Όχι, δυστυχώς δεν είμαι μικρούλα... Είμαι 45 χρονών... Εσύ;Quote:
Originally Posted by Ανεμονη
Κι εγώ θα μείνω μόνη κάποιες μέρες για τον ίδιο λόγο, θα κάνουμε παρέα η μία στην άλλη :)
Έχουμε κι ένα άλλο κοινό, κι εγώ φοβάμαι...
Printable View
Όχι, δυστυχώς δεν είμαι μικρούλα... Είμαι 45 χρονών... Εσύ;Quote:
Originally Posted by Ανεμονη
Κι εγώ θα μείνω μόνη κάποιες μέρες για τον ίδιο λόγο, θα κάνουμε παρέα η μία στην άλλη :)
Έχουμε κι ένα άλλο κοινό, κι εγώ φοβάμαι...
μακάρι να έμενα κι εγώ λίγο χωρίς ανθρώπους και φασαρία για 4 μέρες.
να ασχοληθώ με το σπίτι μου ήσυχα και να ρεμβάσω βρε αδερφέ.
Δεν αισθάνομαι καλά... Ήρθε η μέρα να μείνω μόνη μου και νιώθω πολύ άγχος... Τόσο που τρέμουν τα χέρια μου και ζαλίζομαι λίγο...
Πλάνη είναι αυτός ο φόβος Κυκνε...Αλλοι επιθυμούν να μείνουν μόνοι και το απολαμβάνουν...Το ίδιο πράγμα που κάποιους άλλους τους φοβίζει...Απασχόλησε το μυαλό σου με κάτι και θα φύγει...Θα το συνηθίσεις..Σκέψου ότι στην χειρότερη μπορείς να πάρεις ενα ηρεμιστικό και είσαι καλυμμένη.Quote:
Originally Posted by Κύκνος
Το απασχολώ όσο μπορώ, ακούω μουσική αλλά προς το παρόν δεν έχει φύγει και πήρα και ηρεμιστικό και δεν έκανε πολλά πράγματα... Ακόμα φοβάμαι... Και νόμιζα ότι θα είμαι πιο ψύχραιμη αλλά μάλλον έκανα λάθος... Βέβαια είναι επειδή είναι η πρώτη μέρα, νομίζω πως αύριο θα έχω προσαρμοστεί κάπως...Quote:
Originally Posted by Yoco Choco
Κατά λάθος έκανα διπλό ποστ, άκυρο το δεύτερο...
Μια χαρά θα είσαι αύριο, η πρώτη μέρα είναι δύσκολη.Quote:
Originally Posted by Κύκνος
Κι εγώ έτσι νόμιζα αλλά ακόμα με πιάνουν κρίσεις πανικού...Quote:
Originally Posted by Player
Αισθάνομαι υπέροχα που φροντίζω την μητέρα μου! Την έχω κάνει μια κούκλα! Και της αξίζει! Έχει Πάρκινσον και δεν μπορεί να φροντίσει τον εαυτό της γι΄ αυτό αναλαμβάνω εγώ και χαίρομαι που τα καταφέρνω!
Μπράβο σου που κάνεις κάτι για κάποιον άλλο που του κάνει καλό και το χρειάζεται, σεβόμενη πάντα και τις δικές σου ανάγκες.!
Ευχαριστώ user μου, αν και είναι υποχρέωση μου!
Δεν αντέχω άλλο... Κουράστηκα να φοβάμαι... Θα μιλήσω στο γιατρό στην επόμενη συνεδρία μου, δεν γίνεται να υποφέρω έτσι όποτε πρέπει να μείνω μόνη... Μάλλον είχα υπερεκτιμήσει τις δυνάμεις μου...
