Αγχώδης διαταραχή, κρίσεις πανικού, κατάθλιψη. Πως τα έζησα και πως το ξεπέρασα...

Δημήτρη τι γίνετε όμως το άτομο έχει πολλούς ανθρώπους γύρω του συνέχεια και θέλει να ηρέμηση; Όταν περνάει την κατάθλιψη συνήθως θέλει απομονώνετε
αλλά δεν τον αφήνουν, αυτό υποσυνείδητα δεν του κάνει καλό; Είναι και αυτό μία θεραπεία το να μην τον αφήσουν να βυθιστεί στον κόσμο τις κατάθλιψης δεν είναι
συνήθως ότι δεν το καταλαβαίνουν, αλλά τι να κάνουν να το αποδεχθούν, να πουν έχεις κατάθλιψη και εντάξει; αυτοί που δεν το έχουν περάσει είναι φυσικό να μην ξέρουν να
φερθούν, η καθημερινότητα όμως μας κάνει καλό και είναι καλό να ξέρουμε ότι έχουμε κάποιον κοντά μας συμφωνώ αρκεί και ας μην μας καταλαβαίνει.

Quote:

---

Originally Posted by elli1

Καλημέρα! Προσωπικά...επειδή είμαι μητέρα και οι υποχρεώσεις τρέχουν..κι εγώ δε μπορώ να τις ακολουθήσω....(είχα κατάθλιψη πέρσυ και υποτροπίασα φέτος όταν σταμάτησα τα χάπια)....θα ήθελα να με καταλάβαιναν οι δικοί μου...να μη μου λέγαν σήκω είσαι καλα...δεν ήμουν..ουτε να κουνηθώ δε μπορούσα ειδικά πρωι...πως ν παω το παιδί σχολείο? Πως να πληρώσω λογαριασμούς? Πως να καθαρίσω?...Με έφτανε ενα πιάτο φαγητό σα βοήθεια απο τη μητέρα μου...κι όχι γκρίνια...εισαι καλά ο γιατρος δε βρίσκει τίποτε. Θελει χρόνο για να γιατρευτεί η κατάθλιψη..και φάρμακα...που δρουν σιγα σιγα. Επίσης γίνεσαι ευαισθητος και κάνεις χαζές σκέψεις που η αιτία ειναι η κατάθλιψη και μόνο και που περνάνε με τα φαρμακα. Θα πάω και σε ψυχολόγο. Καλή σου δύναμη και φέρεσαι με αγάπη και να βοηθάς στη διατροφή του και στις όποιες υποχρεώσεις του

---

εχεις δικιο elli,ειναι δυσκολο να σε καταλαβει κανεις οταν τα περνας αυτα.Ειναι δυσκολο να καταλαβουν τις σκεψεις που κανεις και δυσκολο να νιωσουν αυτο που βιωνεις καθημερινα.Εγω παλευω 10 χρονια με γενικευμενη αγχωδη διαταραχη με τα πανω μου και τα κατω μου.Ευτυχως εχω την τυχη η γυναικα μου να ειναι ενας υπεροχος και κυριως υπομονετικος ανθρωπος,γιατι καποια αλλη ισως και να με ειχε παρατησει-οπως ειπες κι εσυ ειναι δυσκολο να μας καταλαβει κανεις και αφου ειναι δυσκολο να μας καταλαβει,ειναι δυσκολο και να μας συμπαρασταθει.
Καλο κουραγιο να εχεις και ελπιζω γρηγορα να τα αφησεις ολα αυτα πισω σου...

συμφωνω Μαριαννα-ειναι καλυτερα να εχεις διπλα σου ανθρωπους που αγαπας και που σε αγαπουν ακομα και αν δεν μπορουν να σε βοηθησουν ''επιστημονικα''.
Πολλες φορες και μια αγκαλια φτανει.Απλα -κρινοντας απο τον εαυτο μου-καποιες φορες θελω ο ιδιος να απομονωνομαι λιγο για να μην με βλεπουν οι δικοι μου
οταν δεν ειμαι και πολυ καλα...

