Το ακούω! ...
Printable View
Τα παιδιά τηε γειτονιάς σου με πειράζουνε
πάλι μεθυσμένος είσαι μου φωνάζουνε...
Ωραίο παλιό τραγούδι που ρθε τώρα στη θύμιση μου..
https://www.youtube.com/watch?v=1zrbvUHCKfo
Πέθανε μια γατούλα της αυλής κι είμαι χάλια... :(
Κρίμα κυκνε μου ...
Γενικά μετά το χειρουργείο μου δεν μπορώ να ακούω άτομα να πονάνε και να ταλαιπωρούνται μου έρχονται οι δικές μου εικόνες....
Τέλος πάντων όπως είπε και ο Γιώργος θα μπαίνω πλέον πολύ επιλεκτικά μέχρι να ξανανοιωσω ότι μπορώ να αντιμετωπίσω τον μεγαλύτερο φόβο μου....
Μπερδεμένη και παγιδευμένη... Δεν ξέρω πως να βρω διέξοδο...
Υπερβολικά κουρασμένη... Έφτιαξα καφέ μήπως με τονώσει...
ειμαι σε μουντ ατιμη μοιρα που αλλους τους ανεβαζεις και αλλους τους κατεβαζεις
Ψάχνω για στήριγμα, δεν βρίσκω κι απελπίζομαι... Μου έρχεται να βάλω τα κλάματα...
Κύκνε προσπάθησε να βρεις κάποια ασχολία να περνάει η ώρα και να γνωρίσεις ανθρώπους και να βγεις από το καβούκι σου, έχεις ρουτιανιάσει στα ίδια και στα ίδια και είσαι όλη μέρα καθηλωμένη στις σκέψεις σου και παρατηρητής του εαυτού σου.
Ξέρω ότι αγαπάς τα ζώα, αν θυμάμαι καλά είσαι Θεσσαλονίκη, τόσο μεγάλη πόλη θα έχει κάποια φιλοζωική να πηγαίνεις 2-3 φορές την εβδομάδα να βοηθάς ας πούμε. Μπορεί να σου φανεί δύσκολο να κάνεις αλλαγές στην καθημερινότητά σου, αλλά έχεις τελματώσει εντελώς. Πρέπει κάτι να κάνεις, που ξέρεις, μπορεί να γνωρίσεις ανθρώπους που θα σε στηρίξουν είτε φιλικά είτε κοινωνικά είτε ακόμα κι ερωτικά ή σε οποιοδήποτε επίπεδο. Τι περιμένεις να αλλάξει αν κάθε μέρα είσαι μόνο σπίτι και πας που και που κάποια βόλτα για ψώνια ή καφέ μόνο με την οικογένειά σου;
Είσαι πολύ πιο δυνατή από όσο νομίζεις, αρκεί να το πάρεις απόφαση και να κάνεις το πρώτο βήμα!
Καλή μέρα έχει σήμερα, βγες μια βόλτα να σου αλλάξει η ψυχολογία κάπως.
Γεια σου Σόνια,
σ' ευχαριστώ για την απάντηση...
Έχω μια φίλη, περιμένουμε ν' ανοίξουν ξανά οι καφετέριες να βρεθούμε, δεν είναι το ίδιο να τα λέμε απ' το τηλέφωνο...
Για σήμερα το σκέφτομαι για να βγω για λίγο, ψάχνω να δω αν μπορώ να πάω κάπου χωρίς αυτοκίνητο αλλά δεν μου έρχεται τίποτα... Τώρα έφτιαξα έναν καφέ και μετά θ' αρχίσω να κατεβάζω τα καλοκαιρινά...
Για φιλοζωική το έχω ψάξει κι υπάρχει αλλά εκεί που είναι θέλει να έχεις αυτοκίνητο...
Αυτό που χρειάζομαι τώρα είναι να μιλήσω σε κάποιον που να καταλαβαίνει από προβλήματα ψυχολογικής φύσης, γι' αυτό έγραψα εδώ...
βαλτωσε η ζωη μου με τον κοροδοιο στα ιδια και στα ιδια παλευω με τον εαυτο μου να μη σκυλοβρισω κανεναν μου φταινε ολοι ειδικα οσοι κανουν κυριγμα για το ποσο επικυνδυνη ειναι η νοσος ποσο ανθρωπακια ρε πουστη φοβουνται να ζησουν μην τυχων και πεθανουν μπειτε σε γυαλα ρε προβατα
Νιώθω πως δεν υπάρχει ελπίδα
Κάποιες στιγμές νοιώθω τη σκέψη ,το μυαλό και το κορμί μου να είναι ασφυκτικά γεμάτο από εσένα....
