Printable View
Φέη Καλησπέρα και Χρόνια πολλά,
παρακολουθώ το post σου και βρίσκομαι ακριβώς στην ίδια θέση με σένα μόνο που εγώ είμαι παντρεμένη. Τα προβλήματα υπήρχαν πριν το γάμο και διογκώθηκαν μετά. Αισθάνομαι και εγώ όλα αυά που περιγράφεις τους φόβους και τις ανασφάλειες. Μου είναι δύσκολο να μιλήσω στους γύρω μου και έτσι προσποιούμαι.
Γράψε μου αν θες περισσότερα, ίσως να μπορέσουμε να αλληλοβοηθηθούμε.
Υπομονή και κουράγιο χρειάζονται αυτές τις στιγμές.
Μαριάννα, καλησπέρα. Σ\'ευχαριστώ για τις ευχές και ανταποδίδω. Είμαι σίγουρη πως τέτοιες μέρες γιορτής θα έπρεπε να νιώθουμε πιο ευτυχισμένες από ποτέ με τους \'ανθρώπους\' μας, αλλά με εμάς συμβαίνει το αντίθετο, ε; Στις γιορτές, τουλάχιστον εγώ, θλίβομαι ακόμη περισσότερο γιατί ξέρω πως ο ανθρωπος που εμπιστεύομαι τόσα χρόνια θα κάνει κάτι και θα με απογοητεύσει και πάλι. Νιώθω ένα φοβερό σφύξιμο και εύχομαι να βρω τη δύναμη να φύγω πραγματικά!Έχω κουραστεί, πιστεύω το ίδιο και ΄συ απο καταστάσεις που ξέρουμε ότι έτσι θα είναι μια ζωή!
Βέβαια, απότι διάβασα σε προηγούμενο post σου το δικό σου πρόβλημα είναι πιο σοβαρό απο τη στιγμή που συμβιώνεις ήδη με έναν άνθρωπο που χρειάζεται βοήθεια ψυχολογική. Θα μου πεις γιατι εγώ δεν χρειάζομαι; Όσο ποτέ άλλοτε! Απλά κατάλαβα ότι εσύ πλέον έχεις να αντιμετωπίσεις έναν ανθρωπο που δεν κινείται στη σφαίρα της λογικής και τα παράλογα σενάρια που πλάθει, δηλητηριάζουν τη σχέση σας.
Τι σε οδήγησε στο γάμο μαζί του, αφού όπως λές τα προβλήματα προϋπήρχαν;Πόσα χρόνια είσασταν μαζί;Τι έβλεπες πρίν παντρευτείτε;
Η απάντηση σου θα με βοηθήσει πολύ και στη δική μου περίπτωση, που απότι θα διάβασες διαφέρει απο τη δική σου. Στην περίπτωσή μου εγώ είμαι αυτή που επιμένω για συμβίωση ενώ βλέπω ότι δεν υπάρχει ανταπόκριση απο τον φίλο μου. Από τότε που άρχισα να τον διεκδικώ, άρχισαν και τα προβλήματά μας. Κατέληξα στην σταδιακή απομάκρυνση και αυτή προσπαθώ να πετύχω αυτό το διάστημα.
Εσύ σε ποιο στάδιο βρίσκεσαι;
Φέη γεία σου και πάλι.
Έχεις δίκαιο οι ζωές μας είναι τόσο διαφορετικές μα και τόσο όμοιες ταυτόχρονα.
Είμαι και εγώ με τον συντροφό μου 11 χρόνια μαζί, απο φοιτητές. Περάσαμε και εμείς στρατό, τα δύσκολα χρόνια της επαγγελματικής αποκατάστασεις, τα οικονομικά προβλήματα και φτάσαμε σε ένα σημείο που θα έπρεπε να προχωρήσουμε μπροστά, να κανουμε οικογένεια.
Ήθελα και εγώ όπως και εσύ να κάνω οικογένεια και παιδιά, είναι η κατάλληλη ηλικία βλέπεις, είμαι ήδη 29.
Μου είχε υποσχεθεί ότι μετά το γάμο μας δεν θα δημιουργούσε προβλήματα αλλά εγώ έχω να αντιμετωπίσω ένα άλυτο μάλλον πρόβλημα που λέγεται ζήλια και όχι με την μορφή που ζηλεύουμε όλοι μας αλλά μια παράλογη κατάσταση .
Ο συντροφός μου μ\'αγαπάει, με τον δικό του λανθασμένο τρόπο, και ο δικός σου σύντροφος σ\'αγαπάει αλλά μια οικογένεια που τόσο πολύ θέλεις να κάνεις στηρίζεται σε άλλα συναισθήματα όπως εμπιστοσύνη, σεβασμός, κατανόηση και λογική.
