..Της ψυχης μου το τραγουδι..

Καλησπερα..

Πολλες φορες προσπαθω να καταλαβω απο ποιο σημειο και μετα εχω ολες αυτες τις εμμονες και τις σκεψεις.Ειναι φορες που πιστευω πως τις ειχα απο παντα απλα τωρα βγηκαν στην επιφανεια..Ξερω οτι κατι συμβαινει που δημιουργει ολο αυτο απλα δεν μπορω να καταλαβω τι ακριβως.Υπολειτουργει ετσι ακριβως οπως το ειπες..Κατι παει λαθος και το αντιληφθηκα καιρο τωρα.Πιστευω πως οντως κατι δεν βλεπω ενω υπαρχει εκει.Γενικα ειμαι ανθρωπος που βλεπει..δεν κλεινω τα ματια σε κατι που απλα δεν μπορω να το εξηγησω.Οτι αφορα εμενα ομως ειναι σαφως πιο δυσκολο..Και δυσκολευομαι ακομη περισσοτερο να το πλησιασω.Ειναι καημος,ειναι απωλεια οτι και να ειναι αυτο το κατι που δεν μπορω να δω με ματωνει και το ξερω πως οσο κι αν το καλυπτω θα παραμενει εκει.Λιγο ως πολυ το εαυτο μου τον εμαθα.Οχι πως μπορουμε να το μαθουμε ακριβως γιατι σε καθε περιπτωση αντιδρα διαφορετικα,ακομα και αν σου συμβει κατι παρομοιο ισως αντιδρασεις αλλιως.Ομως και παλι τι ειναι αυτο που λειπει;που υπαρχει και δεν βλεπω.Απο την αλλη τι να μου λειπει;Εζησα,ενιωσα,ζω τοσο εντονες καταστασεις καποιες φορες..Δημιουργησα ενα δικο μου κοσμο,δημιουργησα ενα δικο μου προσωπικο χωρο να ζω και να υπαρχω.Εχω ναθρωπους γυρω μου,κανω πραγματα που παλιοτερα δεν εκανα..Τι λειπει λοιπον;Εγω ο ιδιος μηπως;Ισως να ειμαι κατι αλλο απο αυτο που ειμαι;Να πρεπει να κανω κατι αλλο απο αυτο που κανω;..
Καποτε μου ειχαν πει πως πρεπει να γνωριζεις ανθρωπους που ειναι πιο πανω απο εσενα σε πολλα πραγματα..και να μην νιωθεις μειονεκτικα να τους αφησεις να σε παρουν και εσενα πιο πανω απο οτι εισαι..τι λετε γιαυτο;..
Το οτι τα συναισθηματα μου μπηκαν σε 2η μοιρα το αντιλαμβανομαι και εγω καποιες φορες.Ειμαι εντονος απο συναισθηματα,ζω με παθος καθε τι που αγαπω,δινομαι,αφηνομαι..αγα πω τα συναισθηματα μου οχι παντοτε αλλα τις περισσοτερες φορες..Οι σκεψεις μου ξεπερνανε πολυ την καρδια μου..δεν βλεπω λογικα,παγιδευομαι στον ιδιο μου τον εαυτο.Αδυνατω να επικοινωνησω με τον εσωτερικο μου κοσμο.
Οταν με πιανει η εμμονη,η μανια και η καταδιωξη τα χανω.Οταν χανω τον ελεγχο,παγιδευομαι..Ειναι φορες που εμπιστευομαι μονο εμενα για να εχω τον ελεγχο.Αληθεια..μπερδευομα� �..Γιατι φοβαμαι τοσο πολυ τον κοσμο;γιατι δεν τους βλεπω στα ματια;κι γιατι πολλες φορες φοβαμαι να δειξω τι ειμαι;Γιατι δινω το δικαιωμα να με θεωρουν ανικανο;..γιατι και ολο γιατι...Με μισω οταν καταδιωκομαι απο αποριες και προβληματισμους..Η λυση ειναι εκει και δεν την βλεπω,απελπιζομαι..και οσο απελπιζομαι τοσο το συνεχιζω.Μπας και μου αρεσει να το ζω αυτο;..

