Originally Posted by
melina_
Λάμπρο καλησπέρα. Διαβασα την κατάθεσή σου. Δεν θα σου πω ψυχοθεραπευτικές θεωρίες- δεν ξερω καμια αλλωστε- ούτε νουθεσίες-δεν ειμαι αρμόδια ουτε σε θεση αυτο τον καιρο. Θα σου πω ομως το δικο μου βίωμα για να δεις οτι και αλλοι ανθρωποι εχουν περασει ΑΚΡΙΒΩΣ το ιδιο με σενα.
Καταρχας απενοχοποιήσου απο το κλισε: "το δικο μου προβλημα ειναι μικροτερο απο άλλο άρα ασημαντο". οπως πολυ σωστα σου ειπε η Χριστίνα πιο πάνω, η οποια εχει ταλαιπωρηθεί πολυ στη ζωή της απτα λιγα που ανεφερε εδω, του καθενός το πρόβλημα είναι το δικό ΤΟΥ πρόβλημα. ο δικος του σταυρός.
Εγω λοιπον, εχοντας πισω μου την απωλεια του πατερα μου, δεν προλαβα να πενθησω και επεσαν πανω μου τα χιλια μυρια οσα προβληματα, δεν θα επεκταθω γιατι απλα θα κουρασω. μεσα λοιπον σαυτο το χαος που ζουσα, εγκλωβιστηκα σε ενα αρρωστημένο συστημα ενοχών απεναντι στην εναπομείνασα οικογένειά μου, μπαίνοντας στο ρόλο του "σωτήρα" τους. ήταν κάτι που έκανα ΜΟΝΗ μου. ναι μεν ημουν εν μερει αναγκασμενη απτις συνθηκες, αλλα η ΥΠΕΡΒΟΛΗ σε αυτο που εκανα βαραινε εμενα ως ευθυνη. Αυτο φυσικα δεν το αντιλαμβανομουν τότε, το καταλαβα αργότερα όταν με τη βοήθεια της ψυχολόγου μου (καλη της ώρα), ειδα την αλήθεια και απεγκλωβίστηκα σταδιακά. Αυτή λοιπον η ψυχολογος μου θυμιζε συχνα το εξης: "όταν θυσιάζεσαι ΜΟΝΟ ΕΣΥ για τους άλλους, δημιουργείς μια βολική ασφαλή κατάσταση για σένα, πλάθεις ένα άλλοθι για να αφηνεις τη ζωή σου στον πάγο, για να αποποιείσαι τις ευθύνες απεναντι στον εαυτό σου και να κατηγορείς για όλα τους άλλους....τους ΘΥΤΕΣ". Όταν το ειχα πρωτοακούσει είχα εξοργιστεί. Όπως η ίδια μου εξομολογήθηκε πολύ αργότερα, είχε υπερβάλλει λίγο σε αυτή της την τοποθέτηση, δεδομένου ότι οταν οι συνθήκες ζωης σου επιβάλλουν πράγματα και είσαι ο πιο δυνατός, εκ των πραγματων παιρνεις αυτο το ρόλο. Το θέμα είναι όμως να μην το παρακάνεις.
Και τώρα στο προκείμενο. Καταλαβαίνω και νιώθω οτι το κυριότερο συναίσθημα που βγάζεις είναι παράπονο, αίσθημα προδοσίας απο όλους, χρειάζεσαι αναγνώριση, ελευθερία κινήσεων, συμπαράσταση, να λάβεις τουλάχιστον όσα δίνεις. Απο καθαρά προσωπική μου εμπειρία θα σου προτείνω κάτι πολύ πρακτικό: πιασε ενα ενα τα δεδομένα και τα στραβά της ζωής σου. πχ: φερεσαι καλα σε εναν φιλο και δεν στο ανταποδίδει? κόψτον μαχαίρι! μη συνεχίζεις τη φιλική σχεση με σενα θυμα που δίνει και τον αλλο φαταούλα. απλά σταμάτα την. και να μη βρεις άλλους φίλους (που λέει ο λόγος) αυτού του είδους οι φιλίες είναι απλά περιττές.
σε καταπιέζουν οι δικοί σου ασκώντας σου συναισθηματική βία? απλά "πάγωσέ" τους για όσο διάστημα μπορείς. μια εβδομάδα μπορείς? καντο! δεν φανταζεσαι τη διαφορα. να γινω ακομα πιο πρακτικη:
σηκω και φυγε λιγες μερες μονος. παρε τη φρίκη σου, τα χάλια σου, τα παραπονά σου και χωρις να δωσεις αναφορά φύγε κάπου που θα νιωσεις ομορφα και ελεύθερα. να ανασάνεις.
μη βαζεις μακροπροθεσμους στοχους. αυτο θα σε βυθισει πιο πολυ. κανε μικρά πρακτικά βήματα που θα κανουν τη διαφορά.
με όλο το σεβασμό σε αυτα που περνάς, ό,τι σου ειπα πιο πανω προκύπτει απτη δικη μου εμπειρια, απτο δικό μου εγκλωβισμό απ' όπου και βγήκα.
