Κρίσεις πανικού - καθημερινότητα - δουλειά

Με συγκίνησαν πολύ τα λόγια σου... Ένιωσα και περηφάνεια με το μίσιζ ντούρασελ :) Καλημέρα σε όλους! Όλα δείχνουν οτι πάνε προς το καλύτερο. Ναι, δεν έπρεπε να αποφύγω την συνάντηση με την παρέα το Σάββατο γιατί μετά οι ενοχές και η αισθηση της αποτυχίας ήταν πολύ μαγαλύτερες. Την επομενη μέρα όμως παρ'ότι δεν αισθανόμουν τόσο καλά έφυγα και πήγα να πάρω την κοπέλα μου (μόνη μου 30 λεπτά δρόμος). Χθες το βράδυ ήμουν πολύ καλά. Κοιμήθηκα ήρεμα και ξύπνησα καλά ή με ελάχιστο άγχος για πρώτη φορά μετά απο δέκα μέρες. Ήμουν και είμαι ακόμα μαγκωμένη γιατι μπορεί να επανέλθουν όλα και να μου φύγει το χαμόγελο. Αυτό λέει ο φόβος μου. Εγω θα επιμένω να του λέω να σκάσει για λίγο γιατι με κούρασε. Σήμερα θα ψάξω μέσω γνωστών ή με κάποιο τρόπο να βρω κάποιον ειδικό και να ασχοληθώ σοβαρά και με σύστημα με το όλο θέμα. Πρέπει να είναι οργανωμένο το έγκλημα για να σκοτώσω τον φόβο και τους πανικούς. Και έτσι για το γαμωτο, γράφω απο τη δουλειά μου και όχι απο το κρεββάτι μου. Και θα συνεχίσω, όσα σκαμπανευάσματα και αν έχω μέχρι εγώ να νικήσω και ας κουραστώ και ας αγανακτήσω. Καλή δύναμη σε όλους! Ή εμείς ή αυτό!

Quote:

---

Originally Posted by polivios

Καλησπερα και απο εμενα.ειμαι 31 χρόνων και αντιμετωπιζω και εγω προβλήματα ανχους απο τα 19 μου.με κρίσεις πανικού χιλιάδες εξετάσεις και ολα τα σχετικά που κάνουν όσοι αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους προβλήματα.εχω κανει και εγω και ψυχοθεραπεια και χρήση αντικαταθλιπτικων με προσωρινά αποτελέσματα.εχω να παρω ανχολυτικα σχεδόν 2 χρονια.εχω σταματήσει και την ψυχοθεραπεια σχεδόν 5 μήνες γιατι πια δεν με βοηθάγε η συγκεκριμένη ψυχολόγος.πηγα σε άλλον ψυχολόγο κατευθείαν μου έγραψε χάπια δεν τα πηρα δεν ΘΕΛΩ αλλη χημεία στο σωμα μου.πηγα πρόσφατα σε άλλον ψυχολόγο και ξεκίνησα ανθοθεραπεια.ειμαι πολυ ψυχολογικα ακομα.πολυ ανχος κακή ψυχολογια αστάθεια δύσπνοια.περιμενω να δράσουν τα ανθοιαματα μπάς και συνελθω.παντως εχω απογοητευτεί πολυ ωρες ωρες νιωθω οτι θα ειμαι ετσι σε όλη μου την ζωη.δεν αντέχω αλλο στην σκέψη αυτη.καποιος που να ειχε τα συμπτώματα και να το ξεπέρασε υπαρχει εδω μεσα;;;;;;;;;;;;;

