Printable View
Void γιατί δεν απαντάς σε μένα και απαντάς στην frini?Quote:
Originally Posted by void
Η οποία και σωστά γράφει ότι είναι υποτιμητική λέξη, αλλά δεν θέλει να σε στενοχωρήσει.
Και από πάνω μας κάνεις και μαθήματα για χαλάρωση.
Ασε το εγώ σου παραπέρα και πες λάθος. Καλό είναι να μαθαίνουμε τη σημασία των λέξεων.
Δεν είναι τραγικό να ξεκαθαρίσεις τι εννοούσες, χωρίς να αναστατώνεσαι.
Εντάξει rex, και εγώ δίνω σημασία στις λέξεις και στο νόημα τους, άλλωστε μ' αυτές εκφραζόμαστε και έχουν δύναμη, θετική ή αρνητική.
Στην προκειμένη, νομιζω ότι έγινε λανθασμένη χρήση της, από όλο το κείμενο βγαίνει ότι δεν ήθελε να υποτιμήσει κανέναν.
Δεν υπάρχει λόγος για διαπληκτισμούς θαρρώ
αγαπη λοιπον...
αυτο που λεμε ποναω γτ πονας..
Σε εσενα το βλεπω μια χαρα!αναρωτιεμαι ομως ποση αγαπη κρυβει η τιμωρητικη σταση του πρωην σου..χωρις να θελω να βγαλω επιπολαια συμπερασματα,εγω νιωθω το στοιχειο του εγωισμου εδω,και μαλιστα εντονο!
Ελλειματα που ειχες σε αυτη τη σχεση και που μονο εσυ ξερεις,εφεραν το τελος της.
Δεν φταις που ενιωθες πως κατι λειπει,δες το σαν μηχανισμο συναισθηματικης επιβιωσης ..
ειμαι υπερ της τιμιας στασης απεναντι στους αλλους και ισως ειναι το μονο που θα μπορουσα,αν μ επιτρεπεται να σ καταλογισω,αλλα και παλι οχι σαν κατι που να σε καθιστα αξια τετοιας τιμωριας!
Rex δεν απαντώ σε εσένα διότι δε βρίσκω το λόγο να το κάνω..είναι υπερσαφηνισμένο το κείμενό μου και το ζήτημα το δημιούργησες εσύ και όχι η θεματοθέτρια.Quote:
Originally Posted by rex
Μαθήματα για χαλάρωση δεν έκανα , σε προέτρεψα να χαλαρώσεις γιατί θεώρησα και εξακολουθώ να θεωρώ ότι είσαι εριστικος/η χωρίς να σου έχω δώσει το δικαίωμα.
Ξεκαθάρισα τι εννοούσα ακριβώς επειδή δεν το έκρινα τραγικό στη Φρύνη διότι δεν ήθελα να έχει την υπόνοια ότι το είπα για να την υποτιμήσω.
Τώρα εσύ τι έχεις πλάσει μέσα στο μυαλό σου σχετικά με το εγώ μου όπως χαρακτηριστικά αναφέρεις και τις προθέσεις μου ποσός με ενδιαφέρει για να είμαι ειλικρινής.
Κάνε τον κόπο να διαβάζεις πρώτα, να επεξεργάζεσαι και μετά να κρίνεις τον άλλον που με όλη την καλή πρόθεση είπε να βοηθήσει κάποιον που ούτε καν ξέρει.
Και να σου πω και κάτι άλλο, δεν είμαι από τους τύπους που μπλέκει σε διαδικτυακούς καβγάδες ή δημιουργεί προβλήματα και έριδες. Οπότε κάτι τέτοιες επιθέσεις χωρίς ουσιαστικό λόγο επειδή χρησιμοποίησα μια γαμολέξη, που εσύ μόνο παρεξήγησες, σε ένα κατά τα άλλα υποστηρικτικό κείμενο, με χαλάνε πολύ και με ξενερώνουν.
Επειδή λοιπόν δε με ξέρεις, ούτε τι καπνό φουμάρω ούτε πως είμαι σαν άνθρωπος, από τη στιγμή που δε σε πείραξα, εφόσον μιλάμε για το θέμα άλλου χρήστη και όχι δικό σου, σε παρακαλώ πολύ να μη μου ξαναπευθύνεις το λόγο.
