TI ΝΑ ΚΑΝΩ ΠΙΑ ?

Inter,

σε νοιώθω πάρα πολύ καλά.

Είχα κι εγώ την ίδια καταστροφική σχέση με τον άνδρα μου και με την μητέρα του. Όμως πρόσεξε, σε αυτή την ιστορία φταίμε όλοι και το γνωρίζουμε. Ποιος περισσότερο, ποιος λιγότερο δεν έχει πλέον σημασία.
Στο οτί ο άνθρωπος αυτοκτόνησε, είναι ξεκάθαρο οτί δεν φταις εσύ. Θα μπορούσα να ήμουν εγώ στην θέση σου ή η οποιαδήποτε. Θα μπορούσε να μην το κάνει. Κάποια στιγμή στην ζωή του, τα δύσκολα θα έρχονταν. Κι έρχονται σε όλους μας, για όλους μας. Αυτός είναι νόμος, δεν μπορείς να τον αψηφίσεις.

Ό,τι έγινε, έγινε. Δούλεψε το Ιντερ, δούλεψε και το παρελθόν σου, τα πολύ παλιά σου συναισθήματα. Κατάλαβε το παλιό και το πρόσφατο παρελθόν, πόνεσε, πένθησε και μη φοβάσαι, θα περάσει.

Δεν ξέρω πόσο νωρίς είναι για αυτό που θα σου πω αλλά καλό θα είναι σιγά σιγά, με μικρά βήματα, να ζήσεις μια καινούργια ζωή, μακριά από ότι σου τον θυμίζει και κυρίως μακριά απο την πεθερά σου. Γιατί φαντάζομαι πάρα πολύ καλά την συναισθηματική εμπλοκή σας και τις διαστάσεις της. Ζήσε την ζωή σου και άσε την να ζήσει την δική της.

σε ευχαριστω αλλα γιατι να μην παρω απο τοτε τα χαπια μου????αφου δεν την γλιτωσα...........γιατι για να του αποδειξω οτι παλευεται και χωρις τα χαπια???ΝΑ ΤΩΡΑ

Quote:

---

Originally posted by interappted
Συγνωμη για την εξομολογηση ειλικρινα...αλλα δεν το αντεχω να το κουβαλαω μονη η να το μοιραζομαι με εναν επαγγελματια...

---

έλα ρε, γι\'αυτό είμαστε εδώ. πραγματικά είναι πολύ βαρύ αυτό που κουβαλάς αλλά λίγο λίγο είναι καιρός να το πετάξεις.
όχι να ξεχάσεις τον άντρα σου. γιατί δεν μισείς αυτόν αλλά τον εαυτό σου. τον αγάπησες- μπορεί να το κατάλαβες όταν ήταν αργά. δώσε αυτήν την αγάπη στο παιδί σου, σε κάποιον άλλον άντρα. ακούγεται κάπως τώρα. θα έρθει όμως η ώρα.

Quote:

---

Originally posted by interappted
σε ευχαριστω αλλα γιατι να μην παρω απο τοτε τα χαπια μου????αφου δεν την γλιτωσα...........γιατι για να του αποδειξω οτι παλευεται και χωρις τα χαπια???ΝΑ ΤΩΡΑ

---

συνέβη.σου είναι άχρηστο να το σκέφτεσαι. δεν αλλάζει. ξέρω αυτό το ******** το γιατί που σε κρατάει πίσω. είναι η σειρά σου όμως, κάνε τα πάντα να γυρίζουν ξεκινώντας με σένα.;)

existir σε ευχαριστω κι ογιατρος αυτο μου ειπε..ολα ξεκινανα απο το οικογενειακο περιβαλλον και αυτος εγινε τοσο αδυναμος που ουτως η αλλως θα το εκανε μπορει οχι για εμενα αλλα για κατι αλλο...μαλλον ζηλευα τη σχεση που ειχε με την υπερβολικα εκδηλωτικη και διαχυτικη του μανα σε σχεση με την δικη μου ψειγιο-μανα...
Απορω με την παθερα μου πως και δε μου βγαζει κακια?πως με θελει συνεχεια διπλα της?αραγε εχει κι αυτη τις ενοχες της?Σε μια μερα πολυ φορτισης γυρισα και της ειπα δεν εχουμε να χωρισουμε τιποτα πια εμεις οι 2 το επαθλο εσπασε..περιμενα να με διωξει κι αυτη αρχισε να με φιλαει!πως μπορει και με αγαπαει?μονο για το παιδι αραγε?ειναι εκδηλωρτικη κ σε εμενα πια......κ τωρα καταλαβα τι σκατα εκανα..κ ενα παραπανω που εχω αγορι κ μεγαλωνει κ με λατρευει κ κλαιω κ ποναει...τωρα βλεπω αυτη τη σχεση και γινομαι ολο και χειροτερα......