---

Δεν θα είσαι έτσι για πάντα αρκεί να μην τα παρατήσεις. Βρες τι είναι αυτό που σου ταιριάζει και σε βοηθάει και πάλεψέ το. Δεν έχω απευθυνθεί ποτέ σε ψυχολόγο που κάνει χρήση ανθοιαμάτων, οπότε δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη. Το μόνο που θα ήθελα να τονίσω είναι ότι κάποιο είδος ψυχοθεραπείας είναι απαραίτητο έτσι ώστε να ανακαλύψεις την πηγή του προβλήματός σου και να την αντιμετωπίσεις.
Υπήρξε διάστημα στην ζωή μου που οι κρίσεις πανικού ήταν καθημερινές και πολλές μέσα στην διάρκεια της ημέρας. Όπως είπε και η blue είναι πολύ σημαντική η γνώση ότι πρόκειται για κρίση πανικού και δεν απειλείται η ζωή σου. Όταν νιώθεις ότι ξεκινάει, δραστηριοποιήσου, στρέψε κάπου αλλού την προσοχή σου και πες ξανά και ξανά, είναι μες το κεφάλι μου δεν θα πάθω τίποτα κακό.
Έχουν περάσει χρόνια από την τελευταία μου κρίση και αν κάποια φορά ( πολύ σπάνια πλέον ) την νιώθω να έρχεται, έχω πια την εμπειρία και την καταστέλλω.
Το ίδιο θα κάνεις και συ απλά θα πρέπει να βρεις τον δικό σου τρόπο.

Είναι πολύ σημαντικό και για μένα και για όλους φαντάζομαι με παρόμοια προβλήματα να ακούμε "'εχουν περάσει πολλά χρόνια απο την τελευταία μου κρίση". Εύχομαι να είσαι πάνατ γερή και καλά.

Λιγότερο απο μισή ώρα έμεινε μέχρι να πάω στο σπίτι να ξεκουραστώ. Είναι τρομερό το πόσο με ανακουφίζει να γράφω εδω... Με μικρά σκαμπανευάσματα η μέρα σημερα. Όσο πάνε θα λιγοστεύουν Το ξέρω και το περιμένω. Πολλές φορές νευριάζω με μένα που είμαι άκεφη και βυθισμένη σε δυσάρεστες σκέψεις και αγωνίες. Δεν είμαι έτσι εγω. Αγαπώ τη ζωή, τους φίλους μου, τα ζώα μου, την οικογένεια μου. Αγαπώ γενικώς εκ φύσεως. Είμαι τις περισσότερες φορές ευδιάθετη αλλα ακόμα και όταν δεν είμαι αρκεί κάτι πολύ μικρό για να με ανεβάσει. Χαίρομαι τον ήλιο, τη θάλασσα, το φαγητό, τον ύπνο, τη ζωή. Γι'αυτό και πέφτω πολύ όταν δεν έχω διάθεση για τίποτα απ'όλα αυτά. Γιατί δεν είμαι εγω. Προσπαθώ πολύ και συνεχίσω να προσπαθώ. Είναι πολλά αυτά που χάνουμε όταν εμφανίζεται το "τερας" στη ζωή μας. Ζωή χάνουμε... Ας παλέψουμε να μην χαθεί ούτε λεπτό της ζωής μας. Είναι κρίμα.

καλησπερα ξανα και απο εμενα.το σαββατο επαθα κριση πανικου τοσο βαρβατη που πηγα στο νοσοκομειο και μου εκαναν ηρεμιστικη ενεση.το περιεργο ειναι οτι καθωσ πηγαινα στο νοσοκομειο με τουσ γονεισ μου ενιωθα οτι ερχοτανε κριση πανικου αλλα ωσπου να φτασουμε το ελεγχα.με το που περασα στα επειγοντα αφεθηκα.....για μια ωρα περιπου ημουνα σε τραγικη κατασταση δυσπνοια μουδιασματα παντου και φοβοσ....μεγαλοσ φοβοσ εκεινεσ τισ στιγμεσ ενιωθα οτι πεθαινω οτι δεν θα το ξεπερασω ποτε...μετα ηρεμησα ειχα διαβασει οτι παιρνωντασ και τα ανθοιαματα θα μου εβγαιναν καποια συναισθηματα.εχω και ενα κακο οτι παρενεργιεσ διαβασω τισ παθαινω....ανθυποβολη λεγεται νομιζω....μετα για 2 ημερεσ ηρεμησα και σκεφτηκα θετικα οτι θα τα ξεπερασω και θα κοιταξω μπροστα....σημερα παλι πηγα για μπασκετ και παλι με επιασε οτι θα παθω κατι κακο.βγηκα εξω λεηγοντασ οτι χτηπησα.το κανω συνεχεια και ειδικα στην μπαλα[που καποτε ητανε η ζωη μου πεζοντασ σε ομαδα επαγγελματικα]το παθαινω συνεχεια στον αθλητισμο...και να που παλι σημερα με πηρε απο κατω με πιο λιγη δυσπνοια και λιγοτερη ασταθεια απο πριν να αρχησω να παιρνω τα ανθοιαματα....δεν ξερω ειμαι μπερδεμενοσ και απογοητευμενοσ.....και εγω αποφευγω καταστασεισ σαν τισ δικεσ σου blue μαρια εσυ που δεν πηγεσ ποτε σε ψυχολογο πωσ τα ξεπερασεσ????????