Larry συμφωνώ απόλυτα έτσι οι δικοί μας άνθρωποι μας καταλαβαίνουν με τον τρόπο τους και δεν μας κρίνουν πάνω από όλα, αλλά εμείς μόνοι μας πρέπει να αντλήσουμε την δύναμη και να ανεβάσουμε την αυτοπεποίθηση μας, απλά είναι δύσκολο το να μην σε βλέπουν καλά οι δικοί σου άνθρωποι γιατί τους φοβίζει, ότι δεν το ξεπεράσαμε, αλλά εμείς πρέπει να συνεχίσουμε να τους ανοιγόμαστε γιατί και αυτοί είναι παρατηρητές, έτσι ώστε αν καταλάβουν ότι υποτροπιάζει η κατάσταση σας μας να βοηθήσουν, γιατί εμείς συνήθως ως ασθενείς έχουμε μία άρνηση, ως προς το όλο θέμα.

7 χρόνια παρουσίας και συνεχής βοήθειας για ένα θέμα που οι περισσότεροι που το έχουν βιώσει και ίσως ξεπεράσει δεν θα ήθελαν καν να ακούσουν και να ξαναθυμηθούν έστω και το παραμικρό.
ΔΗΜΗΤΡΗ σε θαυμάζω
Να είσαι καλά και κάθε καλό που έχεις κάνει να το βρείς μπροστά σου 100νταπλασιασμένο

Αν δε σου είναι δύσκολο πές μου κάτι που θα ήθελα να σε ρωτήσω.
Σε όλες τις ώρες που πέρασες ζητώντας από κάποιον να σε βοηθήσει, να σε καταλάβει, να σε απαλλάξει υπήρξε κάποια στιγμή που θεώρησες ότι υπήρχε κάποιος συγκεκριμένος άνθρωπος από το περιβάλλον σου που να ήταν το αίτιο των όσων περνούσες? Και ταυτόχρονα να ζητάς από αυτόν να σταματήσει να σου προκαλεί όλον τον πόνο και την θλίψη που ένιωθες?
Εάν ναι τι ακριβώς έπρεπε να κάνει αυτός ο άνθρωπος για να σε βοηθήσει?
Σε ευχαριστώ εκ των προτέρων για την όποια απάντηση όποια στιγμή και αν βρείς τον χρόνο
Να είσαι πάντα καλά

