Ακούω μουσική Άσπεργκερ κι όντως με ηρεμεί όταν είμαι ξύπνια αλλά τα βράδια βλέπω συχνά εφιάλτες και δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω για να μένω ήρεμη κι όταν κοιμάμαι... Αν μπορώ να κάνω και κάτι, μπορεί και να μην γίνεται τίποτα... Τώρα με εκφράζει αυτό το τραγούδι
https://www.youtube.com/watch?v=3-c9duSGB9Q
"Το σεργιάνι μας στον κόσμο ήταν δέκα μέτρα γης, όσο πιάνει ένα σπίτι και ο τοίχος μιας αυλής"... Με κάνει και σκέφτομαι διάφορα κι ένα απ' αυτά είναι ότι αργά ή γρήγορα όλοι στη γη θα καταλήξουμε και θυμάμαι όσους δικούς μου βρίσκονται ήδη εκεί... Κι αυτό πονάει...
Ναι, είναι ωραίο κείμενο αλλά εγώ προσωπικά δεν θέλω να μένω μόνη μου...