ζητείται ελπις !!!

Quote:

---

Originally Posted by fragile

μπλου ειμαι 38 και δεν εργαζομαι.

---

Παρά την κακή κατάσταση στον εργασιακό τομέα θα σου πρότεινα έτσι και για χόμπυ να ψάξεις να βρείς μια δουλίτσα έστω και παρτ ταιμ.
Το πιθανότερο είναι να μη βρείς. Αλλά εχω την αίσθηση οτι θα σου κάνει καλο.
Παρά το γεγονός οτι είμαι νομίζω η μεγαλύτερη τεμπέλα που έχει γεννηθεί και αν είχα τη δυνατότητα δεν θα δούλευα ούτε μισή ώρα στη ζωή μου και παρά το οτι έχω μια κακή δουλειά απο όλες τις απόψεις, με βοήθησε πάρα πολύ. Δηλαδή δεν θα την πάλευα να είμαι χάλια και να είμαι και στο σπίτι.
Το'χω κάνει και αυτό και δεν έβγαλε πουθενά ίσα ισα τα έκανε χειρότερα τα πράγματα.
Και αν θες και άλλη μια γνώμη, κάτι πρέπει να κάνεις με τις σχέσεις σου με τους ανθρώπους. Είτε φιλικές είτε ερωτικές.
Αν δεν υπάρχουν, δημιούργησέ τες. Δεν είναι ούτε αυτό εύκολο αλλά θα σου αλλάξει τη ζωή.

δικιο εχεις σε ολα!
σε παω πολυ λεμε!!! :)

hello :)
μου λειψατε!!
τελικα διαπιστωσα οτι οταν υπαρχει ενα ισχυρο κινητρο ξεκουνιεμαι απο το σπιτι κ βγαινω εξω εστω και αγχωμενη!!!
για παραδειγμα προχθες βγηκα για ψωνια και περπατουσα στα μαγαζια επι δυο ωρες περιπου χωρις να με πιασει πανικος!!
πηρα δυο μπλουζακια μουρλια!!!
το θεμα ειναι οτι τα καινουρια μου ρουχα τα βλεπουν μονο η οικογενεια μου, οι κοπελες στο φουρνο της γειτονιας και η ψυχολογος μου :(

Καλώς την!
Καιρός να φροντίσεις να τα δούνε και άλλοι!
Συνέχισε έτσι!!

σε ευχαριστω κοπελα μου :)

...μου ειναι τοσο δυσκολο να ξαναχτισω μια ζωη που αφησα και γκρεμιστηκε....
ειμαι κ σε προχωρημενη ηλικια και αυτο κανει τα πραγματα χειροτερα :(

Η ηλικία σου είναι μια χαρά!
Στο χέρι σου είναι πραγματικά να φέρεις τα πάνω κάτω και να φτιάξεις τη ζωή σου όπως εσυ τη θες.
Ναι δεν είμαστε 15 που οι παρέες γίνονταν αμέσως χωρίς να το καταλάβουμε αλλά καλύτερα γιατί τώρα μπορείς να επιλέξεις ποιος θέλεις να είναι στη ζωή σου.

38 χρονών προχωρημένη ηλικία?θα σ' ακουσουν οι παππουδες και θα σε παρουν στο κυνήγι με την μαγκούρα.
:p
Εισαι μια νέα γυναίκα και εσύ θα δημιουργήσεις ευκαιρίες για ζωή.
Η δουλειά έστω και ημιαπασχοληση θα σου έκανε καλο. Σκεψου την γιογκα, μια μικρή ομάδα ανθρώπων.