Καλησπερα,
δεν ειχα ιδεα οτι υπηρχε ενα νημα ενεργο τοσα χρονια και πραγματικα Δημητρη εισαι αξιεπαινος.
Πολλες φορες αρχισα να γραφω εδω οτι βυθιζομουν στα σκοταδια μου (γενικευμενη αγχωδης διαταραχη εδω) αλλα μολις συνερχομουν δεν εβρισκα το λογο να συνεχισω να βρισκομαι εδω.
ΠΡιν ενα χρονο λοιπον που συνεβη παλι το ιδιο εδωσα υποσχεση στον εαυτο μου οτι θα παραμεινω εδω γιατι οπως χρειαστηκα και χρειαζομαι τις γλυκες φωνες ολων σας ετσι μπορει να χρειαστει και η δικη μου.
Ενα χρονο μετα ειμαι εδω, συγκεκριμενα χαλια παλι αλλα δεν εχει σημασια.
Σημασια εχει οτι βοηθηθηκα και βοηθω, οπως ακριβως κανεις κι εσυ.
Και θα συνεχισω.
Η ιδεα οτι υπαρχουν ανθρωποι που υποφερουν οπως εγω δεν με ανακουφιζει (ναι μεν αισθανομαι την κατανοηση) αλλα περισσοτερο με θλιβει γιατι σε κανενα ανθρωπο δεν αξιζει τοση ταλαιπωρια.
Εδω και μια 2 μερες ειμαι σχεδον drug free μετα απο 15 χρονια συνεχους φαρμακοληψιας.
Επαιρνα εφεξορ και ζαναξ και απο 300mg εφεξορ την ημερα εδω και 2 μερες παιρνω 0.
Μονο το ζαναξ εμεινε.
Τραβαω το λουκι μου οκ, παρακολουθουμαι απο γιατρο και ελπιζω για το καλυτερο.
Δεν ειμαι κατα των φαρμακων αλλα οπως λες και εσυ ειμαι κατα των φαρμακων λαμβανομενων χωρις ψυχοθεραπεια.
Κατι που εκανα τοσα πολλα χρονια.
Ουτε τωρα βλεπω καποιον ψυχοθεραπευτη. Μονο ψυχιατρο ο οποιος με βοηθησε στη διακοπη του εφεξορ με εβδομαδιαια βεβαια επαφη μαζι μου για να μπορει να αξιολογει την κατασταση μου. Δεν υπαρχει η δυνατοτητα οικονομικα για ψυχοθεραπεια.
Η γνωσιακη ψυχοθεραπεια ομως, μελετωντας μονη μου και ψαχνοντας αυτο το ρημαδι το ιντερνετ ωρες ατελειωτες, με βοηθησε.
Ενδεχομενως αν με εβλεπε καποιος ειδικος να ειχα κανει 4 βηματα μπροστα και οχι ενα.
Δε με νοιαζει ομως. Αρκει που εγινε ακομα κι αυτο το ενα.
Δε λεω, φομαβαι μηπως πισωγυρισω κυριως στο θεμα της αγοραφοβιας - εχω κανει και μηνα να βγω απο το σπιτι παρα το οτι ημουν "καλυμενη" φαρμακευτικα.
Για την ωρα (one day at a time) εχω κουραγιο να εκτιθεμαι σε οτι με φοβιζει και να το αποδυναμωνω εστω και στιγμιαια γιατι το αγχος της αναμονης υπαρχει και την επομενη μερα ακομα κι αν προκειται να κανω το ιδιο πραγμα.
Λογικο ειναι αν σκεφτει κανεις οτι τοσα χρονια ο εγκεφαλος μου εκανε "ποδηλατο" με βοηθητικες και τωρα που τις βγαλαμε χανουμε λιγο το μπαλαντζο μας.
Θα το βρουμε ομως ετσι δεν ειναι;
Η ζωη ειναι εκει εξω και μας περιμενει ολους.
Αρκει να παμε να τη βρουμε.
Καλη δυναμη σε ολους μεσα απο την καρδια μου.
Και οπως ησασταν ολοι εκει και εξακολουθειτε να ειστε εκει καθε μερα που γραφω για να τα βγαλω απο μεσα μου,και απαλυνετε τον πονο μου, ετσι θα ειμαι και εγω για οποιον χρειαζεται εστω μια κουβεντα.

Quote:

---

Originally Posted by justme

7 χρόνια παρουσίας και συνεχής βοήθειας για ένα θέμα που οι περισσότεροι που το έχουν βιώσει και ίσως ξεπεράσει δεν θα ήθελαν καν να ακούσουν και να ξαναθυμηθούν έστω και το παραμικρό.
ΔΗΜΗΤΡΗ σε θαυμάζω
Να είσαι καλά και κάθε καλό που έχεις κάνει να το βρείς μπροστά σου 100νταπλασιασμένο

Αν δε σου είναι δύσκολο πές μου κάτι που θα ήθελα να σε ρωτήσω.
Σε όλες τις ώρες που πέρασες ζητώντας από κάποιον να σε βοηθήσει, να σε καταλάβει, να σε απαλλάξει υπήρξε κάποια στιγμή που θεώρησες ότι υπήρχε κάποιος συγκεκριμένος άνθρωπος από το περιβάλλον σου που να ήταν το αίτιο των όσων περνούσες? Και ταυτόχρονα να ζητάς από αυτόν να σταματήσει να σου προκαλεί όλον τον πόνο και την θλίψη που ένιωθες?
Εάν ναι τι ακριβώς έπρεπε να κάνει αυτός ο άνθρωπος για να σε βοηθήσει?
Σε ευχαριστώ εκ των προτέρων για την όποια απάντηση όποια στιγμή και αν βρείς τον χρόνο
Να είσαι πάντα καλά

---

Καλησπέρα justme,
να σε έχει και εσένα ο Θεός πάντα καλά!

