..Της ψυχης μου το τραγουδι..

Αφιερωμένο στην μητέρα μου.

Η ΦΛΟΓΑ ΠΟΥ ΤΡΕΜΟΠΑΙΖΕ.


«Ήτανε εκείνη η παιδούλα η πλασμένη για ευτυχία
Που χάριζε σ’ όποιον τον ήθελε το θησαυρό της καρδιάς της
Θα μπορούσε να δώσει τη ζωή της για τη ζωή των άλλων
Περιτριγυρισμένη από τα νεογέννητα του έρωτά της».

Μισέλ Ουελμπέκ “ Τα στοιχειώδη σωματίδια”.




Σε όποιον το ήθελε
Ευπρόσιτο το είχες
Το χάδι σου
Το άγγιγμα
Το τρυφερό σου βλέμμα.

Μικρός Άγγελος, ανυπεράσπιστος
Βρέθηκες
Στην πύλη των ανθρώπων
Τον λίχνο της αγάπης να κρατάς
Τη φλόγα που τρεμόπαιζε στα χέρια σου
Μην σβήσει


Όλο χάριζες
Σ όποιον ήθελε να λάβει
Ζητώντας σου
Με μιαν ικεσία
Τρυφερή
Αγνή
Ολοκάθαρη
Και γι αυτό σκληρή κάτι φορές

Ώστε
Κουρασμένη η ψυχή σου
Έγερνε στην κάμαρη τα βράδια
Σφουγγίζοντας τα δάκρυα από το μαξιλάρι
Για τα μη καμωμένα όνειρα
Που σαν το νερό έτρεχαν
Μακριά σου ορμητικά.

Μέσα στην μοναξιά σου
Έπλεκες στεφάνια από λουλούδια
Και τάιζες τα πουλιά με τα τραγούδια σου
Υμνούσες την ζωή, τον έρωτα
Και όλα τα ωραία
Που γι αυτά άξιζε να ζει κανείς

Αναπάντεχα μόνη
Μέσα στην γλυκύτητά σου
Πείσμωνες κάτι φορές
Καθώς κανείς δεν ήταν εκεί
Να καταλάβει
Να απαντήσει

Ώσπου…

Σαν μαχαιριά ο χρόνος
Σε καρφίτσωσε
Πάνω στου ουρανού το χρώμα
Μουντή
Να αγναντεύεις τα αιωνίως
Αναπάντητα «γιατί» σου
Τον ήλιο που σου χαμογελά
Και τ’ αγριοχελίδονα
Που σου φιλούν τα χείλη.
Ασταμάτητα.

weird τα λόγια σου ένας ύμνος. Ωδή στη μάνα που σε τάισε ευαισθησία κι αγάπη για τον άνθρωπο. Με συγκινείς πάντα.Ξεχωρίζεις κι ό,τι γράφεις είναι κάτι από εκείνη γιατί είσαι \"κάτι\" από εκείνη.
Η μητέρα σου αναπάντεχα μόνη δεν ένιωσε ποτέ γιατί είχες πάντα στη σκέψη σου εκείνη όπως νοιάζεσαι για όλους. Μοιράζεσαι όπως σου έμαθε. Απλόχερα.

Quote:

---

Originally posted by vaya
weird τα λόγια σου ένας ύμνος. Ωδή στη μάνα που σε τάισε ευαισθησία κι αγάπη για τον άνθρωπο. Με συγκινείς πάντα.Ξεχωρίζεις κι ό,τι γράφεις είναι κάτι από εκείνη γιατί είσαι \"κάτι\" από εκείνη.
Η μητέρα σου αναπάντεχα μόνη δεν ένιωσε ποτέ γιατί είχες πάντα στη σκέψη σου εκείνη όπως νοιάζεσαι για όλους. Μοιράζεσαι όπως σου έμαθε. Απλόχερα.

---

Αχ Βαγια.... πως να σου πω τί με έκανες να νιώσω...
σ ευχαριστω!
Είμαι κάτι απο κείνη....