Quote:

---

Originally posted by interappted
κ τωρα καταλαβα τι σκατα εκανα..κ ενα παραπανω που εχω αγορι κ μεγαλωνει κ με λατρευει κ κλαιω κ ποναει...τωρα βλεπω αυτη τη σχεση και γινομαι ολο και χειροτερα......

---

ε ψιτ εσύ! cheer up!!

δεν εχω λογια να πω ευχαριστω..ηξερα οτι εδω καποιοι θα με νιωσουν...κ νιωθω ανακουφιση που τα ειπα...κ μια περιεργη χαρα που το μοιραστηκα μαζι σας...

εχω καταλαβει οτι απο την αρχη για αυτο μπηκα σε αυτο το forum για να εκτεθω δημοσιως κ να του ζητησω συγνωμη αλλα το πληρωνω........

existir μπορεις να τα ξαναβρεις με τον πρωην αντρα σου?

Quote:

---

Originally posted by interappted
εχω καταλαβει οτι απο την αρχη για αυτο μπηκα σε αυτο το forum για να εκτεθω δημοσιως κ να του ζητησω συγνωμη αλλα το πληρωνω........

---

σιγά σιγά. θα φύγει ο πόνος. έσεται ήμαρ.:cool:

Quote:

---

Originally posted by interappted
existir σε ευχαριστω κι ογιατρος αυτο μου ειπε..ολα ξεκινανα απο το οικογενειακο περιβαλλον και αυτος εγινε τοσο αδυναμος που ουτως η αλλως θα το εκανε μπορει οχι για εμενα αλλα για κατι αλλο...μαλλον ζηλευα τη σχεση που ειχε με την υπερβολικα εκδηλωτικη και διαχυτικη του μανα σε σχεση με την δικη μου ψειγιο-μανα...
Απορω με την παθερα μου πως και δε μου βγαζει κακια?πως με θελει συνεχεια διπλα της?αραγε εχει κι αυτη τις ενοχες της?Σε μια μερα πολυ φορτισης γυρισα και της ειπα δεν εχουμε να χωρισουμε τιποτα πια εμεις οι 2 το επαθλο εσπασε..περιμενα να με διωξει κι αυτη αρχισε να με φιλαει!πως μπορει και με αγαπαει?μονο για το παιδι αραγε?ειναι εκδηλωρτικη κ σε εμενα πια......κ τωρα καταλαβα τι σκατα εκανα..κ ενα παραπανω που εχω αγορι κ μεγαλωνει κ με λατρευει κ κλαιω κ ποναει...τωρα βλεπω αυτη τη σχεση και γινομαι ολο και χειροτερα......

---

Δεν μπορεί κανείς να πει με σιγουριά γιατί θέλει να είναι κοντά σας. Ίσως γιατί υποκαθιστάτε το παιδί της, ίσως γιατί αισθάνεται ενοχές, ίσως γιατί δεν έχει δική της ζωή και εσείς την γεμίζετε, είτε γιατί σας αγαπάει πραγματικά. Δεν ξέρω. Αν νομίζεις πως η σχέση σου μαζί της σου είναι χρήσιμη και ουσιαστική και πως όταν ανοίξεις τα φτερά σου, δεν θα κοπεί αυτός ο δεσμός τότε ναι, ας είσαι κοντά της. Σημασία για μένα όμως έχει να ανοίξεις τα δικά σου φτερά.

Νομίζω Ιντερ πως ήρθε η ώρα να γίνεις καλύτερα.

Μάλλον το φοβάσαι το να γίνεις καλύτερα.

Ίσως και να μην το θέλεις. Να ξέρεις πάντως πως ότι κάνεις, είναι αποτέλεσμα των επιλογών σου. Τα συναισθήματά σου, η συμπεριφορά σου, οι σκέψεις σου, είναι όλα δικά σου, με τον τρόπο που οι σκέψεις, τα συναισθήματα και η συμπεριφορά του άνδρα σου ήταν δικά του.

Πίστεψέ με δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση η ευτυχία.