Το ποιημα που εγραψες με το πηγαδι με εκφραζει απολυτα..Και ξερω πως θελω να μπω τοσο βαθεια στο πηγαδι οσο κι αν φοβαμαι αλλα τι με κρατα εξω;Αν αντικρυσω την αληθεια θα πληγωθω;Τι φοβαμαι επιτελους;Το ποιημα με εκανε να βουρκωσω,με αγγιξε και το αγαπησα.
Σε ευχαριστω για την ομορφη στιγμη που μου εδωσες.

Φιλη μου Αρσι σε ευχαριστω για οσα λες..οποτε θες και εχεις χρονο μπορεις να διαβασεις για μενα..και δεν αμφιβαλλω πως θα καταλαβεις και θα με νιωσεις.Μου εδωσες κατι μικρο να ελπιζω.Τα λογια μου και η παρουσια μου να σου δινουν δυναμη..Ειναι ευλογια.Ειναι οτι καλυτερο μπορει να δωσει ενας ανθρωπος..και ειναι ολα τοσο απλα.Μια λεξη..μια κουβεντα...και κανεις δεν ειναι μονος ..
Θελω να εισαι καλα...και να γραφεις οποτε το εχεις αναγκη.

Οι μερες που κλαις,που κλεινεσαι μεσα,κλεινεις τα παντα να μην μπαινει φως,κτυπιεσαι,αναρωτιεσαι,� �περδευεσαι και κλαις περισσοτερο ειναι μερες δυσκολες,φρικτες και δεν μπορεις να ξεφυγεις ευκολα..Απλα κσαπλωσεις με την ελπιδα οτι αυριο θα εχει περασει.Ο υπνος θα διωξει οτι ειχαμε και νιωσαμε.Αν αυτο ομως δεν φυγει και την επομενη μερα;Τοτε τι κανεις;..
Απωλεια..Πιστευω οτι οσο κι αν προσπαθησεις να κρυψεις αυτο το συναισθημα δεν θα κρυφτει ποτε.Με την πρωτη ευκαιρια θα εμφανιζεται.
Και οσο κι αν λενε σε ολα χρειαζεται χρονο σε αυτο δεν το πιστευω.Ο χρονος απλα περναει και ισως λιγοστεψει το δακρυ,ο πονος,οι σκεψεις χαλαρωσεις,αλλα την απωλεια θα την κουβαλας μια ζωη.Αν την απωλεια την παρομοιασεις με τον φοβο και προσπαθησεις να ζεις μαζι της και συναμα να την αγαπησεις;...Μπορεις να αγαπησεις την απωλεια;..
Ζω την απουσια ενος ατομου χρονια τωρα κι ομως την εχω αγαπησει τοσο πολυ την απουσια του ανθρωπου αυτου που νιωθω οτι εχω ζησει περισσοτερα χωρια παρα μαζι..Ισως να μην μπορεσεις να το νιωσεις,ομως χρειαζεται μεγαλη προσπαθεια να αγαπησεις την απουσια..
Γιατι εχεις αναγκη απο την επαφη,την αγκαλια..
Μην φοβασαι σαν νυχτωσει...δεν θα εισαι μονη..μιλα και θα ακουω.Βαλε μια γραμμη και περπατησε οσο μπορεις απανω της.
Ναι θα περασει..οπως περνα παντοτε η μπορα οταν ερχεται.Οταν βρεχει και σταματει και μενει εκεινη η ομορφη μυρωδια του χωματος και απλα γεμιζει τα σωθικα σου με φρεσκο αερα,ωσπου να ξαναερθει.Εισαι ετοιμη παντοτε να την αντιμετωπισεις,γιατι πια εμαθες..εμαθες που θα φυγει και παλι.Οσο εχεις μαζι σου εσενα να μην φοβασαι.Αγαπησε κι αλλο τον κοσμο σου...τον γλυκο σου κοσμο..

