Εμφανίστηκα ξανά στο φόρουμ για να γράψω κάποια πράγματα σχετικά κυρίως με το πως είμαι πλέον εγώ και το πως εξελίσσεται η ζωή μου.
Πριν ξεκινήσω, να αναφέρω απλώς ότι η κοπέλα του facebook πριν από 20 μέρες έκανε αίτημα φιλίας σε ένα από τους φίλους μου και το ανακάλυψα όταν στις ενημερώσεις μου ανέφερε το γνωστό «ο x και η y είναι πλέον φίλοι». Το «παράξενο» είναι πως ο συγκεκριμένος άνθρωπος, που τον γνωρίζω προσωπικά και έχουμε πιει πολλές μπύρες μαζί, έχει δεσμό με μια πολύ κολλητή μου φίλη (ήταν η πρώτη-πρώτη στην οποία είχα αναφέρει την ιστορία από το ξεκίνημά της). Με αυτή την κοπέλα, έχουμε φωτογραφηθεί πολλές φορές σε εξόδους μας (είμαστε στην ίδια παρέα), οι περισσότερες φωτογραφίες τραβήχτηκαν από τον φίλο μου με τον οποίο έχει δεσμό. Αυτές οι φωτογραφίες αποτελούσαν πάντα αίτιο άγριων ξεσπασμάτων ζηλοφθονίας εκ μέρους της κοπέλας του facebook, αναφερόταν μάλιστα στην κολλητή μου με χαρακτηρισμούς εντελώς χυδαίους και μειωτικούς και κάθε φορά που προσπαθούσα να την «επαναφέρω στην τάξη» μου έλεγε ότι την υπερασπίζομαι επειδή την «πηδάω κρυφά από το αγόρι της»!!!! Έλεγε μάλιστα ότι το αγόρι της της άρεσε πολύ, την γοητεύει και θα ήθελε να κάνει δεσμό μαζί του!!! Όλα αυτά λοιπόν ήρθαν και «έδεσαν» με το αίτημα φιλίας που του έκανε δυο μήνες και κάτι από τη μέρα που της γύρισα την πλάτη και δεν ασχολήθηκα ξανά μαζί της παρά τις προσεγγίσεις της. Δεν είχαν κανένα κοινό γνωστό, ο μόνος κοινός γνωστός τους ήμουν εγώ. Θεωρώ ότι δεν ήταν τυχαία η κίνησή της, μπορώ να υποπτευτώ κάποιους λόγους (τους οποίους δεν υπάρχει λόγος να αναφέρω). Μόλις το είδα, του έστειλα μήνυμα ρωτώντας τον τι έγινε με αυτή την κοπέλα και αν την ξέρει, μου απάντησε ότι εκείνη του είχε στείλει αίτημα φιλίας, ένα στα πολλά που έχει καθημερινά (δουλεύει σε ένα χώρο με έντονη κοινωνική δραστηριότητα και γνωριμίες) και δεν είχε ιδέα ποια είναι. Γέλασα και του είπα «η αιτία που έκανες να με δεις καιρό στα στέκια μας. Ρώτησε και την….. (την κοπέλα του) να σου πει».
Έτσι κι αλλιώς, πλέον δεν κοιτάω καν το προφίλ της, δεν με νοιάζει καν αν μπει ή δεν μπει για θεραπεία, αν γίνει ή δεν γίνει καλά, αν στρώσει ή όχι τη ζωή της. Τη μέρα που ξύπνησα με την κοπέλα μου αγκαλιά (εκμεταλλευτήκαμε ένα διήμερο ρεπό της και πήγαμε ταξιδάκι, μέχρι τότε ποτέ δεν είχαμε περάσει ολόκληρη τη νύχτα μαζί, βρισκόμασταν, βγαίναμε, κάναμε ό,τι κάναμε και κοιμόμασταν χωριστά), τη μέρα λοιπόν που ξύπνησα και την κρατούσα αγκαλιά ήταν η μέρα που όλα τα προηγούμενα είχαν «πεθάνει». Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Της είπα μάλιστα όταν άνοιξε τα μάτια και με κοίταξε «ευχαριστώ που είσαι αληθινή» και το εννοούσα απόλυτα. Από εκείνη τη στιγμή, η κοπέλα του facebook είχε «πεθάνει» μέσα μου, έτσι πλέον αντιμετωπίζω την κατάσταση. Άλλωστε, και η συμβουλή του ψυχιάτρου, 4 μήνες πριν, ήταν «ξέκοψέ την και άρχισε να την πενθείς, μόνο έτσι θα κάνεις το βήμα μπροστά». Τότε μου ήταν αδιανόητα και τα δύο, ακόμα και όταν έγινε το πρώτο, δεν είχα καταφέρει το δεύτερο. Τώρα πλέον, έχουν συμβεί και τα δύο. Ακούγεται ίσως μακάβριο, αλλά μόνο «σκοτώνοντας» ό,τι σε πληγώνει, μπορείς να προχωρήσεις στη ζωή σου.
Συνεχίζω......
