Printable View
Νομίζω λίλιουμ γράφοντας αυτά πήρες το αυστηρό σου.. (χαριτολογώντας το λέω!) :)
Υπάρχει περίπτωση βρίσκοντας ας πούμε τις σωστές λύσεις και το κουράγιο να τις εφαρμόσω να μην την πληγώσω;
ή αυτό είναι δεδομένο πως θα συμβεί; σύγνώμη για την επανάληψη, αλλά δεν θα θελα να της δείξω ότι τώρα αρχίζει και χάνει και τη φίλη της
και να την στεναχωρήσω και άλλο..είναι εφικτό;
Αν κατάλαβα καλά όπως έγραψες julias να συμπεριφέρομαι στη ζωή μου σαν να μην έχει συμβεί για να την παραδειγματίσω;
curie,αυτο που περνα η φιλη σου ειναι πραγματικα πολυ δυσκολο κι εσυ πρεπει να πω πραγματικη φιλη....πραγμα σπανιο στις μερες μας.Βλεπεις ομως σε αυτη την ζωη ολα εχουν ενα τιμημα....το οποιο πληρωνεις και ειναι φυσικο σαν ευαισθητο ατομο να συμπασχεις και να εχεις επηρεαστει ψυχολογικα ,ακομα και να εχεις κουραστει.....
το πενθος της κοπελας ειναι προσφατο και προφανως ειναι ακομα στο πρωτο σταδιο....εσυ εφοσον εχεις αποφασισει να σταθεις διπλα της θα πρεπει μαλλον να εισαι αυτη που θα βρισκεται ενα βημα μπροστα.....για να μπορεσει να σε ακολουθησει σε καποια διεξοδο.Μην την βοηθας στην εμμονη της να μιλα ξανα και ξανα για τον χαμενο της συντροφο....ας την να μιλα μονη της στην αρχη και συ αν θες παρτην αγκαλια αλλα καλυτερα να σωπαινεις....σιγα σιγα μπορεις να φερνεις αλλα θεματα στην συζητηση και να προσπαθεις διακριτικα να την παρασυρεις σε αυτα....
προσπαθησε να την βγαλεις απο το σπιτι,να κανετε βολτες οπουδηποτε να ξελαμπικαρει.....απασχολησε το μυαλο της με καποιο προβλημα που μπορει να εχεις εσυ...ή καποιος αλλος...βαλε δηλαδη το μυαλο της να δουλεψει προς καποια αλλη κατευθυνση......προσπαθησε να χαμογελας και να την κανεις κι αυτη να χαμογελα...ξερω οτι ειναι δυσκολο αλλα το να βλεπει θλιμμενα προσωπα γυρω της δεν την βοηθα.....μη κοιμασαι μαζι της σχεδον καθε βραδυ,αστην να αντιμετωπισει και λιγο την απωλεια μονη της.....
....βεβαια θα μου πεις εχεις κι εσυ ζωη.......αν αποφασισεις να απομακρυνθεις απο μια τοσο ψυχοφθορα κατασταση κανεις δεν θα σε κατηγορησει...εχεις ηδη κανει πολλα.....ευχομαι να πανε ολα καλα...
curie...εγώ θα γίνω λίγο σκληρή μαζί σου.
Αν αυτό συνέβαινε σε μια φίλη μου, (πραγματική μου φίλη), θα έψαχνα τρόπους όχι μόνο να τη βοηθήσω αλλά να πάρω όσο περισσότερο πόνο μπορώ από μέσα της.
Αν αυτό το θέμα το έβαζες μετά από μήνες ίσως και χρόνο μετά το θάνατο του φίλου της, τότε θα μπορούσα να σε καταλάβω. Όταν όμως είναι τόσο νωπό, τόσο απότομο, τόσο τραγικό, τότε το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι πως δεν είσαι τόσο δεμένη με αυτή την κοπέλα γι αυτό και νιώθεις κουρασμένη.
Προσπάθησε να μη την πληγώσεις πιο πολύ, είναι αρκετό αυτό που περνά και φρόντισε να αποστασιοποιηθείς απαλά αφού δεν σου βγαίνει...
