Originally Posted by
γιώτα2
αν και δεν ειμαι ψυχολογος πιστευω οτι η διαφορα της σωματικης κακοποιησης απο την ψυχολογικη ειναι τα σημαδια στο σωμα που ειναι ορατα ενω στην ψυχη δεν φαινονται.
ο γονιος υποτιμα το παιδι του,το πιεζει ασφυκτικα,δεν το αφηνει να αναπτυχθει ψυχοκοινωνικα,αδιαφορει για τις αναγκες του, να μην προσπαθει να δημιουργησει ενοχες στο παιδι του,να μην του καλλιεργει τον φοβο προκειμενου να εχει ησυχο το κεφαλι του και χιλια αλλα ακομη.να σεβεται βασικα το παιδι του και να μαθει να ακουει τις αναγκες του.
ξερεις μεγαλωσα σ΄ενα υπερπροστατευτικο περιβαλλον και το μονο που ακουγα ειναι το πρεπει, το μη και το εσυ φταις.ετσι εγινα ενας ενοχικος ανθρωπος.περιμενα οταν ηλθε η στιγμη βοηθεια και τοτε εμεινα να παλευω μονη γιατι εκανα ενα λαθος. να κανω εκπτωσεις στα ονειρα μου για να αποφυγω ορισμενες καταστασεις σε ηλικια 20 χρονων.οταν επεξεργαστηκα τι εκανα, ζητησα βοηθεια αλλα επεσα σένα τοιχο γιατι ηταν αργα πια, εστω κι αν ειχαν περασει λιγες ωρες απο την χαζη αποφαση μου.καθως δεν ειχα την τολμη και το θαρρος να πω ενα οχι.ξερεις ποσες ενοχες ενοιωθα οταν μαλωναν οι γονεις μου;ετσι ηθελα να τους απαλλαξω απο την παρουσια μου που το θεωρουσα βαρος.
το να κανουμε το παιδι φοβικο, ενοχικο δεν νομιζεις οτι ειναι ενα ειδος ψυχολογικης βιας;ακομη και τωρα που βρισκομαι σε μεγαλη ηλικια το θεμα των ενοχων δεν μπορω να το διαχειριστω, εστω κι αν βλεπω ποσα εχασα απο την ζωη.το σιγουρο ειναι οτι στην σημερινη εποχη θα αντιμετωπιζα αλλιως τα πραγματα και δεν θα εκανα κατι που δεν ηθελα.
