από τους δύο μετά από συζήτηση, υπήρχε αγάπη στο σπίτι και σημαντικό οι ίδιοι μεταξύ τους. Απλά με το θέμα αυτό Δεν έγινε κάτω από πίεση για παράδειγμα αν δεν τον παντρευτείς θα σου σπάσω στο ξύλο Ή θα σε αποκληρωσω κτλ. Οτιδήποτε αν μας έλεγαν πάντα ειδικά ο πατέρας μου με ωραίο τρόπο δεν μας διέταζε...Η αδερφή μου έκανε ότι ήθελε δεν τον πολυακουγε και καλά έκανε....Εγώ όμως μέχρι και τώρα ΣΕΒΟΜΑΙ τον πατέρα μου παρά πολύ και δεν θέλω να τον στενοχωρω ιδίως τώρα που έχει και θέμα υγειας....δηλαδή προτιμώ να πειστώ εγώ παρά να τον στενοχωρω και τους δύο άλλα με τη μαμά μου μπορεί να της ανοίξω τη φωνή ενώ του μπαμπά ποτε....Έχει μετανιώσει δε μπορώ να του το χτυπάω συνέχεια, ξέρετε τι είναι να βλέπετε έναν άνθρωπο γίγαντα και να κλαίει σα μωρό και να λέει τι σου έκανα κόρη μου.
Φαίνεται περίεργο αλλά το ξέρω πολλές φορές πιέζομαι γιατί δε θέλω να τους στενοχωρω....πάντα ήμουν το καλό παιδί....τι να πω έτσι τα βλέπω εγώ....κακία πότε δε τους κράτησα καλό ή κακό.

Μέχρι μια ηλικία πίστευα ότι οι γονείς μου μου έχουν φερθεί με τον καλύτερο των τρόπων. Κλασική περίπτωση θα μου πείτε... Θυμάμαι τον πατέρα μου, κάτι καλοκαιρινά μεσημέρια, να εισβάλει στο δωμάτιο μας (τέσσερα αδέρφια) και να μας χτυπά με τη ζώνη, χωρίς άλλη κουβέντα, γιατί γελάγαμε, κάναμε θόρυβο, τέλος πάντων δεν τον αφήναμε να κοιμηθεί. Αυτό πρέπει να συνεχίστηκε για χρόνια. Όμως το περισσότερο ξύλο το είχε φάει ο αδερφός μου. Θυμάμαι μια φορά που τον χτυπούσε και κάτω από το μπαλκόνι μας, είχαν μαζευτεί τα παιδιά της γειτονιάς. Είχα βγει να τα δω και θυμάμαι ότι κοιτούσαν προς το σπίτι μας με ύφους λυπημένο. Και το γράφω γιατί έως τότε πίστευα ότι θα κορόιδευαν ή κάτι σχετικό.
Μια άλλη εμπειρία είναι σε καλοκαιρινές διακοπές. Ο πατέρας μου με χτύπησε με μια βέργα. Είχα γεμίσει σημάδια στα πόδια. Στο διπλανό δωμάτιο (ήμασταν σε ξενώνα, σε συγκρότημα δωματίων) έκανε διακοπές μια κοπέλα, αρκετά μεγαλύτερη από εμένα, τι αρκετά δηλαδή εγώ πρέπει να ήμουν πέντε με έξι και αυτή πάνω από είκοσι. Τέλος πάντων, αυτή όταν με άκουσε να κλαίω ήρθε στο δωμάτιο μας ενώ έλειπε ο πατέρας μου. Εγώ ήμουν κουλουριασμένος στο ντούζ. Θυμάμαι ότι με αγκάλιασε και με φιλούσε. Μετά με πήρε από το χέρι και πήγαμε βόλτα στην παραλία και γενικά σε όλες τις διακοπές με είχε από κοντά. Το θέμα είναι ότι για πολλά χρόνια δεν μπορούσα να ερμηνεύσω την συμπεριφορά της, μιας και έλεγα γιατί να έρθει να με παρηγορήσει αφού έκανα κάτι κακό και ο πατέρας μου, δικαίως με χτύπησε. Η μάνα μια φορά μου έριξε ένα τσόκαρο στο κεφάλι και πήγα νοσοκομείο για ράμματα. Όλα αυτά σταμάτησαν ξαφνικά όταν πήγα Γυμνάσιο, μετά από μεγάλο πένθος που έπεσε στην οικογένεια μας. Τότε προσπάθησαν να μας πλησιάσουν αλλιώς. Είμαι κοντά στα σαράντα. Τα τελευταία χρόνια, η μητέρα μου, πολλές φορές μου έχει ζητήσει συγνώμη συμπληρώνοντας ότι "αν έκανα κάτι λάθος συγχώρεσε με, δεν ήξερα". Δεν απαντώ κάτι. Αν και μου το έχει πει πάνω από δέκα φορές, ποτέ δεν είπα το παραμικρό...

