Η σύντροφός μου έχει συμπτώματα ναρκισσιστικής διαταραχής προσωπικότητας?

Τα θετικά είναι ότι με αγαπάει, είναι αφοσιωμένη πλήρως σε μένα. Είναι άνθρωπος που θα κοιτάξει τη δουλίτσα της, το σπίτι της και το σύντροφό της. Μπορείς πολύ εύκολα να βασιστείς πάνω της και θα κάνει τα πάντα για να σε στηρίξει. Θα μου πεις όλα αυτά δεν τα βρίσκεις και αλλού? Πιθανόν ναι... σου βγάζει, πάντως, το 'εγώ είμαι εδώ για σένα' και το θεωρώ πολύ θετικό αυτό.

Τα αρνητικά, όμως, με προβληματίζουν έντονα και εκεί είναι που χρειάζεται ζύγισμα. Άλλωστε κανείς δεν είναι τέλειος και θα πρέπει ο κάθε άνθρωπος να δέχεται τον άλλον, όπως είναι... αρκεί να το αντέχει βέβαια. Μου φαίνεται πολύ ψυχοφθόρο να ζεις κάτω από την κριτική το υπόλοιπο της ζωής σου.

Κάθε φορά που πάω στους γονείς μου για λίγες μέρες, κάθομαι και σκέφτομαι τι ήρεμο περιβάλλον είχα πριν την σχέση και τι χάνω τώρα. Και γιατί να μη συνεχίσω να το έχω? Αλλά ακόμα και εκεί, κάτι θα πει... π.χ. μπορεί να καθόμαστε να τρώμε... και επειδή είμαι άνετα με τους γονείς, να φάω τη μπριζολίτσα με τα χέρια :D Ε, γυρνάει και μου λέει 'έχεις πηρούνι και μαχαίρι, μην τρως με τα χέρια... έτσι μεγάλωσες στο σπίτι σου?'. Και στην ουσία θίγει και τους γονείς μου για τον τρόπο που με μεγάλωσαν.

Quote:

---

Originally Posted by Wolfcry

Τα θετικά είναι ότι με αγαπάει, είναι αφοσιωμένη πλήρως σε μένα. Είναι άνθρωπος που θα κοιτάξει τη δουλίτσα της, το σπίτι της και το σύντροφό της. Μπορείς πολύ εύκολα να βασιστείς πάνω της και θα κάνει τα πάντα για να σε στηρίξει. Θα μου πεις όλα αυτά δεν τα βρίσκεις και αλλού? Πιθανόν ναι... σου βγάζει, πάντως, το 'εγώ είμαι εδώ για σένα' και το θεωρώ πολύ θετικό αυτό.

Τα αρνητικά, όμως, με προβληματίζουν έντονα και εκεί είναι που χρειάζεται ζύγισμα. Άλλωστε κανείς δεν είναι τέλειος και θα πρέπει ο κάθε άνθρωπος να δέχεται τον άλλον, όπως είναι... αρκεί να το αντέχει βέβαια. Μου φαίνεται πολύ ψυχοφθόρο να ζεις κάτω από την κριτική το υπόλοιπο της ζωής σου.

Κάθε φορά που πάω στους γονείς μου για λίγες μέρες, κάθομαι και σκέφτομαι τι ήρεμο περιβάλλον είχα πριν την σχέση και τι χάνω τώρα. Και γιατί να μη συνεχίσω να το έχω? Αλλά ακόμα και εκεί, κάτι θα πει... π.χ. μπορεί να καθόμαστε να τρώμε... και επειδή είμαι άνετα με τους γονείς, να φάω τη μπριζολίτσα με τα χέρια :D Ε, γυρνάει και μου λέει 'έχεις πηρούνι και μαχαίρι, μην τρως με τα χέρια... έτσι μεγάλωσες στο σπίτι σου?'. Και στην ουσία θίγει και τους γονείς μου για τον τρόπο που με μεγάλωσαν.