Από μόνοι μας πρέπει να ξεφοβηθούμε και αυτό γίνεται με την έκθεση και την συνήθεια...Μακάρι να υπήρχε ένα μαγικό χάπι να διώχνει τους φόβους...Κανε υπομονή!Quote:
Originally Posted by Κύκνος
Καλησπέρα...Quote:
Originally Posted by Yoco Choco
Δεν χρειάζεται να κάνω άλλο υπομονή γιατί γύρισαν οι δικοί μου σήμερα κι αμέσως ηρέμησα αλλά πρέπει να βρεθεί μια λύση γιατί σίγουρα θα χρειαστεί κάποια στιγμή να ξαναμείνω μόνη... Γι' αυτό λέω ότι πρέπει να το συζητήσω με το γιατρό να δω πως μπορώ να μην πανικοβάλλομαι... Όσον αφορά την συνήθεια, δεν το έχω συνηθίσει επειδή δεν συμβαίνει συχνά...
Εδώ και δύο μέρες αισθάνομαι χάλια, σε κάποιο βαθμό όπως αισθανομουν στην αρχή που ήταν αυτή η αιτία να ξεκινήσω τα χάπια!
Επιδομα 3 χιλιαρικα κ μετα δουλεια με 5000 ευρω κ θα γινετε ολοι ομορφοι κ καυλεροι
Αισθανομαι χαλια γιατι δεν μπορω να διαχειριστω να με απορριπτουν.. σκεφτομαι οτι με απορριπτουν επειδη δεν βλεπουν τιποτα καλο σε εμενα. Τετοιες σκεψεις με καταστρεφουν κ δεν θελω να σηκωθω απο το κρεβατι..
Μπράβο σου που την φροντίζεις όσο μπορείς, πολλοί δεν ασχολούνται όταν κάποιος γονιός πάθει κάτι.Quote:
Originally Posted by HarleyQuinn
Έγινε κάποιο συμβάν τις τελευταίες δυο μέρες που σε επηρέασε;Quote:
Originally Posted by andreas86
Δεν θα μπορούσα να την αφήσω στο έλεος, δεν μου πάει η καρδιά.Quote:
Originally Posted by Player
Εγώ πάλι αισθάνομαι έναν απέραντο θυμό προς τους γονείς μου και κυρίως προς τον πατέρα μου... Ή μητέρα μου είναι πιο συνεννοησιμη αλλά κι αυτή με νευριάζει ώρες ώρες..
Είναι θυμός που καταλήγει σε στενοχώρια.. Στενοχώρια γιατί αισθάνομαι ανίκανη να διαχειριστω τον θυμό και στο τέλος με πνίγει...
Είμαι αρκετά μεγάλη και μένω με τους γονείς μου... Και με έχουν κουράσει...
Ήθελα από μικρή να ανοίξω τα φτερά μου και να φυγω απ το σπίτι αυτό... Εν τέλει αρρώστησα κι αυτό με πήγε πίσω..
Τώρα είμαι καλά αλλά δεν κάνω βήματα για ανεξαρτητοποιηση... Δηλαδή προσπαθώ να κάνω βήματα αλλά ξαναγυρνάω πίσω... Κι έτσι είμαι στο ίδιο σημείο τόσα χρόνια...
Αισθάνομαι εγκλωβισμένη...
Και ένας λόγος που δε βρίσκω δουλειά είναι επειδή αφενός δεν έχω κάποιο πτυχίο κι αφετέρου επειδή στις προχειροδουλειες οι άνθρωποι είναι πιο απότομοι και απαιτητικοί...
Και δεν αντέχω σε ανταγωνιστικα περιβάλλοντα...
Αισθάνομαι πως οι γονείς μου σαν να έχουν στραγγίξει και ξεζουμισει την προσωπικότητα μου...
Μενοντας τόσα χρόνια μαζί τους έχω αρχίσει και τους μοιάζω σε όλα τους τα στραβά σε σημείο που να είμαι πιο γκρινιάρα και πιο γριά στο μυαλό απ αυτούς...