Quote:

---

Originally Posted by blackcrow

Μέχρι μια ηλικία πίστευα ότι οι γονείς μου μου έχουν φερθεί με τον καλύτερο των τρόπων. Κλασική περίπτωση θα μου πείτε... Θυμάμαι τον πατέρα μου, κάτι καλοκαιρινά μεσημέρια, να εισβάλει στο δωμάτιο μας (τέσσερα αδέρφια) και να μας χτυπά με τη ζώνη, χωρίς άλλη κουβέντα, γιατί γελάγαμε, κάναμε θόρυβο, τέλος πάντων δεν τον αφήναμε να κοιμηθεί. Αυτό πρέπει να συνεχίστηκε για χρόνια. Όμως το περισσότερο ξύλο το είχε φάει ο αδερφός μου. Θυμάμαι μια φορά που τον χτυπούσε και κάτω από το μπαλκόνι μας, είχαν μαζευτεί τα παιδιά της γειτονιάς. Είχα βγει να τα δω και θυμάμαι ότι κοιτούσαν προς το σπίτι μας με ύφους λυπημένο. Και το γράφω γιατί έως τότε πίστευα ότι θα κορόιδευαν ή κάτι σχετικό.
Μια άλλη εμπειρία είναι σε καλοκαιρινές διακοπές. Ο πατέρας μου με χτύπησε με μια βέργα. Είχα γεμίσει σημάδια στα πόδια. Στο διπλανό δωμάτιο (ήμασταν σε ξενώνα, σε συγκρότημα δωματίων) έκανε διακοπές μια κοπέλα, αρκετά μεγαλύτερη από εμένα, τι αρκετά δηλαδή εγώ πρέπει να ήμουν πέντε με έξι και αυτή πάνω από είκοσι. Τέλος πάντων, αυτή όταν με άκουσε να κλαίω ήρθε στο δωμάτιο μας ενώ έλειπε ο πατέρας μου. Εγώ ήμουν κουλουριασμένος στο ντούζ. Θυμάμαι ότι με αγκάλιασε και με φιλούσε. Μετά με πήρε από το χέρι και πήγαμε βόλτα στην παραλία και γενικά σε όλες τις διακοπές με είχε από κοντά. Το θέμα είναι ότι για πολλά χρόνια δεν μπορούσα να ερμηνεύσω την συμπεριφορά της, μιας και έλεγα γιατί να έρθει να με παρηγορήσει αφού έκανα κάτι κακό και ο πατέρας μου, δικαίως με χτύπησε. Η μάνα μια φορά μου έριξε ένα τσόκαρο στο κεφάλι και πήγα νοσοκομείο για ράμματα. Όλα αυτά σταμάτησαν ξαφνικά όταν πήγα Γυμνάσιο, μετά από μεγάλο πένθος που έπεσε στην οικογένεια μας. Τότε προσπάθησαν να μας πλησιάσουν αλλιώς. Είμαι κοντά στα σαράντα. Τα τελευταία χρόνια, η μητέρα μου, πολλές φορές μου έχει ζητήσει συγνώμη συμπληρώνοντας ότι "αν έκανα κάτι λάθος συγχώρεσε με, δεν ήξερα". Δεν απαντώ κάτι. Αν και μου το έχει πει πάνω από δέκα φορές, ποτέ δεν είπα το παραμικρό...

---

παιξε με τα λογια... πες την μανα σου... <<μου κατεστρεψες την ζωη κ θελω να ξερες πως ολλη μου την ζωη μετανιωνα που εχω τοσο μαλακες ανθρωπους για γονεις... κανονικα τωρα επρεπε να σε σκοτωσω στο ξυλοκ να γελαω αλλα δεν ειμαι τοσο αχριστο σκουπιδι σαν εσενα... απλα θα σε παρατισω κ δεν θα σε φροντισει κανεις... θα σε αφησω να πεθανεις σαν σκυλι στο δρομο... αα κ επεισης θα χερωμουν πολυ μετα τον θανατο σου να κεγεσαι στην κολαση... γτ μονο αυτο θα σου αξιζει

Εμένα με χτυπούσαν δυο-τρεις φορές τη μέρα "για να γίνω άνθρωπος". Όχι η μάνα μου, γιατί δε ζούσα μαζί της, αλλά η γιαγιά μου που με μεγάλωσε και έπασχε από νευρασθένεια. Έτσι το έλεγαν εκείνη την εποχή, δεν ξέρω από τι ακριβώς νοσούσε...