---

H γυναίκα-μαμά. Βολικό μεν, κουραστικό δε. Μακριά από τα άλλα πρότυπα (που αρέσει σε πολλούς άντρες) η γυναίκα-"*****" ή η γυναίκα-αθώα παιδούλα. Τί να σου πω, αυτά που λες είναι πολύ καλά για την καθημερινότητα αλλά καθόλου καλά για το ερωτικό στοιχείο και το κρεβάτι. Εκεί υπάρχουν άλλοι νόμοι. Διάλεξε λοιπόν τί σε κάνει περισσότερο ευτυχισμένο από αυτά τα 3 γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν μπορείς να τα βρεις όλα μαζί. Στο εύχομαι βέβαια αλλά δύσκολο.

υπάρχουν τρεις τύποι γυναικών η γυναίκα μαμά, η γυναίκα ***** και η γυναίκα παιδούλα.

μάστα.

....

Δεν το λέω εγώ. Καποιος "μεγάλος" συγγραφέας τις έχει καταταξει έτσι αλλά δεν θυμάμαι ποιός. Αν το βρω παλι θα το γραψω Αλλά γιατί εκνευρίζεσαι;

Το "μάστα" δεν δηλώνει εκνευρισμό αλλά μάλλον κάτι μεταξύ συγκατάβασης και απαξίωσης.

Αυτό που ανέφερες το εχει πει "μεγάλος" λες, αλλά τι σημαίνει αυτό;
Ότι είναι νόμος ή θα το καταπίνουμε αμάσητο;
π.χ. Ο Αριστοτέλης υπήρξε ένα μεγάλο και διαχρονικό πνεύμα, αν δεις όμως τι σαχλαμαροειδή έχει πει συγκεκριμένα περί γυναικών, μητρότητας/πατρότητας, τέκνων κ.λπ., θα σε πιάσει λόξυγγας.

και δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να στριμώχνουμε πολυ διαφορετικούς ανθρώπους και προσωπικότητες συνεχώς σε κουτάκια, το βρίσκω ειλικρινώς υπεραπλουστευτικό.

Eίναι απλά μια άποψη, όχι νόμος. Υπάρχουν χίλιες δυο άλλες. Και ναι συμφωνώ στη διαφορετικότητα των ανθρώπων, και ότι τίποτα δεν είναι απόλυτο.

Παιδιά , χωρίς να είμαι ειδικός ή έστω καλά πληροφορημένη στη ναρκισσιστική προσωπικότητα η κοπέλα κάτι μου κάνει, όχι απαραίτητα αυτό όμως. Το σίγουρο είναι ότι πρέπει να ψάξει την ψυχική της υγεία. Υπάρχουν συμπεριφορές και γεγονότα εδώ που είναι ακραία. Ακόμα και η προσκόληση της στον νεαρό, που εδώ μπήκε στα θετικά της χαρακτηριστικά, νομίζω ότι δηλώνει κάτι παθολογικό. Σας φαίνεται φυσιολογικό?

Επίσης έχει εξουσιαστικές τάσεις. Θέλει να ελέγχει τα πάντα και να χειραγωγεί τους πάντες. Προχθές ένας ψυχολόγος μου είπε ( αντιμετωπίζω ανάλογη περίπτωση), ότι η επιθετικότητα και η κριτική απεναντί μας, είναι η άμυνα τους επειδή αισθάνονται μειονεκτικά ( η κοπέλα μεγάλωσε πολύ άσχημα σε αντίθεση με τον wolfcry που έχει πολύ καλές σχέσεις , φιλικές το ίδιο, και να εμβανθύνουμε πιθανόν να βρούμε περισσότερα). Το θέμα όμως είναι ότι όλ' αυτά δημιουργούν ανταγωνισμό στη σχέση, ακόμα κι αν τον κρατάει ο ένας μόνο, και η σχέση διαλύεται. Τις περισσότερες φορές το μέλος που δέχεται την επίθεση, ρίχνει με διάφορους τρόπους τον εαυτό του, αφου υποβοηθείται φυσικά από τον επιθέμενο που του διαλύει την αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση.