Οτι και να σου πει,οτι κι αν συμβει θα ειναι παντα ο πατερας σου.Δεν θα αλλαξει ποτε.Θες δεν θες..Μπορει να ειναι δυσκολο να σε καταλαβει για διαφορους λογους που σιγουρα τους σεβεσαι.Ξερω ειναι φορες που εχεις αναγκη την κατανοηση του σε πραγματα που αγαπας και περιμενεις να τα σεβαστεις οπως εσυ τα σεβεσαι.Ειναι δυσκολο ομως αν κατσεις να σκεφτεις ολη την πορεια του.Για μενα το καλυτερο ειναι η σιωπη,οσο αντεχεις δηλαδη.Να προσπαθεις να τους λες οσα θες με ενα τροπο δικο σου,με ενα τροπο που ισως το καταλαβει παρα να πληγωθει.Ξερω επισης οτι μπορεις να το αντιμετωπισεις,εξαλλου δεν εχεις αλλη επιλογη.Ομως οταν δεν εισαι καλα αδυνατεις..Καταλαμβαινω...ο� �ως εσυ ξερεις ποια εισαι και τι θες και αν δεν θελει ποτε να το δει εσυ δεν φταις.Να σκεφτεσαι παντοτε οτι απλα ειναι ο πατερας σου και θα τον σεβεσαι,αλλα μην αφησεις κανενα να σε πληγωσει και να παταει τα ονειρα σου και τις επιθυμιες σου.
Κανε οτι θες και σου αρεσει....αφου ειναι πατερας σου θα πρεπει να το δεχθει.Ετσι νομιζω δηλαδη...

Δυναμη..

Φιλη μου Vaya..Το τραγουδι που εβαλες να παιζει απο το πρωι και σε κανει να κλαις ειναι οντως σπαραχτικο και με νοημα..
Ισως σε εχει λυτρωσει το κλαμα που εριξες ισως και οχι.Θα περιμενω να γραψεις περισσοτερα..
Ειναι καλυτερα μερικες φορες αν δεν λυτρωθουμε απο το κλαμα να το αποφυγουμε.
Μακαρι να περασε η μερα και να εισαι καπως καλυτερα..Θα περιμενω.

Quote:

---

Originally posted by Alterego
Πιστευω πως οντως κατι δεν βλεπω ενω υπαρχει εκει.Γενικα ειμαι ανθρωπος που βλεπει..δεν κλεινω τα ματια σε κατι που απλα δεν μπορω να το εξηγησω. .................................................
Ομως και παλι τι ειναι αυτο που λειπει;που υπαρχει και δεν βλεπω.Απο την αλλη τι να μου λειπει; .................................................. ...................................

..Τι λειπει λοιπον;Εγω ο ιδιος μηπως;Ισως να ειμαι κατι αλλο απο αυτο που ειμαι;Να πρεπει να κανω κατι αλλο απο αυτο που κανω;..
Το οτι τα συναισθηματα μου μπηκαν σε 2η μοιρα το αντιλαμβανομαι και εγω καποιες φορες.

..Οι σκεψεις μου ξεπερνανε πολυ την καρδια μου..δεν βλεπω λογικα,παγιδευομαι στον ιδιο μου τον εαυτο.Αδυνατω να επικοινωνησω με τον εσωτερικο μου κοσμο.
...................................

Οταν χανω τον ελεγχο,παγιδευομαι..Ειναι φορες που εμπιστευομαι μονο εμενα για να εχω τον ελεγχο.Αληθεια..μπερδευομα� �..Γιατι φοβαμαι τοσο πολυ τον κοσμο;γιατι δεν τους βλεπω στα ματια;κι γιατι πολλες φορες φοβαμαι να δειξω τι ειμαι;Γιατι δινω το δικαιωμα να με θεωρουν ανικανο;..γιατι και ολο γιατι...Με μισω οταν καταδιωκομαι απο αποριες και προβληματισμους..Η λυση ειναι εκει και δεν την βλεπω,απελπιζομαι..και οσο απελπιζομαι τοσο το συνεχιζω.Μπας και μου αρεσει να το ζω αυτο;..

