Κατάθλιψη ή απλώς θλίψη και μελαγχολία;;;

Καταλαβαίνω πως αφού δεν γνωρίζετε προσωπικά τους δικούς μου ίσως να πείτε κάποια πράγματα που δεν ισχύουν γι' αυτούς, οπότε μην ανησυχείτε!:)
Ο πατέρας μου γεννήθηκε με τέτοιο χαρακτήρα και συνέβαλε σε αυτό ο τρόπος με τον οποίο μεγάλωσε. Είχε αυστηρούς γονείς. Βέβαια, ο αδερφός του που είναι από τους ίδιους γονείς δεν είναι έτσι. Εκείνος λατρεύει τα παιδιά του και τη γυναίκα του και τα παιδιά του τον αγαπούν περισσότερο από τη μητέρα τους.
Ο πατέρας μου πάντα ήταν ψυχρός σαν πατέρας. Ποτέ δεν μας καμάρωνε, άντε 2-3 φορές να μας έχει καμαρώσει σε όλη μας τη ζωή. Ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε να μας ρωτήσει κάποια πράγματα για μας π.χ. για το σχολείο μας, τα όνειρά μας... Να μας κουβεντιάσει σαν γονιός. Βέβαια, παλιά αυτό δεν με πολυπείραζε, πίστευα πως είναι απλώς λιγάκι ψυχρός αλλά μας αγαπάει. Δυστυχώς, τώρα με όσα μας κάνει και όσα μας λέει αποδείχτηκε πως δεν μας αγάπησε ποτέ.

Quote:

---

Originally Posted by missirlou

Επισης θα ηταν καλο νομιζω να αναρρωτηθεις γιατι εφ'οσον αλλαξε μετα το γαμο η μητερα σου δεν τον αφησε? Και η δικη μου βεβαια τα ιδια εκανε....Το τι γινονταν μεταξυ τους βεβαια εσυ φανταζομαι τα 'γνωριζεις' απο την πλευρα της μητερας σου, ετσι δεν ειναι? Ισως αν μιλαγες και με τον πατερα σου να εβλεπες και την αλλη εκδοχη...Οχι οτι θα εχει ιδιαιτερη σημασια αλλα απλα θα εβλεπες ισως οτι προφανως κατι δεν αρεσε και σε εκεινον και λειτουργουσε με αυτον τον τροπο.

---

Μου έχει πει πως δεν θέλει να το συζητήσουμε τώρα. Μόνο όταν πεθάνει η μάνα μου!
Προφανώς για να μου πει ψέμματα για εκείνη.
Δυστυχώς είναι πολύ μεγάλος ψεύτης.
Θυμάμαι μία φορά με είχε βρίσει πολύ άσχημα και όταν πήγα να το κουβεντιάσω μαζί του την άλλη μέρα μου είπε πως είμαι αισχρή ψεύτρα και πως φαντάστηκα μόνη μου τη βρισιά για να τον κατηγορήσω. Μετά από λίγο θυμάται τη βρισιά αλλά μου λέει "Και που σε είπα έτσι, τι πειράζει;;;"
Φοβάμαι μήπως έχει κάποια ψυχική διαταραχή.
Η μητέρα μου του έχει προτείνει να πάνε μαζί σε κάποιο κέντρο απεξάρτησης από το αλκοόλ ή σε κάποιο οικογενειακό σύμβουλο αλλά εκείνος αρνείται έντονα.
Ο πατέρας μου πιστεύω πως άλλαξε μετά το γάμο επειδή πίστεψε πως έδεσε το γάιδαρό του.
Τέλος πάντων!

Σας ευχαριστώ και πάλι για τις συμβουλές σας!

what???? Ειναι αυτή απάντηση πατέρα προς το παιδί του? Αντι να σας προτείνει να μιλήσετε όλοι μαζί σαν οικογένεια, σου λέει ότι αυτό θα γίνει μετά τον θάνατο της μητέρας σου? Ειλικρινά, δεν βλέπω καμιά προοπτική να βελτιωθεί ως άνθρωπος και ως πατέρας....Λυπάμαι που το λέω αλλά οι οποιες προσπάθειες γίνουν θα περιλαμβάνουν μόνο εσένα, την μητέρα και τον αδερφό σου. Φρόντισε για σένα και μην σκέφτεσαι αυτόν, ό, τι κι αν κάνεις χαμένο θα πάει. Ευτυχώς που έχεις και έναν αδελφούλη! Με αυτόν πως τα πηγαίνεις;