Θεοφανία είσαι ο εαυτός σου και χαίρομαι ότι και να πεις ειναι ειλικρινές.. δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου εξ αρχής όπως θα διάβασες..πάνω στη κουβέντα εδώ μέσα
συζητήθηκαν όλα.. υπάρχει θέληση και να βοηθήσω και να συμπαρασταθώ όσο χρειαστεί αρκεί να το κάνω σωστά και χρήσιμα.. η κούραση που περιγράφω δεν σημαίνει
"βαρέθηκα να ασχολούμαι" αλλά στο ότι τα βιώματα είναι πολύ έντονα και πρωτόγνωρα για μένα και νομίζω ότι χάνω την μπάλα..το βιώνω πολύ έντονα και εγώ μαζί της
και θέλω να είμαι διπλά της σωστά και ως ουσιαστικό στήριγμα..
...απ όλα όσα έγραψες μέχρι στιγμής ένιωσα πως κουράστηκες.Quote:
Originally Posted by Curie
Διαβάζοντας το θέμα σου έβαλα για λίγο τον εαυτό μου στη θέση σου. Πως θα ένιωθα αν μια από τις καλυτερες μου φίλες πάθαινε κάτι τέτοιο? Δεν θέλω καν να το σκεφτώ, θα είχα φρικάρει. Μια από τις καλύτερες μου φιλες έχασε ξαφνικά πριν λίγα χρόνια τον αδελφό της. Μένει σε άλλη πόλη, πολλά χλμ μακριά μου.
Οταν έγινε έμεινα εκεί 20 μερες παρατώντας τα πάντα, (δουλειά/φίλο/οικογένεια) και για πολύ καιρό πηγαινοερχόμουν γιατί ήξερα πως της κάνω καλό.
Ο θάνατος είναι πολύ σκληρή υπόθεση για όποιον τη βιώνει και μόνο όταν βρίσκονται γύρω μας άνθρωποι που αγαπάμε και μας συμπονούν μπορεί να γίνει λιγότερο, (εστω και λίγο) φρικιαστικός.
Δεν ξέρω τι σχέση έχεις με αυτή την κοπέλα και φυσικά δεν θέλω να σε κατηγορήσω για ότι νιώθεις και ότι δεν νιώθεις. Δεν είναι έγκλημα να μη σου βγαίνει. Απλά προσπάθησε να μη βιώσει και άλλη μια απώλεια.
μα και εγώ έχω φρικάρει και αυτό με κάνει να μην ξέρω πως να το διαχειριστώ και φτάνω σε σκεψεις..αντιλαμβάνομαι ότι η αντίδραση μου
μπερδεύει.. το ξεκάθαρο είναι ότι δεν θα την αφήσω χωρίς στήριγμα, να την βοηθήσω να προχωρήσει και εγώ απλά ανακαλύπτοντας πως
το βίωσα εγώ όλο αυτό και το τρόπο που με επηρέασε αισθάνθηκα αδυναμία..δεν αισθάνομαι οτι με κατηγορεί κανένας από όσους εξέφρασαν την
άποψη τους.. ξέρω πως οτιδήποτε συμβαίνει στη ζωή μου το πιάνω σε βάθος και έντονα, αυτό όντας κάτι το πρωτόγνωρο και τόσο τραγικό
λειτούργησε άλλο τόσο.. δεν είναι απολογητικό όλο αυτό, θέλω πραγματικά να μοιραστώ για να κατανοήσω καλύτερα..
...οπότε καταλήγουμε πως δεν μπορείς να σηκώσεις τόσο μεγάλο βάρος όχι γιατί δεν θες, αλλά γιατί σε πλακώνει.Quote:
Originally Posted by Curie
Μήπως λοιπόν να το συζητούσες μαζί της?
Απλά και ειλικρινά εξηγησε της πως έχεις φρικάρει, όχι γιατί της συμπαραστέκεσαι, αλλά γιατί και συ δεν μπορείς να διαχειριστείς κάτι τόσο απότομο και τραγικό και ίσως έτσι της δώσεις την ευκαιρία να βγει για λίγο από το προβλημα της και να ασχοληθεί μαζί σου.
Δεν είναι κακό να νιώθεις έτσι, αλλά όσο το πνίγεις δεν κάνεις καλό σε κανένα και περισσότερο στον εαυτό σου...:)
να είμαι και ειλικρινής νιώθω άσχημα που φτάνω να έχω θέμα μπροστά σε εκείνο που βιώνει..
ξέρω ανθρώπινη και η αδυναμία..
