26 χρονών παρθένος και μόνος

Λες ότι είσαι σαν νεκρός, απαθής και χωρίς αντιδράσεις και αισθήματα ενώ βγάζεις αντίδραση και αισθήματα, απλώς αρνητικά. Και έχεις τη δυνατότητα να εκφράζεσαι εδώ και λες θα μπορούσες να γράφεις και σελίδες. Αυτά δείχνουν έναν άνθρωπο πολύ ικανό για δράση και αισθήματα, που όμως έχει μπλοκάρει και αναμασά την ίδια κασέτα.

Ο ίδιος πρέπει να μεταμορφώσεις όλη την αρνητικούρα σε κάτι θετικό. Πίεσε τον εαυτό σου να βάλεις ένα πρόγραμμα και να κάνεις κάθε μέρα κι ένα βήμα προς την κανονικότητα. Να λες "Μπορώ" όχι "Δεν μπορώ". Στο έγραψα και πιο πάνω. Αν δεν βοηθήσεις ο ίδιος τον εαυτό σου, κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει.

Quote:

---

Originally Posted by txopit

Απλά αυτά που πιστεύω νμζ ότι είναι αλήθεια!! Και με κάνουν να υποφέρω!!

---

Για πες ενα παραδειγμα..μια σκεψη που σε κανει να υποφερεις.

Όπως σου είπε και ένας πιο πάνω, πρέπει να βρεις δουλειά, μετά έρθουν όλα σιγά σιγά. Με το να κάθεσαι σπίτι και να κλαις την μοίρα σου λογικό να κάνεις τέτοιες σκέψεις και δεν αλλάζει κάτι. Το μόνο άτομο που πρέπει να ανταγωνιζεσαι είναι ο εαυτός σου!
Πριν μου πεις πάλι δικαιολογίες δεν μπορώ με πονάει η πλάτη, δεν είμαι κοινωνικός και άλλες τέτοιες δικαιολογίες, αντί αυτού κάτσε να τα δουλέψεις να βρεις τα ελαττώματα σου και σιγά σιγά να τα δουλέψεις, κάνοντας λάθος μαθαίνεις όχι κάνοντας τίποτα... Τα λαθοι είναι κοντά στο σωστό αρκεί να μην κάνεις τα ίδια. Η λύση βρίσκεται μέσα σου ή κάθεσαι και βουλιάζεις η σηκώνεσαι να δείξεις πιος είσαι και αλλάζεις. Στην ηλικία σου εγώ δούλευα 12 ώρες και όλο το βράδυ έξω μετά καπάκι πάλι δουλειά, ήμουν σαν εσένα όμως έλεγα να πάω να μιλήσω? Να την πω αυτό εκείνο? Τελικά έκανα ότι μου έλεγε το ένστικτο και σπάνια έπεφτε έξω. Πιάσε συζήτηση σε σούπερ μάρκετ σε καφέ στον δρόμο στο πάρκο! Η πάρε ένα μικρό σκυλί εκεί θα δεις πως χωρίς να κάνεις τίποτα θα ερχοντε οι κοπέλες από μόνες να σε ρωτήσουν τι ράτσα είναι κτλ.. Τα σκυλιά έτσι γνωρίζονται μυρίζει το ένα το αλο. Απ όσο ξέρω κάθε πάρκο έχει ένα dog house που παίζουν μέσα τα σκυλιά όσες φορές πήγα βόλτα μίλησα πάνω από 5/10 άτομα. Αντε βγες έξω να χαρείς σταματά να γκρινιάζεις και μη χαλιέσαι τα λέω αυτά σε εσένα με το σκεπτικό ότι τα λέω στον παλιό μου εαυτό, πίστεψέ με ένα κλικ είναι στο μυαλό όλα, ότι φόβο έχεις πρέπει να τον αντιμετωπίσεις κατάματα! Με υποθέσεις και μπλα μπλα σςν λύνετε, καληνύχτα.