Quote:

---

Originally Posted by fragile

hello :)
μου λειψατε!!
τελικα διαπιστωσα οτι οταν υπαρχει ενα ισχυρο κινητρο ξεκουνιεμαι απο το σπιτι κ βγαινω εξω εστω και αγχωμενη!!!
για παραδειγμα προχθες βγηκα για ψωνια και περπατουσα στα μαγαζια επι δυο ωρες περιπου χωρις να με πιασει πανικος!!
πηρα δυο μπλουζακια μουρλια!!!
το θεμα ειναι οτι τα καινουρια μου ρουχα τα βλεπουν μονο η οικογενεια μου, οι κοπελες στο φουρνο της γειτονιας και η ψυχολογος μου :(

---

Άρα, σε πιάνει πανικός όποτε είναι για ζόρικα πράγματα, ό,τι σου δίνει ευχαρίστηση δεν το έχεις συνδέσει φοβικά, κάπως έτσι? Να αρχίσεις να πηγαίνεις και αλλού, να ξεκολλήσεις από την οικογένεια για να σε δουν και παραέξω. Αυτό δεν είναι άραγε ισχυρό κίνητρο, η αλλαγή?

τελικα μετα απο αρκετες ωρες ενδοσκοπισης και πολλες συνεδριες με την ψυχολογο μου συνειδητοποιησα καποια πραγματα.
υπαρχουν στιγμες που η ζωη μου δεν μου αρεσει αλλα αλλες φορες την γουσταρω.
ξυπναω οτι ωρα θελω, πινω το καφεδακι μου, καπνιζω, η ψυχολογος ερχεται σπιτι, εχω και μια φιλεναδα που τα λεμε ποτε-ποτε, εχω ξεκινησει και γραφω ενα βιβλιο....ολα καλα!
βασικα η θλιψη μου, κανει την εμφανιση της οταν σκεφτομαι τι εχει η πλειοψηφια των ανθρωπων...δουλεια, κοινωνικη ζωη, ερωτικη ζωη.
δηλαδη ενω εχω βολευτει στον μικροκοσμο μου, νιωθω ασχημα που δεν εχω οτι εχουν οι περισσοτεροι, καθαρα και μονο επειδη νιωθω μειονεκτικα και συμπλεγματικα.
δεν ειμαι καθολου βεβαιη ομως αν πραγματικα θελω να διεκδικησω μια πιο "φυσιολογικη" ζωη.
ισως και να θελω και απλα να φοβαμαι.
ναι αυτο ειναι.
δεν νομιζω οτι ειμαι αντικοινωνικη.
θα με αυτοπροσδιοριζα ως φοβισμενη κ τραγικα ανασφαλη (φοβαμαι δλδ την απορριψη σε ολα τα επιπεδα..)

Κατάλαβα. Όμως γιατί να συγκρίνεις τον εαυτό σου με άλλα άτομα ομαδοποιώντας τα, λες και όλες/οι ανήκουν σε μια ομάδα με κοινά στοιχεία τα "δουλειά, κοινωνική ζωή, ερωτική ζωή?" Κριτήρια δηλαδή έχεις κάνει αυτά που επιθυμείς και προσωρινά δε νιώθεις έτοιμη να διεκδικήσεις. Ξέρεις, ένα άτομο που στη δουλειά του δεν είναι πχ ευχαριστημένο, θα ζήλευε εσένα, δεν είναι έτσι? "Ενώ έχεις βολευτεί στον μικρόκοσμό σου". Αυτό θέλει λίγη συζήτηση. Γιατί το να φοβάσαι να βγεις από το σπίτι δε θα το περιέγραφα ακριβώς και ως βόλεμα. Μάλλον ο φόβος σου κατευθύνει τις επιθυμίες, άλλες τις απαγορεύει και επιτρέπει αυτές που είναι μέσα στα δικά του πετσοκομμένα πλαίσια. Από την άλλη, τι θεωρείται ως φυσιολογική ζωή, δεν είναι και κάνα όνειρο στην εποχή μας, με όσα βιώνουμε. Δούλεψε με το φόβο σου, αντέχοντάς τον σιγά σιγά όλο και περισσότερο. Απόκτησε δηλαδή μια ανοχή στο φόβο, που όμως δε θα σημαίνει υποχώρηση στις επιταγές του.