Είμαι κάτι απο κείνη...

Τι όμορφα λόγια.

Πόσο θα θελα να έχω την ομορφιά της ψυχής της...

Καμιά φορά νιώθω οτι, έχω τόσα σκότη και σκληρά σημεία μέσα μου....

Ισως και γιατί ξέρω, οτι ήταν τοσο μα τόσο καλόκαρδη κι ευαίσθητη

που δεν μίλαγε...

μόνο πρόσφερε...

Δεν άντεξε η καρδούλα της όμως.

Μας αφησε.


Ετσι προσπαθώ να είμαι μαλακή

αλλά γίνομαι και σκληρή κάτι φορές.

Νιώθω τυχερή πάντως που την είχα, που την έχω, μάνα.

Σ ευχαριστώ.

Βάγια, με έκανες να κλάψω...

Μακάρι, να ήμουν λίγο πιο μεγάλη όταν την έχανα.

Θα της είχα κρατήσει το χέρι.

Δεν θα φοβόμουν τον επικείμενο θάνατο.

Ετσι όπως τώρα κρατώ το χέρι στην γιαγιά μου κι εκείνη αργοσβήνει.


Αυτό είναι το παράπονό μου.

Γιατί ξέρω οτι δεν της στάθηκαν΄ψ υ χ ι κ α όσο θα έπρεπε... δεν της έλεγαν καν την αλήθεια! Δεν άντεχαν.

Και συχνά δεν την καταλάβαιναν.


Μακάρι να με ένιωθε, όπως λες, κι ας ήμουν μικρό παιδάκι.

Μακάρι να με ένιωθε δίπλα της.

Καλησπερα..Τα οσα διαβαζω με κανουν να νιωθω δεος για το μεγαλειο ψυχων καποιων ανθρωπων.Ειναι πανεμορφο και το εχω ξαναπει να συναντας ανθρωπους που να μπορουν να μιλουν για σενα μεσα στην ψυχη σου και για ακομα μια φορα σας ευχαριστω.

Αγαπημενη μου φιλη weird χαρηκα που σε ξαναβρηκα εδω,μου ελειψε ο γραπτος σου λογος.Δεν ξερω τι εχει συμβει,θα πρεπει να ηταν ομως κατι σκληρο για να σε κανει να θες να φυγεις τοσο μακρια,να ξεφυγεις..μερικες φορες μπορει η φυγη να ειναι ευκολη λυση αλλα θελει τοση δυναμη να το κανεις.Απλα να φυγεις...να φυγεις για καποιο διαστημα με τις σκεψεις σου,με σενα και να ηρεμησεις την ψυχη σου.Να μην εχεις αναγκη τοσο να μιλησεις με καποιον απλα να θες να συναντησεις τον εαυτο σου και να τα πειτε οι δυο σας.Και εσυ βρηκες την δυναμη μεσα στην αδυναμια σου και το εκανες.Οτι κι αν εκανες εκει που πηγες,οτι κι αν σου προσφερθηκε εκανες μια μικρη αλλαγη,εδωσες ενα φρεσκο αερα στις σκεψεις και στον καημο.Και για μενα αυτο ειναι απο τα σημαντικοτερα βηματα που μπορεις να κανεις.Να ξερες ποσο πολυ θελω να ηρεμησω εστω και για λιγο το μυαλο μου.Μερικες φορες το νιωθω τοσο βαρυ,τοσο δυστροπο,τοσο εξαντλημενο που δεν μπορω να βρω ουτε μια στιγμη ηρεμιας.Οσο κολλημενο κι αν ειναι το μυαλο μου στα ιδια και στα ιδια,οι σκεψεις δεν σταματουν ποτε να με γυροφερνουν.Ολο λεω να ξεφυγω κι ολο μενω ακριβως στο ιδιο σημειο..Πως γινεται να σκεφτομαι συνεχως τα ιδια και τα ιδια?Τους ιδιους φοβους και προβληματισμους;..πως γινεται να μην μπορω να λειτουργησω και να νιωθω ακομη και τα ακρα μου ανυμπορα;..δεν μπορω να συγκεντρωθω.
Η μανια μου να γνωρισω σχεδον τα παντα αρχιζει να σβηνει γιατι δεν της δινω πια τροφη,ουτε καν σε μενα για να ελπιζω.Νιωθω να ειμαι ακινητος εδω και πολυ καιρο και το μονο που κινειται ειναι τα ημερολογι απεναντι μου.Σβηνοντας μια μια τις μερες νιωθω να σβηνω και εγω μαζι τους.Παλεψα και παλευω μα δυσκολευομαι πολυ...παρα πολυ.Και οσο κι αν θελω να ζησω κατι με τραβαει πισω λες και εγω ο ιδιος θελω να βασανιζω εμενα,λες και εχω να ξεπληρωσω μια καταρα,ενα τιμημα,μια τιμωρια.Ποση δυναμη χρειαζομαι να ξυπναω καθε πρωι να πηγαινω δουλεια,να κανω ακριβως τα ιδια και τα ιδια χωρις ευχαριστηση.Ναι νιωθω οτι βουλιαζω..