Πιστεύω ότι όταν προσπαθούμε για κάτι πολύ αυτό μας κουράζει και κάποια στιγμή εμφανίζονται αντιθέτα συναισθήματα και βέβαια αντίθετα αποτελέσματα.
Εγώ βρίσκομαι σε αυτήν τη φάση, εκφράζω συναισθήματα γι\'αυτόν τον άνθρωπο που δεν πίστευα ποτέ ότι έχω. Είναι μικροπρέπεια απο μεριάς μου να θέλω να πονέσω έναν άνθρωπο γιατί αυτός με πόνεσε αλλά θα χρειαστώ χρόνο και ίσως κάποια στιγμή έχω τη δύναμη να τον συγχωρήσω.
Προσπαθώ και έγω να βρω κουράγιο και να κάνω το μεγάλο βήμα που στην περίπτωση μου είναι πιο δύσκολο. Θέλω να μου πείς αν ξέρεις πως βρίσκει κάνεις τη δύναμη να συνεχίσει?
Θέλω πολύ να κάνω παιδιά και φοβάμαι ότι θα περάσουν τα χρόνια και δεν θα προλάβω, φοβάμαι ότι αν χωρίσω δεν θα μπορέσω να βρω ένα σύντροφο. Και κυρίως φομάβαι τη μοναξιά.
Ίσως φταίει η τόλμη που μας λείπει να αντιμετωπίσουμε το αύριο μόνες μας. Αλλά πίστευω βαθιά μέσα μου ότι αξίζει να προσπαθήσει κανείς για να έχει, όχι το ιδανικό, γιατί δεν υπάρχει αλλά μια ήρεμη ζωή με κατανόηση. Υπάρχει άραγε?
Όλα αυτά που περιγράφεις τα νιώθω κι εγώ. Οι ίδιες αγωνίες, τα ίδια άγχη, οι ίδιοι φόβοι.
Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Εσύ μίλησες μαζί του; επισκεφθήκατε κάποιον ειδικό; \'Εδειξε να καταλαβαίνει την αδυναμία του \'η κάνει σαν να μην τρέχει τίποτα;
\'Οσον αφορα τώρα τη δύναμη για να φύγουμε πρέπει να τη βρούμε γιατί σίγουρα την έχουμε σε \'λανθάνουσα\' μορφή αρκεί να σφίξουμε τα δόντια και να το κάνουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται. Ακόμα νέες είμαστε δεν μας πήραν δα και τα χρόνια. Πολύ φοβάμαι πως για μένα τουλάχιστον τα πράγματα χειρότερα μπορούν να γίνουν, καλύτερα όχι. Δεν θα ήθελα να κάνω παιδιά και να εγκλωβιστώ ακόμη περισσότερο! Τότε θα είμαι άξια της μοίρας μου. Τι αστείο! Κάποτε έκανα τόσα όνειρα και τα έβλεπα όλα τόσο εύκολα!Τώρα όλα είναι βουνό. Πιστεύω πάντως ότι αν δεν τολμήσουμε ποτέ δεν θα μάθουμε αν υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Κανείς δεν εγγυάται ότι θα ευτυχήσουμε αλλά,για σκέψου...τι έχουμε να χάσουμε;Τι έχουμε τώρα;Τίποτα.Είμαστε χαρούμενες, ευτυχισμένες; Αυτό δεν είναι το νόημα;
Τι να πω.....τα λέω σε ΄σενα για να τα ακούω κι εγώ!
Μέχρι τώρα νόμιζα, ότι ήθελες να προχωρήσεις στην δημιουργία οικογένειας με τον σύντροφό σου- αλλά \"οποιαδήποτε αναφορά στο μέλλον της σχέσης σας ήταν απαγορευμένη\", όπως αναφέρεις.Quote:
Originally posted by feh
Δεν θα ήθελα να κάνω παιδιά και να εγκλωβιστώ ακόμη περισσότερο! Τότε θα είμαι άξια της μοίρας μου.
Τώρα, θέτεις μία άλλη διάσταση στο θέμα.
Πολύ διαφορετική-και φυσικά σοβαρότερη- κατά την άποψή μου.