Quote:

---

Originally Posted by Al_Bundy

Περί παρθενιάς και σεξουαλικότητας. Σου έχει απαγορέψει ο ιατρός να ξεκινήσεις να έχεις ερωτική ζωή με καμία εκδιδόμενη ;; Μπας και ξεκίναγες να ζεις.

---

εσύ σε όλους το σεξ προτείνεις για γιατρειά?

γράφω παραπάνω πως νιώθω και τι σκέφτομαι, αυτό που με βασανίζει πιο πολύ είναι ότι όλοι ξέρουν για μένα!!! Δεν ξέρω αν ισχύει όντως, πχ ότι όλοι ξέρουν ότι δεν έχω ξυπνήσει και αυτά που λέω παραπάνω...

Quote:

---

Originally Posted by txopit

έμενα το πρόβλημα μου είναι ότι δεν έχω ξεκαθαρίσει τι θέλω σεξουαλικά,

---

Έχεις κάποιες σκέψεις έστω;

Όχι δεν μπορώ πλέον να σκεφτώ κάτι

Τι κάνεις κάθε μέρα; Πως γεμίζεις το χρόνο σου;

Το μόνο που κάνω είναι να κατεβαίνω σε ένα γραφείο στην πόλη μου τα πρωινά χωρίς να κάνω κάτι το ιδιαίτερο, σας λέω δεν νιώθω τπτ, την υπόλοιπη μέρα δηλ από το μεσημέρι και μετά την περνάω σπίτι, κυρίως κοιμάμαι, δεν έχω καθόλου ζωντάνια μέσα μου, ενέργεια, διάθεση, και το πιο απλό μου φαίνεται βουνό. Πλέον δεν μπορώ ούτε να φάω, δεν νιώθω πείνα δίψα. Τα βράδια κοιμάμαι πολύ νωρίς και είμαι εξαντλημένος. Δεν μου αρέσει τπτ πλέον. Και το σερφαρισμα στο κινητό μου περνάει αδιάφορο. Νμζ είναι από τις τελευταίες μου μέρες. Δεν έχω πλέον το μυαλό μου στη θέση του, το κουράγιο να αυτοεξυπηρετηθώ και να φροντίσω τον εαυτό μου. Δεν μιλάω με κανέναν, πέρα από ένα γεια που λέω τελείως τυπικό και άψυχο. Είμαι μια ύπαρξη χωρίς ψυχή και αισθήματα, που απλά αναπνέει. Που δεν νιώθει τον κόσμο γύρω της, που παραπαίει. Πιστεύω ότι είναι μια από τις τελευταίες μου μέρες αν όχι ώρες. Το μυαλό μου το έχω σε ένα κενό. Δεν χαμογελάω, δεν κλαίω, δεν νευριάζω, δεν αγαπάω, δεν ζω.

Τι σε κάνει να νιώθεις έτσι όμως? Το θέμα σου ξεκίνησε ως παρθένος που ήθελε συμβουλές αλλά τώρα όπως τα λες έχεις πολύ σοβαρότερο πρόβλημα! Γιατί νιώθεις έτσι τι σου λυπεί πια σκέψη σε τυραννά? Ψάξε μέσα σου και αναρωτήσου τι σε κάνει να νιώθεις έτσι μέσα σου βρίσκεται η λύση! Προσπάθησε το βράδυ πριν κοιμηθείς να παρατηρήσεις τι έκανες όλη τη μέρα τι ήθελες να κάνεις και κάνε πρόγραμμα από το βράδυ για την άλλη μέρα, γράψε σε μια λίστα για αρχή 3 στόχους πχ να πας για καφέ στο πάρκο, να διαβάσεις 10 σελίδες από ένα βιβλίο, και να κάνεις μισή ώρα γυμναστική ο μπορείς κάμψεις βαράκια ποδήλατο αν έχεις.. Κάνε αυτά και θα δεις θα έχεις άλλη ψυχολογία, είναι δύσκολο χωρίς φίλους αλλά κάτι πρέπει να κάνεις, ξεκινά από αύριο κάνε αυτό για αρχή και μετ βλέπουμε.
Τα φάρμακα δεν τα παίρνουμε και όλα οκ δεν τρέχει τπτ.. Μυαλό που δεν δουλεύει σκουριάζει λένε, ασχολήσου με κάτι!

