Originally Posted by
ioannis2
Πόσες φορές να συμφωνήσω είτε με εσάς είτε με άλλους, είτε εδώ είτε αλλού, είτε τώρα είτα από χρόνια.
Τους τελευταίους μήνες έχει οξυνθεί η ψυχική αυτή κατάσταση μου σε βαθμό που να νιώθω ψυχική κατάπτωση την οποία προσπαθώ να μην βγάζω προς τα έξω. Υπάρχουν και κάποιες υποχρεώσεις τις οποίες με φόρτωσαν εντός των επόμενων ενός δυο μηνών οι οποίες δεν μου είναι βέβαιες αν θα τις αποκτήσω, θέλουν κόπο και είναι ψυχοφθόρο μόνο και μόνο το να εμπλακεί κανείς σ αυτές, δεν ξέρω καν αν τις θέλω και γι αυτές που θέλω είναι αβέβαιο αν θα τις αποκτήσω, αυτές που ναι κάπως πιο εύκολες είναι απλά εγκλωβισμός και κατά βάθος δεν τις θέλω. Αυτές οι υποχρεώσεις στις οποίες έχω μπλέξει είναι η βασική αιτία για την κατάπτωση για την οποία μιλώ ασχέτως αν ενός βαθμού κατάπτωση από ανέκαθεν υπάρχει.
Σ αυτό προστίθεται το ότι έχω βιώσει διπλωματία ξεγελάσματος παριστάνοντας πως δεν καταλαβαίνω τίποτα, δέχομαι έμμεσες αξιολογήσεις που ναι υποτίμηση, παριστάνω τον άψογο ενώ αυτά που κάνω είναι σχεδόν με το ζόρι και σχεδόν χωρίς να με γεμίζουν, κάνω παρέα με άτομα που θέλουν καβάντζα χωρίς να τους λέω όχι.
Θέλω να πάω ένα ταξίδι κοντινό, πάλι με άγνωστους όπως πιο παλιά, κι ούτε γι αυτό είμαι σίγουρος.
Ξαναζωνατεύουν ιδίως σε τέτοιες φάσεις άσχημα βιώματα του παρελθόντος κι όταν λέω βιώματα εννοώ χρόνιες καταστάσεις που υπέστηκα όπως ένα σχολείο κολαστήριο, ένα πανεπιστήμιο βουνό, ένα στρατιωτικό όπου παρακαλούσα να με κάνουν φίλο, δουλειά όπου να αναγνωρίζω ότι μου λείπει πρακτική ευστροφία. Όλα αυτά μαζί, και βλαστημώ τις ρίζες που πάνε στην ανατροφή και σ όλα αυτά από τα οποία πέρασα.
Δεν θέλω να ξεκινήσω ξανά εκείνο το λίγο κάπνισμα που έκανα έως πριν κάποια χρόνια, ούτε να γίνω πότης, αν αι αυτα ηρεμάνε. Όμως η ζωή αποκρυσταλλώνεται, ότι ήταν να γίνεις έγινες κι απλά επιζητείς να πετύχεις κάτι τις για να πεις στο τέλος πως απλά υπήρξες κάτι.
Αδιέξοδο και εγκλωβισμός.