Μιχάλη, από τότε που άρχισα να νιώθω ότι θέλω πραγματικά να είμαι με τον φίλο μου, γιατί μου έλειπε αφάνταστα κατα τη διάρκεια της ημέρας και ήθελα να τον ζω στην καθημερινότητά του, άρχισε και η αντίστροφη μέτρηση, πιστεύω. Φυσικά και ήθελα να προχωρήσω στη δημιουργία οικογένειας γιατί πραγματικά το ήθελα και εξέφραζα την επιθυμία μου, επειδή \'ξεχείλιζα\' απο αυτό το συναίσθημα! Η συνεχής του όμως αναβολή και ευθυνοφοβία και η όλη του ανωριμότητα το τελευταίο διάστημα με \'πάγωσε\' !Πίστευα πως ήθελε και αυτός να είμαστε επιτέλους μαζί, μια οικογένεια, αλλά δυστυχώς έκανα λάθος.
Θα ήθελα να μιλήσω και εγώ για τη δική μου σχέση.
Είναι 7 χρόνων και για κάποιο λόγο που δεν έχω ξεκαθαρίσει ακόμα νιώθω να πνίγομαι μέσα της. Εκείνος θέλει να προχωρήσει σε γάμο, εγώ αδύνατον να το αποφασίσω. Είμαι 28, είναι 37.
Εθελοτυφλούσα κια έλεγα οτι φταίει που είμαι μικρή, που δεν είμαι ακόμα έτοιμη για οικογένεια, αλλά ένας έρωτας που μου προέκυψε απο το πουθενά για ένα άλλο άτομο μου χτύπησε το καμπανάκι.
Δεν τίθεται θέμα σχέσης με το άλλο άτομο(για να ξεκαθαρίσω αυτό το κομμάτι)αλλά τίθεται αυτή τη στιγμή θέμα τι θα κάνω με τη σχέση μου. Νομίζω πως αυτά που ζήταγα στα 21 μου που τον γνώρισα δεν μου αρκούν πια. Έχω αλλάξει.
Αλλά πως σταματάς μια σχέση με έναν άνθρωπο που σε αγαπά πραγματικά και με τον οποίο δεν έχεις κανένα παράπονο?
Και από την άλλη, τι κάνεις όταν όλο σου το είναι τσιρίζει: \"δεν αντέχω άλλο μαζί του, βαριέμαι, πνίγομαι, καταπιέζομαι?\"
Φοίβη, τελικά λίγοι είναι εκείνοι οι άνθρωποι που μπορούν να φύγουν από μια σχέση τελματωμένη, έτσι χωρίς να υπάρχει κάποιος λόγος.Quote:
Originally posted by Φοίβη
Αλλά πως σταματάς μια σχέση με έναν άνθρωπο που σε αγαπά πραγματικά και με τον οποίο δεν έχεις κανένα παράπονο?
Και από την άλλη, τι κάνεις όταν όλο σου το είναι τσιρίζει: \"δεν αντέχω άλλο μαζί του, βαριέμαι, πνίγομαι, καταπιέζομαι?\"
Μόλις όμως βρουν κάποια άλλη σχέση, βρίσκουν χιλιάδες λόγους να την κάνουν με ελαφρά...
Ανθρώπινο...
Quote:
Originally posted by Μιχάλης
Φοίβη, τελικά λίγοι είναι εκείνοι οι άνθρωποι που μπορούν να φύγουν από μια σχέση τελματωμένη, έτσι χωρίς να υπάρχει κάποιος λόγος.Quote:
Originally posted by Φοίβη
Αλλά πως σταματάς μια σχέση με έναν άνθρωπο που σε αγαπά πραγματικά και με τον οποίο δεν έχεις κανένα παράπονο?
Και από την άλλη, τι κάνεις όταν όλο σου το είναι τσιρίζει: \"δεν αντέχω άλλο μαζί του, βαριέμαι, πνίγομαι, καταπιέζομαι?\"
Μόλις όμως βρουν κάποια άλλη σχέση, βρίσκουν χιλιάδες λόγους να την κάνουν με ελαφρά...
Ανθρώπινο...
άρα;
άρα προσέχουμε να μη διαιωνίσουμε μια λάθος κατάσταση.
είναι ψυχοφθόρα.
