Ναι συμφωνώ, είναι βιωματικό περισσότερο αλλά μετράει και το τι έχει ο καθε άνθρωπος στο κεφάλι του. Και ναι χυδαιολογία δεν σημαίνει ειλικρίνεια.Quote:
Originally Posted by ioannis2
Printable View
Ναι συμφωνώ, είναι βιωματικό περισσότερο αλλά μετράει και το τι έχει ο καθε άνθρωπος στο κεφάλι του. Και ναι χυδαιολογία δεν σημαίνει ειλικρίνεια.Quote:
Originally Posted by ioannis2
KENO, παλιότερα υπήρξα έντονα αθυρόστομη, με το πέρασμα των χρόνων το περιόρισα, χωρίς να το καταλαβαίνω. Και κάποιες φορές με ενοχλεί κιόλας, ανάλογα τον άνθρωπο, το λόγο για τον οποιο βρίζει, αλλά και τη στιγμή. Δεν αποτελεί πάντως και προτέρημα εδώ που τα λέμε, ναι;
πως δεν αποτελει, στο σεξ ξερεις ποσο ερεθιστικο ειναι και βοηθα να φτασεις γρηγοροτερα σε οργασμο ? πιο ευκολα τελειωνεις με το να ακους βρωμολογα και την περιγραφη της πραξης οσο πιο λεπτομερεστατα και πικαντικα γινεται, παρα βγαζωντας το στη μουγγα ή με κλισε φρασουλες τυπου "πιο δυνατα, πιο βαθια, σκισε με μωρο μου" κλπ...:p
γιαυτο προτιμω κοπελες που ειναι απελευθερωμενες και δε ντρεπονται να βρισουν, αλλα και δε χαμπαριαζουν αμα τις πεις μια κουβεντα παραπανω! κριμα που οι περισσοτερες δεν ειναι ετσι, και φυσικα δεν με αντεχουν για πολυ.
xαχαχαχαχα έγραψες πάλι, γι' αυτό σε πάω! :DQuote:
Originally Posted by KENO
νομιζω η ωριμοτητα συνδεεται με την ισορροπια..
το ποσο κανεις ειναι σε θεση να ισορροπει ανάμεσα στο συναισθημα κ τη λογικη προσδιοριζει την ωριμη συμπεριφορα και καθοριζει μια ωριμη αποφαση κ πραξη
συμφωνώ καλόπιστηQuote:
Originally Posted by kalopisti
Συμφωνώ μαζί σου. Όμως, η ωριμότητα είναι έμφυτη ή είναι κάτι που αποκτάται μεσα απο τα βιωματα μας?Quote:
Originally Posted by kalopisti
πιστευω είναι κατι που αποκταται από τα βιώματα σε συνάρτηση με την ικανότητα να κατανοείς σωστα τις καταστάσεις, να αντλείς μαθήματα από αυτές και να γινεσαι καλύτερος στο χειρισμό τους σε σχεση με καθε προηγουμενη φορά. Καθοριστικό ρόλο πιστευω παιζει και ο χαρακτήρας στο να αποκτησει κανεις αυτη την ικανοτητα, η ιδιοσυγκρασία και η ευστροφία. Ίσως η ωριμότητα προυποθέτει άτομα που τα διακρίνει περισσότερο η λογική παρά το συναίσθημα ή να προηγείται η λογική ή να μπορεί η λογική να ελέγξει το συναίσθημα. Δε μιλω για καταπιεση ή περιορισμό του ενός από το άλλο αλλά για μια υποκειμενική κατασταση ισορροπίας.
Η λογική είναι αυτη που θα κατανοήσει, θα επεξεργαστεί τις καταστασεις και θα κανει τα παθηματα μαθήματα. Το συναισθημα τα προσπερνά και λόγω του αυθορμητισμού που το διακρινει μπορεί να ξαναπεσει στα ίδια.
συμφωνω γιαννη... :)
δεν ειναι δυνατον καποιος να γεννιεται γνωριζοντας πως να ισορροπει αναμεσα στο συναισθημα κ τη λογικη.. αυτο μαθαινεται αρχικα μεσα απο τη διαπαιδαγωγηση που δινεται απο το σπιτι κ μετα μεσα απο τα βιωματα που σε βγαζουν απο την μεχρι τοτε ισορροπια σου κ σε κανουν να μπαινεις στη διαδικασια να σκεφτεις: τις πραξεις σου,τις αποφασεις σου,τους αλλους,το περιβαλλον σου γενικοτερα..
