Originally Posted by
ioannis2
Τη ζημια την ανακαλύπτεις εκ των υστέρων. π.χ. την αλλοίωση στο χαρακτηρα λόγω των φαρμακων ή λόγω της συναναστροφης με λάθος άτομα. Οσο καιρο πορεύεσαι στο χάος, στη σκεψη σου ειναι λες και όλα τρεχουν ομαλα. Είσαι τόσο χάλια που, αυτα που κανεις ή έχεις (λόγω των ψυχολογικών) πιστευεις ότι ειναι αυτα που σου αξίζουν.
Ακολουθούμε το "έπρεπε" όταν βρισκόμαστε σε αδιέξοδο. Επειδή τότε που ήταν ο καταλληλος χρονος για να κάνουμε αυτο που μας γεμιζε ή να ψάξουμε να βρουμε κατι να μας γεμίζει (γύρω στα18 δηλαδή, λιγο πιο πριν και πιο μετα) είχαμε την ατυχία να βυθιστούμε στα ψυχολογικα προβλήματα, τα οποία θόλωναν το μυαλό μας και κατευθυναν συνεπως τη ζωη μας. Όταν συνελθουμε (κανεις δεν ξερει πόσα χρονια μετα) η ευκαιρια αυτή ήδη χάθηκε και τότε αντι για αυτο που μας γεμιζε αποδεχόμαστε κάτι απλά υποφερτό. Ωστόσο, αν εχεις την ευχερεια χρονου και μέσων να το παλέψεις δεν καταθετεις τα οπλα. Τα κατι, έστω και εκ των υστερων, είναι θησαυρός μπροστα στο τίποτα. Το να μην το παλεψεις καθολου ειναι αιτια νεων ψυχολογικών, τα οποια θα προστεθουν στα προηγουμενα.