Ναι εμένα με χτυπούσαν Κ Τον αδερφο μ
Κ αγόρια σχέσεις αργότερα στην ζωή μ κακοποίηση είχα
Κ φίλες ποτε σωστές δν είχα.
Γενικά μεγάλωσα κ μου επιτίθονταν οι άνθρωποι χωρίς ν κάνω κάτι
Απλά βγάζαν τα αποθυμενα τους πάνω μου
Τώρα όπως συνήθως είμαι μόνη Δν υπάρχουν καλοί άνθρωποι κ το είδα από μόνη μαλκιες λένε να μην χάσεις ελπίδα ! Τόσα χρόνια το βλέπω μόνη μ

Quote:

---

Originally Posted by δελφίνι

Εμένα με χτυπούσανε οι γονείς μου όταν ήμουνα μικρή και ο αδελφός μου όταν μεγάλωσα λιγάκι....:(

---

Ναι κ μένα κ ο αδερφός γιατί έτσι έμαθε
Αλλά σταμάτησε τώρα
Η μάνα μ είναι τρελή εξακολουθεί ν βρίζει ότι θ σκοτωσει να φοβερίζει ξανά να προκαλέσει για να χτυπήσει αλλά έχω φύγει Αυστραλία κ δν θέλω σχέσεις αλλά εξακολουθεί ν βρίζει

Εγώ έφαγα ξύλο από μικρή με ζώνη κ χαστούκια βαριά
Ο αδερφός μ στο γυμνάσιο μπουνιές από τ πατέρα μ κ μικρός κ δν έκανε τπτ ούτε εγώ ούτε αυτός
Συχαινομαι τους γονείς μ πραγματικά
Η ******* η μάνα μ γρατσουναγε την μάπα πήγαινα με μελανιές στο λύκειο κ γυμνάσιο
Άσε π ο ξεφτίλας ο πατέρας μ πολλές φορές μας χτύπαγε να την ικανοποίησει κ έλεγε χτυπά τα κολοπαιδα σου εγώ βγαίνω έξω. Η αηδία η ίδια κ έφερνε γκόμενους στο σπίτι συνέχεια γαμιοταν κ ο πατέρας κ στα τέτοια του σε εμάς ξέσπαγαν κ αυτός έφερνε γκόμενες ! Οι δυο ξεφτίλες ! Έζησαν την ζωή τους αλλά κουμάντο στα παιδια ν μην έχουμε φίλους ν βγούμε κ να μας ξεφτιλίζουν στην περιοχή τα καναν αλλά αυτοί ζούσαν καναν ότι γουστάρανε ! Κ η αστυνομία όταν πήγα για την μάνα μ δν έκανε τπτ έσκυψα το κεφάλι πληγωμένη με μελανιές στο λύκειο πήγαινα τότε κ μ λένε τραβα σπτι δν ντρέπεσαι ν παίρνεις αστυνομία άκου ξεφτιλα οι μπάτσοι

Τρώγαμε ξύλο αλλά σε νορμάλ επίπεδα με καμιά λεπτή βέργα από δέντρο η παντόφλα λίγο πολύ όλοι έχουμε φάει

Τι λετε ρε παιδια , να σηκωσουν χερι οι γονεις μου πανω μου ? αδιανοητο, ουτε χαστουκι δεν εχω φαει ........αυτα ειναι για βαρβαρους γονεις μονο ( σορυ παιδια , αλλα αυτο πιστευω ) .........στην Γενευη που μεγαλωσα , εκει μεναμε , μεχρι το 70 , δεν υπηρχε ξυλο ουτε σε επιστημονικη ( αρρωστη ) φαντασια .........

Όχι δεν με βαραγαν... Αλλά με είχαν γραμμένη και με πλήρωναν για να μην έχω παράπονο...

"When a child is abused, he invari*ably blames himself because (consciously or subconsciously) that is the best of the available alternatives. If he blames the adult, he will be terrified by his dependency on incompetents who are unable to take care of him. If he blames no one, pain becomes random and unpredictable and therefore even more frightening because he has no hope of controlling it. Blaming himself makes the abuse easier to understand and therefore possible to control—he can feel that he somehow causes the abuse and therefore will be able to find a way to end it, or he will give up and accept that he is “bad.”