Το ποιημα που εγραψες με το πηγαδι με εκφραζει απολυτα..Και ξερω πως θελω να μπω τοσο βαθεια στο πηγαδι οσο κι αν φοβαμαι αλλα τι με κρατα εξω;Αν αντικρυσω την αληθεια θα πληγωθω;Τι φοβαμαι επιτελους;Το ποιημα με εκανε να βουρκωσω,με αγγιξε και το αγαπησα.
Σε ευχαριστω για την ομορφη στιγμη που μου εδωσες.

---

Alter μου, χαίρομαι που σε άγγιξε το ποίημά μου, ξεκίνησε απο μέσα μου, απότομα, πηγαία!
Θυμάμαι, έγραφα... \" Ο καθένας οφείλει να χτίσει στην ζωή την δικη του Γέφυρα, ώστε νά ενώσει πάνω της, τις αντιθέσεις του μέσα και του έξω του.. Αλλά ο άνθρωπος φοβάται να δει αυτό που πραγματικά είναι, ο άνθρωπος φοβάται να σκύψει....\" και μετά άρχισα να γράφω το ποίημα :)΄

Απομόνωσα τις φράσεις σου που πιστεύω έχουν το μεγαλύτερο ενδοσκοπικό βάρος.


Γράφεις οτι κανονικα, η ζωή σου θα έπρεπε να σε καλύπτει, καθώς έχεις φίλους και κάνεις πράγματα που δεν έκανες παλιότερα...

Και μετά αναρωτιέσαι, τί είναι αυτό που μου λείπει?

Προφανώς, κάτι λείπει.
Οι εμμονές και οι ανησυχίες, είναι τα κύματα αυτής της θαλασσας...της θάλασσας της έλλειψης.

Και πιστεύω, οτι κάτι έγινε.
Κάτι που ίσως πέρασε απλά ξυστά απο δίπλα σου, ένα περιστατικό, ένα εσωτερικό γεγονός, μα εσύ το άφησες πίσω, σαν να μην ήθελες να του δώσεις την σημασία που του έπρεπε.

ΚΟΙΤΑ βαθιά, πίσω στο παρελθόν και δες, απο πότε ξεκίνησε η μαυρίλα και οι σκέψεις.
Με τι ερέθισμα και αφορμή.

Γράφεις, \"γιατί φοβάμαι τόσο πολύ τον κόσμο?Γιατί δεν τους βλέπω στα μάτια?\"

Δεν είναι ο κόσμος ο έξω που φοβάσαι, μα ο έσω κόσμος σου.
Και τα κομμάτια των σκιών σου, προβάλλονται πάνω στις μορφές των άλλων και γίνονται φαντάσματα οι άλλοι, τρομαχτικοί.

Καμώματα μυαλού, ψυχής και φαντασίας.

Τον εαυτό σου είναι που δυσκολεύεσαι να αντικρύσεις πιστεύω.

Ο βαθύτερος ευατός, αυτός που λες οτι δεν μπορείς να τον φτάσεις εύκολα, δεν δέχεται εκπτώσεις ειλικρίνειας και αξιοπρέπειας.

Απαιτεί.

Απο εμάς τους ίδιους.

Επώδυνη όραση και επώδυνη διεκδίκηση.

Χαίρομαι που είσαι καλύτερα φιλαράκι!

Η αυρα σου με φτάνει και μένα, με ντύνει χρώματα κι ελπίδα.
Σ ευχαριστώ.

Quote:

