Πόσο σκληρό αυτό που πιστευτείς.Quote:
Originally Posted by Εβη2020
Printable View
Πόσο σκληρό αυτό που πιστευτείς.Quote:
Originally Posted by Εβη2020
Όταν ζούσε ο πατέρας μου, οι σχέσεις μας ήταν ψυχρές και τυπικές. Τον θεωρούσα υπεύθυνο για όλα τα στραβά του χαρακτήρα μου. Προς το τέλος, όταν αρρώστησε, μια από τις φορές που πέρασα από το πατρικό μου, έγειρε κλαίγοντας στον ώμο μου και μου είπε "σαν πατέρας ήμουν πολύ μαλάκας"...
Ήταν άνθρωπος επικριτικός, λιγομίλητος, εγωιστής, δεν έδειχνε ίχνος συναισθήματος απέναντι στα παιδιά του και στη μητέρα μας. Η ομολογία του ήταν κάτι αναπάντεχο για μένα. Ξαφνιάστηκα και του απάντησα "ότι και να ήσουν, εγώ σ' αγαπώ". Νιώσαμε κι οι δυό μεγάλη ανακούφιση, εκείνος γιατί το έβγαλε από μέσα του κι εγώ γιατί τον συγχώρεσα πριν πεθάνει..
Ο αδελφός μου, που ήταν πιό δεμένος μαζί του μου είπε το εξής σοφό: "τόσα ήξερε, τόσα έκανε". Αυτό ισχύει για όλους τους γονείς του κόσμου. Ας τους δώσουμε τη συγγώμη μας. Όχι για εκείνους, αλλά για εμάς. Για να νιώσουμε γαλήνη στην ψυχή μας και να απεξαρτηθούμε από αυτούς επιτέλους...
Ισχύει αυτό που είπε ο αδελφός σου, αλλά οι άνθρωποι σε όποια ηλικία και να φτάσουν πάντα θα έχουν την ανάγκη να δουν κάτι διαφορετικό από τους γονείς τους. Κάποιοι το παραδέχονται, άλλοι όχι. Το θέμα είναι να μην εστιαζει κάποιος μόνο εκεί και να περιμένει την αλλαγή επειδή θα απογοητευεται συνέχεια.Quote:
Originally Posted by proteus
Κάποτε είχα γράψει κάτι που, ομολογουμένως, ακούστηκε σκληρό: Το καλύτερο δώρο που μπορούν οι γονείς να κάνουν στα παιδιά τους είναι να αποβιώσουν...Quote:
Originally Posted by george1520
Το καταλαβαίνω και το είχα πει κι εγώ παλιά πάνω στα νεύρα μου. Για μένα ομως το καλύτερο δώρο πάντα ήταν το να καταλάβουν τι άνθρωπος είμαι.. Πάντα αυτό περίμενα και γιαυτό ο πόνος ήταν μεγαλύτερος. Η αποδοχή!Quote:
Originally Posted by proteus
Αν σε παρηγορεί, έχεις τη δική μου αποδοχή. Είσαι από τα πιό αξιόλογα άτομα στο φόρουμ. Σε ευχαριστώ που είσαι εδώ...Quote:
Originally Posted by george1520
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια..Quote:
Originally Posted by proteus
Πραγματικά δεν μπορώ να διανοηθώ πως ένας γονιός μπορεί να βγάζει όλο αυτό πάνω στο ίδιο του το σπλάχνο...
Τόση βια είτε λεκτική ,είτε σωματική από που πηγαζει?Τι βιώματα μπορεί να έχει και εκείνος και το κυριότερο γιατι διαλέγει να το συνεχίσει ,ποιον θέλει να τιμωρήσει με ολο αυτο?
Πάντως όχι τον ευατο του και ούτε αυτόν που τον οδήγησε σε τέτοιες αντιδράσεις...
Οι περισσότεροι που καταδικάζουμε συμπεριφορές των γονιών μας, τις επαναλαμβάνουμε όταν εμείς γινόμαστε γονείς.Quote:
Originally Posted by Marilou
Η απάντηση πιθανώς είναι οτι "έτσι μάθαμε". Στα δύσκολα, επιστρέφουμε στα γνωστά και οικεία, όσο κι αν μετά το μετανιώνουμε...
Βλέπω τους γονείς μου και ξέρω τι δεν θέλω να είμαι (ή να γίνω) .. Αυτό που έμαθα δεν ορίζει το τι ειμαι..Quote:
Originally Posted by proteus
Αυτό με συνχωρεις αλλά δεν το δέχομαι ...Quote:
Originally Posted by proteus
Πως είναι δυνατόν να δίνεις σε ένα παιδί κάτι το οποίο γνωρίζεις τι κακό προκαλεί?
Συμφωνώ ότι έτσι είχες μάθει, αλλά αυτό δεν σου δίνει το κίνητρο να δώσεις εσύ στο παιδί σου κάτι καλύτερο, κάτι το οποίο εσύ σαν παιδί λαχταρούσες να το δεις από τους δικού σου?
Έξις δευτέρα φύσις, αγαπητή. Στη θεωρία έτσι είναι. Στην πράξη, όταν σε εκνευρίζει το παιδί σου και χάνεις την ψυχραιμία σου, αναλαμβάνει η μαθημένη συμπεριφορά. Θέλει πολλή δουλειά με τον εαυτό σου για να την αποβάλλεις.Quote:
Originally Posted by Marilou
Όχι πως δεν είναι εφικτό...
Μπορείς πάντα να "ξεμάθεις". Το θεωρείς εύκολο; Δεν αρκεί το κίνητροQuote:
Originally Posted by george1520
Μια απο τις μεγαλυτερες και θλιβερες πλανες στην ανθρωπινη ψυχολογια ειναι η ψευδαισθηση πως ελεγχουμε πληρως τις πραξεις μας σε βαθος χρονου, και πιο συγκεκριμενα πως αρκει να εχουμε γνωση μιας καταστασης για να αποφυγουμε την επαναληψη της.
Μακαρι να ηταν τα πραγματα τοσο απλα. Οταν προκειται για τραυματα και γονεϊκες συμπεριφορες που εχουν εσωτερικευθει, η εξωτερικευση τους σε μελλοντικο χρονο οταν πια ειμαστε ενηλικες ειναι ουσιαστικα αναποφευκτη, αν δεν υπαρξει εγκαιρη ευαισθητοποιηση απεναντι στο προβλημα και αναζητηση βοηθειας. Κυριως εξειδικευμενης αν και το περιβαλλον και η κοινωνικη στηριξη μερικες φορες αρκουν. Για τα λιγοτερο σοβαρα.
Πολύ σωστά.Quote:
Originally Posted by oboro
Εξαρτάται από το πόσο βαθύ είναι το τραύμα. Κάποιες φορές η συνδρομή ψυχοθεραπευτή είναι εκ των ουκ άνευ.