Blue, σύντομα θα είσαι ο κανονικός αγαπησιάρικος εαυτός σου. Είναι μικρά διαλείμματα στη ζωή σου, που όμως δεν ξέρεις αν επιτελούν κι αυτά κάποιο ρόλο στην πορεία μας. Ο δρόμος για τη βελτίωση έχει και ανηφόρες. Χαίρομαι πολύ που διάβασα πως κοιμήθηκες καλά και ηρέμησες λιγάκι. Σιγά σιγά η ηρεμία θα αυξάνεται, καθώς αντέχεις και περιμένεις και παραμένεις. Νιώθω εντελώς τι εννοείς με το "δεν είμαι εγώ". Μου συμβαίνει κι εμένα αρκετές φορές, αλλά ξέρεις κάτι? Εμείς είμαστε, απλά πρέπει να δεχτούμε πως έχουμε κι άλλες πλευρές, πως δεν είμαστε μονοσήμαντα όντα με απλές εμπειρίες. Με βοηθάει να το σκέφτομαι λίγο πιο απενοχοποιημένα. Για δες μήπως βοηθήσει και σένα, μπορεί και να σου ταιριάξει.

Πολύβιε, τι σημαίνει να σου "βγουν κάποια συναισθήματα" ? Δεν ξέρω, εγώ τα ανθοιάματα τα θεωρώ μπαρούφες. Λίγο να διαβάσεις για το τι είναι και καλά το καθένα, έλεος. Νομίζώ από την πείρα μου (τελευταία κρίση πανικού το 2000) πως βοηθάει μια διαφορετική επεξεργασία της εμπειρίας. Αν τοποθετηθεί σε ένα άλλο κάδρο, τότε θα επηρεαστεί και η συνολική της εικόνα. Αν το βλέπεις καταστροφικά, τότε αναμένεις μια καταστρεπτική εμπειρία. Μεγάλα λόγια? Μπορεί, αλλά σε μένα δούλεψε. Και έχω περάσει και κατάθλιψη μείζονος μορφής. Από τότε έχω περάσει μεταπτώσεις αλλά κατάθλιψη όχι, ούτε κρίση πανικού, άρα θεωρώ ότι κάτι δούλεψε καλά και ότι ήμουν και τυχερή? μάλλον. Εύχομαι κάτι απ' όσα λέμε να σου προσφέρει υλικό, και σου εύχομαι περαστικά σου!
# Να πανηγυρίζετε τα μικρά σας βήματα, να μην τα αγνοείτε, είναι σημαντικό να σας αναγνωρίζετε νίκες, δεν είναι αμελητέες, αποτελούν σκαλοπάτια σε ένα γενικότερο ανέβασμα, περνάς και μαθαίνεις.

Quote:

---

Originally Posted by polivios

μαρια εσυ που δεν πηγεσ ποτε σε ψυχολογο πωσ τα ξεπερασεσ????????

---

Πήγα και σε ψυχολόγο και σε ψυχίατρο απλά κανείς τους δεν χρησιμοποιούσε μη συμβατικά φάρμακα όπως ο δικός σου. Στην δική μου περίπτωση οι κρίσεις πανικού ήταν σύμπτωμα ενός μείζονος καταθλιπτικού επεισοδίου όπως μου το είπαν, οπότε εκτός από ψυχανάλυση που έκανα για 3 χρόνια ακολούθησα και φαρμακευτική αγωγή με αντικαταθλιπτικά και ηρεμιστικά.