---

Originally posted by Alterego
Οι μερες που κλαις,που κλεινεσαι μεσα,κλεινεις τα παντα να μην μπαινει φως,κτυπιεσαι,αναρωτιεσαι,� �περδευεσαι και κλαις περισσοτερο ειναι μερες δυσκολες,φρικτες και δεν μπορεις να ξεφυγεις ευκολα..Απλα κσαπλωσεις με την ελπιδα οτι αυριο θα εχει περασει.Ο υπνος θα διωξει οτι ειχαμε και νιωσαμε.Αν αυτο ομως δεν φυγει και την επομενη μερα;Τοτε τι κανεις;..
Απωλεια..Πιστευω οτι οσο κι αν προσπαθησεις να κρυψεις αυτο το συναισθημα δεν θα κρυφτει ποτε.Με την πρωτη ευκαιρια θα εμφανιζεται.
Και οσο κι αν λενε σε ολα χρειαζεται χρονο σε αυτο δεν το πιστευω.Ο χρονος απλα περναει και ισως λιγοστεψει το δακρυ,ο πονος,οι σκεψεις χαλαρωσεις,αλλα την απωλεια θα την κουβαλας μια ζωη.Αν την απωλεια την παρομοιασεις με τον φοβο και προσπαθησεις να ζεις μαζι της και συναμα να την αγαπησεις;...Μπορεις να αγαπησεις την απωλεια;..
Ζω την απουσια ενος ατομου χρονια τωρα κι ομως την εχω αγαπησει τοσο πολυ την απουσια του ανθρωπου αυτου που νιωθω οτι εχω ζησει περισσοτερα χωρια παρα μαζι..Ισως να μην μπορεσεις να το νιωσεις,ομως χρειαζεται μεγαλη προσπαθεια να αγαπησεις την απουσια..
Γιατι εχεις αναγκη απο την επαφη,την αγκαλια..
Μην φοβασαι σαν νυχτωσει...δεν θα εισαι μονη..μιλα και θα ακουω.Βαλε μια γραμμη και περπατησε οσο μπορεις απανω της.
Ναι θα περασει..οπως περνα παντοτε η μπορα οταν ερχεται.Οταν βρεχει και σταματει και μενει εκεινη η ομορφη μυρωδια του χωματος και απλα γεμιζει τα σωθικα σου με φρεσκο αερα,ωσπου να ξαναερθει.Εισαι ετοιμη παντοτε να την αντιμετωπισεις,γιατι πια εμαθες..εμαθες που θα φυγει και παλι.Οσο εχεις μαζι σου εσενα να μην φοβασαι.Αγαπησε κι αλλο τον κοσμο σου...τον γλυκο σου κοσμο..

Οτι και να σου πει,οτι κι αν συμβει θα ειναι παντα ο πατερας σου.Δεν θα αλλαξει ποτε.Θες δεν θες..Μπορει να ειναι δυσκολο να σε καταλαβει για διαφορους λογους που σιγουρα τους σεβεσαι.Ξερω ειναι φορες που εχεις αναγκη την κατανοηση του σε πραγματα που αγαπας και περιμενεις να τα σεβαστεις οπως εσυ τα σεβεσαι.Ειναι δυσκολο ομως αν κατσεις να σκεφτεις ολη την πορεια του.Για μενα το καλυτερο ειναι η σιωπη,οσο αντεχεις δηλαδη.Να προσπαθεις να τους λες οσα θες με ενα τροπο δικο σου,με ενα τροπο που ισως το καταλαβει παρα να πληγωθει.Ξερω επισης οτι μπορεις να το αντιμετωπισεις,εξαλλου δεν εχεις αλλη επιλογη.Ομως οταν δεν εισαι καλα αδυνατεις..Καταλαμβαινω...ο� �ως εσυ ξερεις ποια εισαι και τι θες και αν δεν θελει ποτε να το δει εσυ δεν φταις.Να σκεφτεσαι παντοτε οτι απλα ειναι ο πατερας σου και θα τον σεβεσαι,αλλα μην αφησεις κανενα να σε πληγωσει και να παταει τα ονειρα σου και τις επιθυμιες σου.
Κανε οτι θες και σου αρεσει....αφου ειναι πατερας σου θα πρεπει να το δεχθει.Ετσι νομιζω δηλαδη...

Δυναμη..

---

Θα δώσω χρόνο σε αυτήν την απώλεια, για την οποία θέλω να σου μιλήσω κάποια στιγμή προσωπικά φίλε μου,
αλλά νομίζω θα με στοιχειώνει για πολύ καιρό ακόμα.

\"Μην αφήνεις κανέναν να σε πληγώσει, να πατά όνειρα κι επιθυμίες σου\".

Πόσο δύσκολο είναι αυτό καλέ μου.

Βλέπεις, η παθολογικότητα του πατέρα μου με εμποδίζει.