το μυαλό και τα συναισθήματα παίζουν περίεργα παιχνίδια την κάθε στιγμή...
απλά εδώ μάλλον συνδυάζω και τη μάθηση με το βίωμα..τα λάθη δεν θέλω να αποβούν σε βάρος της, αν τυχόν κάνω κάποια..
και εγώ να μάθω να βιώνω τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση...
Θεοφανία μου εκτός των άλλων σε ευχαριστώ και για το χαμόγελο σου.....
...εγώ πάλι από τη σύντομη κουβεντούλα μας διαπίστωσα πως εισαι πολύ ευαίσθητη, τρομαγμένη μπροστά στο θάνατα, (όπως ο καθένας μας φυσικά) και ίσως να πήρες πάνω σου περισσότερα απ όσα άντεχες.Quote:
Originally Posted by Curie
Όσο και αν σου φαίνεται περίεργο σκέψου το ενδεχόμενο να της πεις πως έχεις πανικοβληθεί από αυτή την ιστορία και ζήτα τη βοηθεια της.
Ίσως να εκπλαγεις ευχάρστα απο τις αντιδράσεις της..;)
Curie, δεν ξέρω καθόλου τι άνθρωπος είναι η φίλη σου, πώς ήταν η ζωή της, η καθημερινότητά της, έξω από τη σχέση με τον φίλο της. Γιατί συνήθως, αυτό που είμαστε πίσω από τον πόνο και την απώλεια, σταδιακά βγαίνει και πάλι στην επιφάνεια. Αν δηλαδή η φίλη σου ήταν ένα χαρούμενο και δραστήριο άτομο, θα ξαναβρεί τη χαρά κι αν ήταν ένα άτομο που απολάμβανε κι είχε ανάγκη τη συντροφικότητα, θα την αναζητήσει και πάλι. Τώρα όμως είναι πάρα μα πάρα πολύ νωρίς.
Νομίζω πως το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι να βοηθάμε με τον τρόπο που μας ζητά ο άλλος, εφόσον βέβαια το θέλουμε και μπορούμε. Αλλά δεν γίνεται να αντικαταστήσουμε τις σημαντικές σχέσεις που χάθηκαν. Εσύ είσαι η φίλη και όχι ο σύντροφος που πλέον δε ζει. Οπότε παρότι είναι σημαντικό να την υποστηρίζεις και να την ακούς, καλό είναι να μην προσπαθείς να καλύψεις τα δικά του κενά (π.χ. όλες οι ώρες που περνούσαν μαζί, ο ύπνος το βράδυ μαζί), αλλά να εκφράσεις απλά και ζεστά το δικό σου ρόλο, ως φίλη. Και ναι, είναι σωστό να της μιλήσεις και για το πώς νιώθεις εσύ με όλο αυτό, τι αντέχεις και τι όχι. Το μοίρασμα σκέψεων και συναισθημάτων είναι συχνά ανακουφιστικό και βοηθητικό για όλους.
Επειδή έχω ζήσει ακριβώς τέτοια απώλεια πριν από χρόνια, και μάλιστα ξαφνικά και σε μια πολύ καλή φάση της σχέσης μου, ξέρω πόσο μεγάλο είναι το σοκ, ο πόνος, να νιώθεις χαμένος, να θέλεις να μιλάς συνέχεια για εκείνον. Αλλά ένιωθα πολύ καλύτερα όταν είχα γύρω μου ανθρώπους που φέρονταν φυσιολογικά, με ενδιαφέρον προς εμένα, χωρίς όμως να σταματάει η δικιά τους ζωή. Θυμάμαι μια φίλη που 20 μέρες μετά την κηδεία με κάλεσε σε ένα ρεμπετάδικο που θα πήγαινε με μεγάλη παρέα. Πήγα, και παρότι ήταν δύσκολο, μου άρεσε που οι άνθρωποι γύρω μου ήταν απλά ο εαυτός τους. Όχι αδιάφοροι προς εμένα, το αντίθετο, ούτε χωρίς κατανόηση, αλλά τραγούδησαν, γέλασαν, μίλησαν για πολλά άλλα θέματα, δεν ήμουν το επίκεντρο, ούτε εκείνοι απλά συμπάσχοντες, μα συνάνθρωποι με τις δικές τους χαρές και λύπες.... :)
