-
Τι απαίσιο συναίσθημα αυτό της απόρριψης. Πριν από 2 χρόνια, τον Ιούνιο γνώρισα μέσω της καλύτερης μου φίλης ένα φίλο του αδερφού της συνομήλικό μου, που είχε πριν ένα χρόνο βγει από έναν 5χρονο αρραβώνα, ο οποίος με έκανε και γέλαγα και περνούσα πολύ ευχάριστα αλλά δεν μου ταίριαζε σε πολλά άλλα. Ηταν μία περίεργη σχέση, γεμάτη κόντρες από μεριάς μου και προσπάθεια ελέγχου της σχέσης. Ενώ περνούσα καλά μαζί του δεν μπορούσα να δεχτώ πολλά στοιχεία του χαρακτήρα του και πολλές συνήθειές του όπως το ότι έπινε υπερβολικά, το ότι φερόταν ώρες ώρες σαν έφηβος χαζογελώντας με την παρέα του και κουτσομπολεύοντας τις συντρόφους των φίλων του πολλές φορές κακολογώντας τις, το ότι πρόβαλε πολύ τις δικές του ανάγκες και δεν έδειχνε κατανόηση στις δικές μου... Κοντολογίς είμασταν δύο άνθρωποι που δεν ταιριάζαμε και δεν μπορούσαμε να είμαστε σε σχέση, φίλοι ναι και πολύ καλοί μάλιστα, όχι όμως ζευγάρι. Εκείνος συνεχώς μου έλεγε και μου ξανάλεγε πόσο με αγαπάει και πόσο θέλει να είμαστε μαζί. Εγώ συνεχώς τον απέρριπτα και τον έδιωχνα διότι η λογική μου έλεγε πως δεν ταιριάζουμε και όντως δεν ταιριάζαμε. Στο τέλος μετά από 2,5 μήνες τα κατάφερα και τον απομάκρυνα παγώνοντάς τον όπως μου είπε χαρακτηριστικά. Υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να ήμουν εκστασιασμένη. Αντιθέτως κόλλησα και μου πήρε πάρα πολύ καιρό να το ξεπεράσω. Ακόμα και μέσα στην σχέση με τον τωρινό μου σύντροφο εξακολουθούσα μέχρι πριν 1 χρόνο περίπου να σκέφτομαι τον προηγούμενο. Παρόλο που ήξερα ότι δεν είχαμε καμμία πιθανότητα να τα καταφέρουμε λαχταρούσα να είμαι μαζί του. Οταν όμως τύχαινε κάποιες φορές να τον δω ή να του μιλήσω αυτομάτως μου έφευγε αυτή η λαχτάρα. Τον κοιτούσα ή τον άκουγα και έλεγα από μέσα μου μα καλά τι του βρίσκω, γιατί κολλάω τόσο πολύ μαζί του? Οταν όμως έκανα καιρό να μάθω νέα του και άρχιζα να τον σκέφτομαι έντονα τότε τον θεοποιούσα. Ξέρετε τι κατάλαβα μετά από πολλούς μήνες μέσα σε αυτή την ψυχοφθόρα κατάσταση? Πως όλα είναι μέσα στο μυαλό μου. Πως εγώ έπλαθα ιστορίες και σενάρια με εκείνον πρωταγωνιστή και τον έκανα να μοιάζει κάτι που δεν ήταν. Οτι επρόκειτο για τις δικές μου ανάγκες και ανασφάλειες που πρόβαλα στο δικό του πρόσωπο. Οταν το συνειδητοποίησα και ακόμα περισσότερο το αποδέχτηκα αυτό μου πέρασε. Ετσι απλά.
-
Δες το κι ετσι, εσυ δεν εχεις απορριψει ποτε κανεναν? δεν σου εκανε, δεν ηταν ο τυπος σου και τον απερριψες. Δεν ηρθε και η συντελεια του κοσμου γι αυτον υποθετω. Βρηκε καποιαν αλλη που τον αποδεχτηκε γι αυτο που ειναι, που για σενα δεν εκανε, αλλά ηταν το τελειο για αυτην. Θελω να πω, πως δεν ειναι δυνατον να ειμαστε τελειοι για ολους.
Να σου πω τι κανω εγω γιατι δεν ανεχομαι και εγω την απορριψη? Βολιδοσκοπω αυτον που μου αρεσει και προβλεπω το μελλον. Οσο τουλαχιστον μπορω να το κανω αυτο. Ετσι παω εκει που με \"παιρνει\". Με αυτη τη μεθοδο εχω πεσει πολυ λιγες φορες εξω.
-
πολυ καλη η μεθοδος σου gramle
Tass οσο για σεν απιστευω οτι οντως ηταν απλα κ μονο μια αναγκη σου να τον πλασεις στα θελω σου με το μυαλο σου.Οποτε εκανες καιρο να τον δεςι αυτη η συναισθηματικη αναγκη καταφερνε να τον φερνει κοντα στην εικονα που ηθελες αλλα βλεποντας τον η ακουγοντας τον ξαναθυμοσουν ποσο απεχει τελικα απο αυτο που επλασες εσυ
κ εμενα μου χει τυχει παρομοιο
ξερετε τι εχω σκεφτει για μας τις γυναικες τωρα που μεγαλωνω αγορι?
