Κρίσεις πανικού - καθημερινότητα - δουλειά

Blue σου στειλα π.μ.
(Αραγε τι σημαινει π.μ. , "προ μεσημβριας" , "προ μελαγχολιας" , "προ μακακιας", "προ μνημονιου" , "περσοναλ μεσατζ" ?)

Φιλοι αγαπημενοι γεια σας!
Οχι δεν κανω προσφονηση σε εκπομπη μαγειρικης.
Απλα εχουμε καιρο να τα πουμε και ειπα να πω ενα γεια.
Οκ,δεν θελω να πω μονο ενα γεια.
Θελω να πω σε οσους δεν ειναι καλα αλλα και σ'αυτους που ειναι οτι με υπομονη και επιμονη ολα γινονται.
Ειμαι 3 μηνες τωρα χωρις εφεξορ μονο με ζαναξ και ναι μεν εχω σκαμπανευασματα αλλες φορες αμελητεα αλλες φορες πιο εντονα αλλα σημασια εχει ακομα και αγχη μας (συγκεκριμενα ή αφηρημενα) οσο μπορουμε να τα "τακτοποιουμε".
Ακομα και τωρα που γραφω δεν ειμαι στα καλυτερα μου και χωρις εμφανη λογο αλλα προσπαθω να το προσδιορισω για να το εχω υπο ελεγχο. Οσο μπορω.
Δεν τελειωνει ο κοσμος με την διαταραχη αγχους.
Κι ας φαινεται κολαση αληθινη.
Πες πως ειναι ενα σκουντηγμα για να ξυπνησουμε και να δουμε τη ζωη μας με αλλο ματι.
Οκ δεν εχουμε κουραγιο και ναι εχουμε κουραστει.
Δεν ειναι πιο κουραστικο ομως καθε τρεις και λιγο ταχυκαρδιες,μουδιασματα,πα νικοι κλπ κλπ κλπ;
Λιγη υπομονη,πολυ κουραγιο,πολλη δυναμη και αγαπη χρειαζεται.
Αγαπη για τον εαυτο μας και σεβασμος προς τον εαυτο μας.

Και συνεχιζω εν μεσω περιοδου πληρους εξαρσης αγχους.
Κοιμαμαι ευκολα αλλα ξυπναω 2 και 3 φορες εντρομη και δυσκολευομαι να ξανακοιμηθω.
Ολα μου φαινονται βουνο ειδικα οταν το αγχος βαραει κοκκινο.
Απελπιζομαι αρκετες φορες την ημερα και αλλες τοσες αισθανομαι εξαντλημενη.
Σκεφτομαι αυτο που λεει και ο τιτλος του νηματος...
Κρισεις αγχους (αυτη τη φορα), καθημερινοτητα, δουλεια και πως την παλευει κανεις με ολα αυτα οταν καλα καλα δεν μπορει να διαχειριστει τον εαυτο του.
Θελω να πω σε οσους διαβαζουν και εχουν αγχωδη διαταραχη ή διαταραχή πανικού ή οποιαδηποτε διαταραχη οτι σας θαυμαζω.
Ειλικρινα θαυμαζω τους ανθρωπους που μεσα απο τοση σκοτεινια βρισκουν το κουραγιο και ανταπεξερχονται σε μια καθημερινοτητα εφιαλτικη και ξυπνουν την αλλη μερα και κανουν το ιδιο.
Μεχρι και πριν 2 χρονια η λυση που εδινα ηταν να φευγω.
Απο δουλειες γιατι δεν αντεχα, απο σχεσεις πριν καλα καλα αρχισουν ακριβως γιατι δεν μπορουσα να διαχειριστω αυτο που μου συμβαινει.
Το αποτελεσμα φυσικα ηταν καποια στιγμη εκτος απο ανεργη να ειμαι και μονη μου και να λυπαμαι τον εαυτο μου.
Τα τελευταια χρονια και αν δεν ηταν η λατρεια δεν θα τα καταφερνα γιατι παντα διπλα μας πρεπει να εχουμε ανθρωπους που θαυμαζουμε και που μας προαγουν, λογω της λατρειας ή με αφορμη την λατρεια αποφασισα να την δω αλλιως και προσπαθω αντι να φευγω.
Μεχρι τωρα εχει πιασει η τακτικη αυτη του "προσπαθω καθε μερα να ειμαι ορθια, να κανω αυτα που οφειλω κυριως στον εαυτο μου και να γινομαι καλυτερα και καλυτερη".
Ποτε δεν ειναι ευκολο.
Ουτε με τον καιρο γινεται πιο απλη η διαδικασια του να διαχειριστω μια περιοδο κρισης και να βγω απο αυτην.
Το μονο που αλλαζει ειναι η γνωση.
Καθε σκοτεινη περιοδος μου μαθαινει καινουρια πραγματα για μενα, για το τι με ενοχλει, τι πρεπει να αλλαξω και τι αν αποδεχτω.
Και φυσικα η γνωση οτι οσο οδυνηρο και να ειναι αυτο που μου συμβαινει, οσο και να με κανει να θελω στην κυριολεξια να παω καπου να κρυφτω, αν σταθω ορθια και μπροστα στο προβλημα αυτο σιγα σιγα θα αρχισει να υποχωρει.
Οχι δεν ειναι ευκολο και οχι δεν γινεται απο τη μια στιγμη στην αλλη.
Πολλες φορες με βοηθαει να να σκεφτομαι μονο τη δεδομενη στιγμη και πως θα την αντιμετωπισω γιατι η επομενη μερα μου προκαλει τρομο.
Ο καθενας βρισκει τροπους.
Για να μην μακρυγορω αλλο, αυτο που οφειλω στον εαυτο μου (κι ας ειναι οικονομικα βαρυ αυτην την στιγμη) ειναι να κανω ψυχοθεραπεια για να εχω εναν "οδηγο" σκεψης και πραξης.
Οχι αλλα φαρμακα.
Δεν τα απορριπτω γιατι ποτε δεν ξερεις τι σου ξημερωνει αλλα αυτο που ξερω ειναι οτι σε μενα τουλαχιστον λειτουργησαν ως σφουγγαρι που ρουφουσε ολα τα κακως κειμενα, με αφηναν με μια γλυκεια αισθηση οτι ολα καλα θα πανε χωρις ομως να κινητοποιουμαι.
Το αποτελεσμα ηταν το σφουγγαρι καποια στιγμη να ξεχειλισει.
Οτι γινεται με καθε νορμαλ ανθρωπο δλδ που εχει ενα νορμαλ μεγεθους σφουγγαρι μεσα του.
Απλα θεωρω οτι το δικο μου μεγαλωνε με τα φαρμακα και ειχε τεραστια απορροφητικοτητα.
Και φυσικα γι'αυτο και οταν ξεχειλησε κληθηκα να μαζεψω να ασυμαζευτα.
Αλλά θεωρω οτι ακομα κι αυτο, μακροπροθεσμα καλο μου κανει.
Ασχημες μερες ναι.
Αλλα θα την παλεψουμε κι αυτη τη φορα.
Καλη δυναμη σε ολους.