Ουτε ορεξη για διαλογο δεν εχω,απομονωνομαι.Βλεπω τους ανθρωπους απλα για να τους βλεπω.Τρωω απλα γιατι τρωω,καιμαμαι 5-6 ωρες γιατι πρεπει..Εγω που ειχα εντονες τις ασθησεις μου νιωθω να τις χανω.Εγω που αγαπω τοσο πολυ την ζωη νιωθω να με εγκαταλειπει.Ακομη και το φεγγαρι και τα αστερια μου φαινονται ξενα,ακομη και η ποιηση που τοσο αγαπω και τα γραψιμο μοιαζουν αψυχα.Φοβαμαι και οσο φοβαμαι τοσο χανω την δυναμη,τον στοχο.Και ακομη εγω που ζητουσα παντοτε ανθρωπους να με βοηθησουν νιωθω οτι δεν μπορουν να κανουν τιποτα πια,δεν ζηταω βοηθεια.Γιατι σκοτωνω την υπαρξη μου που εδωσε τοσα σε μενα;Γιατι το κανω αυτο στον εαυτο μου;Τι φταιει ακριβως;

Συγνωμη που ειπα πολλα...μα με επιασε η αναγκη να απελευθερωθω εστω και για λιγο.Γιατι αυτη η φυλακη μου με πνιγει.

...Οσο για τα υπεροχα λογια για την μητερα σου το μονο που με κανουν να νιωθω ειναι δεος.
Γιατι μπροστα στο θανατο μονο αυτο μπορω να νιωσω.Δεν τον εχω βιωσει μα βιωνω αυτο που νιωθεις εσυ τοσο γλυκα για την μητερα σου.Νιωθω οτι ζει μαζι σου οπως ζω εγω με την δικια μου.Δεν νιωθω την απουσια της γιατι υπαρχει και οσο υπαρχει για σενα δεν θα χαθει ποτε.Σκληρη η απωλεια,μα μεσα μας οτι εχουμε δεν θα σβησει ποτε,γιατι ειναι απλα δικο μας..Γραφε,γραφε οσο θες και εγω θα ακουω οτι λες και μου αρεσει...
Δεν ειμαι ικανος να μιλω για κατι τοσο ιερο,μα μπορω να σου πω οτι πιστευω πως τωρα εστω και ετσι εισαι τοσο κοντα της οσο ποτε.Και ξερω πως η γλυκεια σου ψυχη εχει την γευση της μητερας σου..

Να εισαι καλα και να μου δινεις παντοτε εμπνευση!

Quote:

---

Originally posted by Alterego
Καλησπερα..Τα οσα διαβαζω με κανουν να νιωθω δεος για το μεγαλειο ψυχων καποιων ανθρωπων.Ειναι πανεμορφο και το εχω ξαναπει να συναντας ανθρωπους που να μπορουν να μιλουν για σενα μεσα στην ψυχη σου και για ακομα μια φορα σας ευχαριστω.

