ψυχογενης βουλιμία

25 είμαι, έχω χρόνια κατάθλιψη, παντα ημουν στο πρέπει δεν πρέπει να φάω, τα τελευταία 2 χρόνια, έχω αυτές τις ενοχές με το φαγητό κ όταν τρώω κ όταν δεν τρώω. βασικά ειναι περίεργο, μπορεί να κάνω μέρες να φάω ή να τρώω με το ζόρι κ απο την άλλη να αδειάζω οτι βρω μπροστά μου χωρις να εχω κανενα ενδιαφέρον ετσι για να τρωω. παλιότερα, είχα κ προτιμήσεις, το βάρος μου έπαιζε στα κανονικά 5 πάνω 5 κάτω, τώρα τι να πώ, πάντως το κουτί με τα παγωτά το άδειασα κ δεν έχει κάτι άλλο να φάω. θα περιμένω να πάει 9 κ κατι θα βρω.

Γιατι περιμενεις να παει 9 να βρεις κάτι να φάς?

γιατί ήμουν στη δουλειά κ δεν μπορούσα να φύγω..
κ άδειασα περίπου ένα ταψί αχινούς, ένα μπολ γάβρο μαρινάτο κ έψησα κ μια σχάρα σαρδέλα, δεν θυμάμαι πόσο τσίπουρο ήπια.. κ σηκώθηκα με μια πρωινή λιγούρα, αλλά είπα να μην φάω τίποτα.

Quote:

---

Originally posted by Arriel
Kassi μου....Καταλαβαίνω ότι είσαι αρνητική απλά σε κάποια ψυχοθεραπεία κάτι το οποίο είναι όμως είναι λογικό. Κάποια στιγμή θα πρέπει να το κάνεις όμως. Να ανοίξεις την ψυχούλα σου, να αφεθείς και αφήσεις τον ειδικό να δουλέψει μαζί σου για την υγεία σου. Ας πούμε εγώ τώρα είμαι και πάλι σε κατάθλιψη, παρόλα αυτά δεν πάει στιγμή το μυαλό μου στο φαί. Με τρόπο μαγικό, που δεν μπορώ να το περιγράψω η συμπεριφοριστική με έκανε να κόψω την συναισθηματική σχέση με το φαί. (Βέβαια ανακαλύπτω άλλες διαταραχές αλλά αυτό είναι άλλο θέμα...:P )

---

Αχ η βουλιμία με στοιχειώνει τον τελευταίο ενα χρόνο που πάω να διακόψω τα χάπια....Σκέφτομαι πως δεν μπορώ να την βγάζω μια ζωή με χάπια..Πρέπει να λύσω θέματα ψυχολογικά.......Αλλά φίλη έχω κουραστεί με τις βουλιμικές κρίσεις...Με έχουν εξαντλήσει..Γιατί μπορεί τη στιγμή της κρίσης να αισθάνεσαι χαρούμενη αλλά μετά νιώθεις ψυχικά αδύναμη και ευάλωτη και με τύψεις.....Έχω αρχίσει να αποδέχομαι-είμαι στα αρχικά στάδια-πως είμαι αδύναμη σε μερικούς τομείς...Ανθρώπινο είναι....Νομίζω πως ξέρω τα αίτια του γιατί ξεσπάσω στο σώμα μου..Πηγάζει από μια εσωτερική ανασφάλεια του πόσο αποδεκτή και αγαπητή είμαι και ομολογώ πως δεν μπορώ να έχω μια σταθερή εικόνα για αυτό άσχετο αν οι άλλοι μου λένε καλά λόγια για την εμφάνισή μου......Ας πούμε πως είχα αρκετά υπαρξιακά που με ταλαιπωρούν ακόμα και τώρα και πολλά προσωπικά άλυτα και πως είμαι εν δυνάμει αυτοκαταστροφική χωρίς τα χάπια.....Ο καθένας έχει το χρόνο του για να ισορροπήσει...Φαίνεται πως άλλοι τα καταφέρνουν γρήγορα,σε άλλους παίρνει χρόνια και άλλοι το παλεύουν μια ζωή....Δεν νομίζω πως φταίει η ψυχίατρος..Είναι ανεκτική μαζί μου σε σημείο που να μην παλεύεται......Δεν νομίζω πως φταίει η θεραπεία...Της έχω εξηγήσει πως όταν θέλεις να φας χάνεις τον αυτοέλεγχό σου,σε σκεπάζει το πέπλο της απόγνωσης και της μελαγχολίας και εκείνη την στιγμή θέλεις να καταστρέψεις το έξω σου και να γεμίσεις το μέσα σου..\'Ασχετα αν μετά έχεις τύψεις...Είμαι αυτοκαταστροφική..Δεν μπορώ παρά να το αποδεχτώ......Είμαι ευάλωτη....Έχω ανάγκη τα χάπια και τα προτιμώ εν μέρει από το να ήμουν εθισμένη στα ναρκωτικά,το αλκοόλ ή να βυθίζομαι στην σοκολάτα και την κυτταρίτιδα.....Νομίζω πως φταίει το άλυτο bordeline μου.......Μέχρι να το λύσω και ελπίζω σύντομα θα χρειάζομαι βοήθεια ή αλλιώς να αποδεχτώ ότι θα παχύνω........Μπράβο παρά ταύτα σε εσένα για την πολύ σημαντική σου προσπάθεια-που όσοι δεν έχουν το πρόβλημα δεν την καταλαβαίνουν-να καταπολεμήσεις την βουλιμία...Σε χαίρομαι..Τα συγχαρητήριά μου...

