σκεφτομαι ποσο δυσκολο ειναι για καποιους ανθρωπους που μπηκαν φυλακη και βγηκαν, να επανελθουν και να ξαναδουν τη ζωη φυσιολογικα οταν ξεφυγαν και την ειδαν αλλιως. ποσο νοημα να εχουν μετα οσα σε αναγκαζουν να κανεις, οταν ξερεις οτι δεν υπαρχει ελευθερια και με το παραμικρο μπορεις να ξανακαταληξεις μεσα ? ποια ειναι η ευχαριστηση που σου προσφερει η ζωη, με το να δουλευεις πχ σε μια κωλοδουλεια χειμωνιατικα εξω κοντα στη θαλασσα, με την οποια υγρασια και κρυο εχει, συν τους μαλακες συναδερφους και την ασχημη συμπεριφορα ? ή να βρεις την υποτιθεμενη αγαπη, παντα με ορους σαν ανταμοιβη γιατι το αλλο ατομο δε στη προσφερει χωρις να περιμενει κατι, που ολες παντα περιμενουν περισσοτερα απο σενα και δε σε δεχονται ποτε ετσι οπως εισαι. αντε μετα να μη σε πιασει απολυτη απαθεια και να μη ξαναπαρανομησεις ή ακομα χειροτερα να αυτοκτονησεις. οσοι βλεπουν τη ζωη θετικα μου φαινεται οτι ζουν στο κοσμο τους ακομα, στη φουσκα που τους επλασαν οι γονεις...