Εάν νιώθεις ότι με κάποιο τρόπο προσέβαλα είτε τη Φρύνη είτε εσένα, ως τριτο/η υπάρχει και η αναφορά στη διαχείριση.
Με εμένα όμως μην ξανασχοληθείς.
Ελπίζω να ήμουν πιο ξεκάθαρη αυτή τη φορά.
δεν διάβασα τις απόψεις των προηγουμένων αλλά μόνο το δικό σου αρχικό μήνυμα . Είναι λογικό να σε σκέπτεται και να σε ενοχλεί ο προηγούμενος άντρα σου . Δεν του κάνες και λίγα (σορρυ αν είμαι τόσο κατηγορηματικός ) Από όλα όμως με ανησυχεί το μέλλον του 5 χρόνου γιου σου . Περισσότερο θα έπρεπε να ένιωθες ενοχές για το παιδί .....κάτι που δεν το ανέφερες πουθενά.!!!! Η μόνη λύση για μένα θα ήταν να βρεις τον πρώην σου να τον κοιτάξεις στα μάτια και να του πεις έως εδώ τέλος ζωή σου και ζωή μου αν πραγματικά το θες . Αυτό σημαίνει τέλος σχέσης τέλος τα πάντα ... ούτε γιορτές ούτε γενέθλια ούτε οτιδήποτε χρειάζεσαι από αυτόν να έρχεσαι σε επαφή ούτε μέσα από τρίτους !!!!Αλλίως δεν θα ξεμπλέξεις από μέσα σου ποτέ . Τις ενοχές θα τις έχεις γιατί είναι η τιμωρία της ζωής αλλά τουλάχιστον θα της έχεις σε ποιό χαλαρό επίπεδο . Σου ζητάω και πάλι συγνώμη για το αυστηρό ύφος μου αλλά σου λέω την δική μου άποψη .
Δεν μ' ενοχλεί το αυστηρό ύφος, ουτε περιμένω χαιδεματα για κάτι που η ίδια παραδέχομαι σαν λάθος που με βασανίζει.
Απλά αν διάβαζες λίγο πιο προσεκτικά αυτά που γράφω, ο γιος μου είναι 21 χρονών και αναφέρω ότι νιώθω άσχημα απέναντι του γιατί όπως και να χει αναστάτωσα την ζωή του.
Το χειρίστηκε ώριμα και προσπαθώ να τον κρατήσω έξω απ' ολα αυτά, δεν θέλω να νιώθει πως είμαι.
Επίσης τον παροτρύνω να έχει σχέσεις με τον πρώην σύζυγο μου και ας μην είναι πατέρας του.
frini,καλησπερα,απο ολα οσα διαβασα καταλαβαινω πως αυτη την στιγμη εισαι ενας ανθρωπος στην μεση ολων και προσπαθεις ολους να τους ευχαριστησεις στο βαθμο που ειναι δυνατον αλλα κανεις τελικα δεν μενει ευχαριστημενος....γιατι δυστυχως αυτο δεν γινεται,παντα καποιος κερδιζει και καποιος χανει...στην αρχη τουλαχιστον.
Προσπαθησες πολυ να εισαι η τελεια συντροφος και σιγουρα καπου εκει αφησες τα πραγματικα θελω σου πισω....επομενο ηταν καποια στιγμη ο εαυτος σου να ξυπνησει και να διεκδικησει αυτα που πραγματικα θα τον εκαναν ευτυχισμενο.
Καταλαβαινω τις ενοχες σου,φανταζομαι ομως οτι σε ολο το χρονο της παρανομης σχεσης δεν μιλησες οχι λογω ανεντιμοτητας,κατι που φαινεται κιολας απο την ενταση των ενοχων σου,αλλα γιατι εβλεπες καθαρα τα αποτελεσματα που θα εφερνε η αληθεια και που τελικα εφερε...μπορεις λοιπον να αναγνωρισεις αυτο το ελαφρυντικο στον εαυτο σου....