Όχι, δεν υπήρχε κάποιος τρίτος, στον οποίο θα μπορούσα να αποδώσω τα αίτια της κατάστασής μου. Αντίθετα, ίσως, η ίδια αυτή κατάσταση να ήταν η αιτία του να μεγαλοποιώ και να μεγενθύνω συμπεριφορές συνανθρώπων μου, δίχως οι ίδιοι να φταίνε. Όπως και να έχει, ένιωθα ότι το πρόβλημα ξεκινούσε από εμένα και έπρεπε να λυθεί με αυτό ως δεδομένο.

Βέβαια, τότε, εγωιστής γαρ, πίστευα ότι μπορούσα να το ξεπεράσω μόνος μου κι αυτό. Και, μέχρι πριν 2-3 χρόνια, το ίδιο εξακολουθούσα να πιστεύω. Ότι, δηλαδή, μόνος μου τα κατάφερα, με τη βοήθεια κάποιων συγκεκριμένων ανθρώπων. Τελικά, η μόνη αλήθεια είναι ότι, χωρίς τη βοήθεια του Θεού, δε θα μπορούσα να καταφέρω απολύτως τίποτα. Πιστεύω, ειλικρινά, ότι Εκείνος παραχώρησε αυτή τη δοκιμασία στη ζωή μου, ώστε να με ταρακουνήσει και να συνέλθω. Μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι, πριν ξεκινήσει η "καταιγίδα", διένυα μια περίοδο της ζωής μου, που όλα κινούνταν εγωκεντρικά, με απόλυτο κέντρο τον εαυτό μου. Μια περίοδος, κατά την οποία, εκτός του εαυτού μου, είχα πληγώσει και πολλούς συνανθρώπους μου. Μπορεί να ακούγεται οξύμωρο, αλλά, πια, ευγνωμονώ καθημερινά τον Θεό, που επέτρεψε να περάσω όλο αυτό και να αλλάξω πορεία. Και, εννοείται ότι, δεν υποτιμώ την αμέριστη βοήθεια και συμπαράσταση από τον ψυχολόγο μου και τους δικούς μου ανθρώπους, ακόμα και αν δε μπορούσαν να κατανοήσουν ακριβώς το πρόβλημά μου.

Αν κάποτε βρεις χρόνο, θα σου πρότεινα να διάβασεις τη σειρά βιβλίων "Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου - Λόγοι Α,Β,Γ,Δ,Ε,ΣΤ". Ειδικά το Γ, που αναφέρεται στον πνευματικό αγώνα του ανθρώπου, ρίχνει βάλσαμο στην ψυχή.

Να είσαι πάντα καλά,
Δημήτρης

Δημήτρη...