Συνεχίζω μερικές ακόμα σκέψεις σε ό,τι αφορά τη βουλιμία.....Όπως αυτοί που παίρνουν ένα ξυράφι και κόβονται προσπαθούν να σωματοποιήσουν τον ψυχικό πόνο έτσι και στη βουλιμία προσπαθείς να σωματοποιήσεις τον εσωτερικό σου πόνο....Ο εσωτερικός πόνος δεν είναι ορατός με το μάτι όμως η πράξη της βουλιμίας,τα παραπάνω κιλά ή η χαρακιά είναι.....

Quote:

---

Originally posted by mmaria
γιατί ήμουν στη δουλειά κ δεν μπορούσα να φύγω..
κ άδειασα περίπου ένα ταψί αχινούς, ένα μπολ γάβρο μαρινάτο κ έψησα κ μια σχάρα σαρδέλα, δεν θυμάμαι πόσο τσίπουρο ήπια.. κ σηκώθηκα με μια πρωινή λιγούρα, αλλά είπα να μην φάω τίποτα.

---

Έχω παρατηρήσει ότι τις βουλιμικές κρίσεις δεν τις περνάω μπροστά σε άλλους αλλά πάντα απομονωμένη στο σπίτι...Σε κανέναν μπροστά παρά μόνο στους γονείς μου δεν δείχνω την βουλιμική μου φύση......Έτσι η δουλειά με έκανε να μην έχω χρόνο να σκεφτώ και άρα να απογοητευτώ και να φάω......Όταν δεν έπαιρνα λοιπόν χάπια και ήμουν στην δουλειά δεν έκανα βουλιμικές κρίσεις......Όπως ανέφερε και μια άλλη φίλη συχνά έκρυβε από τους γονείς της το αδύναμο και βουλιμικό της προφίλ.....Δεν ξέρω αν και άλλοι βουλιμικοί κρύβουν την βουλιμία τους όταν είναι ανάμεσα σε φίλους και γνωστούς....Οι περισσότεροι βγαίνουμε έξω στην κοινωνία φορώντας μάσκα....Είμαστε ότι θα επιθυμούσαμε οι άλλοι να βλέπουν σε εμάς....Έτσι και στη βουλιμία καλύπτουμε το αδύναμο χωρίς αυτοέλεγχο και όρια προφίλ μας....