Αγαπημενη μου φιλη weird χαρηκα που σε ξαναβρηκα εδω,μου ελειψε ο γραπτος σου λογος.Δεν ξερω τι εχει συμβει,θα πρεπει να ηταν ομως κατι σκληρο για να σε κανει να θες να φυγεις τοσο μακρια,να ξεφυγεις..μερικες φορες μπορει η φυγη να ειναι ευκολη λυση αλλα θελει τοση δυναμη να το κανεις.Απλα να φυγεις...να φυγεις για καποιο διαστημα με τις σκεψεις σου,με σενα και να ηρεμησεις την ψυχη σου.Να μην εχεις αναγκη τοσο να μιλησεις με καποιον απλα να θες να συναντησεις τον εαυτο σου και να τα πειτε οι δυο σας.Και εσυ βρηκες την δυναμη μεσα στην αδυναμια σου και το εκανες.Οτι κι αν εκανες εκει που πηγες,οτι κι αν σου προσφερθηκε εκανες μια μικρη αλλαγη,εδωσες ενα φρεσκο αερα στις σκεψεις και στον καημο.Και για μενα αυτο ειναι απο τα σημαντικοτερα βηματα που μπορεις να κανεις.Να ξερες ποσο πολυ θελω να ηρεμησω εστω και για λιγο το μυαλο μου.Μερικες φορες το νιωθω τοσο βαρυ,τοσο δυστροπο,τοσο εξαντλημενο που δεν μπορω να βρω ουτε μια στιγμη ηρεμιας.Οσο κολλημενο κι αν ειναι το μυαλο μου στα ιδια και στα ιδια,οι σκεψεις δεν σταματουν ποτε να με γυροφερνουν.Ολο λεω να ξεφυγω κι ολο μενω ακριβως στο ιδιο σημειο..Πως γινεται να σκεφτομαι συνεχως τα ιδια και τα ιδια?Τους ιδιους φοβους και προβληματισμους;..πως γινεται να μην μπορω να λειτουργησω και να νιωθω ακομη και τα ακρα μου ανυμπορα;..δεν μπορω να συγκεντρωθω.
Η μανια μου να γνωρισω σχεδον τα παντα αρχιζει να σβηνει γιατι δεν της δινω πια τροφη,ουτε καν σε μενα για να ελπιζω.Νιωθω να ειμαι ακινητος εδω και πολυ καιρο και το μονο που κινειται ειναι τα ημερολογι απεναντι μου.Σβηνοντας μια μια τις μερες νιωθω να σβηνω και εγω μαζι τους.Παλεψα και παλευω μα δυσκολευομαι πολυ...παρα πολυ.Και οσο κι αν θελω να ζησω κατι με τραβαει πισω λες και εγω ο ιδιος θελω να βασανιζω εμενα,λες και εχω να ξεπληρωσω μια καταρα,ενα τιμημα,μια τιμωρια.Ποση δυναμη χρειαζομαι να ξυπναω καθε πρωι να πηγαινω δουλεια,να κανω ακριβως τα ιδια και τα ιδια χωρις ευχαριστηση.Ναι νιωθω οτι βουλιαζω..

Ουτε ορεξη για διαλογο δεν εχω,απομονωνομαι.Βλεπω τους ανθρωπους απλα για να τους βλεπω.Τρωω απλα γιατι τρωω,καιμαμαι 5-6 ωρες γιατι πρεπει..Εγω που ειχα εντονες τις ασθησεις μου νιωθω να τις χανω.Εγω που αγαπω τοσο πολυ την ζωη νιωθω να με εγκαταλειπει.Ακομη και το φεγγαρι και τα αστερια μου φαινονται ξενα,ακομη και η ποιηση που τοσο αγαπω και τα γραψιμο μοιαζουν αψυχα.Φοβαμαι και οσο φοβαμαι τοσο χανω την δυναμη,τον στοχο.Και ακομη εγω που ζητουσα παντοτε ανθρωπους να με βοηθησουν νιωθω οτι δεν μπορουν να κανουν τιποτα πια,δεν ζηταω βοηθεια.Γιατι σκοτωνω την υπαρξη μου που εδωσε τοσα σε μενα;Γιατι το κανω αυτο στον εαυτο μου;Τι φταιει ακριβως;