Δεν κατάλαβα πωςτα κατάφερα έτσι και σε "αγαπησα"
Χαίρομαι όμως που το έκανα και θα το κρατήσω για πάντα ότι και να γίνει....
Αυτά δεν είναι λόγια ,είναι υπόσχεση !!!!!
Χωρίς να το εκλάβεις ως περιέργεια, διότι έχω βάλει ως αρχή να μη ρωτάω ούτε να ζητάω λεπτομέρειες τι πρόβλημα υγείας έχει κάποιος, διότι κάτι τέτοιο το κάνουν άλλοι που το μόνο τους ενδιαφέρον τελειώνει στην περιέργεια, άρα δεν θα μου μη πεις τι έχεις, τουλάχιστον, είσαι πολύ καλά ή πας καλά μετεγχειρητικά, επέστρεψες στη σωματική τουλάχιστον ομαλότητα?
Ποιος ειναι ο μεγαλύτερος σου φόβος?
Χειρουργείο οσφυϊκής μοίρας έκανα ..
Καλά είμαι τώρα το δύσκολο κομμάτι πέρασε με πολύ κόπο και πολύ πόνο....
Ο φόβος μου θα ήταν και θα είναι πάντα ένας ,ο σωματικός πόνος που σου απαγορεύει την παραμικρή καθημερινή δραστηριότητα ακόμα και την πιο απλή...όσα χρόνια και να περασουν τις μέρες στο νοσοκομείο, τον πόνο και την αποκατάσταση δεν θα την ξεπεράσω ποτέ ότι και να κάνω...
Το γεγονός ότι σταμάτησα το βολευ έτσι απότομα ήταν πολύ δύσκολο για εμένα και το δυσκολότερο ότι μάλλον δεν θα ξαναμπώ σε γήπεδο ποτέ ξανά...
Γι αυτό πρέπει να εκτιμάμαι τη κάθε μέρα όλο και πιο πολύ όσο βαρετή και δύσκολη μας φαίνεται....
ntinti είσαι σε ευαίσθητη φάση τώρα, αλλά να ξέρεις ότι ο άνθρωπος γενικά είναι πολύ πιο δυνατός και προσαρμοστικός από όσο φαντάζεται ο ίδιος. Στο λέω εγώ που κοντινό μου πρόσωπο έμεινε τετραπληγικός από τη μία μέρα στην άλλη και έζησε κι άλλα 20 δημιουργικά χρόνια μετά το γεγονός.
Μπορεί να μην κάνεις πρωταθλητισμό ή κάτι πλέον, αλλά με τον καιρό θα δεις ότι μπορεί να ξαναπατήσεις γήπεδο στο πιο χαλαρό. Κι αν όχι, θα βρεις άλλα πράγματα να αγαπάς και να αναπληρώνουν το κενό. Μην απογοητεύεσαι. Έχοντας κάνει χειρουργείο στη μέση ακριβώς μία βδομάδα πριν κλείσω τα 30 - που ευτυχώς πήγε καλά-, σου λέω πάντως ότι η ζωή μου πριν και μετά δεν άλλαξε σχεδόν καθόλου.
Εχεις δικιο....
Τον πρωταθλητισμο τον παρατησα οταν εμεινα εγκυος στο πρωτο μου παιδακι.....απο εκει και περα ασχολιομουν μονο οταν ειχα χρονο αλλα ηταν η διαφυγη μου...Τα τελευταια χρονια πριν το χειρουργειο ειχα αρχισει παλι πιο ενεργα με συμπαικτρια την κορη μου .....αυτο ηταν το καλυτερο απ ολα τα καλοκαιρια μας ειχαν αλλο νοημα ...
Τελοσπαντων τωρα εγινε και θα προσαρμοστουμε οσο μπορουμε σε αυτο......
πιστευω θα ξεπεραστει και αυτο καποια στιγμη αρκει να ειμαστε ορθιοι πλεον.....
Απελπιστικά μόνη... :(
Να σε ρωτήσω κάτι Κύκνε, αυτή η φίλη που ανέφερες κάπου παραπάνω, τι φίλη είναι; Θέλω να πω, δεν έχεις την ευχέρεια όταν αισθάνεσαι έτσι μοναξιές και πίεση να την πάρεις ένα τηλέφωνο να τα πείτε; Δεν σε ηρεμεί η κουβέντα μαζί της;