Πολύ κατατοπιστικό και αντιπροσωπευτικό άρθρο για τον βουλιμικό είναι αυτό:

Το άτομο με νευρογενή βουλιμία κυκλοφορεί συχνά δίχως να δίνει έντονο στίγμα της ψυχικής του διαταραχής. Συνήθως έχει κανονικό βάρος και φαίνεται να έχει αρκετή όρεξη για φαγητό. Παρατηρώντας από πιο κοντά, θα δούμε πως το άτομο που πάσχει, γυναίκα στις περισσότερες περιπτώσεις, εξαφανίζεται σχεδόν πάντα στην τουαλλέτα μετά το φαγητό και επανέρχεται καμιά φορά με δρυμύτερη όρεξη. Είναι ένα άτομο που κατά πάσα πιθανότητα αδυνατεί να αντιμετωπίσει κατά μέτωπο τις όποιες δυσκολίες της ζωής του, επιθυμεί ωστόσο να έχει μια φαινομενική ισσορροπία, αποφεύγοντας έτσι να δώσει δικαίωμα σχολιασμού ή να προσκαλέσει το ενεργό ενδιαφέρον κάποιου, το οποίο όσο και να το επιθυμεί άλλο τόσο το φοβάται και το αποδιώχνει.

ΤΟ ΠΡΟΦΙΛ ΤΟΥ ΒΟΥΛΙΜΙΚΟΥ:

Ακόμα κι αν το άτομο παρουσιάζει εξωτερικά ένα εύθυμο πρόσωπο, μέσα του είναι συχνά πιεσμένο, μόνο, ντροπαλό, και εσωτερικά κενό. Οι φίλοι των βουλιμικών μπορεί να τους περιγράψουν ως άτομα ικανά και διασκεδαστικά αλλά κάτω από όλα αυτά κρύβουν τα ένοχα μυστικά τους. Αισθάνονται αναξιότητα έχουν μεγάλη δυσκολία να μιλήσουν για τα συναισθήματά τους, τα οποία σχεδόν πάντα περιλαμβάνουν ανησυχία, κατάθλιψη, κακή αυτοεικόνα, και βαθιά θαμμένο θυμό.

Quote:

---

Originally posted by Kassi
ΤΟ ΠΡΟΦΙΛ ΤΟΥ ΒΟΥΛΙΜΙΚΟΥ:

Ακόμα κι αν το άτομο παρουσιάζει εξωτερικά ένα εύθυμο πρόσωπο, μέσα του είναι συχνά πιεσμένο, μόνο, ντροπαλό, και εσωτερικά κενό. Οι φίλοι των βουλιμικών μπορεί να τους περιγράψουν ως άτομα ικανά και διασκεδαστικά αλλά κάτω από όλα αυτά κρύβουν τα ένοχα μυστικά τους. Αισθάνονται αναξιότητα έχουν μεγάλη δυσκολία να μιλήσουν για τα συναισθήματά τους, τα οποία σχεδόν πάντα περιλαμβάνουν ανησυχία, κατάθλιψη, κακή αυτοεικόνα, και βαθιά θαμμένο θυμό.

---

ουπς!
για μενα μιλάτε;
στην δουλειά γεμίζω το ψυγείο κ τρωω όταν είμαι μόνη μου.. σπιτι δεν μπορώ να τρώω μπροστά στους άλλους γιατί με βριζουν κ μου λένε \"άλλη δουλειά δεν έχεις να κάνεις απο το να τρώς;\"
δεν ξέρω πιθανόν δεν έχω τίποτα, είναι ανα διαστήματα η υπερφαγία κ μετά με πιάνει αηδία, προσπαθώ να μην φάω κ την πατάω κ μετά δεν μπορώ να φάω.
πάντως χθες, έφτιαξα κρέπες με μερέντα, πουράκια κ παγωτο μπανάνα σπλιτ, πολύ γιαμι, δοκιμάστε το!