Συγνωμη που ειπα πολλα...μα με επιασε η αναγκη να απελευθερωθω εστω και για λιγο.Γιατι αυτη η φυλακη μου με πνιγει.

---

αχ Αλτερακο

καθολου δν κουραζεις!

ισα ισα ειναι πολυ ανακουφιστικο

ειναι ρε παιδι μου η ταυτιση που νιωθω

με αυτο που λες

οταν το συναισθημα εχει τετοιους τονους που ειναι καπως λιγο οταν το πεις σε καποιον φιλο...

δεν ειναι αυτο ακριβως που ζητας...

αχ...

Είπα θα φύγω και θα γυρίσω με αναμνήσεις λυτρωτικές. Σε γέλασα κι εσένα Αλτερ μου.
Είπα θα μείνω και θα μείνω να προσμένω ανέλπιδα όσα θα ρθουν να με βρουν. Μα μέσα μου κάτι παλεύει να ξυπνήσει από το τίποτα που ζει. Είμαι ακόμα ζωντανή. Ήθελα μόνο να χω δύναμη για να τη μοιραστώ μαζί σου. Που να τη βρω? Κι εσύ τα ίδια βλέπω,αχ μετανιώνω που λίγο χρώμα δεν σου έφερα.
Η weird έχει εκείνη αυτό που έχασα. Τη δύναμη να γράφει συγκλονιστικά. Ελπίζω να σε ταρακουνήσει λίγο η ομορφιά των λόγων της και να ξεχάσεις κάτι από την πίκρα της ενδοσκόπησής σου. Αν δεν κρατηθούμε στην αρένα θα μας φάνε τα λιοντάρια.Οση κούραση κι αν έχει αυτός ο δρόμος μην παραιτηθείς κι εσύ. Μίλα μας για να ξεχνάμε. Γράφε για να μοιραστούμε.

...Και τι ακριβως ζηταω;Δεν ξερω αν εχω καταλαβει ποτε.Δεν ξερω αν θα καταλαβω ποτε τι ακριβως ζητω.
Ισως καποτε στην πορεια φανει..ισως και οχι.Ειναι λυπητερο να βλεπεις και αλλους ανθρωπους να υποφερουν σαν και σενα μα και λυτρωτικο που μπορουν να σε καταλαβουν.Να τους γραφεις να τους μιλας χωρις να ξερεις πως πινουν καν το καφε τους η πως μοιαζουν τα δακτυλα τους.
Ειναι πραγματικα λυτρωση..και ειναι τοσα που θελω να πω.Και ελπιζω να μη νχασω ποτε την δυναμη μου να γραφω.

Φιλη μου vaya..
Καλησπερα.Εγω δεν γελαστηκα,περιμενω ακομη τις λυτρωτικες σου λεξεις.Μην με γελασεις αλλα ουτε και τον ιδιο σου τον εαυτο.Οπως ειπες εισαι ζωντανη και αυτο ειναι ενα σημαδι λυτρωσης.Το χρωμα το χαριζεις ακομη και που εισαι εδω.Που γραφεις..χρωματα ειναι τα διαφορα συναισθηματα που βιωνουμε εδω μαζι.Μην εγκαταλειψεις θα με παρασυρεις και εμενα.
Τα λογια σας ειναι πνοη και ο αγωνας γινεται ισος.Θα παλευουμε μαζι..θα σας νιωθω για να μοιραζομαι τα συναισθηματα μου πιο ηπια.Εδω...κοντα...αυτη την στιγμη δεν φοβαμαι...ξερω πως δεν ειμαι μονος.Ξερω πως καποιος εκει εξω με νιωθει..τωρα δεν εχω αναγκη πολλα πολλα,μου αρκει η γλυκεια σας συντροφια..
Οσο για την weird δεν θα παψει να μου δινει λυτρωση,μιλα τοσο απο την ψυχη μου.Λεει οσα φοβαμαι να πω.Και την ευχαριστω για ακομη μια φορα.Μην χανεσαι..
Καληνυχτα....