Ανέκαθεν ξεχώριζα, με τον τρόπο μου.
Στα χούγια, στην ομιλία, στον τρόπο σκέψης.
Η οικογένειά μου, αντί να μου το καθρεπτίσει αυτό ως ιδιαιτερότητα, μου το πλάσαρε ως απόκλιση.
Αντί να μου λενε, είσαι ιδιαίτερη, μου έλεγαν, αποκλίνεις.

Εγινε κακή αρχή δηλαδή.

Μου πήρε τεράστια εσωτερική πάλη και χρόνια ολόκληρα, να αγκαλιάσω τον εαυτό μου, με τα καλά και τα στραβά του και με αυτό το ιδιαίτερο κομμάτι του, που τόσο πια αγαπώ και μου δίνει την μορφή μου.

Στο θέμα του πατέρα μου όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.
Δέχομαι καθημερινά ένα βομβαρδισμό γι αυτό που είμαι.

Ενα καταιγισμό απο αμφιβολίες, παρεμβάσεις, υποδείξεις.
Δεν με επηρεάζει το ίδιο, αλλά κάπου με αποπροσανατολίζει, δεν μπορώ να το ακούω κάθε τρεις και λίγο.

Είχα απομακρυνθεί πολύ απο κοντά του.
Αρχισα δειλά δειλά να τον πλησιάζω τον τελευταίο χρόνο, μα μάλλον, θα πρέπει να πάρω απόσταση και πάλι.

Τον έπιασε εμφατική αγωνία τις προάλλες, οτι θα μείνω στο περιθώριο γιατί γράφω ποιηση!
Είσαι ιδιότροπη, αλλόκοτη, δεν κολλάς.

Υπο άλλες συνθήκες, θα γελούσα αδιάφορα.

Γνωρίζοντας όμως, με πόση ανασφάλεια με έχει επιβαρύνει στο παρελθόν, αναζωπυρώνονται αισθήματα θυμού με τις δηλώσεις του αυτές.

Εντωμεταξύ, είναι τελείως ανεδαφικό να φοβάται οτι θα γίνω κάποιος ακραίος καλλιτέχνης, απο τη στιγμή που έχω ένα πλάνο ζωής τόσο πρακτικό, το οποίο με συνέπεια ακολουθώ.

Το έχω πει και ξαναπεί, αλλά απο ένα σημείο και μετά, δεν έχει νόημα,
οτι και να του πω, αυτός βάζει την κασέτα του.

Και τον βλέπω να με κοιτά με εκείνο το κατηγορώ και το παράπονο, και λέω στον εαυτό μου, μη τυχόν, αλλά με βαραίνει.

Η κατάστασή του, με βαραίνει...

Weird,
κάνε τα όνειρά σου πραγματικότητα.
Γίνε αυτό που θέλεις εσύ.
Ξεκαθάρισέ του ότι ακόμα κι αν είναι λάθος αυτά που σκέφτεσαι/κάνεις, υπόλογος των πράξεών σου θα είσαι εσύ και κανένας άλλος.

Αγάπα το μπαμπά σου γιατί είναι γονιός σου και σε νοιάζεται, ακόμα κι αν το κάνει μερικές φορές με λάθος τρόπο.

Όσο κι αν πονά αυτό, μη ζητάς την επιβεβαίωσή του, μη του λες αναλυτικά τι σκοπεύεις να κάνεις.
Εσενα σου αρέσει αυτό που κάνεις, αυτά που ονειρεύεσαι;
Τότε προχώρα.

Δυστυχώς, δεν μπορούν πάντα να μας καταλαβαίνουν οι άλλοι, πόσο μάλλον οι γονείς μας.
Όσο κι αν μας πονά αυτό, πρέπει να προχωρήσουμε.
Και να δεις, που όσο προχωράς, κατά βάθος ο μπαμπάς σου θα χαίρεται.
Πάνω από όλα όμως, εσύ φτάνει να χαίρεσαι με σένα και την πραγματοποίηση των ονείρων σου.