Δυστυχώς έτσι μου λέει! Η μητέρα μου πολλές φορές έχει επιδιώξει να του μιλήσει, κυρίως όταν εγώ και ο αδερφός μου δεν είμαστε στο σπίτι, αλλά εκείνος δεν θέλει να κάνουμε διάλογο της λέει πως αυτός έχει δίκιο για όλα και της λέει πως δε θέλει να συνεχίσει άλλο τη συζήτηση. Όταν άλλες φορές πάω εγώ να του μιλήσω μου λέει τα ίδια, φεύγει τον κυνηγάω εγώ από πίσω για να συνεχίσουμε τη συζήτηση και εκείνος τότε αρχίζει να μου φωνάζει και να μου λέει πως δεν έχω μυαλό και πως η μάνα μου με βάζει επάνω και επειδή νομίζει πως η μάνα μου τον μισεί ότι τον μισώ και γω. Και ποιο είναι αυτό που με τρελαίνει;; Πως ούτε εγώ ούτε η μητέρα μου τον μισούμε. Απλώς νιώθουμε μεγάλο θυμό και οργή προς αυτόν. Πολλές φορές εγώ νιώθω πως δεν τον αγαπώ αλλά αν τύχει καμιά φορά ν' αργήσει να έρθει και εγώ και η μητέρα τρελαινόμαστε από την αγωνία. Οπότε συμπεραίνω πως μάλλον ενδόμυχα νιώθω κάποια συναισθήματα αγάπης??? Δεν ξέρω!

Καλή χρονιά και σου εύχομαι μόνο χαρές από δω και πέρα. Αλήθεια ποιές είναι οι ηλικίες των δικών σου;

Quote:

---

Originally Posted by μαρκελα

Καλή χρονιά και σου εύχομαι μόνο χαρές από δω και πέρα. Αλήθεια ποιές είναι οι ηλικίες των δικών σου;

---

Σ' ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου και στις ανταποδίδω!:)

Και οι δύο είναι 60!

Λένε πως το χιούμορ είναι δείγμα ευφυίας κι εσύ διαθέτεις αρκετό. Βέβαια, λένε πως είναι και δείγμα αυτοπροστασίας, όμως εσύ έχεις αρκετή δύναμη για να προστατέψεις μόνη σου τον εαυτό σου. Μην χάνεις λοιπόν το χιούμορ σου, που είναι ένας πολύ υγιής τρόπος για ν' αντιμετωπίζεις όλα όσα σου συμβαίνουν. Θάλεγα πως το καλύτερο θάταν να τον διώξετε απ' το σπίτι ή να φύγετε εσείς από κει. Βλέπω πως μέχρι στιγμής το αντέχεις και το παλεύεις, αλλά έως πότε; Κι αξίζει και η μητέρα σου να συνεχίζει να το ζει αυτό;

Για 60 χρονών η "μπογιά" του κατά κάποιον τρόπο περνάει ακόμα, γι' αυτό και κάνει όσα κάνει στην οικογένεια του! Πάντως ηλικιακά δεν έχει και πολλά περιθώρια κι ίσως λυγίσει. Αλλά το πότε δεν μπορείς να το ξέρεις.. Βλέπεις είμαστε και σε οικονομική κρίση.., όμως χρειάζεται σιγά-σιγά να σκέφτεσαι την λύση να σταθείς μόνη σου στα πόδια σου. Σου είναι δύσκολο το καταλαβαίνω, γιατί οι συνθήκες δεν βοηθούν, αλλά κι ο πατέρας σου έχει κάνει "καλή δουλειά", ώστε να σου φαίνεται έως και αδύνατο το να ανεξαρτητοποιηθείς.

Quote:

---

Originally Posted by μαρκελα

Θάλεγα πως το καλύτερο θάταν να τον διώξετε απ' το σπίτι ή να φύγετε εσείς από κει. Βλέπω πως μέχρι στιγμής το αντέχεις και το παλεύεις, αλλά έως πότε; Κι αξίζει και η μητέρα σου να συνεχίζει να το ζει αυτό;