Σκέφτομαι εδώ και πολλά χρόνια να πάω σε μοναστήρι άλλα με τόσο θυμό που έχω δεν μου παει η καρδιά να το κάνω κι αυτό... Θα ναι σαν να λέω ψέματα στον εαυτό μου.. Γιατί ο Θεός μας θέλει συμφιλιωμενους τους ανθρώπους αλλά εγώ δεν πρόκειται να χωνέψω ποτέ τον αυταρχικό πατέρα μου και τη δουλικη συμπεριφορά της μητέρας μου...
Με αηδιάζουν αμφότεροι... Συγγνώμη κιόλας αλλά αυτή είναι η αλήθεια...
Στη θεση σου θα εβαζα ως κινητρο να βγαλω τα δικα μου λεφτα για να νοικιασω και να μενω μονη μου. Αρχικα θα εψαχνα μια δουλεια εχοντας στο μυαλο μου οτι κανοντας λιγη υπομονη, θα καταφερω να εχω τον δικο μου χωρο. Ειμαι και εγω σε μια παρομοια φαση, που νιωθω την αναγκη να φυγω απο το πατρικο μου και να ανοιξω τα φτερα μου εχοντας τον δικο μου χωρο.. Τα οικονομικα ειναι δυσκολα αλλα η ζωη θελει μαχες! Ας ειναι οι γονεις σου το κινητρο, για να γινεις ανεξαρτητη βγαζοντας τα δικα σου λεφτα και εχοντας στο τελος τον δικο σου χωρο. :)
Χάλια, αισθάνομαι μια πίεση μέσα μου, μου έρχεται να ουρλιαξω!
Όχι τα ίδια όπως πάντα, το μόνο που με αγχόνη είναι το θέατρο που παίζω, αλλά εκεί δεν είναι μόνο τώρα εδώ και καιρό είναι.
Σ ευχαριστώ πολύ για την απάντηση Στέλλα...
Δηλαδη πιστεύεις καλύτερα να κυνηγήσω μια δουλειά έτσι όπως είμαι χωρίς πτυχίο? Ή να προσπαθήσω να τελειώσω κάτι και να ψάξω μετά για δουλειά?
Έχω τελειώσει ένα ιεκ αλλά εκκρεμούν κάτι εξετασεις πιστοποίησης...
Αλλά και να μη δουλέψω σε αυτή τη δουλειά του ιεκ δεν με πειράζει γιατί έτσι κι αλλιώς δεν καίγομαι για το αντικείμενο...
Και γενικά δυσκολεύομαι πολύ να διαβάσω...
Κατά καιρούς ψάχνω στις αγγελίες και στέλνω βιογραφικά άλλα όλες τις φορές που έχω περάσει από συνέντευξη δεν με έχουν πάρει...
Εκτός από μια φορά σε ένα κατάστημα με βρεφικά είδη που απλά έγραφε απ έξω ζητείται πωλήτρια και με δέχτηκαν! Και χαρηκα πραγματικά... Αλλά από ανασφαλεια δική μου επειδή δεν έχω ξαναδουλεψει, έκανα πίσω... Κρίμα τώρα που το σκέφτομαι...
Αλλά αυτο ηταν μια φωτεινή εξαίρεση... Ο κανόνας είναι να μη με δέχονται στις δουλειές...
Οπότε λες να συνεχίσω να ψάχνω έτσι δουλειά? Ή να πάρω κι εγώ κάνα χαρτί?
Έχω απογοητευτει πάντως με το θέμα εργασία....
Καλησπέρα,Quote:
Originally Posted by pause
Και εγώ μια από τα ίδια είμαι για δουλειά.
Δυστυχώς δεν έχω πτυχίο και δεν μπορώ να δουλέψω λόγω άγχους.
Εγώ θα σου πρότεινα εάν μπορείς να διαβάσεις να πάρεις την πιστοποίηση από το ΙΕΚ, αλλά άμα δεν σε εκφράζει αυτό το αντικείμενο διάλεξε κάτι άλλο και σπούδασε, γιατί χωρίς ένα χαρτι θα είναι πιο δύσκολο να βρεις δουλειά.