Καταρχήν να ευχαριστήσω ολους σας για την συμμετοχή στην αρχική μου ερώτηση. Ιδιαίτερα την Αρριελ που τα κατάφερε τελικά ;)
Δεν πηγα σε ψυχολόγο αλλα η ζωη τα έφερε ετσι ωστε τα προβλήματα να γινουν τοσο μεγάλα και εντονα που απλα \"ξέχασα\" τα βουλιμικά μου επεισοδια.
Έμεινα έγκυος, γέννησα πήρα 20 κιλάκια που τωρα απλα τα χανω σιγα σιγα με βοηθεια διαιτολόγου . Ισως με την εγκυμοσύνη να φτιαχτηκε \"ορμονικά\" το προβλημα αλλα περιμένω και το ενδεχόμενο ότι ίσως κάπου κρύβεται.
Επιπλέον έχουμε μεσα στην οικογένεια σοβαρό πρόβλημα υγείας που πραγματικά έχοντας να αντιμετωπίσω μεχρι και το ενδεχόμενο του θάνατου μεσα στην οικογένεια μου , η βουλιμία και το αν θα φαω λιγο παραπάνω δεν με νοιαζει πλεον. Ισως να ξεσπάσει αργότερα αλλά σιγουρα θα κανω οτι έκανε η Αριελ.
Ενα πάντως κατάλαβα στα σίγουρα.
Ολα είναι μέσα στο μυαλό μας και πολωμένα στο είναι μας.
Μια και μονο σκέψη μπορει να σε ρίξει σε κατάθλιψη, βουλιμία φοβίες κτλ. Δεν πιστευω και ταυτίζομαι με τις σκέψεις μου πια και βλέπω οτι λειτουργεί μια χαρά

Quote:

---

Originally posted by Arriel:
Εγώ ας πούμε ήμουν τελειομανής και για εμένα υπήρχαν μόνο τα άκρα και μόνο το μαύρο και το άσπρο. Οτι από την πλήρη \"πειθαρχία\" της ανορεξίας, ξέφυγα ένα βράδυ και έφαγα μία σοκολάτα, με έκανε να πιστέψω ότι δεν είμαι πια τέλεια και έτσι το έριξα στην βουλημία. Μιλάμε για αυτοκαταστροφικές αντιδράσεις στην ουσία. Θυμάμαι στο πάρτυ της κολλητής μου είχα φάει 2 κομμάτια τούρτα. Σκέφτηκα: πάει η δίαιτα, πάει το ωραίο σώμα...Και κατέληξα να φάω όλη την τούρτα μόνη μου (κρυφά στην κουζίνα) και στο καπάκι μία πίτσα μόνη μου (την οικογενειακή). Τα έτρωγα με μανία σαν υπνωτισμένη.

---

Γεια σας! Ανακάλυψα το forum τυχαία σήμερα, καθώς έψαχνα ενημερωτικό υλικό για τη νευρογενή βουλιμία...Αυτά που γράφεις Arriel με περιγράφουν ακριβώς.Είμαι τελειομανής από μικρή, δε μπορώ να συμβιβαστώ με τίποτε λιγότερο από το τέλειο, και όταν νιώθω ότι ξεφεύγω έστω και 1/2 χιλιοστό από αυτό, τότε απογοητεύομαι και πάω στο εντελώς αντίθετο άκρο, και αυτό ισχύει για ΟΛΟΥΣ τους τομείς της ζωής μου. Ένα άλλο που ενισχύει την όλη κατάσταση είναι η παρορμητικότητά μου: πρώτα κάνω κατι και μετά το σκέφτομαι. Και φυσικά μετά μετανιώνω. Από τα 16 μου σε περιόδους μεγάλου άγχους έπεφτα με τα μούτρα στο φαγητό, και μετά εξαντλητική γυμναστική και αφαγία μέχρι να χάσω τα κιλά που πήρα. Εδώ και 1 μήνα προσπαθώ να διαβάσω τα τελευταία -και πιο δύσκολα της σχολής μου-μαθήματα για το πτυχίο, και έχω αγχωθεί τόσο πολύ, που δεν κάνω ΤΙΠΟΤΕ αλλο ολη μερα από το να τρώω. Πήρα 5 κιλά σε 2 βδομάδες, και κατέληξα να με απασχολεί περισσότερο αυτό παρά το πτυχίο μου!!!Έχετε να μου δώσετε κάποιες ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ συμβουλές τι μπορώ να κάνω τη στιγμή που μου έρχεται να κατεβάσω το σύμπαν?το πρόβλημα είναι ότι μένω με την οικογένειά μου, οπότε δε μπορούν να εξαφανιστούν τα φαγώσιμα απ\'το σπίτι εξαιτίας μου... (το έχω υπόψη να επισκεφθώ κάποιον ειδικό μετά τις γιορτές, αλλά μέχρι τότε δεν έχω κάποια άλλη βοήθεια :-( Επίσης, Arriel θα μπορούσες μήπως να μου συστήσεις τον ψυχολόγο που σε βοήθησε? Ευχαριστώ!