Ετσι για την ιστορια και την τηρηση της παραδοσης, ας κανω ενα update.
4 μηνες χωρις εφεξορ και απο τον Σεπτεμβριο ειμαι σχεδον μια εβδομαδα on και μια εβδομαδα off.
On εννοω καλα, off εννοω οχι καλα.
Με εχει θορυβησει αρκετα το οτι η συχνοτητα των off ημερων εχει αυξηθει και με βαζει σε σκεψεις τυπου "μηπως θα επρεπε να ξαναπαρω εφεξορ".
Ο γιατρος μου δεν εχει αναφερει κατι τετοιο και δεν θα ηθελα κατι τετοιο.
Μηπως πρεπει ο εγκεφαλος να εξασκηθει στα νεα δεδομενα και πρεπει να δωσω χρονο;
Η λογικη εξηγηση ειναι αυτη.
Πες το στο σωμα μου αυτο ομως οταν τραβαει τα ζορια του.
Δεν ακουει κανεναν.
Αραγε ο καθημερινος αγωνας που δινουμε ολοι εδω μεσα, εχει ποτε αποτελεσμα;
Θα δουμε τους καρπους των κοπων μας (και ξερετε πολυ καλα για ποσο κοπο μιλαω).
Δεν τα παραταω γιατι ουτε το δικαιωμα εχω ουτε και θελω.
Απλα αναρωτιεμαι σε μια αρκετα ευαλωτη στιγμη που το παραπονο εχει κατσει εδω διπλα μου...

Γεια σας και απο μένα!
Το μίνι ιστορικό μου.Είμαι 26 στα 27 και πριν 9 μήνες έπαθα κρίσεις πανικού.Πήγα σε γιατρό,χαπακώθηκα με τη μία,έκανα και ψυχοθεραπεία και καθώς έφτασα να νιώθω αρκετά καλά,είπα τέλος τα χάπια και έχω 2 βδομάδες off,σε συνεννόηση με το γιατρό βέβαια.
Το θέμα είναι πως όλα επανήλθαν.Δυσθυμία,δύσπνοι ες,άγχος στο φουλ όλη μέρα(αν και εγώ παραδόξως αγχώνομαι πιο πολύ το βράδυ).
Το συμπέρασμα είναι πρώτον,πως δε μου ταίριαξε αυτός ο γιατρός,αλλά επειδή ήταν γνωστός μας και δεν είχα οικονιμική υποχρέωση,δεν είχα και τη δυνατότητα επιλογής.Μου σταμάτησε την ψυχοθεραπεία ακριβώς όταν μου σταμάτησε και τα χάπια,αλλά τελικά ρε παιδιά,χαώθηκα πάλι.Όντως τα χάπια σε κάνουν να αισθάνεσαι καλά,αλλά μπαίνεις στο τρυπάκι της επαναπάυσης,λες πάει τέλειωσε ας χαλαρώσω τώρα.Ναι,βεβαίως και να χαλαρώσεις,αλλά πρέπει να τη δεις "αλλιώς".Νομίζω δηλαδή,πως αν συνεχίσεις το ζειν σου όπως ήξερες,δε θα αλλάξει κάτι.
Τώρα μου έχουν σκάσει διάφορα ψυχοσωματικά,γαστρίτιδες κτλ.Είμαι και σε καιρό αδράνειας,που έίναι το χειρότερο στις φάσεις αυτές.Νομίζω όμως πως πρέπει να ξαναρχίσω ψυχοθεραπεία,γιατί θεωρώ πως οι φάσεις πανικού θέλουν διαχείριση με πρόγραμμα,και πρακτικό και ψυχολογικό.Θέλω να πιστεύω πως θα περάσει,πως θα νιώσω καλύτερα σύντομα,γι'αυτό μπαίνω καμιά φορά εδώ μπας και πετύχω καμιά αισιόδοξη ιστορία..(βέβαια φαντάζομαι,όποιος το έχει ξεπεράσει δεν έχει καμιά πρεμούρα να το αναφέρει,προτιμά να απoλαμβάνει τη ζωή του μακρυά από το πισί ;) ).

