Printable View
Είναι πραγματικά αυτό που το δικό μου μικρο μυαλό αδυνατεί να κατανοήσει ...
Πως ένα παιδί που έχει βιωση την βια και γνωρίζει πολύ καλά τι εστι, να συνεχίζει αυτή την συμπεριφορά στην δική του οικογένεια. Ξέρει τι προσφέρει σε αυτή την περίπτωση και όμως το συνεχίζει.
Πίστευα οτι τέτοιοι άνθρωποι ή δεν θέλουν να κάνουν οικογένεια ή πραγματικά αν αποφασισουν ,θα είναι καλύτεροι από όλους μας !
Μάλλον δεν ισχύει....
Ηταν ενα παιδι. Οταν εκλεψε ενα αυγο δεν το τιμωρησε η μανα του. Οταν εκλεψε μια κοτα δεν το τιμωρησε η μανα του. Οταν εκλεψε ενα βοδι δεν το τιμωρησε η μανα του. Οταν μεγαλωσε εκλεψε μια τραπεζα και τον καταδικασαν σε θανατο. Στο εκτελεστικο αποσπασμα οπως ηταν δεμενος φωναξε τη μανα του να της πει κατι στο αυτι. Οταν πλησιαε της εφαγε το αυτι και της ειπε μανα αν με ειχες δειρει οταν εκλεψα το αυγο τωρα δε θα ημουν στο αποσπασμα.
Κρύβει μια αλήθεια η ιστορία αυτή. 'Ομως έρχεται μια στιγμή που ο άνθρωπος θα πει "ναι, φταίνε οι γονείς μου που είμαι έτσι, αλλά εγώ θα το αλλάξω αυτό" και τότε θα ενηλικιωθεί...Quote:
Originally Posted by Ορέστης
Κλισέ τραγικό η παραπάνω ιστορία όλη. Η μάνα και το αβγό. Πάρ' τ'αβγό και κούρεφτο.
Οι γονείς, τόσο ήξεραν, τόσο έκαναν. Υπάρχουν όρια στο τι μπορεί να φτάσει να σκεφτεί ο κάθε άνθρωπος, κάποιοι δεν εξελίχθηκαν ποτέ για να γίνουν ικανοί γονείς. Ωστόσο, αν το παιδί εξελιχθεί, τότε οι θεοί που ήταν οι γονείς του, θα εκπέσουν του βάθρου και η δύναμη που είχαν πάνω του θα μετουσιωθεί σε εμπειρία, που μπορεί να τη χρησιμοποιήσει προς όφελός του. Αν υπάρχουν περιπτώσεις που τα τραύματα είναι πολύ βαριά; Σαφώς. Και ακόμη κι εκεί όμως υπάρχουν περιπτώσεις που δείχνουν ότι η δυνατότητα να γιατρευτούν υπάρχει. Η μνήμη κι αυτή χάνει το λούστρο της τραγικότητας με τον καιρό, με την προσπάθεια, με την αλλαγή, με την τύχη κάποτε κάποτε.
Πόσο εύκολο τελικά είναι να αποβάλλεις όλη αυτή την κακοποίηση που μπορεί να δέχτηκες ως παιδί; Έχει καταφέρει κάποιος να κλείσει αυτές τις πληγές και να νιώθει ότι πλέον δεν τον επηρεάζουν τώρα που είναι ενήλικας? Οποιαδήποτε κακοποίηση και να δέχτηκε.
Γιώργο, μήπως σου βάζεις πολύ ψηλά τον πήχυ; Νομίζω πως το να απομυθοποιούμε το βάρος των εμπειριών, βοηθάει, αλλά και το να πούμε ότι και τίποτε απολύτως δε θα παραμένει, έστω σαν μια ουλή, μιας παλιάς κλεισμένης πληγής, είναι σα να μας βάζουμε σε έναν αγώνα που θα μας πιέζει να αρνιόμαστε το παρελθόν. Εγώ το εξετάζω πλέον ως εξής "δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες, μου επιτρέπω και τις στραβές μου μέρες". Αλλά γιατρεύονται, αυτό το πιστεύω, είναι ένα κομμάτι της ζωής μας, όχι όλη μας η ζωή. Και με πιάνει κι ο εγωισμός, γιατί οι ανίδεοι να με κουμαντάρουν στο σήμερά μου; Γιατί να τους το χαρίσω; Μου ανήκει. Τι σκέφτεσαι γι αυτά, σε αγγίζει τίποτε;Quote:
Originally Posted by george1520
Ίσως να είμαι πολύ αυστηρός με τον εαυτό μου. Να μην μου επιτρέπω να κάνω λάθος. Δεν λέω ότι είναι η ζωή μας, αλλά σίγουρα μας επηρεάζουν (τουλάχιστον εμένα). Πχ όταν δεν είμαι καλά ψυχολογικά, όταν με ακουμπάνε νιώθω εκνευρισμό ή μπορεί ακόμη και να παγωνω. Αυτό όσο και να θες να το ελέγξεις, όσο και να λες "δεν θα τα αφήνω να με επηρεάζουν" είναι πάνω από τις δυνάμεις σου.Quote:
Originally Posted by WildHoney
Θέλει πολλή δουλειά με ειδικό ψυχικής υγείας και ενίοτε φάρμακα....υπάρχουν πολλές μέθοδοι αντιμετώπισης με κυριότερη την ψυχοθεραπεία....κάποια στιγμή το μυαλό και το σώμα διώχνουν το τραύμα και στην θέση του μπαίνουν πιο υγιείς συνήθειες και σκέψεις....αλλά δυστυχώς υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που λένε ότι όσοι πάνε στον γιατρό είναι τρελοί!!!Μακάρι ο κάθε άνθρωπος να είχε πρόσβαση στην ψυχική υγεία,οι περισσότεροι είμαστε τραυματισμένοι είτε από οικογένεια,είτε από την κοινωνία!Quote:
Originally Posted by george1520
Έχεις ζήσει κι εσύ κακοποίηση σαν παιδί; Έχεις καταφέρει να φύγεις απο "πάνω" σου τα τραύματα αυτά? Ή τουλάχιστον να μην σε επηρεάζουν?Quote:
Originally Posted by Diana1982
εμένα από τα έντεκα για.μηνες επί καθημερινης βάσεως κ τον αδερφό μου αποταν ήταν στο νήπιο. Ο πατέρας μου .Και ήταν και καθηγητής σε σχολείο.Διδασκε παιδιάQuote:
Originally Posted by λουλούδι