Οι φοβιες μου και οι εμμονες μου με κανουν δυστροπο..δυσκολευομαι να κανω ακομη και τα αυτονοητα.Μια βολτα στην παραλια,μερικες φορες ακομη και για ενα καφε.Μερικες φορες νιωθω πολυ περιεργα γιατι αντιλαμβανομαι οτι ολο αυτο το σκηνικο δεν μου ανηκει,δεν ειναι δικο μου.Ισως γιατι παλιοτερα δεν το ειχα..δεν ενιωθα ετσι.Νιωθω αβολα με τον εαυτο μου,νιωθω οτι δεν ανηκω σχεδον πουθενα.Θελω τοσο πολυ να αλλαξω αυτο το σκηνικο.Ακομη και τωρα που γραφω τοσο ηρεμα αντιλαμβανομαι πως ολα αυτα τα δημιουργηματα του μυαλου μου ειναι τοσο ανουσια,τοσο ανωφελα και το μονο που κανω ειναι να δημιουργω προβληματα σε μενα.Θελει ψαξιμο,θελει δουλεια πιστη και δυναμη να βρω απο που πηγαζει ολο αυτο.Ναι δεν ειναι ο κοσμος που με φοβιζει..ειμαι εγω,ο ιδιος μου εαυτος.Γιατι ο κοσμος δεν ειναι τιποτα περισσοτερο απο ανθρωποι που ζουν και συνυπαρχουν μαζι μου..

Να ειστε καλα...
Καλο βραδυ

Καλημέρα.....
Μερικές φορές κλείνουμε με δύναμη τις κραυγές της ψυχής.Και τότε αυτές μοιάζουν με έμβρυο που μεγαλώνει μέσα μας....μέχρι τη στιγμή της γέννησης.Μερικές φορές γυρνάμε την πλάτη στις απαιτήσεις της ψυχής και τότε αυτή μας εκδικείται με την ανυπαρξία της,με το αόρατο της.
Όλα αυτά που λες alterego τα νιώθω όταν της γυρίζω την πλάτη και εν τέλει η λύση είναι τόσο απλή αλλά απαξιώ την απλότητά της εξαιτίας του μεγάλου φόρτου.Νιώθω ότι αυτό που λείπει είναι κάτι μεγαλειώδες για να νιώθω έτσι κι όμως είναι τόσο απλό που απλά δεν το βλέπω.Κάτι σαν το δέντρο και το δάσος.......
Μια γλυκιά καλημέρα κι ένα ζεστό χαμόγελο:)

Την καλημερα μου... :) Να εχεις μια ηρεμη ημερα. Θα βρουμε την λυση,που θα παει!

Καλημέρα φιλαράκι!!

Ελπίζω να είσαι καλύτερα.

Σ ευχαριστώ που μοιράζεσαι και τα καλά και τα άσχημα μαζί μας :)

Τελευταία Alter έχω φάει μια αναλαμπή,δεν ξέρω που θα οδηγήσει κι αν κρατήσει τελικά....απλά να ζω.....
Να δέχομαι τις στιγμές,τον εαυτό μου όπως και να\'ναι.Τη θλίψη μου,τον ενθουσιασμό μου,την έντασή μου,τα άκρα μου,όλα μου.Δεν ξέρω παρόλα τα άσχημα συναισθήματα μερικές φορές και μόνο ότι λέω καλοδεχούμενα ας το ζήσουμε κι αυτό νιώθω καλά.Αντίφαση και παράξενο.Πρώτη φορά νιώθω καλά ακόμα και όταν χάνομαι στο λαβύρινθο μέσα μου......

:) Και στα ασχημα και στα καλα..
Καλημερα.

Το τελευταιο καιρο με εχει πιασει και μενα κατι παρομοιο.Νιωθω εντελως εξαντλημενος απο ολα που εχω την ιδεα να τα αφησω ολα να ερχονται χωρις να το παλευω τοσο,να τα δεχομαι και να μην τα αναλυω τοσο πολυ.Νιωθω οτι ετσι ισως καλμαρουν λιγο και δω κατι πιο καθαρα.Ειναι πολυ σπουδαιο ολο αυτο γιατι αν το καλοσκεφεις μερικες φορες δημιουργουμε αδιεξοδους και λαβυρινθους μονοι μας.Κρατα αυτο που νιωθεις τωρα και απλα μην το αναλυεις μην το πολυσκεφτεσαι.Οι στιγμες που θα ερχονται απλα να τις νιωθεις και να τις αφηνεις να εξελισσονται.Ισως αυτη να ειναι η λυση.Σπουδαια η δυναμη σου να μπορεις ακομη να παλευεις με οποιο τροπο μπορεις.Μην την χανεις...μην χανεσαι!

