Originally Posted by
Δέσποινα
Έχω βρει τι με αγχώνει, ναι. πέρα από την πολύ περίεργη κατάσταση και σχέση με τον πατέρα μου, έχω ζήτημα με τον εαυτό μου και το κατά πόσο γίνομαι αποδεκτή από τους άλλους. Δεν μπορώ να δεχθώ την απορριψη σε οποιονδήποτε τομέα, ειδικά τον ερωτικό. Δεν μπορώ ούτε να φανταστώ ότι θα απορριφθώ από κάποιον ερωτικά. Επίσης, δεν είμαι καθόλου κοινωνική, δεν μ' αρέσει να έχω πολύ κοντινές φιλίες ή σχέσεις γενικότερα, φοβάμαι ότι οι άλλοι είναι πάντα έτοιμοι να σε πληγώσουν από κει που δεν το περιμένεις και εκεί που όλα πάνε καλά. Όπως κάνει πάντα ο πατέρας μου. Όλα καλά κι όλα ωραία και μετά σου ρχεται μια κατραπακιά από το πουθενά και λες "οκ, οι άνθρωποι είναι για τα μπάζα". Γιατί αν δεν βρίσκεις καταφύγιο στην ίδια σου την οικογένεια, πού θα βρεις; Στον κάθε τυχάρπαστο γκόμενο που θα σου πει θέλω να σε βοηθήσω μόνο και μόνο για να σε ρίξει; Στον καθένα ή στην κάθεμία που επειδή σε παίρνει τηλέφωνο να πάτε για καφέ, πρέπει να θεωρείται ΦΙΛΟΣ? όλοι είναι έτοιμοι να βγάλουν τα μαχαίρια, το έχω ζήσει άπειρες φορές και έχω πληγωθεί ανεπανόρθωτα. Και το χειρότερο απ' όλα είναι ότι κι εγώ δεν είμαι καλύτερη. Από κει που τρέφω συναισθήματα για κάποιον ερωτικά ή φιλικά, ξαφνικά, από το πουθενά, μπορώ να πω ή να κάνω κάτι που θα τον αφήσει τον άλλον σύξυλο, να αναρωτιέται τι φρίκες τρώω. Υιοθετώ έναν μοναχικό τρόπο ζωής, όχι με την έννοια του ότι κάθομαι σπίτι όλη μέρα. ίσα, ίσα. Τελευταία είμαι συνέχεια έξω. Η μοναχικότητά μου έχει να κάνει με το ότι δεν ανοίγομαι, δεν λέω τις σκέψεις μου ή αυτά που αισθάνομαι. Έτσι προστατεύομαι ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Το άγχος μου λοιπόν έχει να κάνει με τους ανθρώπους γενικά και ειδικά και απ' όσο έχω καταλάβει, συζητώντας με τους ψυχολόγους, όλο αυτο έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με την πίεση που δέχομαι από τον πατέρα μου και τη σχέση μου μαζί του.