απο μικρες παντα η bebebo ειχε τον Τζων-Τζων
η barbie τον κεντ
κ λεω actionwoman δεν υπαρχει....ουτε max-steala
οποτε μαλλον μας ανεπτυξαν περισσοτερο τη συναισθηματικη αναγκη για εναν συντροφο μπορει να λεω κ βλακειες αλλα αυτο ειναι κατι που σκεφτομαι συχνα
-
εννοειται βρε ιντερ. Οπως και το μητρικο ενστικτο μας το πλασανε απο μικρες. Δεν μας δινανε κουκλες μωρα να τα περιποιουμαστε και να κανουμε τις μαμαδες?
-
Ασε πιά εκείνες τις ρημάδες τις δουλειές του σπιτιού. Λες και τα αγοράκια έχουν μανταλάκια στα χέρια και δεν μπορούν να βάλουν τα παπούτσια τους στην θέση τους ή μεγαλώνοντας το να πλύνουν ένα πιάτο ισοδυναμεί με ευνουχισμό...
-
ελα ντε
εμεις παιζαμε με κουζινικα
εμεις ειχαμε τη φροντιδα της κουκλας μωρο
εμεις ειχαμε τον Τζων-Τζων να τον κανουμε τοσο καλο κ τελειο να μας αγαπαει να μας φροντιζει...
εμεις να πλαθουμε κουλουρακια
κι αυτοι να παιζουν μπιλιες,ποδοσφαιρακι, να μαζευουν αυτοκολλητα
ευτυχως μας εσωσε ο μπομπ ο μαστορας τελευταια!!!!
-
μπα... κι αυτος \"αντρικιές\" δουλειες κανει! να τον βαζανε να ταιζει και να ξεσκατιζει κανενα μωρο, μαλιστα!
-
Μήπως όμως φταίμε κι εμείς που με το που θα δούμε το αγοράκι μας να θέλει να παίξει με τις κούκλες της αδερφής του για παράδειγμα ή θα πιάσει σκούπα και φαράσι για να μας βοηθήσει το αποπαίρνουμε και του λέμε άστο θα το κάνω εγώ καλύτερα?
-
ειναι γιατι φοβομαστε το ακατανομαστο βρε τασ, χαχαχα
-
Ισχύει όμως τελικά κάτι τέτοιο? Τόσοι και τόσοι σεφ υπάρχουν στον κόσμο, είναι όλοι τους ομοφυλόφυλοι? Τόσοι και τόσοι νοσοκόμοι, φροντιστές, χορευτές... Ασε που κάποιες οικιακές εργασίες οι άντρες τις κάνουν καλύτερα από μας τις γυναίκες όπως πλύσιμο χαλιών ή τρίψιμο μπανιέρας για παράδειγμα λόγω μεγαλύτερης μυικής δύναμης και αντοχής.
-
μωρε εγω συμφωνω απολυτα μαζι σου, αλλά στην ιδεα και μονο...
Ας πουμε ο γιος της φιλης μου που γνωρισες παει ρυθμικη. Ειναι το μοναδικο αγορακι. Εγω, αν και λαθος, θα ανησυχουσα παρα πολυ. Λαθος, γιατι η ρυθμικη δεν ειναι αυτη που θα το κανει να γινει ομοφυλοφυλος. Και στο μποξ να το στειλεις το παιδι, αν ειναι να γινει θα γινει
-
ειναι τετοιες οι εποχες...
εγω φωναζω την μανα μου που του λεει να καθαρισει φασολακια....
κι οχι απο τιποτε αλλο μακαρι να βοηθαει τη γυναικα του στις δουλειες αρκει να ειναι γυναικα....:P
-
Κάποτε οι παλιοί απαγορεύαν στα παιδιά τους να γίνουν μουσικοί και τραγουδιστές. Για να λέγανε στον Ζαμπέτα ή στον Βοσκόπουλο ότι είναι ξέρεις... Ε ρε μαχαιρώματα που θα πέφτανε...
Πάντως μην αγχώνεσαι και τόσο πιά με το θέμα. Οτι είναι να γίνει θα γίνει και δεν έχει τελικά καμμία σημασία αν θα τον γράψεις στο μάθημα κοπτικής ραπτικής ή στο τζούντο.
-
Σιγουρα ετσι ειναι.
Ιντερ,για πες μας. Ποτε συνεβει αυτο το περιστατικο της απορριψης? νιωθεις ακομα ετσι χαλια ή το εχεις ξεπερασει?
-
συνεβαινε απο τα 18 μου συνεχεια!
κι ειναι κατι που με τρομαζει ακομα
η αληθεια ειναι οτι εκανα ολες τις σχεσεις μου αρρωστες δημιουργοντας εντονες συναισθηματικες εκρηξεις οι μαζοχες καθοντουσαν μεχρι να τους χωρισω
οι νορμαλ την κανανε χαλαρα κ κει αρχιζε το γραμματοσημο μεσα μου κανοντας ακραια πραγματα
με τη διαγνωση της οριακης καταλαβα για την αδυναμια μου να αποχωρηστω καποινι οταν δεν ειναι επιλογη μου κι οτι τελικα για αυτο πελαγωνω οταν με απορριπτουν κ δεν φαιρομαι λογικα
