..Της ψυχης μου το τραγουδι..

Μου γράφεις ακόμα, ναμην ζητώ την επιβεβαίωσή του.
Δεν το κάνω πια...
Τις αποφασεις για την ζωή μου, τις πήρα ολομόναχη και μετα τον ενημέρωσα.
Και την ποίησή μου, το σκέφτηκα πολύ πριν του την δείξω. Ηθελα να αγγίξω την ψυχή του. Και το πέτυχα!
Ενα βράδυ καθήσαμε και κάναμε μαι κουβέντα όπως ποτέ άλλοτε. ΜΟυ εκμυστηρεύτηκε πράγματα για τον εαυτό του που δεν φανταζόμουν. Ακόμα και ανασφάλειες.Σε πολλά μου είπε, του θυμίζω εκείνον και θέλει να με προστατέψει. Και μου είπε οτι στηρίζει την επιλογή μου ( που αρχικά διαφωνούσε).
Και μάλιστα, οτι κι ο ίδιος έγραφε! Αλλά μετά τον ρούφηξε η δουλειά.
Οτι σαν νέο, δεν τον ένοιαζε τον χρήμα Και μετά του πέταξα \" και πώς έγινες λοιπόν τόσο τσιγκούνης μπαμπα?\"
Τα πετάω κι εγώ μην χάσω :)

Με αφορμή την ποίηση μου, ήρθαμε πιο κοντά, μιλάμε για Τέχνη, για ταινίες κτλ
Δεν μετάνιωσα που πήρα το ρίσκο να του ανοιχτώ σε αυτό.
Το θλιβερό είναι, οτι εκείνη η συζήτηση η διαυγής και επικοινωνιακή που είχαμε κάνει τότε, έχει ήδη αφανιστεί απο την μνήμη του και τώρα συνεχίζει ακάθεκτος την γκρίνια για το πιο μικρό και μεγάλο.
Ευτυχώς εγώ θυμάμαι.

Και πάνω σε όλα αυτά, και υποτην επιρροή της γυναικός του και μητριάς μου, η οποία με ονειρεύται και υψηλόβαθμο στέλεχος (αφού έχεις μυαλό...)
, πήρε σβάρνα και την ποίησή μου το τροπάρι.Τον ανησυχεί τώρα που γράφω πολύ και διαβάζω πολύ λογοτεχνία, αντι να σκέφτομαι το μέλλον μου. ( που το κάνω αλλά χαλαρά)

Αλλά ενταξει, τώρα το βλέπω πιο ψύχραιμα.
Το οτι σας μίλησα μου έκανε καλό.

Quote:

---

Originally posted by olgaki82
πρεπει να δεχομαστε τη θλιψη,τον πονο,την απογνωση ,τον πανικο,να συμφιλιωνομαστε με αυτα ,να ακουσουμε τισ αναγκες μας και τους ψιθυρους της καρδιας μας.και τοτε η ευτυχια και η γαληνη θα κανουν ενα βημα προς εμας:)

---

Τι όμορφα τα λόγια σου Ολγάκι μου!
Βάλσαμο στις καρδιές μας:))

Δεν μπορω να γνωριζω γιατι μπορει να αντιδρα ετσι..Ισως να ειναι πολυ οι λογοι και δεν εχει και νοημα να τους αναλυεις.Το σημαντικο ειναι αφου με την ποιηση εγινε ενα βημα ειναι καλα να γινεται συχνοτερα.Να τους μιλας συχνοτερα για αυτην.Ολοι ξερουμε οτι οι γονεις γενικοτερα δυσκολευονται να δεχτουν κατι διαφορετικο απο εκεινο που εμεις επιλεγουμε.Γιατι ομως ολοι μας ονειρευονται μεγαλα στελεχοι; Οπως και να εχει..Πιστευω οτι εχεις τον τροπο να τον πλησιαζεις εστω και λιγο.Αφου εχεις παθος για ποιηση και για λογοτεχνια και τα αγαπας τοσο πρεπει με ενα τροπο δικο σου και μονο να τον κανεις να το καταλαβει.Ισως να ειναι δυσκολο γιατι ολο αυτο το ομορφο που αισθανεσαι δεν μπορει να το εκλαβει και να το σεβαστει αναλογως αλλα αν πραγματικα θελεις ισορροπια μαζι του ισως να πρεπει να προσπαθεις και αλλο...Δεν ξερω..Κατα εμενα απο ενα σημειο και μετα αν δεν καταλαμβαινει απλα δεν καταλαμβαινει.Οτι και να κανεις οτι και να πεις αν δεν θελει να καταλαβει δεν θα καταλαβει.Συνεχισε να κανεις οτι αγαπας και ισως με τον καιρο γινει ενα μεγαλο βημα.
Να μιλας παντοτε,να ξελαφρωνεις..Για οτι θες πες μου..