Χαιρομαι που το ξεπερασες εισαι γερος και δυνατος και θες να βοηθησεις κι αλλους που παλευουν με τα θηρια...
Η δικη μου ιστορια ξεκινησε χρονια πριν, στα 23 με την πρωτη καταθλιψη η οποια κρατησε περιπου ενα χρονο, χωρις βοηθεια χωρις φαρμακα, χωρις να μιλησω σε κανεναν, υπεφερα μονη μου μην γνωριζοντας τι έχω...Για το οτι ηατν καταθλιψη ουτε λογος, δεν ηξερα τι ηταν η καταθλιψη, απλα ένιωθα οτι κατι έχω. Υπεφερα, ειχα πονους στο στομαχι, ταχυπαλμιες, εντονο φοβο και αχγος, και ολα γυρω μου μαυρα και ματαια. Κενο, απολυτο κενο. Τα χρονια περασαν και οταν το ξεπερασα ενιωθα οτι τιποτα δεν μπορει αν με βαλει κατω πια. Οτι εχω νικησει ολους μου του φοβους ολα μου τα αγχη οτι ειμαι δυνατη...μεχρι που στα 31 μου συνεβη το χειροτερο. Επαθα βαρβατη κριση πανικου βρισκομενη με τον φιλο μου σε ενα γαμο. Ενιωσα οτι τρελλαινομαι οτι χανω το μυαλο μου οτι θελω να ουρλιαξω. Το στομαχι μου ανακατευταν, οι παλμοι τις καρδιας μου ειχαν ξεφυγει και δεν ηξερα τι συνεβαινε. Φοβομουν τοσο μα τοσο πολυ, ημουν λες και κατεβηκα απο αλλο πλανητη και δεν ηξερα που βρισκομουν ποια ειμαι και που πηγαινα.
Τοτε αποφασισα οτι εχω προβλημα και ζητησα βοηθεια απο εναν ψυχοθεραπευτη. Περιττο να πω πως κανενας πλην του φιλου μου και της κολλητης μου δεν μπορουσαν να καταλαβουν ποσο υποφερω, ποσο μαλλον οι γονεις που ναι μεν αγαπαν τα παιδια τους, αλλα με μπουκωσαν με lexotanil τα οποια με εβαλαν σε λιθαργο 3 μερες (κοινως με αποτελειωσαν).
Οταν ξεκινησα ψυχοθεραπεια, μπηκα για τα καλα στην καταθλιψη και ζητησα και φαρμακευτικη βοηθεια, και ο ψυχοθεραπευτης μου, μου συνεστησε εναν ψυχιατρο και απο το καλοκαιρι του 2012 παιρνω seropram. Μπορω να πω οτι μετα την τεταρτη εβδομαδα αρχισαν να υποχορουν τα σωματικα συμπτωματα και να νιωθω καπως καλυτερα. Μεχρι να δρασουν βεβαια ημουν κλεισμενη στο σπιτι, ξυπναγα με κλαματα, στομαχοπονο και τρελο αγχος. Τα εβλεπα ολα μαυρα, δεν ειχε τιποτα νοημα, και δεν διανοουμουν οτι θα το ξεπερασω. Νομιζα οτι θα ειμαι ετσι για παντα. Οτι δεν θα επανακαμψω ποτε.
Στην αρχη της ψυχοθεραπειας, δεν καταλαβαινα και πολλα. Με τον καιρο καταλαβα τι με οδηγησε εκει. Θυμηθηκα πραγματα απο την παιδικη μου ηλικια, ειδα λαθη των γονιων μου και πως με επηρεασαν και αντιληφθηκα οτι ολη μου η ζωη ηταν μια πιεση ¨ με το γαντι¨ του πατερα μου, που παντα τον ενοιαζε τι θα πει ο κοσμος, και η παγωμενη συναισθηματικα μητερα μου που ποτε μα ποτε δεν μου εδειξε οτι ειναι εκει για μενα.
Δεν θελω να σας κουρασω αλλα εχω την αναγκη να τα βγαλω απο μεσα μου και πρωτη φορα γραφω καπου την ιστορια μου δημοσια.

Μετα απο εναμιση χρονο ψυχοθεραπειας καταφερα να φυγω απο την φυλακη του πατρικου μου και να νοικιασω σπιτι αλλα οπως με ειχε προειδοποιησει ο θεραπευτησ μου, ακομα και στην κινα να πας, τους γονεις σου τους κουβαλας ακομα μεσα σου. Στον μηνα πανω λοιπον, επαθα παλι κριση πανικου με ολα τα συμπτωματα, και ειμαι τωρα 4η μερα στο σπιτι προσπαθοντας να ηρεμησω και να καταλαγιασω το θηριο.

Ο μεγαλυτερος μου φοβος ειναι το πισωγυρισμα, δεν θελω να ξαναπερασω τα ιδια με το καλοκαιρι του 2012.

Το παλευω ακομα αλλα τα πρωινα ειναι τοσο δυσκολα...Δεν θελω να σηκωθω απο τοκρεβατι μου, και μονο μετα το απογευμα συνερχομαι.
Μακαρι να βρω τη δυναμη να το ξαποστειλω μια και καλη το τερας. Να βρω ορεξη να κανω πραγματα και να μην φοβαμαι ... να μην φοβαμαι...

Σας ευχαριστω.