Ο Καμύ ξέρεις τι έλεγε;

«Ο ηρωισμός δεν είναι σπουδαίο πράμα, η ευτυχία είναι πιο δύσκολη»

Μεγάλη κουβέντα, Ίντερ μου.

Κι όσο για το να τα ξαναβρώ με τον άνδρα μου, δεν το θέλω. Ξεκάθαρα και συνειδητά.

σωστος ο καμύ δυσκολος ο δρομος δυσκολος κι ο στοχος γιατι εχεις δικιο οτι φοβαμαι κι ολας να νιωσω καλυτερα αλλα σαν μητερα το χρωσταω για αυτο θα το παλεψω..διαβασες την ιστορια του pappas10?στην κανω copy -paste να δεις και συ σαν μανουλα οτι εχουμε πολλους λογους να ζηταμε ενα καλυτερο αυριο οσο μακρινο καΙ δυσκολο να μου μοιαζει

Φίλη Interrupted,

Όπως ξέρεις μου αρέσουν πολύ τα παραμύθια... μ\' αρέσουν επίσης και οι ιστορίες και οι αυτοβιογραφίες.

Μιά φορά κι έναν καιρό ήταν που λες ήταν μία μητέρα με 2 παιδιά. Ένα κοριτσάκι 9 χρονών και ένα αγοράκι 7 χρόνια μικρότερο. Ο Άντρας της ήταν ναυτικός. Αν και αγαπούσε την οικογένεια του και τη φρόντιζε οικονομικά, η παρουσία του στο σπίτι ήταν αραιή και αμελλητέα.

Το κοριτσάκι από την ημέρα που γενήθηκε είχε ένα πρόβλημα στην καρδιά του. Η μητέρα ήξερε ότι κάποια στιγμή θα χρειαστεί εγχείρηση. Λίγους μήνες μετά από την επιτυχημένη εγχείρηση του κοριτσιού, το αγοράκι σε ηλικία 2,5 περίπου χρόνων, παρουσίασε ζακχαρώδη διαβήτη και έπρεπε να κάνει ενέσεις ινσουλίνης κάθε μέρα. Το πρώτο σύμπτωμα της μητέρας ήταν να γεμίσει σταφυλόκοκο.

Ο Πατέρας δεν στάθηκε ιδιαίτερα αλληλέγγυος. Την αγαπούσε πολύ, όπως και την οικογένεια του, αλλά δεν πολυκαταλάβαινε από ψυχολογία. Ούτε ακριβώς αντιλαμβανότανε το άγχος της και τα πολλαπλάσια, συγκριτικά, προβλήματα που εκείνη αντιμετώπιζε. Έφτασαν στιγμές που η μητέρα χτύπαγε το κεφάλι της στον τοίχο, στιγμές που έκλαιγε χωρίς λόγο ή ζητούσε παρηγοριά στις τσιγγάνες που \"επισκέπτονταν\" το σπίτι για να πουλήσουν είδη προικός. Τα προβλήματα και το άγχος, αλλά και η - επί της ουσίας - μοναξιά, έκαναν την μητέρα να ζητήσει βοήθεια από ψυχολόγους. Ξεκίνησε ψυχοθεραπεία, της πήρε καιρό, είχε τα \"πάνω\" και τα \"κάτω\" της κι ακόμα τα έχει μερικές φορές, αλλά πολύ ηπιότερα.

Πήρε πολλά χάπια. Ο \"μικρός\" μεγάλωσε με λέξεις όπως \"λεξοτανίλ\", \"αναφρανίλ\", \"υπνοστεντόν\", \"βάλιουμ\" και άλλες πολλές, ίσως άγνωστες στα υπόλοιπα παιδάκια. Όπως άγνωστη ήταν και η λέξη \"ινσουλίνη\" για τα υπόλοιπα παιδάκια.

Αν όμως για κάτι αισθάνθηκε υπερήφανος είναι για το ότι η μητέρα του κατάφερε μέσα από όλες αυτές τις άγνωστες λέξεις να ανταπεξέλθει στις ανάγκες του. Πάντα - σχεδόν - μόνη της να τον μεγαλώσει, διδάξει, του δώσει την αγγαλιά όταν την χρειαζόταν αλλά και την σφαλιάρα όταν αυτή ήταν απαραίτητη.