Περα ομως απο ολα αυτα...η ζωη ειναι δικη σου κι εσυ εισαι αυτη που θα αποφασισει πως θα την ζησει κι οποιος σε αγαπησε ποτε πραγματικα αυτο οφειλει να το αποδεχτει.....δυστυχως καποιος πληγωθηκε τωρα αλλα σιγουρα ειναι πολυ καλυτερο αυτο απο το να ζει μαζι σου σε μια σχεση που ειχε τελειωσει...δηλαδη μεσα σε ενα ομορφο ψεμα...
μην αφηνεις τους αλλους να σου λενε τι πρεπει και τι δεν πρεπει...τι ειναι σωστο και τι λαθος.....η σωστη αποφαση ηταν να ακολουθησεις αυτο που ειλικρινα σου ελεγε η καρδια σου και να σηκωσεις και το τιμημα,αλλα ως εδω....οταν καταλαβουν οι αλλο οτι εσυ πραγματικα εχεις γυρισει σελιδα να εισαι σιγουρη οτι θα γυρισουν κι αυτοι......
Το παιδί είναι ένας ενήλικας, ώριμος άνθρωπος, αλλά και μικρό να ήταν δεν νομίζω ότι πρέπει να μείνεις σε ένα γάμο εξαιτίας ενός παιδιού. Σε καμία περίπτωση. Το παιδί είναι προιόν αγάπης. Δεν χρησιμοποιείται σαν επίδεσμος για να τυλίξουμε μια πληγωμένη σχέση.Quote:
Originally Posted by pantzos
Αν ο γάμος δεν πάει καλά, ειδικά αν έχεις παιδί, έχεις την υποχρέωση να χωρίσεις για το παιδί. Γιατί αν είναι δυστυχισμένοι οι γονείς πάντα βγαίνει δυστυχισμένο και με χίλια δυό προβλήματα και το παιδί.
Τα παραδείγματα άπειρα.
Βαριές κουβέντες, δεν βοηθάνε καθόλου. Επιπλέον πάλι θα διαφωνήσω. Δηλαδή όποιος φεύγει από μια σχέση για χίλιους λόγους θα έχει τύψεις για΄όλη του τη ζωή? Ποιος δεν χώρισε έστω μια φορά? Ποιος δεν έχει κάνει λάθη?Quote:
Originally Posted by pantzos
Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή, παιδιά...
Frini, δεν θα ήσουν ποτέ έτοιμη, και ένας λόγος παραπάνω τώρα με τις τύψεις σου.Quote:
Originally Posted by Frini
Απλά ρώτα τον εαυτό σου τι πραγματικά θες και κάντο πράξη. Δράσε Frini. Και ψυχραιμία.
Ο πρώην θα το ξεπεράσει κάποια στιγμή. Θέλει χρόνο, μην πω χρόνια... Το θέμα είναι να είσαι εσύ καλά με τον εαυτό σου. Είπαμε τώρα που βουλιάζει το καράβι ο καθένας φροντίζει τον εαυτό του. Εσύ εσένα και αυτός εκείνον.
Δεν χρωστάς σε κανέναν.
Άλλο ένας χωρισμός μιας σχέσης και άλλο ένας χωρισμός ενός γάμου .Ναι οκ το κέρατο είναι κέρατο αλλά όταν έχεις παιδί 5 ετών λες ότι ο άντρας σου ήταν κομπλέ με σένα και τον αγαπάς (την ποιο δύσκολη λέξη που έχει γίνει πλέον πολύ εύκολη να την λες ...) αλλά από την άλλην τον κερατώνεις κάτι δεν κολλάει σε όλο αυτό (δεν το πιστεύω να πάψουν κάποτε αυτές οι τύψεις να υπάρχουν) ......για το ύφος μου της ζήτησα συγνώμη αλλά μου αρέσει να τα λέω όπως τα νιώθω και να με σχολιάζουν όπως και οι άλλοι νιώθουν.Quote:
Originally Posted by kuxumuxu
Για μένα ο χωρισμός είναι να παλεύεις τον ίδιο σου τον εαυτό .Απομονώνεσαι κάπου για να σκεφτείς τα ζυγίζεις βλέπεις που είναι λάθος η κατάσταση αν φταις ζητάς συγνώμη αν όχι προχωράς ....... Το να είναι ακόμα μπερδεμένη μετά από τόσα χρόνια έχει αφήσει απλά πράγματα αδιευκρίνιστα ή απλά της αρέσει να ζει αυτό το μπέρδεμα γιατί απλά θέλει το ενδιαφέρον από πολλές πλευρές.....