Φοίβη, αναφέρεις ότι δεν έχεις κανένα παράπονο από αυτό τον ανθρωπο, παρόλα αυτά λές ότι καταπιέζεσαι και πνίγεσαι! Πνίγεσαι επειδή ζητάει γάμο ή μήπως γενικά σε καταπιέζει με τον τρόπο του;Γιατί δεν αντέχεις άλλο μαζί του;
Και αν όπως λες δεν αντέχεις γιατί δεν του ζητάς να απομακρυνθείτε για λίγο μήπως και καταλάβεις τι πραγματικά θέλεις;
feh βασικά δεν έχω ιδέα τι ακριβώς μου φταίει. Μάλλον, για να ακριβολογήσω μου \'εφταιγαν συγκεκριμένα πράγματα τα οποία μετά από δικές του προσπάθειες διορθώθηκαν σε μεγάλο βαθμό.Αλλα για κάποιο λόγο αισθάνομαι ακόμα να καταπιέζομαι από την παρουσία του. Νιώθω σαν μικρό παιδί δίπλα του, ενώ προσέχει να μην μου φαίρεται πια έτσι. Επίσης, νιώθω οτι δεν έχουμε κοινά ενδιαφέροντα πια, ή μάλλον οτι τα κοινά μας ενδιαφέροντα δεν με ενδιαφέρουν πια τόσο πολύ.
Από την άλλη, δεν έχουμε κοινές παρέες, λόγω διαφοράς ηλικίας και νιώθω οτι γερνάω πρίν της ώρας μου μέσα σε αυτή τη σχέση...Σαν παντρεμένη ένα πράγμα...ρουτίνα.
Αλλά φοβάμαι να προχωρήσω σε μια απόφαση έστω προσωρινού χωρισμού...φοβάμαι οτι είναι λάθος.
Φοίβη, πιστεύω ότι έχεις μάλλον κουραστεί απο αυτή τη σχέση, απλά λογικά σκεπτόμενη δεν θέλεις να χάσεις έναν άνθρωπο που πραγματικά νοιάζεται για \'σένα!Είναι φυσικό να φοβάσαι να απομακρυνθείς, αλλά νομίζω ότι είναι ο μόνος τρόπος για να δείς τι πραγματικά θέλεις.
Καλημέρα
Φέη μου, πως τα πας? Σε ποιο στάδιο βρίσκεσαι?
Εγω την πήρα οριστικά την απόφαση μου και ζήτησα απο το σύζυγο μου να μετακομίσει. Βέβαια η αντίδραση του ήταν πολύ άσχημη αλλά θα περάσει και αυτό.Θεώρει ότι τον αδικό που δεν τον δίνω ακόμη μια ευκαιρία αλλά του έχω δώσει τόσες και δεν έχει άλλαξει τίποτα.
Πως ένας άνθρωπος που φέρεται άδικα στον σύντροφο του έχει την πεποίθηση ότι δεν θα κάνει το πρώτο βήμα να φύγει, δεν το καταλαβαίνω.
Δεν ξέρω αν κάνω καλά αλλά είμαι αισιόδοξη ότι η ζωή θα μου χαμογελάσει.
Σας ευχαριστώ όλους για το ενδιαφέρον, πραγματικά νιώθω καλύτερα, όσο υπάρχει κάποιος να ανταλλάξω απόψεις.
Αυτή την περίοδο είμαι πολύ διστακτική να κάνω οτιδήποτε. Υπάρχουν στιγμές πολύ καλές και υπάρχουν και στιγμές όπου νιώθω οτι ΄πρέπει διστακτικά να ζητήσω κάποιες ελευθερίες κι εκεί επιμένω και σουφρώνω και πιέζομαι αλλά εκείνος δείχνει να έχει μεγάλη υπομονή μαζί μου κι εγώ προσπαθώ να θυμίζω συνεχώς στον εαυτό μου οτι μια σχέση που πήρε 7 χρόνια να φτιαχτεί δεν μπορεί να αλλάξει μέσα σε μια μέρα.
Χαίρομαι, Μαριάννα μου, που παρά τις δυσκολίες είσαι αισιόδοξη. Νομίζω πως αυτό είναι το μυστικό για να πάνε όντως τελικά όλα καλά.
Φοίβη μου, σ\' ευχαριστώ πολύ. Μάλλον έχεις δίκαιο είναι τελικα πως θέλουμε να δούμε την κάθε κατάσταση, βέβαια για να είμαι και ειλικρινής περνάω δύσκολα με έντονες συναισθηματικές μεταπτώσεις αλλά είναι λογικό και χρειάζεται υπομονή όπως και κάθε δυσκολία στη ζωή μας..
Ελπίζω και για σένα να πάνε όλα καλά και να πάρεις τη σωστή απόφαση για το μέλλον σου. Μερικές φορές νοιώθουμε έντονη την ανάγκη για αλλαγή αλλά είναι περιστασιακό. Αν νοίωθεις οτι καταπιέζεσε όμως να το σκεφτείς καλά γιατί η καταπίεση φέρνει πάντοτε αντίθετα αποτελέσματα, αργά ή γρήγορα.