Πριν απο λιγο κατάλαβα ότι όριο δεν υπαρχει όταν αγαπάς πραγματικα , ποσοι όμως ξέρουν να αγαπούν πραγματικα να το δείχνουν να το κάνουν κάθε στιγμη .
Όριο υπαρχει στο πόνο που νιώθεις όταν αγαπάς οποίος και να ειναι αυτός , πόνος που δεν γιατρευεται δεν περνάει και δεν ξεχνιέται.
Πόνος που για να τον κανεις καλα πρέπει να φύγεις να μην υπάρχεις .
τι σ' έκανε να το καταλάβεις;
Εγώ πάλι νομίζω ότι ούτε στον πόνο υπάρχει όριο. Άπατο το πηγάδι.Quote:
Originally Posted by Lampros
Τώρα για την αγάπη... Πρέπει πάνω από όλα να αγαπάς ΚΑΙ τον εαυτό σου, όχι μόνο τον άλλο. Γιατί αν όλο υποχωρείς και παίρνεις το ρόλο του θύματος, ο άλλος, ακόμα και άθελά του θα πάρει το ρόλο του θύτη και θα σε πατήσει και θα σε τσακίσει. (Χωρίς απαραίτητα να είναι κακός ο άλλος ή να το κάνει εσκεμμένα. Είναι τα περιθώρια που του αφήνεις εσύ.)
Και αν πάρεις λοιπόν το ρόλο του θύματος, και υποχωρείς και αγαπάς και υπομένεις, τότε θα σταματήσεις να είσαι ΕΣΥ ευτυχισμένος. Και αν δεν είσαι εσύ ευτυχισμένος, τότε δεν θα μπορέσεις να κάνεις ποτέ και τον άλλον (που αγαπάς) ευτυχισμένο.
Οπότε το συμπέρασμά μου είναι, να κάνεις τα πάντα για τον άλλον, ακριβώς μέχρι το όριο που απειλείται η δική σου ευτυχία.
Δεν υπαρχει οριο σε οσα μπορεις να υποστεις σε μια σχεση οταν δεν αγαπας τον εαυτο σου, ουτε τον αλλον. Οταν αγαπας υπαρχουν ορια, γιατι ετσι προστατευεις και τον εαυτο σου και τον αλλο. Και αυτο ειναι αγαπη πραγματικα.
Λάμπρο, πολύ ενδιαφέρον το θέμα που έθεσες. Αν έχεις χρόνο και διάθεση, μπορείς να διαβάσεις το θέμα που άνοιξα πριν πολύ καιρό στο link http://www.e-psychology.gr/forum/sho...κότητας.
Αποτέλεσμα όλων αυτών που γράφω στο θέμα αυτό, είναι να έχω γυρίσει προσωρινά εδώ και λίγο καιρό στο σπίτι μου να ηρεμήσω και να μην έχουμε σχεδόν καθόλου επικοινωνία. Και μέσα μου πραγματικά γίνεται πόλεμος... από τη μία την αγαπάω και μου λείπει αλλά και νιώθω και ενοχές ότι δεν προσπάθησα αρκετά για να πάνε όλα καλά. Την σκέφτομαι μόνη της και με πονάει. Από την άλλη κάνω το πρόγραμμά μου, έχω αρχίσει σιγά σιγά να νιώθω ο εαυτός μου και να απολαμβάνω απλές καθημερινές στιγμές που μου είχαν λείψει. Είμαι στο τσακ να γυρίσω αλλά πολλές φορές σκέφτομαι ότι μετά πάλι τα ίδια θα αντιμετωπίσω και θα είμαι δυστυχισμένος. Ένιωθα αυτό που έγραψε και η VickyK, ότι η προσωπικότητά μου έχει σχεδόν εκμηδενιστεί. Και βέβαια, σκέφτομαι ότι φταίω κι εγώ που το επέτρεψα να συμβεί αυτό οπότε θα συμφωνήσω με αυτό που ειπώθηκε ότι αν δε σέβεσαι ο ίδιος τον εαυτό σου, πώς περιμένεις να τον σεβαστεί ο άλλος? Αυτή τη στιγμή νιώθω ότι δεν αντέχω να την αφήσω οριστικά, από την άλλη νιώθω ότι αν μείνω θα είμαι μια ζωή δυστυχισμένος και μέσα στο άγχος...
Οπότε πιστεύω βάσει προσωπικής εμπειρίας ότι υπάρχει κάποιο όριο... και έχω νιώσει ότι το έφτασα...