Quote:

---

Originally Posted by KARMA

Το θέμα σου ξεκίνησε ως παρθένος που ήθελε συμβουλές

---

Έχω ξαναγράψει , ότι είχα ξάδελφο , παρθένο πολύ μετά τα 20, στη δεκαετία του 90 , που όσο παρέμενε παρθένος, ήταν ράκος, άψυχος. Μόλις έκανε σεξ , έγινε άνθρωπος. Τελευταία, το ίδιο έχω ακούσει, από αρκετούς φίλους, μεγαλύτερους από μένα, που είχαν γιούς σε τέτοια κατάσταση. Βασικά όσοι είχαν τελειώσει το σχολείο παρθένοι , πήγαιναν κατά διαόλου , μέχρι να κάνουν σεξ. Τόσο απλά.

Quote:

---

Originally Posted by txopit

Το μόνο που κάνω είναι να κατεβαίνω σε ένα γραφείο στην πόλη μου τα πρωινά χωρίς να κάνω κάτι το ιδιαίτερο, σας λέω δεν νιώθω τπτ, την υπόλοιπη μέρα δηλ από το μεσημέρι και μετά την περνάω σπίτι, κυρίως κοιμάμαι, δεν έχω καθόλου ζωντάνια μέσα μου, ενέργεια, διάθεση, και το πιο απλό μου φαίνεται βουνό. Πλέον δεν μπορώ ούτε να φάω, δεν νιώθω πείνα δίψα. Τα βράδια κοιμάμαι πολύ νωρίς και είμαι εξαντλημένος. Δεν μου αρέσει τπτ πλέον. Και το σερφαρισμα στο κινητό μου περνάει αδιάφορο. Νμζ είναι από τις τελευταίες μου μέρες. Δεν έχω πλέον το μυαλό μου στη θέση του, το κουράγιο να αυτοεξυπηρετηθώ και να φροντίσω τον εαυτό μου. Δεν μιλάω με κανέναν, πέρα από ένα γεια που λέω τελείως τυπικό και άψυχο. Είμαι μια ύπαρξη χωρίς ψυχή και αισθήματα, που απλά αναπνέει. Που δεν νιώθει τον κόσμο γύρω της, που παραπαίει. Πιστεύω ότι είναι μια από τις τελευταίες μου μέρες αν όχι ώρες. Το μυαλό μου το έχω σε ένα κενό. Δεν χαμογελάω, δεν κλαίω, δεν νευριάζω, δεν αγαπάω, δεν ζω.

---

Καλημέρα...μπραβο που πας γραφειο...κατι ειναι κι αυτο.Αλλα ειναι η επαφη με τους ανθρωπους που θα σε επαναφερει.Να σου πω μηπως να σε εβαζε ο γιατρος σε group therapy?Θα πηγαινες?

Quote:

---

Originally Posted by Al_Bundy

Έχω ξαναγράψει , ότι είχα ξάδελφο , παρθένο πολύ μετά τα 20, στη δεκαετία του 90 , που όσο παρέμενε παρθένος, ήταν ράκος, άψυχος. Μόλις έκανε σεξ , έγινε άνθρωπος. Τελευταία, το ίδιο έχω ακούσει, από αρκετούς φίλους, μεγαλύτερους από μένα, που είχαν γιούς σε τέτοια κατάσταση. Βασικά όσοι είχαν τελειώσει το σχολείο παρθένοι , πήγαιναν κατά διαόλου , μέχρι να κάνουν σεξ. Τόσο απλά.

---

οι γιοι σε τι ηλικια ηταν?

Quote:

---

Originally Posted by Al_Bundy

Έχω ξαναγράψει , ότι είχα ξάδελφο , παρθένο πολύ μετά τα 20, στη δεκαετία του 90 , που όσο παρέμενε παρθένος, ήταν ράκος, άψυχος. Μόλις έκανε σεξ , έγινε άνθρωπος. Τελευταία, το ίδιο έχω ακούσει, από αρκετούς φίλους, μεγαλύτερους από μένα, που είχαν γιούς σε τέτοια κατάσταση. Βασικά όσοι είχαν τελειώσει το σχολείο παρθένοι , πήγαιναν κατά διαόλου , μέχρι να κάνουν σεξ. Τόσο απλά.