Diabazontas ta parapanw eniwsa thn anagh na moirastw thn empeiria mou sxetika me thn krish panikou me skopo na bohthisw estw kai ena atomo pou antimetwpizei paromoio problima.entelws xafnika prin 3 peripou mhnes eniwsa ena periergo sunaisthima.sugekekrimena mia uperkinitikothta kai ena aisthima pws tha trelathw.thewrhsa pws ta parapanw htan apotelesma tha kourashs(eixa kanei thn mera nuxta).meta apo akribws mia bdomada eniwsa ena entono aisthima palmwn kai ton paniko na me kurieuei.h diarkeia tou sugekrimenou epeisodiou htan megaluterh me apotelesma na metaferthw sto kentro ugeias.Αpo ekei afou mou ekanan kardiografhma to opoio htan apolutws fusiologiko me esteilan sto plisiestero nosokomeio.ekei exakolouthousa na briskomai se katastash panikou.Thewrhsan skopimo na me topothethsoun sto kardiologiko tmhma opou ekatsa gia 3 meres.kata thn diarkeia twn hmerwn den hmoun se kalh katastash afou oi kriseis me talaipwrhsan.otan to anefera stous giatrous den mou Edinan thn aparaithth shmasia.zhtousa na mou dwsoun kati giati den adexa tis apanotes kriseis kai ekeinoi arnountan ias kai profanws den eixan idea gia to problima pou antimetwpiza.gia kalh mou tuxh sto nosokomeio gnwrisa enan giatro pou asxolithike pragmatika mazi mou,me parathrhse kata thn diarkeia mias krishs kai mou eipe pws einai apotelesma agxous(idrwnan ta xeria mou,asprize to proswpo mou).me sumboulepse na bgw apo to nosokomeio kai na kanw kapoies exetaseis gia kathe endexomeno.afto kai ekana..piga se gnwsto nosokomeio ths athinas opou ekatsa gia 5 meres.ekei afou ekana mia seira apo kathe loghs exetaseis mou eipan pws den exw kati pathologiko xwris na mou poun omws ti akribws htan afto po me talaipwrouse.kai enw epestrepsa spiti mou katalaba pws akoma sunexizw na zw aixmalwtos tou fobou mou.pistepsa pws me ton kairo tha mou fugei apo to mualo alla kati tetoio de sunebei.antithetws kleisthka sto spiti me thn psuxologia na brisketai se polu xamhla epipeda.meta apo polles ereunes sto diadiktuo katalaba pws ta sumptwmata emoiazan me afta ths krishs panikou.Molis eniwtha ton paniko na mou xtupaei thn porta tote xwris defterh skepsh mh mporontas na ton antimetwpisw euthews anoiga ena mpoukali krasi kai to epina wste na xalarwsw.katalabainontas pws afth den einai lush apofasisa na apeuthinthw se kapoion eidiko kai sugkekrimena se psuxiatro.pigainw kathe bdomada kai niwthw kalutera.mou exhghse pws oi diataraxes ofeilontai se sugkrouseis sto uposeinidito kai dhmiourgountai susoreutika.pragmati ton teleftaio xrono eixa kapoies entones stenaxwries-agxoi ta opoia den ektonwthikan,ta krathsa mesa mou kai afta bghkan me thn morfh twn krisewn panikou.mhn perimenete me thn prwth episkepsh na breite ton palio eafto sas ola tha ginoun me upomonh kai xrono.mexri shmera den eixa episkeftei pote psuxologo h psuxiatro antithetws malista pisteua pws htan anousio.Me thn mikrh empeiria pou apekthsa afton ton ena mhna sas sumbouleuw na episkfteite kapoion eidiko to suntomotero dunato.mono etsi tha antimetwpisete ton exthro-paniko apo th riza.kleinontas tha ithela na sas parathesw duo akoma sumboules.Sugkekrimena epeidh o fobos mhpws pathoume krish fernei ton paniko einai kalo na exete mazi sas xapakia (px Xanax) me afton ton tropo tha xerete pws ana pasa stigmh tha mporeite na antimetwpiste thn krish(fusika h kathe periptwsh einai diaforetikh kai o giatros sas tha sas xorhghsei ta katallhla an krinei aparaithto) kai epipleon h kafeinh prokallei se megalo bathmo tis kriseis panikou..sxedon se kathe krish panikou eixa katanalwsei prohgoumenws kafeinh kati to opoio meta apo ereuna sto internet tekmhreiwnwtai episthmonika.Elpizw na bohthisa kai na kseperasete to suntomotero dunato tis agxwdeis diataraxes.

