Wow, σκληρό debating :P. Αλλά παίδες μην σπαμάρετε το θέμα του ανθρώπου!
Όσον αφορά το πρώτο θέμα, καταλαβαίνουμε ότι για εσάς πρέπει να είναι δύσκολα τα πράγματα. Δεν είναι τόσο απλό να δώσουμε συμβουλές και αυτές να "πιάσουν" κάτι γιατί οι διαπροσωπικές σχέσεις μέσα στις οικογένεις είναι πολύπλοκες και έχουν διάφορα μοτίβα και δυναμικές. Δεν υπάρχουν δηλαδή κάποιες «στάνταρ» συμπεριφορές που μπορείτε να εφαρμόσετε άμεσα και να δείτε άμεσα κάποιες επιθυμητές αλλαγές (δυστυχώς) γιατί απλά κάθε περίπτωση είναι μοναδική και πολλές φορές παίρνει μήνες δουλειά με έναν ειδικό από κοντά για να αναγωριστούν και να αλλάξουν κάποιες δυλειτουργικές συμπεριφορές μέσα στην οικογένεια. Επίσης από τα γραφόμενα σας-και χωρίς να θέλω να κάνω διάγνωση- δεν φαίνεται αν είναι μόνο θέμα ιδεοψυχαναγκασμών αλλά μια πιο σύνθετη περίπτωση. Το μόνο σίγουρο είναι-όπως είπαν και προηγούμενοι- ότι δεν πρέπει να υπάρχει πίεση από την πλευρά σας. Tο παιδί μπορεί απλά να μην έχει την δυνατότητα να ανταπεξέλθει σε κάποια πράγματα. Δεν είναι δηλαδή θέμα «τεμπελιάς» η «νεύρων» η «παλιοχαρακτήρα» η οτιδήποτε αλλά ο τρόπος που ο γιος σας αντιδράει σε μια πολύ δύσκολη γι αυτόν κατάσταση. Αυτό που πρέπει να κάνετε εσείς είναι να δεχτείτε την ιδιαιτερότητα του και να προσπαθήσετε να τον οδηγήσετε σε δρόμους που θα τον κάνουν να αισθάνεται αυτός καλά, χωρίς αυστηρές υποδείξεις, πρέπει και κανόνες (που μόνο θα χειροτερεύουν το άγχος και την λειτουργικότητα του). Είναι κοινή λογική ότι καυγάδες και έντονη έκφραση συναισθημάτων μέσα στο σπίτι θα αυξάνουν το στρες και θα χειροτερεύουν την κατάσταση του παιδιού. Δηλαδή οποιαδήποτε αγανάκτηση θα έχει τα αντίθετα αποτελέσματα.
Όσον αφορά την θεραπεία και εγώ δεν ξέρω πόσο ουσιαστική διαφορά θα έκανε οποιαδήποτε ψυχο-θεραπειά. Ίσως μια γνωσιακή-συμπεριφορική μέθοδος να μπορούσε να βελτιώσει κάποια πράγματα γι αυτόν, για το πώς αντιλαμβάνεται και ερμηνεύει τις αγχωτικές του ιδέες. Αυτή η μέθοδος δεν έχει να κάνει απαραίτητα με συζητήσεις επι συζητήσεων για τα προσωπικά του και το παρελθόν του, αλλά επικεντρώνεται και στις ίδιες τις ιδέες που τον ταλαιπωρούν και για το πώς μπορεί να τις αποδυναμώσει. Είναι μια μέθοδος δηλαδή που επικεντρώνεται κατευθείαν στην αλλαγή παρά στο παρελθόν. Αν δεν θέλει όμως πρέπει να σεβαστείτε την απόφαση του. Μάλλον θα ήταν επίσης σημαντικό να απευθυνθείτε για συμβουλές και εσείς με την γυναίκα σας σε κάποιον ψυχοθεραπευτή μάλλον συστημικής θεραπευτικής κατεύθυνσης (όπου δίνει το βάρος σε ενδο-οικογενειακές δυναμικές) ώστε να φύγει κάποιο από το βάρος και από εσάς και να μπορέσετε να ανταπεξέλθετε καλύτερα στο σπίτι. Σιγουρευτείτε ότι ο γιος σας λαμβάνει την καλύτερη δυνατή φαρμακευτική υποστήριξη και αν μπορείτε μην διστάσετε να απευθυνθείτε και σε άλλον γιατρό για μια ακόμη γνώμη.