Quote:

---

Originally Posted by RainAndWind

# Να πανηγυρίζετε τα μικρά σας βήματα, να μην τα αγνοείτε, είναι σημαντικό να σας αναγνωρίζετε νίκες, δεν είναι αμελητέες, αποτελούν σκαλοπάτια σε ένα γενικότερο ανέβασμα, περνάς και μαθαίνεις.

---

Συμφωνώ απόλυτα!!!

Quote:

---

Originally Posted by ουμ μαρία

Πήγα και σε ψυχολόγο και σε ψυχίατρο απλά κανείς τους δεν χρησιμοποιούσε μη συμβατικά φάρμακα όπως ο δικός σου. Στην δική μου περίπτωση οι κρίσεις πανικού ήταν σύμπτωμα ενός μείζονος καταθλιπτικού επεισοδίου όπως μου το είπαν, οπότε εκτός από ψυχανάλυση που έκανα για 3 χρόνια ακολούθησα και φαρμακευτική αγωγή με αντικαταθλιπτικά και ηρεμιστικά.

---

και τωρα πωσ εισαι???τα εχεισ σταματησει καιρο??βρηκεσ ακρη με τον εαυτο σου??

Έχει περάσει μια δεκαετία από την τελευταία φορά που πήρα κάτι. Περίπου τόσο και από την τελευταία κρίση πανικού. Κατά καιρούς ( πολύ σπάνια πλέον ) νιώθω να με γυροφέρνει και από καμιά αλλά με το που θα αντιληφθώ τα πρώτα σημάδια επαναλαμβάνω από μέσα μου ότι όλα είναι μέσα στο μυαλό μου, τίποτα παθολογικό δεν συμβαίνει και μετά προσπαθώ να αποσπάσω την προσοχή μου σε κάτι άλλο πχ αν κάθομαι σηκώνομαι και κινούμαι αν είμαι σε πλήθος ψάχνω μια ανοιχτωσιά, αν είμαι μέσα βγαίνω έξω κοκ. Νομίζω πως όποιος το δουλέψει βρίσκει τον δικό του τρόπο να το κοντρολάρει.
Νομίζω πως το ποιο δύσκολο στης κρίσεις πανικού είναι ο φόβος του θανάτου. Από την στιγμή που ξέρεις τι είναι και ότι η ζωή σου δεν απειλείται είναι πιο εύκολο να το αντιμετωπήσεις.

Quote:

---

Originally Posted by ουμ μαρία

Έχει περάσει μια δεκαετία από την τελευταία φορά που πήρα κάτι. Περίπου τόσο και από την τελευταία κρίση πανικού. Κατά καιρούς ( πολύ σπάνια πλέον ) νιώθω να με γυροφέρνει και από καμιά αλλά με το που θα αντιληφθώ τα πρώτα σημάδια επαναλαμβάνω από μέσα μου ότι όλα είναι μέσα στο μυαλό μου, τίποτα παθολογικό δεν συμβαίνει και μετά προσπαθώ να αποσπάσω την προσοχή μου σε κάτι άλλο πχ αν κάθομαι σηκώνομαι και κινούμαι αν είμαι σε πλήθος ψάχνω μια ανοιχτωσιά, αν είμαι μέσα βγαίνω έξω κοκ. Νομίζω πως όποιος το δουλέψει βρίσκει τον δικό του τρόπο να το κοντρολάρει.
Νομίζω πως το ποιο δύσκολο στης κρίσεις πανικού είναι ο φόβος του θανάτου. Από την στιγμή που ξέρεις τι είναι και ότι η ζωή σου δεν απειλείται είναι πιο εύκολο να το αντιμετωπήσεις.

---

αυτο δεν εχω καταφερει ακομα...μολισ με πιανουν να προσπαθησω να αλλαξω τον τροπο σκεψησ ειναι τοσο ευκολο η εγω νομιζω πωσ ειναι ακατορθωτο????με κυριευει ρε παιδια ειλικρεινα...και η αληθεια ειναι οτι οταν με πιανουν κλεινομαι στον εαυτο μου και δεν μιλαω σε κανεναν

Δεν είναι ακατόρθωτο απλά θέλει κόπο και τρόπο. Με φάρμακα και ηρεμιστικά και θυμάμαι κρίσεις που κρατούσαν ώρες και δεν μπορούσα να συνέλθω. Έπαιρνα τους δρόμους και αρνούμουνα κατηγορηματικά να μπω στο σπίτι αν δεν περνούσε, ακόμα και αν ήταν 3 τα μεσάνυχτα.
Είναι κάτι που το κατακτάς σιγά σιγά με πολύ δουλειά αλλά μετά είναι εργαλείο στα χέρια σου για μια ζωή.
Θα την βρεις την άκρη σου μη μασάς.