Παιδιά μου...

αγαπημένα μου παιδιά!

Πόση δύναμη έχετε μέσα στις ψυχούλες σας, κι ας μην το νιώθετε.

Γλυκές μου υπάρξεις, πόσα σας βαραίνουν....

Πόσα...

Μα οι άνθρωποι...

Οι άνθρωποι μπορούνε να απλώνουνε τα χέρια ο ένας στον άλλο

και μέσα στον μικρό Παράδεισο που χτίζουν να ανασαίνουν...

Πόσο πονάω για τα βάσανά σας.

Για το χαμόγελο που νωρίς σας το κλεψαν...

Μα τίποτα δεν χάθηκε ακόμα, αγαπημένα μου παιδιά, καλοί μου φίλοι, που την ώρα της απόγνωσής μου, τόσο μεγαλόψυχα με στηρίξατε.

Να ξέρατε πόσο.

Σας ευχαριστώ που υπάρχετε.

Και που συνεχίζετε να δίνετε τον Καλό Αγώνα.

Πιστεύω σε σας.

Προχθες ξυπνησα καπως αλλιως...ενιωσα την υπαρξη σας και πια δεν ενιωθα μονος.
Ηταν πανεμορφο το συναισθημα...αισθανομουν πως ειστε εδω και μιλαμε.
Και ποσα αλλα θελω να πω.Μα δεν θελω να καταστρεψω το ομορφο συναισθημα της σιντροφιας και της καθαροτητας

Καλημερα σας

Quote:

---

Originally posted by Alterego
Μερικες φορες το νιωθω τοσο βαρυ,τοσο δυστροπο,τοσο εξαντλημενο που δεν μπορω να βρω ουτε μια στιγμη ηρεμιας.Οσο κολλημενο κι αν ειναι το μυαλο μου στα ιδια και στα ιδια,οι σκεψεις δεν σταματουν ποτε να με γυροφερνουν.Ολο λεω να ξεφυγω κι ολο μενω ακριβως στο ιδιο σημειο..Πως γινεται να σκεφτομαι συνεχως τα ιδια και τα ιδια?Τους ιδιους φοβους και προβληματισμους;..πως γινεται να μην μπορω να λειτουργησω και να νιωθω ακομη και τα ακρα μου ανυμπορα;..δεν μπορω να συγκεντρωθω.
Η μανια μου να γνωρισω σχεδον τα παντα αρχιζει να σβηνει γιατι δεν της δινω πια τροφη,ουτε καν σε μενα για να ελπιζω.Νιωθω να ειμαι ακινητος εδω και πολυ καιρο και το μονο που κινειται ειναι τα ημερολογι απεναντι μου.Σβηνοντας μια μια τις μερες νιωθω να σβηνω και εγω μαζι τους.Παλεψα και παλευω μα δυσκολευομαι πολυ...παρα πολυ.Και οσο κι αν θελω να ζησω κατι με τραβαει πισω λες και εγω ο ιδιος θελω να βασανιζω εμενα,λες και εχω να ξεπληρωσω μια καταρα,ενα τιμημα,μια τιμωρια.Ποση δυναμη χρειαζομαι να ξυπναω καθε πρωι να πηγαινω δουλεια,να κανω ακριβως τα ιδια και τα ιδια χωρις ευχαριστηση.Ναι νιωθω οτι βουλιαζω..