Μερικες φορες η αποδοχη των συναισθηματων μας οποια και να ειναι αυτα ειναι βαλσαμο..και το φορτιο δεν βαραινει τοσο.

Quote:

---

Originally posted by Alterego
αν το καλοσκεφεις μερικες φορες δημιουργουμε αδιεξοδους και λαβυρινθους μονοι μας

---

To πιστεύω πολύ αυτό....άλλωστε έχει γοητεία ο λαβύρινθος ε?είναι τόσο χαώδης που εκεί μπορείς να συναντήσεις τα πάντα!!!!
Η ζωή όμως είναι έξω απ\'το λαβύρινθο και πολύ πιο απλή απ\'την πολυπλοκότητά του........
Πλέον όταν ζω τον λαβύρινθο ξέρω ότι είναι ένα παιχνίδι,ένα ψέμα που επιμένω ανεξέλεγκτα να παίζω και περιμένω μέχρι να τελειώσει.......

Ναι γοητευομαστε απο λαβυρινθος και εμμονες και πικρες.Μας εξιταρουν.Γιαυτο πιστευω οτι ειμαι σαν μαγνητης και τα τραβαω μαζι μου.
Ειμαστε μαζοχιστες...μας αρεσει ομως.Εχεις δικαιο,λες οτι η ζωη ειναι εξω απο τον λαβυρινθο οσο κι αν εμεις προσπαθουμε να τον βαλουμε μεσα στην ζωη μας.Και ειναι οντως καπως πιο απλα τα πραγματα.Φτανει να μπορουμε να δουμε καθαρα.Ειναι ενα παιχνιδι και αν το αγνοησουμε λιγο ισως τελειωσει προωρα.

Quote:

---

Originally posted by Alterego
Ναι γοητευομαστε απο λαβυρινθος και εμμονες και πικρες.Μας εξιταρουν.Γιαυτο πιστευω οτι ειμαι σαν μαγνητης και τα τραβαω μαζι μου.
Ειμαστε μαζοχιστες...μας αρεσει ομως.Εχεις δικαιο,λες οτι η ζωη ειναι εξω απο τον λαβυρινθο οσο κι αν εμεις προσπαθουμε να τον βαλουμε μεσα στην ζωη μας.Και ειναι οντως καπως πιο απλα τα πραγματα.Φτανει να μπορουμε να δουμε καθαρα.Ειναι ενα παιχνιδι και αν το αγνοησουμε λιγο ισως τελειωσει προωρα.

---

Αγάπες μου γλυκιές,
δεν είναι μόνο θέμα μαζοχισμού.

Ο εσωτερικός λαβύρινθος, χτίστηκε στάλα με στάλα, μέρα με μέρα, χρόνο με χρόνο.

Και το να βγει κανείς απο αυτόν, είναι ίσως η πόρτα που θα πρέπει να ξεκλειδώσει, για να βγει στην Ζωή.

Ετσι το βλέπω.

Quote:

---

Originally posted by Alterego
Ναι γοητευομαστε απο λαβυρινθος και εμμονες και πικρες.Μας εξιταρουν.

---

Όταν τον πίστευα για αληθινό γλυκέ μου Alter οι πίκρες ήταν η μια πλευρά,το ισχυρό κέρδος μου ήταν το ατελείωτο,το χωρίς όριο,γιατί πάντα ήμουν άπληστη και πάντα περίμενα κι εγώ αυτό το όλα ή τίποτα που γράφεις στη διάθεσή σου.....και το όλα μέσα στον λαβύρινθο είναι εφικτό!!!!!!
Δυστηχώς στη ζωή όμως όχι......
Απαξιούσα για τις μικρές χαρές που τώρα βλέπω ότι τουβλάκι τουβλάκι συμπληρώνουν αυτό που λέμε χαρά.
Δεν ξέρω ίσως να συμβιβάστηκα,ίσως να είδα,ίσως να έγινα λιγότερο ανικανοποίητη....δεν ξέρω...αλλά πλέον δεν έχω καμιά αμφιβολία γι\'αυτό:ότι η ζωή είναι απλή-χειροπιαστή και όσο πιο απλή τόσο πιο όμορφη......

Και προσπαθησε αυτα που σκεφτεσαι τωρα και γραφεις να τα κρατησεις...οσο κρατανε.Και με μικρα μικρα βηματακια να νιωθεις την χαρα που σου δινεται.Ανοιξες για λιγο τα ματια σου και ειδες πιο καθαρα.Ειναι πανεμορφο αυτο.Το νιωθω γιατι το ζω σιγα σιγα και εγω.

Να εισαι καλα..

\"Δεν γράφω πια
το δάσος καμένο
κι οι παλάμες μου γροθιές

Πού χαρτί λευκό
πού μελάνι μαύρο

Στις έλικες του μυαλού μου
γαντζωμένες οι λέξεις
περιμένουν το ξόδι

για να πετάξουν \".