Δεν βλέπω καμία διαφορά ανάμεσα στο "διαζύγιο" και τον χωρισμό από μια μακροχρόνια σχέση (άσχετο μεν με το θέμα μας, αλλά λέμε τώρα. Τουλάχιστον για μένα μια υπογραφή και ένα γλέντι δεν κάνουν τη διαφορά. Και λέγοντας μακροχρόνια σχέση, εννοώ και να συζείς κλπ, και ίσως να έχεις και παιδί κλπ).
Από την άλλη, το παιδί στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι ενήλικας. 20 είναι? Κάτι τέτοιο τέλοσπάντων.
Και τέλος, για να διαλυθεί μια σχέση πάντα φταίνε και οι 2, μπορεί σε διαφορετικά ποσοστά, αλλά και οι 2.
Και τέλοσπάντων, ούτε η πρώτος γάμος που χαλάει είναι ούτε ο τελευταίος. Ας μην λιθοβολούμε, αυτό ήθελα να πω.
Νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν βρεθεί κάποια στιγμή της ζωής τους και στις 2 πλευρές αυτής της φάσης. Και αυτού που χωρίζει και αυτού που τον χωρίζουν. Σωστά?
Και εννοείται pantzo ότι πρέπει να λες αυτό που πιστεύεις, προφανώς. Γιαυτό είμαστε και εδώ για να ανταλλάσουμε απόψεις και να σκεφτόμαστε. (Γιατί και οι δικές μου απόψεις μέχρι σήμερα, δεν νομίζω να με έχουν βοηθήσει και πολύ στην ζωή μου, αλλά αυτά θα τα αναλύσουμε σε άλλο θέμα...)
Το διαζύγιο είναι υπέρβαση από μια ψυχοφθόρα σχέση, μια γενναία απόφαση, που αν δεν την πάρεις θα διαιωνίζεις τη δυστυχία σου για μια ζωή. Οι τύψεις συνοδευουν μετα το διαζυγιο αμα εσύ μετέτρεψες τη σχέση σε ψυχοφθόρα με υπαιτιότητα σου και ο άλλος έχει υποστεί και ζημιά. Μετα από καποιο χωρισμό προκυπτει κατι καλύτερο γιατι από τη ψυχοφθορα σχεση αποκομισες σοφία, εκτός κι αν ο ανθρωπος επιμένει να επαναλαμβανει τα ίδια λάθη. Αυτο το κατι καλύτερο πρεπει να συνοδευει τη σκεψη του διαζυγιου.
Έχω αναρωτηθεί για όλα απ' όσα αναφέρετε.
Πιστεύω ότι πριν προχωρήσεις σ' ένα διαζύγιο πρέπεινα έχεις εξαντλήσει όλους τους τρόπους για να φτιάξεις την σχέση σου, ιδιαίτερα όταν έχεις ένα μικρό παιδί.
Τα παιδιά βιώνουν πολύ δύσκολα έναν χωρισμο. Και πρέπει και οι δυο γονείς να έχουν την ωριμότητα και την ψυχραιμία, μετά από το διαζύγιο να είναι με αγάπη κοντα στο παιδί τους και να το προστατεύουν-όπως και τους εαυτούς τους-από διαμάχες, κόντρες, αρνητικό κλίμα. Το πιο σημαντικό είναι η ψυχική ισορροπία του παιδιού, όλα τ' άλλα έρχονται δεύτερα.
Στην περίπτωση που δεν υπάρχει παιδί ή είναι μεγάλο , τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Έχει και εκεί να κάνει όμως με το ποσο δυνατή υπήρξε η σχέση, πόσο έχει φθαρεί, ποιοι οι λόγοι που οδηγούν σε χωρισμό και φυσικά και ο τρόπος.
Ο χωρισμός στην περίπτωση που η σχέση είχε δώσει πολλά στο παρελθον, είναι ενας μικρός θάνατος.
Χωρίζοντας με τον άλλο ,ακόμα και με υπαιτιοτητα δική σου, είναι σαν να σου ξεριζώνουν ένα ζωτικό σου όργανο.