LEFTERIS 23 ETWN

Αγαπητοι φιλοι,
Απο την μια χαιρομαι οτι υπαρχουν κι αλλοι στην δικη μου κατασταση και μπορουν να με καταλαβουν απο την αλλη λυπαμαι για ολους μας που ειμαστε στην συγκεκριμενη κατασταση. Θα ηθελα την γνωμη σας για την δικη μου κατασταση να παρω μια αποψη απο ανθρωπους που γνωριζουν δια ζωσης τι ειναι το καθετι.
Εδω και χρονια εχω αγχωδεις διαταραχες με κυριο σημειο του οτι νομιζω οτι κατι εχω στην υγεια μου. Τα τελευταια τεσσερα χρονια προεκυψε κατι καινουργιο. Μετα απο δυο κρισεις πανικου που ειχα ( οι μοναδικες ως τωρα) αρχισα να εχω ασχημες σκεψεις οτι κανω κακο σε καποιον δικο μου κτλ τα οποια τα εχετε αναλυσει και προηγουμενως εσεις. Ειχα παει τοτε σε εναν ψυχιατρο και μου ειπε οτι ειναι κατι ηπιο, να ηρεμησω και θα περασει. Και σταδιακα περασε....οχι τελειως φυσικα αλλα εγινε διαχειρισιμο. Με τα χρονια και εχοντας συμπτωματα αλλοτε εντονα και αλλοτε οχι εκανα και γνωστικη συμπεριφορικη ψυχοθεραπεια που με βοηθησε αρκετα οφειλω να πω. Τα συμπτωματα υποχωρησαν τρομερα χωρις να φυγουν τελειως βεβαια. Απολυτα διαχειρισμα. Τον τελευταιο μισο χρονο αρχισα παλι να πηγαινω σε γιατρους να εξεταζομαι. Ολο κατι ειχα....μια χαρα με βρισκαν ολοι φυσικα. Τον τελευταιο μηνα ομως, καταρχην αρχισε να ποναει η μεση μου εντονα, παραλληλα αρχισα να εχω μια ενοχληση πισω απο τα ματια, μια θολουρα με κακη διαθεση. Ηταν πολυ πιεστικος αυτος ο μηνας και στην δουλεια μου, ο πονος στην μεση δεν υποχωρουσε, αλλα το χειροτερο ηταν αυτο με την ενοχληση που ειχα πισω απο τα ματια. Τις τελευταιες 3 μερες εχω παραλληλα με αυτο, αδυναμια συγκεντρωσης και κακες σκεψεις. Επισης οταν παω για υπνο, εχω πολυ εντονα ονειρα και ξυπναω απο αυτα. Βεβαια κοιμαμαι κανονικα μετα. Ξυπναω με ασχημη διαθεση το πρωι.....
Ερωτηση: ειναι καταθλιψη αυτο ή θεωρειτε οτι ειναι συνεπεια των αγχωδων διαταραχων;
Πηγα και σε ψυχιατρο και χωρις να κανει διαγνωση μου λεει οτι εγω χρειαζομαι καποιον να τα λεω...ψυχοθεραπεια δηλαδη...και οτι ειναι ηπια κατασταση. Ποια η γνωμη σας;
Σας ευχαριστω εκ των προτερων.
Με εκτιμηση σε ολους σας.

den exeis dikio o kathenas opos viosei ti katastasi me ta legomena sou gemizeis provlimatismous polous anagnostes

καλησπέρα Δημήτρη, θα μπορουσα να επικοινωνήσω με καποιο τροπο μαζι σου;

Ξερετε καποιον εδώ στο forum που να γνωριζει τον Δημητρη; Θα σας ημουν ευγνωμων αν με βοηθούσατε στην αναζητηση μου..Ενας δικος μου ανθρωπος αντιμετωπιζει την ιδια κατασταση και θα ηθελα καποιες πληροφοριες..

Τι εννοείς φανη; Κρίσεις πανικού;

διαταραχες αγχους & φοβιες...