Ιερωτικόν, Κουράκης.

\"Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.

Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή· ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός· κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος.

Μα κι ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή· κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι΄ αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία.

Στα πρόσκαιρα ζωντανά σώματα τα δυο τούτα ρέματα παλεύουν:
α) ο ανήφορος, προς τη σύνθεση, προς τη ζωή, προς την αθανασία·
β) ο κατήφορος, προς την αποσύνθεση, προς την ύλη, προς το θάνατο.

Και τα δυο ρέματα πηγάζουν από τα έγκατα της αρχέγονης ουσίας. Στην αρχή η ζωή ξαφνιάζει· σαν παράνομη φαίνεται, σαν παρά φύση, σαν εφήμερη αντίδραση στις σκοτεινές αιώνιες πηγές· μα βαθύτερα νιώθουμε: η Ζωή είναι κι αυτή άναρχη, ακατάλυτη φόρα του Σύμπαντου.

Αλλιώς, πούθε η περανθρώπινη δύναμη που μας σφεντονίζει από το αγέννητο στο γεννητό και μας γκαρδιώνει· φυτά, ζώα, ανθρώπους· στον αγώνα; Και τα δυο αντίδρομα ρέματα είναι άγια.

Χρέος μας λοιπόν να συλλάβουμε τ΄ όραμα που χωράει κι εναρμονίζει τις δυο τεράστιες τούτες άναρχες, ακατάλυτες Ορμές· και με τ΄ όραμα τούτο να ρυθμίσουμε το στοχασμό μας και την πράξη. \"

Ασκητική, Καζαντζάκης.

Και τα δύο αντίδρομα ρέματα είναι άγια....


Αξίζει σεβασμός και στο σκοτάδι
το βαθύ έρεβος
και την δυσκολία
και σε κάθε δυστυχία και
φθορά
και θάνατο
κι ανυπαρξία,
σεβασμός αξίζει.

Πολύ ενδιαφέρον κείμενο, η ασκητική του Καζαντζάκη.
Παραθέτω κάποια ακόμα σημεία που μου άρεσαν.
Μόλις το ανακάλυψα στην διεύθυνση


http://www.diaplous.org/library/askitiki.php

Αν μπορείς, Ψυχή, ανασηκώσου απάνω από τα πολύβουα κύματα και πιάσε μ΄ ένα κλωθογύρισμα του ματιού σου όλη τη θάλασσα. Κράτα καλά τα φρένα σου να μη σαλέψουν. Κι ολομεμιάς βυθίσου πάλι στο πέλαγο και ξακλούθα τον αγώνα.

Ένα καράβι είναι το σώμα μας και πλέει απάνω σε βαθιογάλαζα νερά. Ποιος είναι ο σκοπός μας; Να ναυαγήσουμε!

Μάζωξε τη δύναμη σου κι αφουκράσου· όλη η καρδιά του άνθρωπου είναι μια κραυγή. Ακούμπησε απάνω στο στήθος σου να την ακούσεις· κάποιος μέσα σου αγωνίζεται και φωνάζει.

.............................

Δεν είμαι καλός, δεν είμαι αγνός, δεν είμαι ήσυχος! Αβάσταχτη είναι η ευτυχία κι η δυστυχία μου, είμαι γιομάτος άναρθρες φωνές και σκοτάδι· κυλιούμαι όλο δάκρυα κι αίματα μέσα στη ζεστή τούτη φάτνη της σάρκας μου.

....................................

Δεν είμαι το φως, είμαι η νύχτα· μα μια φλόγα λοχίζει ανάμεσα στα σωθικά μου και με τρώει. Είμαι η νύχτα που την τρώει το φως.


....................................

Δεν είσαι ένας· είσαι ένα σώμα στρατού. Μια στιγμή κάτω από τον ήλιο φωτίζεται ένα από τα πρόσωπα σου. Κι ευτύς σβήνει κι ανάβει άλλο, νεώτερο σου, ξοπίσω σου.


........................................

Φέρνεις, θες δε θες, ένα νέο ρυθμό. Μια νέα επιθυμία, μια νέα Ιδέα, μια θλίψη καινούρια. Θες δε θες, πλουτίζεις το πατρικό σου το σώμα.

( αγαπημένο σημείο)

.............................................

Σα να ΄ναι όλη η ζωή ετούτη τ΄ ορατό αιώνιο κυνήγι ενός αόρατου Γαμπρού, που κυνηγάει από κορμί σε κορμί την αιωνιότητα, την αδάμαστη Νύφη.