---

Εγώ ξέρω πάλι περίπτωση που μόλις τον πήγαν σε μπουρδέλο γύρω στα 30, αντί να γίνει άνθρωπος έγινε κτήνος. Γιατί είχε ένα σωρό θέματα άλυτα που δεν τα έλυσε ποτέ και κόλλησε και το μυαλό του στο σεξ από πάνω. Οπότε μετά έδερνε τη μάνα του που δεν του έφερνε γυναίκες και μια εποχή πήγαινε στα καλά καθούμενα να χουφτώσει και γυναίκες στο δρόμο και μετά όταν μαζεύτηκε σπίτι του και δεν τον αφήναν να βγει χωρίς συνοδεία, ακούγεται ότι γ*μούσε και τη μάνα του. Τελικά όταν μια φορά σχεδόν τη σκότωσε κυριολεκτικά στο ξύλο, επιτέλους βρέθηκε έναν εισαγγελέας να τον μαζέψει. Και είναι πολύ κρίμα, φρικτό να φτάνει ένας άνθρωπος σε αυτή την κατάσταση. Θέλει κυνήγι με τους ειδικούς να βρεις τον σωστό, θέλει ψυχοθεραπεία, θέλει προσπάθεια από τον ίδιο τον άνθρωπο που αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα να το λύσει. Δεν υπάρχει η μαγική λύση που θα αλλάξει μία κατάσταση αυτόματα. Αλλάζει σταδιακά όμως.

(Να μη παρεξηγηθώ, δε λέω ότι ο θεματοθέτης είναι ή θα γίνει έτσι.)

Quote:

---

Originally Posted by txopit

Το μόνο που κάνω είναι να κατεβαίνω σε ένα γραφείο στην πόλη μου τα πρωινά χωρίς να κάνω κάτι το ιδιαίτερο, σας λέω δεν νιώθω τπτ, την υπόλοιπη μέρα δηλ από το μεσημέρι και μετά την περνάω σπίτι, κυρίως κοιμάμαι, δεν έχω καθόλου ζωντάνια μέσα μου, ενέργεια, διάθεση, και το πιο απλό μου φαίνεται βουνό. Πλέον δεν μπορώ ούτε να φάω, δεν νιώθω πείνα δίψα. Τα βράδια κοιμάμαι πολύ νωρίς και είμαι εξαντλημένος. Δεν μου αρέσει τπτ πλέον. Και το σερφαρισμα στο κινητό μου περνάει αδιάφορο. Νμζ είναι από τις τελευταίες μου μέρες. Δεν έχω πλέον το μυαλό μου στη θέση του, το κουράγιο να αυτοεξυπηρετηθώ και να φροντίσω τον εαυτό μου. Δεν μιλάω με κανέναν, πέρα από ένα γεια που λέω τελείως τυπικό και άψυχο. Είμαι μια ύπαρξη χωρίς ψυχή και αισθήματα, που απλά αναπνέει. Που δεν νιώθει τον κόσμο γύρω της, που παραπαίει. Πιστεύω ότι είναι μια από τις τελευταίες μου μέρες αν όχι ώρες. Το μυαλό μου το έχω σε ένα κενό. Δεν χαμογελάω, δεν κλαίω, δεν νευριάζω, δεν αγαπάω, δεν ζω.

---

Πιστεύω ότι σε ρίχνουν σε μεγάλο βαθμό και τα φάρμακα. Μήπως να έπαιρνες γνώμη και από κάποιον άλλο γιατρό;
Δεν ζεις τις τελευταίες σου ώρες, προσπάθησε να το δεις λίγο αλλιώς. Στο είπα και πιο πάνω. Θετικά ερεθίσματα. Μη ρουτινιάζεις, μη βαλτώνεις.