ναι η φοβία μου με κυρίευσε για τα καλά μπορώ να πω..υποθέτω πως έτσι καλύτερα που νιώθω και εγώ που το συζητάω μαζί σας ελπίζω να νιώθει και εκείνη..Quote:
Originally Posted by Θεοφανία
είπες τις μαγικές λέξεις Θεοφανία ¨...:)
Αγαπητη φιλη, ακριβως αυτο εννοω. Δεν πρεπει η φιλη σου να νιωθει το επικεντρο ολων. Υπαρχεις ο πονος της, υπαρχεις εσυ που τη στηριζεις αλλα υπαρχει και η ζωη που περναει χωρις να ρωτησει..και αυτην τη ζωη πρεπει να θυμισεις στη φιλη σου, ζωντας εσυ στους ρυθμους σου:)Quote:
Originally Posted by marina38
marina χαίρομαι που βρίσκεσαι και εσύ εδώ να καταθέσεις τη γνώμη σου :)
Η φίλη μου στην καθημερινότητα της ήταν αρκετά δραστήρια στο να βοηθάει άλλους και δεν έκανε και ιδιαίτερα πολλά σαν χόμπι ας πούμε
ούτε φοβερές εξόδους κτλ. Με αυτόν τον άνθρωπο που ζήσανε μαζί αυτά άλλαξαν..την έκανε πιο δραστήρια, της άλλαξε κάποιες
λάθος νοοτροπίες που είχε, της έδειξε δρόμους που της έκαναν πολύ καλό..Της έδωσε μια νότα ευφορίας και αναζωογόνησης και μετά
...έφυγε...
Έτσι κατέληξε η φίλη μου απλά να περνάει την ώρα της μέσα στη μέρα, απλά να επιβιώνει όπως την βλέπω. Εγώ προσπαθώ να της θυμίσω
πόσο είχε αλλάξει και της άρεσε να το κρατήσει για να δείχνει και σε αυτή τη ψυχή που έφυγε ότι της άφησε μόνο όμορφα πράγματα..
Δεν ξέρω θέλει να πάρω τον ρόλο του..και όντως ακολουθώ αυτό που μου ζητάει, δεν μιλάμε για ακραία περιστατικά, αλλά το βράδυ μου
λέει δεν μπορώ να κοιμάμαι μόνη ακόμη.
Να μοιραστώ τις σκέψεις μου, ναι, από τις συμβουλές όλων κατάλαβα ότι χρειάζεται..Αγχώνομαι όμως πως θα το πάρει..
Εκείνη βιώνει το μέγιστο δράμα..
Αφήστε που έχει και την οικογένεια του εναντίον της να την καταδιώκουν και να της σέρνουν ότι να ναι,
ενώ εκείνοι(αδερφή και η μάνα του παιδιού) υπήρχαν και υπάρχουν μόνο από συμφέρον νοιάζονταν από το παιδί τους, χρηματικό και φροντίδας.
Εγώ κατέληξα με φοβίες και βάρος μέσα μου γιατί το βίωσα πιο έντονο από όσο φανταζόμουν και περίμενα..νομίζω εμένα πρέπει να αλλάξω και όχι απέναντι της..
Τα όρια για να μην την κάνω να αισθάνεται για λύπηση και ότι συνεχώς θέλει στήριγμα στη ζωή της επίσης..
Έτσι σαν να κατάλαβα ότι μου προτείνεις να πράξω marina?
Αν ακολουθήσω τους ρυθμούς μου θα την βλέπω πολύ λιγότερο(έτσι τουλάχιστον συνέβαινε τον τελευταίο χρόνο ανάμεσα μας).Quote:
Originally Posted by julias
Πρέπει να γίνω μια έμπνευση προφανώς γι αυτήν, από τι μου λες, και να την συμπαρασύρω...
Στην τελική με μένα τα βάζω που με εμποδίζει η δική μου ψυχολογία να σκεφτώ και καθαρά,ουσιαστικά και βοηθητικά για αυτήν..
Γιατί όντως μέχρι τώρα κάνω απλά ότι μου ζητήσει...
ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ που όλοι έχετε να καταθέσετε και ένα υπέροχο χαμόγελο στο τέλος..
Μπορεί να είναι εικονικό και νοερό αλλά με κάνετε να το αισθάνομαι ειλικρινές και ζεστό..
Σας ευχαριστώ από καρδιάς..Η ευαισθησίας σας με αγγίζει... :o