---

Κάνουμε υπομονή να πάρει τη σύνταξή του και να φύγει. Σε 1-2 χρόνια σκοπεύει να την πάρει.
Κατά κάποιο τρόπο αισθάνομαι τύψεις γιατί όταν η κατάσταση με τον πατέρα μου χειροτέρεψε και η μαμά ήθελε να φύγει από το σπίτι εγώ την εμπόδισα λέγοντάς της πως εάν φύγει εγώ θα πεθάνω από τη στεναχώρια μου και πως θα παραιτηθώ από τη ζωή, βλέπετε τότε φοβόμουν για εκείνη. Πού θα πήγαινε;; Οι γονείς της έχουν πεθάνει και δεν έχει άλλους συγγενείς. Επιπλέον, δεν έχει κάποιο δικό της εισόδημα. Κάποτε δούλευε αλλά όταν παντρεύτηκε ο πατέρας μου την έβγαλε από τη δουλειά της για να βοηθάει εκείνον στη δική του δουλειά. Έτσι η μητέρα μου δε διέθετε ούτε σύνταξη. Έτσι φοβόμουν να την αφήσω να φύγει μήπως έκανε κάτι κακό πάνω στην απελπισία της.:(
Εγώ και αδελφός μου παρ' όλο που θέλαμε να την ακολουθήσουμε δε μπορούσαμε γιατί δεν θα υπήρχε τρόπος να μας ζήσει.

Quote:

---

Originally Posted by Palabra

Καλησπέρα σας!
Είμαι νέο μέλος στο φόρουμ σας. Παρακολουθώ το συγκεκριμένο φόρουμ εδώ και 3-4 μήνες και επειδή το βρήκα πολύ χρήσιμο και ενδιαφέρον αποφάσισα να γράψω και τους δικούς μου προβληματισμούς ευελπιστώντας σε κάποια δική σας χρήσιμη συμβουλή. Είμαι 23 ετών και νομίζω ότι πάσχω από κατάθλιψη. Η ψυχολόγος η οποία με υποστήριζε ψυχολογικά μου έλεγε πως έχω απλώς θλίψη και μελαγχολία αλλά εγώ εξακολουθώ να πιστεύω πως έχω κατάθλιψη. Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

---

http://d24w6bsrhbeh9d.cloudfront.net...38382_700b.jpg

Έχεις ένα δίκιο!:p
Αλλά ο κάθε άνθρωπος όταν παθαίνει κατάθλιψη την παθαίνει για κάποιο λόγο. Κάποιες καταστάσεις ή κάποιοι άνθρωποι του τη δημιουργούν. Εγώ όσα περνάω είναι εξαιτίας τέτοιων καταστάσεων και εξαιτίας του πατέρα μου αλλά αυτό που δεν ξέρω είναι εάν όλα αυτά μου έχουν δημιουργήσει θλίψη-μελαγχολία ή κατάθλιψη.

Τύψεις δεν χρειάζονται και δεν βοηθάνε άλλωστε και σε τίποτα τώρα, για κάτι που έγινε. Αυτό που χρειάζεται είναι οι κατάλληλες τεχνικές για να αντιμετωπίσετε αποτελεσματικά την βίαιη συμπεριφορά του, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως συναισθηματική κακοποίηση. Υπάρχει η τηλεφωνική γραμμή 15900, από την γραμματεία ισότητας των φύλων, όπου θα μπορούσες ν' απευθυνθείς εσύ ή η μαμά και να σας κατευθύνουν για περισσότερα.. Πιστεύω πως ότι και ν' ακούσει κανείς, από κάποιον ειδικό, που έχει εμπειρία σε τέτοια θέματα σίγουρα, θα βοηθούσε.

Σ' ευχαριστώ για τη βοήθεια!:)
Σκέφτομαι από το Σεπτέμβρη ν' αρχίσω να ξαναπηγαίνω σε κάποια/ο ψυχολόγο.

Πάντως μην αμφισβητείς τα όσα σου είχε πει η ψυχολόγος για "πολύ θλίψη". Ο ρόλος της δεν είναι να σε παρηγορεί, αλλά να κάνει διάγνωση. Αν ήταν κατάθλιψη σίγουρα θα τόλεγε, γιατί η κατάθλιψη δεν είναι απλή θλίψη ή μελαγχολία, αλλά πάθηση, που θέλει αντιμετώπιση. Η αμφισβήτηση των όσων σου λέει έχει κι αυτή να κάνει με τα βιώματα, που σου έχουν δημιουργηθεί από τα όσα έχεις περάσει.

Απλά έχει τύχει να διαβάσω άρθρα και κάποια βιβλία σχετικά με την κατάθλιψη και τη μελαγχολία και από κει συμπέρανα πως τα περισσότερα συμπτώματα που εμφανίζω ταυτίζονται με τα συμπτώματα που υπάρχουν στην κατάθλιψη. Τουλάχιστον την ελαφριάς μορφής κατάθλιψη.