Π.χ μπορείς να πας σε ανοιχτό πανεπιστήμιο, κολλέγιο, να δώσεις πανελλήνιες η να πας σε μια πρακτική δουλειά σε ένα ΙΕΚ δλδ όπως σεφ,ζαχαροπλαστικής κ.λ.π.
Ναι κι εγώ αυτό νομίζω πρέπει να κάνω Player... Να πάρω ένα χαρτί και μετά να ψάξω για δουλειά...
Αλλά αργεί τόσο πολύ κι αυτό μεχρι να γίνει... Και μέχρι τότε πρέπει να μένω με τους γονείς μου.. Και να θυμώνω και να τρώγομαι με τα ρούχα μου...
Τέλος πάντων...
Ό καθένας με το σταυρό του...
Ίσως θα έπρεπε να τους κάνεις μια κουβέντα, να εξηγήσεις μερικά πράγματα, αλλά να μου πεις ο άνθρωπος σε μεγάλη ηλικία δεν αλλάζει , οπότε δεν θα σε ακούσουν.Quote:
Originally Posted by pause
Δεν είναι ότι μου συμπεριφέρονται άδικα ή μου κανουν φανερά κάποιο κακό.
Υπάρχει κάτι σαν ηλεκτρισμός μεταξύ εμένα και του πατέρα μου κυρίως, που δεν μπορώ να τον εξηγήσω.. Δηλαδή με το που τον βλέπω φορτιζομαι με θυμό... Χωρίς να έχει κάνει κάτι...
Ίσως θυμάμαι παλιά σκηνικά στο σπίτι, όπου τότε όντως είχα λόγο να του κρατάω μούτρα.. Τώρα δεν δημιουργεί προβλήματα στο σπίτι αλλά εμένα μου έχει μείνει ένας θυμός και μια αηδία..
Επίσης το ότι πρέπει κάθε φορά να δίνω αναφορά πού πάω και με ποιον πάω βόλτα και τι ώρα θα γυρίσω, με θυμωνει επίσης...
Γιατί λέει έχουν την ευθύνη μου και πρέπει να ξέρουν.. Κι επειδή λέει στο παρελθόν είχα δώσει δικαιώματα να ανακατευτούν επειδή έκανα πατάτες λέει..
Εγώ αυτό το εκλαμβάνω σαν εμπλοκή στη ζωή μου...
Καταλαβαινω ότι ανησυχούν αλλά κι εγώ τι φταίω? Να αισθάνομαι πως δεν έχω κανένα μυστικό απ αυτούς?? Είναι σαν να παραβιάζουν την προσωπικότητα μου ή να μη με σέβονται... Δεν είναι λίγες οι φορές που με έχουν εμποδίσει να πάω κάπου επειδή δεν εγκρίνουν την παρέα μου..
Δεν ξέρω, ίσως έχουν δίκιο ως προς τον έλεγχο αυτόν, αλλά εμένα δεν μ αρέσει...
Pause μου αυτά τα δικαιώματα κερδίζονται, δεν είναι αυτοούμενα δυστυχώς. Εσύ πρέπει να ξεκινήσεις και να μην τους λες με ποιον πας και πού πας, στην αρχή θα υπάρξουν προστριβές, μετά θα εκπαιδευτούν να μην σε ρωτάνε παρά μόνο τι ώρα θα γυρίσεις.... Κρίνω ότι είσαι μικρή... Αν είσαι πάνω από 30 όλα κόβονται, ακόμη και οι εξηγήσεις κι αυτό πρέπει εσύ να το κάνεις. Αλλά αν θες χαλαρά μπορείς να τους λες που πας. Χαλαρά δεν είναι και κάτι κακό. Αν δεν θες πρέπει να τους το κόψεις. Επίσης η δυσαρέσκεια σου από τους γονείς σου είναι απόλυτα κατανοητή! Μερικοί γονείς δεν είναι τέλειοι, μερικοί είναι άχρηστοι κλπ. Μην στεναχωριέσαι. Πρέπει να αποβάλεις τον εαυτό σου από τον δεσμό της οικογένειας. Διάβασε κάτι του Ένγκελς αν θες και |"η καταγωγή της οικογένειας" κι από εκεί θα καταλάβεις πολλά.