Σε κάθε περίπτωση , η κοπέλα έχει σίγουρα να λύσει δικά της προβλήματα. Από τη συμπεριφορά της -γνώμη μου- αντιλαμβάνομαι ότι δεν έχει συνειδητοποιήσει καν ότι υπάρχει πρόβλημα, και με τις εγωιστικές τάσεις δεν θα το παραδεχτεί εύκολα. Αυτό όμως είναι το πρώτο βήμα. Και - πάλι γνώμη μου- μιλάω ,όχι απαραίτητα για ναρκισιστική προσωπικότητα- δεν το ξέρω άλλωστε-, αλλά νομίζω έχει θέμα.

Wolfcry γνώμη μου είναι να την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια και γιατί το λέω αυτό...μετά από 5 χρόνια σχέσης δύσκολα μπορεί κάποιος να αλλάξει στάση μέσα σε μία
σχέση (για τη σύντροφό σου μιλάω). Εάν από την αρχή ήσουν ξεκάθαρος ότι δεν ανέχεσαι τέτοιες συμπεριφορές, ίσως κάποιο πράγματα να είχαν διορθωθεί από μόνα τους εξ΄αρχής.

Αν προσπαθήσεις να την πείσεις να πάτε σε ψυχολόγο ίσως βγεις και κατηγορούμενος αλλά έστω ότι πηγαίνει, ποιος σου εγγυάται ότι μετά από δύο χρόνια θα έχει βελτιωθεί
και πλέον θα νιώθεις άνετα μαζί της ή ότι δεν θα έχεις ξενερώσει τελείως;

Στα λέω γιατί είχα μία παρόμοια σχέση με μία κοπέλα για 3+ χρόνια αλλά η κατάσταση δεν ήταν τόσο τραβηγμένη όπως περιγράφεις τη δική σου περίπτωση.
Μία μέρα ήταν άσπρη μία μαύρη. Έφτασα να πάω εγώ σε ψυχίατρο για ένα χρόνο και να παίρνω χάπια γιατί η συμπεριφορά της μου προκαλούσε τρομερό άγχος, πρόβλημά μου θα πεις αλλά δεν
ήθελα να παραδεχτώ την αντίδραση του οργανισμού μου η οποία ήταν υγιέστατη τελικά το ΕΙΝΑΙ μου δεν τη σήκωνε αυτή τη σχέση.
Άρχισα τελικά να φέρομαι απότομα, να λέω ψέματα
για να αποφύγω εντάσεις. Όταν έβγαινα μόνος (που μετά από λίγο καιρό το προτιμούσα), έπρεπε να δίνω αναφορά που είμαι, με ποιον και τί ώρα θα γυρίσω σπίτι. Αν αργούσα είχα σκηνή, αν ήταν άλλη κοπέλα στην παρέα τα ίδια. Άρχισα να λέω ψέματα ότι είμαι σπίτι και έβγαινα σκαστό σαν το φαντάρο (33 χρονών άνθρωπος!!!). Μέχρι που είδα ότι πλέον δεν πήγαινε άλλο. Όσο καλή και αν ήταν μαζί μου, όσο και αν με πρόσεχε και με είχε ψηλά που τα εκτιμούσα πολύ, είδα ότι δεν θα είχα ούτε εγώ ούτε αυτή καλή ζωή αν μέναμε μαζί. Χωρίσαμε με άσχημο τρόπο, έφτασε να με απειλεί με τον πιο άσχημο τρόπο και εγώ από τη μία να έχω ενοχές, από την άλλη να νιώθω ανακούφιση. Τα άτομα αυτά όμως έχουν πολύ καλή εικόνα για τον εαυτό τους και ισχυρές άμυνες. Ενω στην αρχή μου έλεγε ότι θα κάνει κακό στον εαυτό της και άλλα κουλά και εγώ ήμουν μέσα στον πανικό, μετά από 10 μήνες μου σφύριξαν ότι αρραβωνιάστηκε!

Σόρυ αν σε κούρασα με τα δικά μου αλλά καμιά φορά οι ιστορίες ψιλοταιριάζουν όπως και οι συμπεριφορές των ανθρώπων.

