Kαλημέρα,Τάσο μου!Σε νιώθω σ'αυτά που περιγράφεις!Πώς σε νιώθω!Quote:
Originally posted by Tassos67i
Κάψιμο στα γόνατα; Πόνος στην κάμψη τους; Δυσφορία στο απλό περπάτημα; Έχετε πιάσει όρια. Δεν πάει άλλο. Κάντε κάτι για το βάρος σας. Άμεσα.
Η υποβάθμιση της ποιότητας ζωής με το πέρασμα στο δεύτερο στάδιο οστεοαρθρίτιδας δεν αναστρέφεται με τίποτα.
Εκφυλιστική οστεοαθρίτιδα και κάτι άλλα είναι η διάγνωση της μαγνητικής,δεν ξέρω τι αριθμό έχει το δικό μου στάδιο,
ξέρω όμως πως είναι διαφορετικό αυτού που ζούσα μέχρι τώρα,που πονούσα,αδιαφορούσα και ξεπαρταλιαζόμουν.
Τώρα απλά...δεν μπορώ.Όντως οι φθορές αυτές είναι μη αναστρέψιμες,καθώς χόνδρος δε γεννιέται εκεί που τρίβονται
και κάνουν κρακ κρακ τα γόνατα.Ξεκίνησα τα σχετικά συμπληρώματα διατροφής εδώ και λίγους μήνες ενώ έπρεπε
από χρόνια...Όσοι επίσης επιβαρύνετε τα γόνατά σας ψάξτε το προληπτικά γιατί στο πλήρωμα των χρόνων έρχεται
το τίμημα.Δεν ξέρω τι ποιότητα ζωής θα έχω αν κάποια στιγμή φύγουν με το καλό τα επιπλέον κιλά,προς το παρόν πάντως
τα στάδια της δικής μου εξέλιξης έχουν ως εξής:Αρχικά ζήλευα όσους έκαναν σκι,μετά όσους έβλεπα να κινούνται με άνεση,
να κυλιούνται στα πατώματα με τα παιδιά τους,να τρέχουν για να προλάβουν το λεωφορείο και συναφή αξιοθαύμαστα...
τώρα τσάκωσα τον εαυτό μου να λιγουρεύεται το πι ενός ηλικιωμένου άνδρα στο απέναντι πεζοδρόμιο ενώ τ'αναπηρικά
καροτσάκια που αναλαμβάνουν τη βρωμοδουλειά του να μετακινούν το ανθρώπινο βάρος φαντάζουν βασσιλικοί θρόνοι!
Με κάθε σεβασμό πάντα στα καθηλωμένα σ'αυτά άτομα,απλά μιλώ για τα δικά μου πρόσφατα συναισθήματα και σκέψεις.
Ο γιατρός μου λέει πως είμαι πολύ νέα για χειρουργείο νέου γονάτου καθώς η διάρκεια ζωής του είναι στα 15 χρόνια
και προφανώς με υπολογίζει για να ζήσω περισσότερα,οπότε μου συνέστησε το απλούστατο...να μην περπατώ! Κι αν τέλος πάντων
κάτι συμβεί και το επιχειρήσω (άνθρωπος είσαι,βρε αδερφέ και κάτι σου τυχαίνει...όλα για τους ανθρώπους είναι άλλωστε)
να φοράω μόνο αθλητικά με σούπερ ντούπερ αερόσολες και (ελπίζω να κάθεσαι) να κρατώ και μπατόν!Στην αρχή
μου τα είπε "πατόν" και λέω θα είναι καμιά επανάσταση στην τεχνολογία εσωτερικού πάτου παπουτσιών,αλλά τελικά
είναι μερική επιστροφή στο αγαπημένο μου άθλημα μόνο ως προς τα χέρια όμως.Πέρα πάντως από όλα αυτά τ'αποθαρρυντικά,
εγώ στο μυαλό μου συνεχίζω να έχω την εικόνα ευτυχίας του να γλυστρώ στην κατάλευκη πλαγιά,να τρέχουν μύτες από το κρύο
και δάκρια από κρύο και χαρά κι όσο κι αν το σκι είναι ό,τι χειρότερο για τα γόνατα,εγώ αυτό αγάπησα κι αυτό θα ξανακάνω!
Εδώ άνθρωποι άκουσαν πως δε θα σηκωθούν από αναπηρικό καροτσάκι και περπάτησαν,εγώ δε θα κάνω σκι;Βέβαια δεν τόλμησα
να το ρωτήσω στον γιατρό μου για όταν χάσω τα κιλά μου αν θα ζήσω το όνειρο.Φαντάζομαι θα με κοιτούσε σαν την κοπελιά
στο ανέκδοτο :
Είναι ένας clochard στο Παρίσι -κοινώς άστεγος- βρωμιάρης και λιγδιάρης και τρισάθλιος,ο καημένος.Έχει βρει απ' τα σκουπίδια
έναν μισοτελειωμένο καφέ,δυό μπουκιές παρατημένο σάντουιτς,από το χώμα μια τσαλαπατημένη γόπα κι απολαμβάνει
το πρωινό του σε παγκάκι στo Champ de Mars,πρώτο τραπέζι πίστα στον πύργο του Eiffel.Ξαφνικά έρχεται και κάθεται
δίπλα του στην άλλη άκρη του παγκακίου φυσικά μια κομψότατη πανέμορφη Παριζιάνα και διαβάζει το βιβλίο της.
Πετάγονται τα μάτια έξω του δικού μας,της προτείνει την αναμμένη του τελειωμένη γόπα και τη ρωτά : "Τσιγαράκι;"
Eκείνη σοκαρισμένη,ωστόσο καλής αγωγής απαντά "Merci, non!"και συνεχίζει την ανάγνωσή της.Λίγο μετά την ξαναρωτά,
προτείνοντας τον θεσπέσιο καφέ του και τη ρωτά : "Καφεδάκι;"Η ίδια απάντηση,εμφανώς ενοχλημένη πια "Merci, non!".
Το θράσσος συνεχίζεται και πολύ σύντομα της προτείνει την τελευταία μπουκιά από το σάντουιτς,ρωτώντας : "Σαντουιτσάκι;"
Αυτήν τη φορά εισπράττει ένα παγωμένο απαξιωτικό βλέμμα για απάντηση,οπότε αρχίζει να μπαίνει στο νόημα και της λέει
ελαφρώς απογοητευμένος : "Να υποθέσω πως ένα ψιλογ@μισ@κι ούτε να το συζητάμε ε;"
Αυτό σκέφτηκα όταν μου είπε για τα μπατόν και να μην περπατώ κι είπα να μην τον σοκάρω με την ερώτηση για το αν θα ξανακάνω σκι.
Για να κλείσω λοιπόν,απευθύνομαι κι εγώ στους υπόλοιπους υπέρβαρους που ευτυχώς ακόμη έχουν γερά τα γόνατά τους και χαίρουν
υγείας,να μην τη θεωρούμε δεδομένη καθώς κάθε μέρα παχυσαρκίας της πριονίζουμε σαν τα καλλικαντζαράκια το δέντρο της ζωής της.