Είμαι σχεδόν 35... Οι γονείς μου δεν είναι άχρηστοι σε καμία περίπτωση.... Αλλά εσύ ένα παράδειγμα έφερες οκ... Και τέλειος δεν ειναι κανένας γονέας...
Με στηρίζουν γενικά απλά είναι ότι τους καταλογίζω τη μεγάλη τους έγνοια για μένα κάτι που αισθάνομαι να με πνίγει..
Αλλά λένε πως εγώ τους δίνω το δικαίωμα να με ελέγχουν γιατί δεν τους εμπνεω εμπιστοσύνη και φοβούνται μην μπλέξω κάπου άσχημα στη ζωή μου...
Είναι επομένως υπερπροστατευτικοι κάτι που δεν με έχει βοηθήσει να ωριμασω... Γιατί μια ζωή με προστατευουν...
Έριξα μια πρόχειρη ματιά στην περίληψη του βιβλίου.. Και χαίρομαι όταν κάποιος μου προτείνει ένα βιβλίο...
Ομολογώ πως δεν κατάλαβα πώς συνδέει την παραγωγή προϊόντων πχ με την αναπαραγωγή...
Ίσως αν διαβάσω το βιβλίο να μου λυθούν απορίες...
πρέπει να βάζουμε όρια σε όλους θα πω εγώ.
κάθε σχέση είναι δυιδική -δηλαδή αφορά μόνο δύο άτομα την φορά- άρα και η προσέγγιση είναι διαφορετική στον κάθε γονέα.
δεν θα κάνεις κακό σε κανέναν αν απαιτήσεις απόρρητο για την προσωπική σου ζωή, εκτιμώ, αυτό είναι κάτι που υπάρχει στην ελληνική οικογένεια, που όλοι θέλουν να μπλέκονται στις ζωές όλων. αυτό όμως δεν είναι λειτουργικό και πολλές φορές είναι παθολογικό.
Όπως λένε και οι από πάνω πρέπει να βάλεις όρια.Quote:
Originally Posted by pause
Δεν μπορούν να σε ελέγχουν.
Ίσως έχεις κάνει πατάτες στο παρελθόν, αλλά και ποιος δεν έχει κάνει;
Δεν πιστεύω πως είναι άχρηστοι η κακοί σαν γονείς απλώς νομίζουν πως έτσι σε προστατεύουν, βέβαια το κάνουν με λάθος τρόπο, αυτό εξήγησε τους.
Αισθάνομαι άσχημα γιατί σταμάτησα την διατροφή/δίαιτα και το έριξα στα πιτογυρα και στις πίτσες.
Ελπίζω μέχρι τα μέσα Ιουλίου να έχω πάει 84-85 κιλά.
Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις.. Ελπίζω να τη βρω την άκρη...
Player κι εγώ σταμάτησα τη δίαιτα που την είχα κρατήσει για 3 βδομάδες...
Λίγο το αρνί που έφαγα και με χάλασε μια μέρα, λίγο τα νεύρα που είχα, δεν θέλει και πολύ, και την παράτησα...
Τώρα είμαι άρρωστη με πυρετό... Όταν γίνω καλά θα την ξαναξεκινήσω...
Πάντως έχω παρατηρήσει πως η διάθεσή μου έχει διακυμανσεις... Είναι κάποιες φορές που έχω πολλά νεύρα με τους γονείς μου και άλλες φορές που συνυπάρχουμε αρμονικά μπορώ να πω...