Ουτε ορεξη για διαλογο δεν εχω,απομονωνομαι.Βλεπω τους ανθρωπους απλα για να τους βλεπω.Τρωω απλα γιατι τρωω,καιμαμαι 5-6 ωρες γιατι πρεπει..Εγω που ειχα εντονες τις ασθησεις μου νιωθω να τις χανω.Εγω που αγαπω τοσο πολυ την ζωη νιωθω να με εγκαταλειπει.Ακομη και το φεγγαρι και τα αστερια μου φαινονται ξενα,ακομη και η ποιηση που τοσο αγαπω και τα γραψιμο μοιαζουν αψυχα.Φοβαμαι και οσο φοβαμαι τοσο χανω την δυναμη,τον στοχο.Και ακομη εγω που ζητουσα παντοτε ανθρωπους να με βοηθησουν νιωθω οτι δεν μπορουν να κανουν τιποτα πια,δεν ζηταω βοηθεια.Γιατι σκοτωνω την υπαρξη μου που εδωσε τοσα σε μενα;Γιατι το κανω αυτο στον εαυτο μου;Τι φταιει ακριβως;

Συγνωμη που ειπα πολλα...μα με επιασε η αναγκη να απελευθερωθω εστω και για λιγο.Γιατι αυτη η φυλακη μου με πνιγει.

---

alterego ήθελα να σου γράψω από τότε που διάβασα αυτό το κομμάτι....
Τα λόγια σου περιγράφουν μια λυπημένη κατάσταση αλλά μου έκανε εντύπωση η δύναμή σου.Όσο τα διάβαζα ανεξάρτητα απ\'τα λεγόμενα ένιωθα μια φοβερή δύναμη και σοφία να σε περικλείει....
σου εύχομαι το καλύτερο απ\'την καρδιά μου.......

Κι εγώ το νιώθω αυτό Αρσι μου

Ποση δύναμη και ζωντάνια κι ευαισθησία βλέπω σε αυτόν τον άνθρωπο..
Οταν \'εφυγα για να ηρεμήσω, έλεγα, αφού υπάρχουν τέτοιες ψυχές, κάνε κουράγιο.

Κι έκανα :)

Alter, χαίρομαι που μας νιώθεις δίπλα σου.

Συμφωνώ απόλυτα.....

Καλησπερα...Εδω νιωθω τοση οικειοτητα...τοσο ζεστα.


Φιλη μου Αρσι δεν θα σου πω ευχαριστω μονο για τα καλα σου λογια αλλα ευχαριστω που μπορεις να δεις μεσα απο τα λογια μου πως δεν εχω χασει την δυναμη μου.Μερικες φορες χρειαζεσαι ανθρωπους να σε κανουν και εσυ ο ιδιος να δεις ποση δυναμη εχεις μεσα σου..Ειναι φορες που δεν το χρειαζομαι γιατι ξερω και την νιωθω..Μεσα απο το πονεμενο μου γραπτο πριν κατι μερες μπορεσες να δεις την δυναμη μου...και δεν ηταν ευκολο.Τωα πια μπορω να λεω οτι νιωθω γιατι δεν φοβαμαι πως κανεις δεν μπορει να καταλαβει.Η δυναμη μου μερικες φορες ειναι οτι μου εχει απομεινει και το αντιλαμβανομαι.Χωρις τον ψυχικο μου κοσμο δεν υπαρχω.Και θα παλευω οσο υπαρχω και ζω γιατι τα περιθωρια στενευουν και το μονο που εχεις να κανεις ειναι να αντεχεις να εχεις πιστη και δυναμη.Αιωνια πιστη...αιωνια δυναμη...γιατι μπορουμε..

Γλυκεια μου weird.......απλα να ξερεις ποσο σε νιωθω και ποση ηρεμια μου δινεις που μπορεις να με νιωθεις.Κανε κουραγιο και θα ειμαι διπλα σου να παιρνω και εγω λιγο..Και μακαρι να μπορουσα να σου διωξω το δακρυ σου.Να εισαι καλα!....και ευχαριστω

Μεινετε εδω..να κανουμε τον πονο τραγουδι και τον καημο μελωδια.