Πόσο περισσότερο όταν είσαι φορτωμένος με ενοχές και νιώθεις ότι δεν φέρθηκες έντιμα, δεν προστάτεψες τη σχέση σου και τον άλλο.
Έχουμε υποχρέωση να ψάξουμε μετα από ένα χωρισμο τα πως και τα γιατί, να ψάξουμε μέσα μας βαθεια ..Οι ενοχές δεν ξέρω αν είναι δυνατόν να φύγουν τελειως, απλά να γλυκάνει λίγο ο πόνος που προκαλούν, διαφορετικά δεν παλεύεται..
Εχω πει πολλές φορές και το εννοώ ότι θα προτιμούσα να με είχε απατήσει ο άντρας μου, θα αποδεχόμουν πιο εύκολα την απόρριψη, θα μ' έκανε πιο δυνατή, οι ενοχές αποδυναμώνουν, δεν σ' αφήνουν να προχωρήσεις.
Θα τις ένιωθα ούτως ή άλλως.Συνειδητοποίησα τι έχω κάνει. Αυτό που με σκοτώνει όμως είναιότι , δυο χρονια σχεδόν τώρα ο πρώην μου μ' έχει κολλήσει στον τοίχο και δεν μ' αφήνει να πάρω ανάσα.
Και λογικό για τους πρώτους μήνες.
Όμως τους τελευταίούς τρεις μήνες η ένταση είναι ακόμα πιο μεγάλη. Από τη μια μου στελνει μύνήματα "θα πεθάνω με το όνομα σου στα χείλη μου" -τρελλαίνομαι, δεν σταματάω να κλαιω, από την άλλη με βρίζει με τις χειρότερες λέξεις και με απειλεί. Τον έχω παρακαλέσει να σταματήσει, έχω θυμώσει, προσπάθησα να τον αγνοήσω, τίποτα...
Είναι πραγματικά σοκαριστικό πως σ' αυτές τις περιπτώσεις βγάζουμε έναν εαυτο που δεν ξέραμε και οι ίδιοι ότι υπάρχει.
Όπως δεν περίμενα από μένα να κρατήσω μια παράλληλη σχέση πίσω από την πλάτη του-το ότι ερωτεύτηκα δεν είναι άλλοθι και πανάκεια- άλλο τόσο δεν περίμενα και από τον πρώην σύντροφό μου ,να φερεται έτσι, να βρίζει, να εκλιπαρει, να τρομοκρατεί, να μιλάει σ' όλους για μένα λες και είμαι ο χειρότερος άνθρωπος του πλανήτη.
Και για να μην επαναλαμβάνομαι, όλο αυτό τον καιρό προσπάθησα τόσο πολυ προσεγγιζοντας τον, κάτι να σώσω, δεν ήθελα να μείνουμε έτσι, δυο άνθρωποι που έχουν αγαπηθεί τόσο.
Τρομάζω πολλές φορές με το πως είμαι..
Νιώθω σαν να χάνω το μυαλο μου, προσπαθώ με όλες τις δυνάμεις μου, να είμαι καλά κυρίως μπροστά στο παιδί μου, δεν θέλω να ξέρει πως νιώθω..
Εδω και μήνες νιώθω πίεση και από την άλλη πλευρά , από τον τωρινό μου σύντροφο, αισθάνομαι ότι είμαι μεταξύ δύο πυρών.
Το πρώτο χρόνο μου συμπαραστάθηκε πάρα πολύ, αναγνωρίζοντας και την δική του ευθύνη σ' όλο αυτό.
Πλέον βλέποντας πως δεν μπορώ ακόμα να απεγκλωβιστώ και ότι δεν μπορώ να συνέλθω, θεωρεί ότι επιτρέπω και συντηρώ μια κατάσταση.
Εκδηλώνεται έτσι με ζήλεια, αμφισβήτηση, θυμό.Αισθάνεται πολύ πληγωμένος και αυτός -έχει δεχτεί και ο ίδιος μυνήματα και προκλήσεις-και θυμωμένος.
Μου λέει ότι είμαι μιση κοντά του και μιση με τον πρώην μου.
Δυσκολεύεται πλέον να το διαχειριστεί και το καταλαβαίνω.
Έχω αναρωτηθεί, μπορεί να χτιστεί μια νέα σχέση πάνω στα ερείπια της προηγούμενης?