το θεμα ειναι οτι οι περισσοτεροι ανθρωποι λειτουργουμε μονοδιαστατα.. ειτε με την λογικη, ειτε με το συναισθημα.. το να καταφερει κανεις να λειτουργει μονιμως με ωριμο τροπο απο νωρις στη ζωη του θελει πολυ κοπο ή πολυ καλες βασεις απο την οικογενεια.. συνηθως με τα χρονια κ μετα απο τα πολλα βιωματα - χαστουκια καταφερνουν οι περισσοτεροι να ωριμασουν
To έκτακτο σημείο θα βρισκόταν κάπου ανάμεσα στην εκτίμηση της ωριμότητας και στην ικανότητα μας να την ξεφορτωνόμαστε από καιρό σε καιρό.
ίσως, από την άποψη ότι μας βάζει σε καλούπια (τροπου σκέψης και συμπεριφοράς) και αντιστέκεται σε ότι καινούργιο, πχ μας κάνει καχύποπτους ή τυπολάτρεις ή αποτρεπει από ρίσκα ή διστακτικούς. καταργεί σε σημαντικό βαθμο το αυθορμητο.Quote:
Originally Posted by RainAndWind
Ναι Γιάννη μου, αυτό ακριβώς εννοούσα, εξέφρασες πολύ καλύτερα ό,τι ήθελα να πω. Το καλούπι δε μπορεί να σταθεί στη ζωή, η ίδια η ζωή σε διδάσκει ότι καλούπι μόνιμο δεν υπάρχει, όπως κι αν το λέμε αυτό. Ο φόβος υποτίθεται είναι αρκετά δυνατό καλούπι, δεν είναι? Και όμως. Και ο πλέον φοβισμένος άνθρωπος αν η στιγμή καλέσει την άρση του φόβου ως επιτακτική ανάγκη, για επιβίωση πχ, μπορεί να δεις να ξεφορτώνεται το φόβο και να τολμά πράγματα που σε άλλες συνθήκες θα τα θεωρούσε απραγματοποίητα εντελώς από τον ίδιο. Πχ με την επίδραση της αδρεναλίνης. Δεν έχει συμβεί σε σένα ποτέ? Σε μένα ναι.
Μου έχει συμβεί άμα πρόκειται για μεγάλο κινδυνο δλδ που διαφορετικά θα παθαινα ζημια ή θα έχανα κάτι για μενα σημαντικό. Όμως είναι εξαιρέσεις, είναι για τα ακραία, στο μπρος γκρεμος και πισω ρεμα για κατι πολυ σημαντικό και άμεσο. Νομίζω, γνωμη μου, αυτο που περιβαλλει τα καλούπια, που τα κρατα σαν καλούπια, το περιτοιχισμα του καλουπιου δλδ είναι ο φόβος. Φόβος για το άγνωστο ή για υποτθεται κινδυνο απο το διαφορετικό.Quote:
Originally Posted by RainAndWind
Καλησπερα!!
Για να δουμε... Ωριμοτητα... Ωριμοτητα... Ωριμοτητα...
Δυσκολη και βαρυσημαντη εννοια που χρησιμοποιειται βεβαια αρκετα συχνα με καταχρηστικο θα ελεγα τροπο.
Θα κανω μια αποπειρα προσεγγισης της εννοιας με το να χαρακτηρισω ως ωριμο εναν ανθρωπο ο οποιος διαθετει κριτικη σκεψη. Τι θα πει αυτο? Θα πει να αποκρουει τις ιδεοληψιες και τις προκαταληψεις με τις οποιες βομβαρδιζεται συνεχως μεσω του ραφιναρισματος των εισερχομενων πληροφοριων οι οποιες εισρεουν απο παντου. Ισως τοτε αισθανθει μια ελαφρυνση, μια απελευθερωση απο τα κοινωνικα δεσμα που του στενευουν τοσο μα τοσο τους πνευματικους οριζοντες.
Επομενως, η ωριμοτητα αποτελει την αποληξη μιας αρκετα επιπονης διαδικασιας. Δεν αξιζει ομως την προσπαθεια? Φανταζομαι οτι τ'αποτελεσματα αυτης, θα ειναι ασυλληπτα!
Α ρε ΚΕΝΟ, δεν έχω άλλα επιχειρήματα. Με ...έστειλες :-)))))
Συμφωνώ με τα προηγούμενα μέλη και να προσθέσω ότι ωριμότητα είναι και η αποφυγή τυχοδιωκτικών πειραματισμών στην ζωή μας και πολύ περισσότερο στην ζωή των άλλων που δεν μας φταίνε τίποτα.