Αυτό σημαίνει πως αφού μπορώ να υπάρξω και φυσιολογικά μαζί τους κάποιες φορές, πως αν το δουλέψω ίσως να καταφέρω να είμαι καλά μαζί τους και όλες τις φορές...
Player σου εύχομαι να ξαναξεκινήσεις σύντομα τη δίαιτα... Κάνουμε ένα διάλειμμα και μετά ξανά στην προσπάθεια... Τι να γίνει..
Ερχεται το καλοκαίρι,αλλά δεν θέλω να έρθει...Τι να το κάνω?...Εχω κάτι σπασμένα φτερά που έλεγε και ο Καρυωτάκης...Θα έπρεπε να το ζω στο έπακρον...Κάθε μέρα μπάνιο και το βράδυ βόλτες για μπύρα και περιπατοι στην παραλιακή...Αλλά και φέτος μέσα στο σπίτι βλέπω να το περνάω
δεν θα έπρεπε τίποτα.
δεξου ότι στην παρούσα φάση μπορείς να έχεις κάτι λιγότερο απο αυτό. κράτα χαμηλά την μπάλα που λένε.
Περαστικά pause για τον πυρετό.Quote:
Originally Posted by pause
Αύριο την συνεχίζω την δίαιτα, ασχέτως αν σήμερα χτύπησα σουβλακαρες χαχα.
Θέλει που και που διάλειμμα η δίαιτα.
Καλημέρα παιδιά. Σήμερα πράγματι η διάθεση είναι.. Έχω κάτι σπασμένα φτερα..
pause το ότι είναι κάπως χειριστικοι οι γονείς σου έχει να κάνει περισσότερο με εκείνους παρά με εσένα. Είναι λίγο άδικο να παίρνεις εσύ το βάρος και να νιώθεις ανάξια εμπιστοσύνης.
Θα μπορούσες να διαβάσεις και κάποιο βιβλίο της Alice Miller.
Στην θέση σου αν μπορούσα θα έβρισκα μια δουλειά(ακόμα και σε κάποια βιοτεχνία ,εργοστάσιο) και θα έψαχνα παραλληλα τι μου αρέσει κτλ. Είμαι και εγώ.στην φάση που σκέφτομαι να αλλαξω δουλειά , σκέφτομαι να σπουδάσω κάτι ..δεν ξέρω. Ειμαι μαγείρισσα και φέτος δεν πήγα σεζόν. Χρειαζομαι κάτι με λιγότερο στρες έστω για λίγο .
Player πόσο συμπάσχω μαζί σου..τον τελευταίο καιρό ολο ξεκινάω δίαιτα από αυριο! Θα ελεγα ότι θα αλλαξει αυτό από σήμερα αλλα έχω φάει ήδη ένα κρουασαν!
Καλησπέρα κι από μένα...
Αυτή τη στιγμή νιώθω αδυναμία και τρέμουν τα χέρια μου, δεν ξέρω γιατί όμως... Δεν ξέρω με απόλυτη βεβαιότητα αν είναι λόγω κακοδιαθεσίας αλλά είναι πιθανό... Θα κάνω πράγματα που με βοηθάνε συνήθως να νιώσω καλύτερα απλώς είπα να το γράψω γιατί έχω παρατηρήσει ότι όταν το μοιράζομαι ξαλαφρώνω κάπως και το έχω ανάγκη τώρα...
Θέλω να κάνω και κάτι που δεν πρέπει, να στραφώ για βοήθεια σε κάποιον που με είχε βοηθήσει πολύ στο παρελθόν και που μπορεί να με κάνει να σταματήσω να νιώθω άσχημα αμέσως αλλά δεν είναι σωστό οπότε θα συγκρατηθώ... Κι αυτό το γράφω γιατί αυτό θα με βοηθήσει ν' αντισταθώ...