Quote:

---

Originally Posted by ουμ μαρία

Δεν είναι ακατόρθωτο απλά θέλει κόπο και τρόπο. Με φάρμακα και ηρεμιστικά και θυμάμαι κρίσεις που κρατούσαν ώρες και δεν μπορούσα να συνέλθω. Έπαιρνα τους δρόμους και αρνούμουνα κατηγορηματικά να μπω στο σπίτι αν δεν περνούσε, ακόμα και αν ήταν 3 τα μεσάνυχτα.
Είναι κάτι που το κατακτάς σιγά σιγά με πολύ δουλειά αλλά μετά είναι εργαλείο στα χέρια σου για μια ζωή.
Θα την βρεις την άκρη σου μη μασάς.

---

σε ευχαριστω μου δινεισ κουραγιο να σαι καλα

Rain and Wind τα λες πολύ ωραία. Μου αρέσει ο τρόπος που γράφεις...keep writing...

Quote:

---

Originally Posted by RainAndWind

Blue, σύντομα θα είσαι ο κανονικός αγαπησιάρικος εαυτός σου. Είναι μικρά διαλείμματα στη ζωή σου, που όμως δεν ξέρεις αν επιτελούν κι αυτά κάποιο ρόλο στην πορεία μας. Ο δρόμος για τη βελτίωση έχει και ανηφόρες. Χαίρομαι πολύ που διάβασα πως κοιμήθηκες καλά και ηρέμησες λιγάκι. Σιγά σιγά η ηρεμία θα αυξάνεται, καθώς αντέχεις και περιμένεις και παραμένεις. Νιώθω εντελώς τι εννοείς με το "δεν είμαι εγώ". Μου συμβαίνει κι εμένα αρκετές φορές, αλλά ξέρεις κάτι? Εμείς είμαστε, απλά πρέπει να δεχτούμε πως έχουμε κι άλλες πλευρές, πως δεν είμαστε μονοσήμαντα όντα με απλές εμπειρίες. Με βοηθάει να το σκέφτομαι λίγο πιο απενοχοποιημένα. Για δες μήπως βοηθήσει και σένα, μπορεί και να σου ταιριάξει.

Πολύβιε, τι σημαίνει να σου "βγουν κάποια συναισθήματα" ? Δεν ξέρω, εγώ τα ανθοιάματα τα θεωρώ μπαρούφες. Λίγο να διαβάσεις για το τι είναι και καλά το καθένα, έλεος. Νομίζώ από την πείρα μου (τελευταία κρίση πανικού το 2000) πως βοηθάει μια διαφορετική επεξεργασία της εμπειρίας. Αν τοποθετηθεί σε ένα άλλο κάδρο, τότε θα επηρεαστεί και η συνολική της εικόνα. Αν το βλέπεις καταστροφικά, τότε αναμένεις μια καταστρεπτική εμπειρία. Μεγάλα λόγια? Μπορεί, αλλά σε μένα δούλεψε. Και έχω περάσει και κατάθλιψη μείζονος μορφής. Από τότε έχω περάσει μεταπτώσεις αλλά κατάθλιψη όχι, ούτε κρίση πανικού, άρα θεωρώ ότι κάτι δούλεψε καλά και ότι ήμουν και τυχερή? μάλλον. Εύχομαι κάτι απ' όσα λέμε να σου προσφέρει υλικό, και σου εύχομαι περαστικά σου!
# Να πανηγυρίζετε τα μικρά σας βήματα, να μην τα αγνοείτε, είναι σημαντικό να σας αναγνωρίζετε νίκες, δεν είναι αμελητέες, αποτελούν σκαλοπάτια σε ένα γενικότερο ανέβασμα, περνάς και μαθαίνεις.