Σϊγουρα μετά από 5 χρόνια τον άνθρωπό σου τον αγαπάς, αλλά μου φαίνεται ότι παύεις να αγαπάς τον ίδιο σου τον εαυτό.

10 χρονια εκανα να ξεμπλεξω φιλε εγω με μια παρομοια υποθεση και μετα απο ενα χρονο αρχιζω και ηρεμω ξαναβρισκω τον εαυτο μου .Σαν συμβουλη γιατι προσπαθησα πολυ για οτι θες να προσπαθησεις και εσυ ΦΥΓΕ ΜΑΚΡΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ο ανθρωπος δεν αλλαζει η και εαν το θες αλλιως γιατι να γαμισεις εσυ το στομαχι σου,την ψυχικη σου ηρεμια,την γαληνη σου για καποιον που απο μονος του δεν το καταλαβενει η δεν θελει να το καταλαβει?

linda,

πράγματι η σύντροφός μου θέλει να ελέγχει τους πάντες και τα πάντα. Όχι μόνο εμένα αλλά και τους γονείς της. Ακόμα και τους ίδιους τους αντιμετωπίζει σαν μικρά παιδιά αρκετές φορές και κριτικάρει τις πράξεις τους. Μετά από 5 χρόνια σχέσης και αυτό μετά από φιλική συμβουλή, ρώτησα πρόσφατα τον αδερφό μου να μου πει την άποψή τη δική του και της γυναίκας του για τη σύντροφό μου. Ποτέ δε μου είχε πει γιατί δε ήθελε να ανακατεύεται ή να με επηρεάζει. Μου είπε, λοιπόν, ότι η άποψή του είναι αρνητική λόγω του ότι δεν έχει τρόπους και μου ανέφερε 2-3 παραδείγματα που είχαν τύχει (που να βλεπόμασταν και πιο συχνά). Όσον αφορά τη νύφη μου, η άποψή της ήταν πιο... τραγική. Είπε πως θεωρεί ότι η σύντροφός μου θέλει να ελέγχει τα πάντα και ότι... μου καταστρέφει τη ζωή! Αυτά ήταν τα λόγια από τρίτους πολύ κοντινούς ανθρώπους.


Tasos75,

είχα φτάσει σε σημείο στα 29-30 μου (τώρα είμαι 32) να της λέω ψέματα για να πάω γυμναστήριο!! Κι αυτό επειδή μου έλεγε κάθε φορά ότι έχω καεί και με κριτίκαρε που αθλούμουν συχνά. Θυμάμαι που συναντούσα ένα παιδί που είχε ανάλογο πρόβλημα και με ρωτούσε 'Πού υποτίθεται ότι είσαι τώρα?'. 'Σε επαγγελματικό ραντεβού' του έλεγα και γελούσε.

Κι εγώ πολλές φορές προτιμώ μόνος με φίλους (λόγω των τρόπων της) και ενώ μου λέει 'ναι, να βγεις κλπ', πάντα και μένα με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει 'μην αργείς' και τελικά φτάνω σε σημείο να πιέζομαι από θέμα χρόνου και να μην μπορώ να απολαύσω όσο θα ήθελα τη βόλτα μου.

Νιώθω κι εγώ ακριβώς όπως κι εσύ, δηλαδή ενώ εκτιμώ και μου αρέσει που με φροντίζει, περιποιείται κλπ, αισθάνομαι ότι δε θα έχω καλή ζωή... θα νιώθω απομονωμένος από φίλους και οικογένεια και θα είμαι σε ένα προβληματικό περιβάλλον.
Θεωρώ σχεδόν δεδομένο πως αν προσπαθήσω να φύγω, θα αντιμετωπίσω απειλές, κλάματα κλπ και, μάλιστα, όχι μόνο από εκείνη αλλά ίσως και τη μαμά της που είναι λίγο πολύ στο ίδιο στυλ. Από τη μία έχω ήδη ενοχές που σκέφτομαι έτσι γιατί θεωρώ πως κι εγώ έχω κάνει πολλά λάθη αλλά από την άλλη όταν σκέφτομαι να φύγω, νιώθω μια ανακούφιση κι εγώ και μόνο με την ιδέα αν και ξέρω ότι θα είναι επίπονη διαδικασία για κάποιο διάστημα. Είπες, όμως, κάτι πολύ σημαντικό...