Κι εμείς, όλο το ψίκι της γαμήλιας πομπής, φυτά, ζώα, άνθρωποι, χιμούμε τρέμοντας προς τη μυστική παστάδα. Και καθένας κρατάει με δέος τα ιερά σύμβολα του γάμου· άλλος το Φαλλό, άλλος τη Μήτρα.


..................................

Με τα γόνατα κλειδωμένα στο πιγούνι, με τα χέρια απλωμένα κατά το φως, με τις πατούσες των ποδιών στη ράχη, ένα κουβάρι, στριγμώνεται ο Θεός στο κάθε μόριο σάρκας.

Όταν ανοίγω ένα καρπό, τέτοιος μου ξεσκεπάζεται μέσα μου ο σπόρος. Όταν μιλώ με τους ανθρώπους, αυτό ξεκρίνω μέσα στο χοντρό, πηχτολάσπωτο μυαλό τους.

Ο Θεός μάχεται στο κάθε πράμα, με τα χέρια τανυσμένα προς το φως. Ποιο φως; Όξω κι απάνω από κάθε πράμα!

Δεν είναι μονάχα ο πόνος η ουσία του Θεού μας· μήτε η ελπίδα στη μελλούμενη ζωή είτε στην επίγεια τούτη· μήτε η χαρά κι η νίκη. Κάθε θρησκεία, υψώνοντας σε λατρεία μια από τις αρχέγονες όψες τούτες του Θεού, στενεύει την καρδιά και το νου μας.

Η ουσία του Θεού μας είναι ο ΑΓΩΝΑΣ. Μέσα στον αγώνα τούτον ξετυλίγουνται και δουλεύουν αιώνια ο πόνος, η χαρά κι η ελπίδα.

Το ανηφόρισμα, ο πόλεμος με το αντίδρομο ρέμα, γεννάει τον πόνο. Μα ο πόνος δεν είναι ο απόλυτος μονάρχης. Η κάθε νίκη, η κάθε προσωρινή ισορρόπηση στο ανηφόρισμα γιομώνει χαρά το κάθε ζωντανό, που αναπνέει, θρέφεται, ερωτεύεται και γεννάει.

Μα μέσα από τη χαρά κι από τον πόνο αναπηδάει αιώνια η ελπίδα να ξεφύγουμε από τον πόνο, να πλατύνουμε τη χαρά.

Κι αρχίζει πάλι το ανηφόρισμα· ο πόνος· και ξαναγεννιέται η χαρά και ξαναπηδάει η νέα ελπίδα. Ποτέ δεν κλείνει ο κύκλος. Δεν είναι κύκλος· είναι ένας στρόβιλος που αιώνια ανεβαίνει, πλαταίνοντας, τυλίγοντας, ξετυλίγοντας, τον τρισυπόστατον αγώνα.

Ποιος είναι ο σκοπός του αγώνα τούτου; Έτσι ρωτάει ο κακομοίρης, συφεροντολόγος πάντα, νους του ανθρώπου, ξεχνώντας πως η Μεγάλη Πνοή δε δουλεύει μέσα σε ανθρώπινο καιρό, τόπο κι αιτιότητα.

Η Μεγάλη Πνοή είναι ανώτερη από τ΄ ανθρώπινα τούτα ρωτήματα. Έχει πλούσιες, πολυπλάνητες ορμές, που για το λιγόπνοο νου μας φαντάζουν αντίφασες· μα μέσα στην ουσία της θεότητας αδερφώνουνται και πολεμούν όλες μαζί, πιστές παραστάτισσες.

Η αρχέγονη Πνοή διακλαδίζεται, ξεχύνεται, μάχεται, αποτυχαίνει, πετυχαίνει, ασκείται. Είναι το Ρόδο των ανέμων!

........................................

Η στερνή, η πιο ιερή μορφή της θεωρίας είναι η πράξη.

Έτσι η εφήμερη πράξη μας, συνειδητά ακλουθώντας τη φόρα του Σύμπαντου, δεν πεθαίνει μαζί μας.

Δε χάνεται σε μυστική άνεργη ενατένιση αλάκερου του κύκλου· δεν καταφρονάει την άγια, ταπεινή καθημερινή ανάγκη.

Μέσα στο στενό αίματωμένο της αυλάκι, σκυφτή, δουλεύει στέρεα, άνετα νικώντας, μέσα σ΄ ένα μικρό σημείο καιρού και τόπου, τον καιρό και τον τόπο· γιατί το σημείο αυτό ακολουθάει τη θεϊκιάν ορμή αλάκερου του κύκλου.

----------------------------------



Είμαστε ένα. Από το τυφλό σκουλήκι στο βυθό του ωκεανού ως την απέραντη παλαίστρα του Γαλαξία, ένας μονάχα αγωνίζεται και κιντυνεύει, ο εαυτός μας. Και στο μικρό, το χωματένιο στήθος μας, ένας μονάχα αγωνίζεται και κιντυνεύει, το Σύμπαντο.