Διαβάζω στις ειδήσεις στην Κύπρο, ένας φόνος εντός της οικογένειας προχθές, η σύζυγος, του είχε σπάσει λέει τα νεύρα από τη γλώσσα, φόνος, δύο σε κρίσιμη κατάσταση και αυτοχειρία δράστη χθές, συγγενών, επειδή είχε εμμονή λένε, ότι βοηθούσαν την πρώην σύζυγο του. Μέχρι που μπορεί να φτάσει το άτομο άμα θεωρεί πως κάποιος του έχει κάνει κακό ή του σπάζει τα νεύρα. Κάποια στιγμή εάν αυτό που του προκαλεί το απωθημένο δεν ανατραπεί, δεν διορθωθεί από αυτούς στους οποίους οφείλεται αλλά συνεχίζει, η εμμονή που δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα απωθημένο που οξύνεται μέσα του και ήδη αποτελεί μια από τις συνεχώς κυρίαρχες του σκέψεις, εκρύγνηται. Ο άνθρωπος τότε είτε από νεύρα της στιγμής είτε προμελετημένα προβαίνει στην απονενοημένη ακραία πράξη. Ούτε άλλες καλές στιγμές που μπορεί ταυτόχρονα να συμβαίνουν στη ζωή του ούτε η ενασχόληση του με πράγματα τα οποία φαινομενικά τον κάνουν να ξεφεύγει είναι ικανά να ελαττώσουν το απωθημένο που φτασε σ' αυτό το βαθμό. Δεν φεύγουν τα απωθημένα ιδίως εάν εξελιχθούν σε εμμονή εκτός εάν περάσει πολλής χρόνος από το συμβάν και έτσι με την αλληλοδιαδοχή άλλων γεγονότων και παραστασεων το θέμα ξεθωριάσει κάπως στη μνήμη και σχεδόν μετατραπεί σε ένα ουδέτερο από συναισθήματα γεγονός.
Όλα αυτά για να καταλάβουμε πόσα εγκλήματα μποορύν να συμβούν από άτομα που εξωτερικά με τη ζωή και της συμπεριφορά τους φαίνονται σοβαρά, χωρίς ίχνος υποψίας επικίνδυνου χαρακτήρα και ευηπόληπτα. Όμως κάπου μέσα μου έχω σαν ένστικτο το να καταλαβαίνω τον άλλο, να μου προκαλεί φόβο ότι θα μπορούσε να εξελιχθεί σε απρόβλεπτο άτομο ή αν ακόμα και να τον πειράξω έχει εκ φύσεως του την πραότητα, την ηπιότητα και το μετρημένο, ώστε ακόμα και αν προς στιγμή νευριάζει να μην εξελίσσεται σε επικίνδυνο άτομο.
