Originally posted by Sofia
Quote:
Originally posted by vince
Η αμφιβολία μου είχε να κάνει ως προς την αναλογία βαθμού εκμάθησης, πόσο δηλαδή έχεις να μάθεις εσύ απο άτομα με ψυχικά προβλήματα υγείας και όχι πόσο έχουμε να μάθουμε εμείς απο σένα (ή ακόμα και όποιον πορεύεται ψυχικά καθαρός ή έστω με άγνοια προσωπικού ψυχικού προβλήματος). Καταλαβαίνω ακόμα πόσο σχετικό είναι αυτό μιας δεν υπάρχει ορισμός απόλυτης υγείας, κρινόμαστε όμως απο την ατομική ικανότητα λειτουργίας μας μέσα στην κοινωνία. [/i]
Vince,
ομολογω οτι αυτο που διαβαζω με εκπλησει. Εξηγω γιατι: ο καθε ανθρωπος ανεξαρτητα απο το ποσο εξυπνος ειναι ή ποσο ικανος ειναι ή ποσο επαγγελματικα πετυχημενος ειναι, σε προσωπικο επιπεδο εχει παντα να μαθαινει...για οσο ζει. Διαθεση να χει....Αλοιμονο, αν καποιος θεωρει οτι εχει να μαθει μονο απο τον πιο εξυπνο, τον πιο ικανο, τον ανθρωπο που βρισκεται σε μια βαθμιδα υψηλοτερη απο τον ιδιο (στο οποιο επιπεδο).
Πιστευω πώς ο ανθρωπος το μεγαλειο του το δειχνει συνηθως μεσα απο την αδυναμια του, οταν ακριβως τοτε βρισκει το κουραγιο να προσπαθησει να σηκωθει. Να μεινει ορθιος σε οτι τον λυγιζει.
Νομιζω πώς απο τον καθενα μπορουμε κατι να παρουμε, κατι μικρο ισως αλλα παντα κατι. Κι αυτο το κατι μπορει στον καταλληλο χρονο να γινει κ πολυτιμο εργαλειο ή βοηθεια.
Ο καθε ψυχικα ασθενης, περα απο την ασθενεια του, κουβαλαει μια μοναδικη, ξεχωριστη προσωπικοτητα. Που μπορει σε καποιους να λεει κατι, σε καποιους αλλους τπτ, σε καποιους τριτους πολλα. Οπως ακριβως και στον ψυχικα \"νορμαλ\".
Αλοιμονο αν ο ψυχικα ισορροπημενος νομιζει πως δεν εχει να μαθει τπτ, παρα μονο να διδαξει ή να δειξει...Μονο ισορροπημενο δεν τον βρισκω (εγω τουλαχιστον)...
Τελος, πιστευω πώς ο καθενας μας, εχει ενα διαφορετικο συστημα αξιων και με βαση αυτο κρινει την λειτουργια κ την αξια του καθενος στην κοινωνια κ στην ζωη.