Γιατί έπαθες τις κρίσεις πανικού?

Βίωσα μια περίοδο άγχους καθώς έκανα κάποιες αλλαγές στη ζωή μου τελευταία,αλλά η πρώτη κρίση με έπιασε στο άκυρο,ενώ όλα έβαιναν σχετικά καλώς!!Από τότε κατήφορος.Άρχισα να φοβάμαι τα πάντα,κυρίως επειδή δεν κατάλαβα τι είχα και γιατί το είχαΉμουν ανέκαθεν μηδενιστική και ανικανοποίητη,και έχω βιώσει και κάποια δυσάρεστα πράγματα στο μεγάλωμά μου,αλλά τι φταίει πιο πολύ από όλα προφανώς ακόμη δεν το έχω βρει.Όταν πανικοβάλλεσαι,με τη γενικότερη έννοια,δεν μπορείς να συνομιλήσεις καθαρά με τον εαυτό σου...

Μήπως ήσουν σε φάση υπερκόπωσης?
Τις κρίσεις πώς τις βίωνες? έτσι στα ξαφνικά τελείως?

Τότε μπορεί να ήμουν,τώρα δεν ξέρω γιατί με ξανάπιασε,'ισως ο ενδόμυχος φόβος ότι δε στηρίζομαι στα χάπια πλέον,ίσως και το ότι δεν το δούλεψα όσο έπρεπε..
Την πρώτη φορά ήταν όντως απρόσμενο όταν με έπιασαν,τώρα το ψιλοπερίμενα με βάση το άγχος που είχε αυξηθεί τελευταία,αποσυρόμενη απο την αγωγή.

Να σε ρωτήσω Judith, στο γιατρό τί είπες και διέγνωσε κρίσεις πανικού?
Ρωτάω γιατί νιώθω ότι έχω περάσει κάτι παρόμοιο αλλά δεν μου είπε ο γιατρός για πανικό αλλά για άγχος...

Ο γιατρός μου είπε πως έπαθα κρίσεις πανικού από σωρρευμένο άγχος κτλ,μου έγραψε κατευθείαν ηρεμιστικά και αντικαταθλιπτικά τα οποία και πήρα για οχτώ μήνες.Δεν 'εγινε όμως σωστή δουλειά από ό,τι φαίνεται...Αν θες στείλε μου πμ,για να τα πούμε.

Χαιρετω κι εγω,
Αν και ειμαι σε γενικες γραμμες κατα των φαρμακων γιατι ειχα κακη εμπειρια λογω κακης χρησης, θεωρω οτι αν ληφθουν τα σωστα φαρμακα για ενα ορισμενο χρονικο διαστημα και παντα σε συνδυασμο με ψυχοθερπεια, γινονται θαυματα.
Εγω επαιρνα εφεξορ για παρα πολλα χρονια και κατα τη γνωμη του γιατρου που με παρακολουθει τωρα ηταν λαθος φαρμακα για τη δικη μου περιπτωση.
Με βοηθησε να τα κοψω και αφησαμε μονο τα ζαναξ.
Βεβαια επειδη η ψυχοθεραπεια που κανω προφανως δεν με καλυπτει (γιατι δεν ειναι εντατικη) και επειδη δεν εχει μαθει ο εγκεφαλος μου να λειτουργει χωρις "βοηθεια" εκανα μια βουτια τον τελευταιο μηνα αρκετα μεγαλη.
Το μονο που εκανα γιατι δεν θελω να παρω αντικαταθλιπτικα ηταν να παρω επιπλεον ζαναξ μεχρι να ισιωσω και βλεπουμε.
Γενικα θελω να πω οτι σημασια εχει η γνωση του προβληματος κυριως και μετα η φαρμακοθεραπεια και η ψυχοθεραπεια.
Ευχομαι οτι καλυτερο παιδια ειλικρινα.
Και οτι θελετε εδω ειμαστε να τα λεμε.

Υπάρχει κάποιος που θεραπεύτηκε τελείως από τις κρίσεις?