σε ευχαριστω πολυ Ρειν!
τα λογια σου ειχαν πολυ ουσια κ βαθος (οπως παντα αλλωστε :))

"Βολεμένη" είσαι επειδή αφήνεις το φόβο να σε κατευθύνει, όπως είπε και η Ρέιν παραπάνω.Βολεύεσαι γιατί ξέρεις οτι δεν θα σου επιτρέψει να κάνεις πράγματα που χρειάζεται να σφίξεις τα δόντια, να πάρεις μια βαθιά ανάσα και να πεις "πάμε". Όσο σε κρατάει στη γραμμή εκκίνησης, αυτος ικανοποιείται κι εσύ νιωθεις βολεμένη.Μα ρε παιδί μου θες να τρέξεις, σε βλέπω...
Ο φόβος τρέφεται ωραιότατα απο κάποιον που αυτοπροσδιορίζεται "φοβισμένος και τραγικά ανασφαλής".
(και εδω αρχίζει ο φαυλος κύκλος "η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα"...). Εγω πιστεύω ότι υπάρχει μια αμφίδρομη τροφοδοσία -fuck- αλλά έτσι είναι. Ο φόβος -που ολοι νιωθουμε, λιγότερο ή περισσότερο- μας κανει φοβισμένους και ανασφαλείς και αδύναμους και και ...και...Και όσο παράμενουμε φοβισμενοι, ο φοβος τρίβει τα χερια του. Γιατί ειμαστε καλοι πελάτες βεβαίως.

Και τι κάνεις;Ακονίζεις/γυαλίζεις τα όπλα και ξεκινάς. Για μενα ειναι ενας ΠΟΛΕΜΟΣ.
Μικρά βήματα, μια μάχη τη φόρά.
Και κάτι άλλο. Σκέψου μηπως ετερο-προσδιορίζεσαι τελικά. γιατί σε καθε μήνυμά σου αναφέρεις την ψυχολόγο σου. Κάνεις πολύ καιρό ψυχοθεραπεία και νομίζω θα έπρεπε να ησουν αλλιώς. Δυο πράγματα συμβαινουν: η ψυχολογος σου ειναι κακη επαγγελματίας (ή "καλή") ή/και δεν γουστάρεις με την καμιά να νιωσεις καλύτερα.

Και τέλος, επειδή εκεί που εισαι ήμουνα κι εγώ, θέλει τσαμπουκά μεγάλο, να ανοίξει και καμιά μύτη, δεν τρέχει τίποτα. Αλλά όρμα..

Quote:

---

Originally Posted by Frini

Η δουλειά έστω και ημιαπασχοληση θα σου έκανε καλο. Σκεψου την γιογκα, μια μικρή ομάδα ανθρώπων.

---

Φρινη μου σχετικα με αυτο που λες απο Σεπτεμβρη σκεφτομαι να παω σε μια ομαδα αυτοβοηθειας.
νομιζω πως θα μου κανει καλο.
ποια ειναι η αποψη σας?
και η γιογκα δεν ειναι ασχημη ιδεα απλα προτιμω να κανω γνωριμιες με ατομα με παρομοια προβληματα με τα δικα μου γιατι αυτο με κανει να νιωθω πιο ασφαλης.
π.χ. αλλιως θα αντιδρασουν τα ατομα της ομαδας αυτοβοηθειας αν με πιασει πανικος κ αλλιως καποιος που ειναι "εξω απο το χορό"

Επίσης, το λέω και σε αυτό το νήμα,γιατί δεν πάμε για έναν καφέ εμείς εδω οι προβληματικοί;;;
Όσοι μένουν Αθηνα μια παρεούλα, όσοι μένουν Θεσσαλονίκη άλλη μία και όσες άλλες παρεούλες βγαίνουν και οι υπόλοιποι skype :)