---

Καλημέρα σε όλους. Rain and Wind δεν ξέρεις πως με βοηθούν τα λόγια σου... Πολύβιε ξέρω καλά πως είναι να σε κυριεύει ο φόβος και να μην θέλεις να βλέπεις και να μιλάς σε κανέναν. Ξέρω καλά πως είναι να σε τρομάζουν πράγματα που μέχρι χθές αγαπούσες. Από τα λόγια όλων βλέπεις υπάρχει ενας κοινός παρονομαστής. Ο χρόνος, η επιμονή και εκπαίδευση πάνω σε αυτό που σου συμβαίνει. Δες το καθαρά ιατρικα αρχικά. Τίποτα απο όλα αυτά τα τρομακτικά που αιθάνεσαι δεν μπορεί να σε σκοτώσει και ας είσαι βέβαιος γι'αυτό. Μάθε, διάβασε, ενημερώσου. Μόνο και μόνο το οτι εκατομμύρια ανθρώπων στον πλανήτη αισθάνονται όπως εσυ αλλά την παλεύουν ή το ξεπέρασαν θα πρέπει να σε ενδυναμώνει. Και ακόμα περισσότερο κάνε αυτό που πολύ σωστά γράφει η Rain and Wind. Γράφε, είτε σε χαρτί ειτε εδω τις μικρές καθημερινές σου νίκες. Να είσαι σίγουρος οτι οταν ενημερωθείς θα αρχίσεις να βρίσκεις και τρόπους να βγαίνεις απο το αδιέξοδο. Έχω την εντύπωση οτι ακόμα και το σώμα μας μας βοηθά πολύ. Δηλαδή κάποια στιγμή, μέσα σε όλη συτή την έκρηξη αδρεναλίνης, βρίσκει μόνος του ο οργανισμός μας τρόπους να χαλαρώνει για να μην φρικάρει τελείως. Δεν είναι οτι μαθαίνει το σώμα σου να ζεί με τους πανικούς (σίγουρα σε τρομάζει αυτό και είναι τριμακτικό όντως) αλλά βρίσκει τρόπους να τους σταματήσει. Και μην ξεχνάς να καταγράφεις τις νίκες σου και να μιλάς! Μίλα σε φίλους, θα αποφορτιστείς αμέσως. Μίλα σε κάποιον, όχι μόνο στον θεραπευτή σου. Να σου πω τι έκανε εμένα να χαρώ σήμερα; Ήρθα στη δουλειά μου! Πήγα στην τράπεζα και περίμενα και σε ουρά! Την είπα σε εναν τροχονόμο που πάλι με σταμάτησε για να με γράψει αλλά τη γλύτωσα γιατί άνοιξα το στόμα μου και δεν το κατάπια όπως την Παρασκευή! Και σκέψου και το άλλο. Κάθε φορά που αισθάνεσαι άσχημα εστίασε στα συμπτώματα σου. Είναι τόσο άσχημα ώστε να σε ρίχνουν τόσο πολύ; Ακόμα και αν είναι, αστα να περάσουν απο μέσα σου και να φύγουν. Φαντάσου οτι είσαι σε τρικυμία. Αν παλευεις με τα κύμματα θα κουραστείς και θα παραδοθείς. Αν αφεθεις ελεύθερος θα σε παρασύρουν μεν αλλά θα έχεις το κουράγιο να επιστρέψεις απο εκεί που θα σε πετάξουν. Άσε που μπορεί να σε πετάξουν σε μέρη πολύ πιο ενδιαφέροντα απο αυτά που είσαι τώρα. Και μην ξεχνάς οτι δεν πρόκειται για αδυναμία όλο αυτό. Ίσως να σημαίνει οτι ήσουν δυνατός για παραπάνω απο όσο άντεχες. Μπορείς και εσύ όπως μπορούμε όλοι. Θα φαντάζεσαι οτι εχω ξεπεράσει όλα μου τα θέματα με όλα αυτά που σου λέω. Όχι. Τώρα ξεκινάω να τα ξεπερνάω. Να τα καταλαβαίνω και να τα αρχειοθετώ. Ναι, έχω ταχυκαρδίες, μουδιάσματα, κόμπους στο στομάχι, ζάλη και όλα αυτά. Θα περάσουν. Δεν μπορούν να είναι εκεί για πάντα.