Ο Μικρός αυτός λοιπόν είναι πολύ υπερήφανος για την μάνα του. Παρόλλα τα προβλήματα της, παρόλες τις επισκέψεις της σε ψυχολόγους, ψυχιάτρους και ψυχαναλυτές, κατάφερε να είναι υπερήφανη για τα παιδιά που ανέθρεψε. Και τα παιδιά της περήφανα για την μάνα τους.

Αν κάτι έμεινε απ\' όλη αυτήν την ιστορία, είναι η πίστη στον μικρό ότι όλοι οι γονείς έχουν την δύναμη να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες που τους παρουσιάζονται. Όλοι οι άνθρωποι μπορούν να \"νικήσουν\"¨τους δαίμονες τους - είτε μόνοι τους, είτε με τη βοήθεια κάποιου ειδικού.

Αυτός ο Μικρός λοιπόν, αρκετά χρόνια μετά - μάλλον συνομήλικος σου - σου γράφει τώρα. Δεν τολμά να ισχυριστεί ότι ξέρει τι περνάς. Μπορεί όμως να θυμάται λίγο πως αισθάνεται ο γιός μίας μητέρας μόνης με ψυχολογικά προβλήματα. Και σου δίνει τον λόγο του πως ξέρει πως θα τα καταφέρεις, γιατί έχει δει πολλά χρόνια πριν τη δική του μητέρα να τα καταφέρνει. Όπως σου υπόσχεται πως ο γιός σου θα είναι υπερήφανος για εσένα και \"νορμάλ\". Όσο ακριβώς υπερήφανος είναι ο ίδιος για την μητέρα του αν και \"νορμάλ\" ο ίδιος.

Μπορεί να μη σας λέει τίποτα αυτή η ιστορία. Αλλά νομίζω ότι άξιζε τον κόπο να την μοιραστώ μαζί σας.

Με αγάπη.

Μιχάλης.

Quote:

---

Originally posted by interappted
το χω πει ισα με 100 φορες αλλα θα το ξαναπω!ΕΓΩ ΤΙ ΝΑ ΠΩ ΣΤΟΝ ΤΕΤΡΑΧΡΟΝΟ ΓΙΟ ΜΟΥ ΠΟΥ ΜΟΥ ΖΗΤΑΕΙ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΚΙ ΑΥΤΟς ΕΧΕΙ ΠΕΘΑΝΕΙ!!!!!!ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΑΠΛΑ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΚΑΚΟΜΑΘΕΙΑ Κ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ ΣΥΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΚΙΑ ΑΛΛΑ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΛΑΙΓΟΝΤΑΙ ΜΑΝΕΣ ΤΑ ΔΙΑΒΑΖΩ Κ ΦΟΡΤΩΝΩ ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗ ΕΓΩ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΧΑ ΦΟΥΝΤΑΡΕΙ!!!!!Κ ΝΑ ΦΟΥΝΤΕΡΝΑ Κ ΤΟ ΓΙΟ ΜΟΥ ΜΑΖΙ!ΔΟΞΑ ΤΟ ΘΕΟ ΝΑ ΛΕΣ ΠΡΩΤΟΝ ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ Κ ΔΕΥΤΕΡΟΝ ΓΙΑΤΙ ΕΧΟΥΝ ΚΑΛΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ!!!

---

1ον) και οι χωρισμένοι μπορεί να πεθάνουν
2ον) οι ζωντανοί νεκροί πάσχουν από ένα επιπλέον πρόβλημα, ότι νοιώθουν και οι ίδιοι.
3ον) τον πεθαμένο τον εξιδανικεύεις/μυθοποιείς. από τον ζωντανό που σε εγκαταλείπει/προδίδει έχεις μόνο καθημερινές πληγές
4ον) ο γυιος σου μπορει καλλιστα -αν του το προσφερεις- να γνωρίσει έναν θετό γονιό. Ο δικός μου, π.χ., θα είναι μάλλον διχασμένος και καχύποπτος απέναντι σε καποιο μου συντροφο, οσο καλος κι αν ειναι αυτος.
5ον) ο διαγωνισμός δυστυχίας, είναι κατάντια

Quote:

---

Originally posted by interappted
Αν κάτι έμεινε απ\' όλη αυτήν την ιστορία, είναι η πίστη στον μικρό ότι όλοι οι γονείς έχουν την δύναμη να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες που τους παρουσιάζονται. Όλοι οι άνθρωποι μπορούν να \"νικήσουν\"¨τους δαίμονες τους - είτε μόνοι τους, είτε με τη βοήθεια κάποιου ειδικού.

---

Έτσι Ιντερ μου.:)