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Weird,
κάνε τα όνειρά σου πραγματικότητα.
Γίνε αυτό που θέλεις εσύ.
Ξεκαθάρισέ του ότι ακόμα κι αν είναι λάθος αυτά που σκέφτεσαι/κάνεις, υπόλογος των πράξεών σου θα είσαι εσύ και κανένας άλλος.

Αγάπα το μπαμπά σου γιατί είναι γονιός σου και σε νοιάζεται, ακόμα κι αν το κάνει μερικές φορές με λάθος τρόπο.

Όσο κι αν πονά αυτό, μη ζητάς την επιβεβαίωσή του, μη του λες αναλυτικά τι σκοπεύεις να κάνεις.
Εσενα σου αρέσει αυτό που κάνεις, αυτά που ονειρεύεσαι;
Τότε προχώρα.

Δυστυχώς, δεν μπορούν πάντα να μας καταλαβαίνουν οι άλλοι, πόσο μάλλον οι γονείς μας.
Όσο κι αν μας πονά αυτό, πρέπει να προχωρήσουμε.
Και να δεις, που όσο προχωράς, κατά βάθος ο μπαμπάς σου θα χαίρεται.
Πάνω από όλα όμως, εσύ φτάνει να χαίρεσαι με σένα και την πραγματοποίηση των ονείρων σου.

---

\"Μην του λες αναλυτικά τι σκοπεύεις να κάνεις\"
Πολύ φοβάμαι οτι αυτό δεν γίνεται καλή μου.
Πρέπει να παώ φροντηστήριο για να περάσω εκεί που θέλω και το κεφάλαιο αυτός θα το δώσει.
Και ο μπαμπάς μου ευκαιρία ψάχνει να τρυπώσει στην ζωή και τις επιλογές μου.
Και αρπάζει ότι ευκαιρία βρει. Πόσο μάλιστα τώρα, που του ζητω και χρήματα. ( είναι αρκετά τα λεφτά δεν θα μπορούσα να τα βάλω μόνη).

Κι άντε να συνεννοηθώ μαζί του.
Είναι αγχώδης.
Τα βραδια μπορεί να μην κοιμηθεί και το πρωί να με πάρει να με ξυπνήσει με την γκρίνια του \" Τι θα κάνεις με τη ζωή σου? Γιατί δεν σοβαρεύεσαι? ( εντωμεταξύ τον τελευταίο χρόνο δούλευα κι έβγαζα τα λεφτά μου κι έκανα το μεταπτυχιακό μου αλλά αυτά δεν τον νοιάζουν- Παραλογίζεται αφου εδώ και χρόνια μου λέει σταθερά το ίδιο πράγμα: Δεν σοβαρεύεσαι) Με γεμίζεις ανησυχία, γιατί θα πάς σε συναυλία? Πάμε τώρα μαζί στο Φροντηστήριο\"

Θέλει να πάμε τώρα καλοκαιριάτικα..

Δεν παλεύεται η κατάσταση.

Τώρα λύσσαξε δεν θέλει με τίποτα να πάω στην συναυλία.( του είπα οτι θα πάω, γιατί εκείνη την εβδομάδα ήθελε να κάνουμε κάτι μαζί και του είπα δεν μπορώ, θα λείπω σε συναυλία. Χαζομάρα μου, δεν έπρεπε, μου ξέφυγε).
Θα περάσει κι αυτό, έτσι σκέφτομαι, θα περάσει.

πρεπει να δεχομαστε τη θλιψη,τον πονο,την απογνωση ,τον πανικο,να συμφιλιωνομαστε με αυτα ,να ακουσουμε τισ αναγκες μας και τους ψιθυρους της καρδιας μας.και τοτε η ευτυχια και η γαληνη θα κανουν ενα βημα προς εμας:)