'Σϊγουρα μετά από 5 χρόνια τον άνθρωπό σου τον αγαπάς, αλλά μου φαίνεται ότι παύεις να αγαπάς τον ίδιο σου τον εαυτό.' Αυτό αισθάνομαι εγώ ως ένα βαθμό εγώ...


glafkos,

έτσι είναι... όσο στενάχωρο κι αν είναι, δεν μπορείς να ζεις μια ζωή μέσα στο άγχος για απλά καθημερινά πράγματα.

Δεν την βλέπω να μενει για πολύ....Αλλά αν αποφασίσεις να χωρίσεις τελικά να μην πισωγυρίσεις στη πρώτη κλαψα.

Wolfcry, γειά σου κι από μένα,
το νάναι λιγάκι, λέω εγώ τώρα, ψώνιο, μην σε χαλάει! Πάντως, δείχνεις να την αγαπάς τόσο, ώστε να της επιτρέπεις
να παραφέρεται και να ξεφεύγει. Τώρα αυτό αναρωτιέμαι συμβαίνει, γιατί δεν ξέρεις τεχνικές να την περιορίζεις ή
δείχνεις μια αδύναμη συμπεριφορά απέναντί της, επειδή είσαι εκ φύσεως χαμηλών τόνων;
Ίσως με το να της βάλεις όρια και να διεκδικείς τα "θέλω" σου την κάνεις να καταλάβει ότι δεν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει.

κι εσύ έχεις μεγάλα αφτιά. είναι ανάγκη να έχεις και μεγάλο στόμα και να τα λες δημόσια αυτά? ε? προς το παρόν, αυτά! τα άλλα θα τα πω μετά! και δεν έχει λολ για σένα! :D

Μεσα απο τις περιγραφες σου ειδα και τον εαυτο μου.:P ειναι αρκετα συνηθισμενες τετοιες συμπεριφορες ιδιως στις γυναικες.
Καταλαβαινω πως πρεπει να ειναι πανω κατω η σχεση σου αλλα τοσα χρονια και ακομα κραταει η ιδια κολωνια?παντως να εισαι σιγουρος οτι αυτη η συμπεριφορα δεν βγαινει εσκεμενα (τις περισσοτερες φορες, αλλιως μιλαμε για κ*λανθρωπο).Προφανως ειχε ασχημη παιδικη ηλικια και εχει χαμηλη αυτοπεποιθηση.Μηπως οταν ηταν μικρη δεν ειχε πολλες φιλες και γενικα ηταν λιγο εκτος απο παρεες κλπ?Οταν την ανεβαζεις ψυχολογικα(με καποιο θετικο σχολιο, ενα κοπλιμεντο ας πουμε η μια επιβραβευση) συνεχιζει το ιδιο τροπαρι??

Τα ιδια κριβως οαραγμα παιδα ζουσα με τη πρων 1 χορνο...δε εξειδανικευε σαν ανθρωποςσ..ξεχωριστος,οικο� �ενεια,τα παντα και για χαζοαγορμες με χωριζε και με εβριζε με το χειροτερο τροπο..........ειχε μια ξερη μοναδικη φιλη και αλλαζε αποψεις και γνωμεις στο αψε σβησε,ποτε δε καταλαβα τι α;νθρωπος ηταν...........ενα δραμα διχως τελος και λυτρωση!!!!και η μανα της τιποτα...ο πατερας της ειχε πεθανει απο τα 19 της και η μανα της βρηκε αλλο σε 12 χρονο μεσα..τι να λεμε!!η χειροτερη φαση της ζωησ μου που εξομολογουμε δεν εχω ξεπερασει ακομα!!!!