Αυτό που ήθελα να πω ήταν ότι όποια διαταραχή είχα στη συμπεριφορά μου (τελειομανία; άγχος της αποτυχίας; σύνδρομο του καλού μαθητή; όταν πάω σε ψυχολόγο θα μάθω...) με τα σχόλια τού κόσμο, φούντωνε. Σα να τάιζαν το τέρας κι αυτό να θέριευε...
Του τύπου ααα μ' αγαπάν και με θαυμάζουν περισσότερο όταν πετυχαίνω, ας ξεσκιστώ κι ας κλειστώ στο σπίτι κι ας χάσω τις παραλίες, το θέατρο, τη συναυλία...
Ή κοίτα να δεις πόσα θετικά σχόλια μάζεψα, μπράβο μου που έμεινα νηστικιά χθες, πιάνει το κόλπο ας λιμοκτονήσω κι άλλο...
Έχεις δίκιο baklavas... Τι να μου λέγαν οι άνθρωποι...
Απλά σε κάποιες περιπτώσεις το σκέφτομαι διπλά πριν ξεστομίσω κάτι...
Τόσο ανυπέρβλητες Μουμου κι εγώ κι η Κοκ που για να μη μας περνάν για ημίθεες αποφασίσαμε να παχύνουμε :p .
Σε άκυρο θέμα τα είπα τώρα αυτά,
αλλά σε κάθε περίπτωση, φαντάζομαι καταλαβαίνετε