ΑΘΕΑΤΗ ΒΙΑ

Quote:

---

Originally Posted by axl100

οχι, αν εισαι αναισθητος μπορεις απλα να γυρισεις την πλατη και να συνεχισεις μονος

---

Το να εχεις αδυναμια στο να νιωθεις συναισθηματα (αναισθητος οπως λες) ειναι κατι που αποτελει προβλημα ετσι κι αλλιως και δεν περιμενεις τους συναισθηματικους εκβιασμους για να σου προκαλεσουν δυστυχια! Γιατι ενας αναισθητος αδυνατει να βιωσει κι ευχαριστα συναισθηματα (για παραδειγμα, δεν εχει μαθει πως ειναι ν'αγαπας πραγματικα)...
Παντως, το σιγουρο ειναι οτι το καλυτερο που εχει να κανει καποιος ειναι να γυρισει την πλατη σ'ενα ατομο που δρα με τροπο χειριστικο πανω του και να παραμεινει με ατομα που ξερει πως δε θα εκμεταλλευτουν τις ευαισθησιες του.

Αλια παρελειψες να γραψεις τον μηχανισμο εξουδετερωσης του συναισθηματικοου εκβιασμου. Αυτοπεποιθηση, αυτοεκτιμηση, και αυτοκαθορισμος. Γιατι παντα ο ανθρωπος που χρησιμοποιει συναισθηματικο εκβιασμο βρισκει προσφορο εδαφος και το κανει αυτο.

Quote:

---

Originally Posted by λιλιουμ

Αλια παρελειψες να γραψεις τον μηχανισμο εξουδετερωσης του συναισθηματικοου εκβιασμου. Αυτοπεποιθηση, αυτοεκτιμηση, και αυτοκαθορισμος. Γιατι παντα ο ανθρωπος που χρησιμοποιει συναισθηματικο εκβιασμο βρισκει προσφορο εδαφος και το κανει αυτο.

---

Στο αρθρο γινεται αναφορα στην αντιμετωπιση του αλλα σαφως δεν υπαρχουν κι ετοιμες συνταγες καθως καθε περιπτωση μελεταται μεμονωμενα!
Σ'αυτα παντως που λες εχεις ενα δικιο...

Πολυ ενδιαφερον θεμα. Εγω προσωπικα για να κανω την αυτοκριτικη μου προσπαθω με καποιον τροπο νομιζω να κανω τον αλλον να αισθανθει τυψεις....αν και δεν ειμαι σιγουρος για αυτο. Απλως πολλες φορες θελω με οποιονδηποτε τροπο να σταματησω κατι που με ποναει εντονα και οχι να βλαψω την ψυχολογια του αλλου. Μαλλον οφειλεται σε ανεπαρκη επικοινωνια και οχι καλο ελεγχο των συναισθηματων.

Quote:

---

Originally Posted by keep_walking

Πολυ ενδιαφερον θεμα. Εγω προσωπικα για να κανω την αυτοκριτικη μου προσπαθω με καποιον τροπο νομιζω να κανω τον αλλον να αισθανθει τυψεις....αν και δεν ειμαι σιγουρος για αυτο. Απλως πολλες φορες θελω με οποιονδηποτε τροπο να σταματησω κατι που με ποναει εντονα και οχι να βλαψω την ψυχολογια του αλλου. Μαλλον οφειλεται σε ανεπαρκη επικοινωνια και οχι καλο ελεγχο των συναισθηματων.

---

Ναι, πολλες φορες λειτουργει ως ενας αμυντικος μηχανισμος για ν'αντεξουμε το βαρος καποιων συναισθηματων! Η προκληση ενοχων δηλαδη ή οικτου, δε γινεται παντοτε με σκοπιμοτητα...

Quote:

---

Originally Posted by kuxumuxu

ALIA, πες μου αλήθεια... Αυτή την ατάκα την έχεις ακούσει από κάπου συγκεκριμένα? Από μία συγκεκριμένη γυναίκα πχ??? Κάτι μου θυμίζει πολύ έντονα, γιαυτό ρωτάω...

Σόρυ για το off-topic...

---

Ειναι απο το θεατρικο εργο ...του Λουιτζι Πιραντελο........ Ετσι ειναι αν ετσι νομιζετε ... :)

Quote:

---

Originally Posted by nflu

Ειναι απο το θεατρικο εργο ...του Λουιτζι Πιραντελο........ Ετσι ειναι αν ετσι νομιζετε ... :)

---

Ααα, ευχαριστουμε για την ενημερωση :)

Ωραιο θεμα!...λοιπον..μαλλον εχω δεχτει ενα τσουβαλι συναισθηματικο εκβιασμο,μεσα στο σπιτι μου ως παιδι και εφηβη...μεχρι που τα μαζεψα κι εφυγα αρον αρον ..για να γλυτωσω....
και τον εχω δεχτει σχεδον με ολους τους τροπους...εκτος απο την δωροδοκια.... :)
αξεχαστη ,τωρα που τα θυμαμαι, η διαρκης απειλη.....που επαναλαμβανοταν με καθε ευκαιρια....θα πεθανω απο καρκινο....
οταν αρχισα να αντιδραω...εγινα αυτοματα το μαυρο προβατο..ο κινουμενος στοχος προς εξοντωση με καθε μεσο μεσα στο σπιτι....
αστα...δεν υπαρχει χειροτερο..
ευτυχως δεν τον εφαρμοσα ποτε στην ζωη μου...γιατι ηταν απο αυτα που εμαθα να σιχαινομαι και να θεωρω μεγιστη ευτελεια χαρακτηρα,,
δυστυχως συχνα πυκνα...ερχομαι αντιμετωπη με μορφες του.....αλλα προσπαθω να μην ενδιδω...οσο γινεται βεβαια γιατι τα ψυχικα υπολοιπα βασιλευουν....
ωστοσο...ειναι αξιοπεριεργο...οτι η μανα μου ως την μερα που πεθανε και ενω το ηξερα πως συνεχιζε να ασκει συναισθηματικο εκβιασμο ....ειχε μια τρομαχτικη δυναμη πανω μου..να τον ασκει...και να ενδιδω...ακομα και πολλα χρονια μετα αφου ειχα φυγει απο το σπιτι... :(

Quote:

---

Originally Posted by nflu

ωστοσο...ειναι αξιοπεριεργο...οτι η μανα μου ως την μερα που πεθανε και ενω το ηξερα πως συνεχιζε να ασκει συναισθηματικο εκβιασμο ....ειχε μια τρομαχτικη δυναμη πανω μου..να τον ασκει...και να ενδιδω...ακομα και πολλα χρονια μετα αφου ειχα φυγει απο το σπιτι... :(

---

Δε θα ελεγα οτι ειναι αξιοπεριεργο αυτο που μας περιγραφεις καθως ακομα κι αν εντοπισεις τον συναισθηματικο εκβιασμο και το ατομο που τον ασκει και παλι ειναι δυσκολο να ξεφυγεις! Απαιτει μεγαλη προσπαθεια να βγεις νικητης απο εναν ψυχολογικο πολεμο που σου ασκειται, ιδιαιτερα αν γινεται σε καθημερινη βαση κι εχεις κατα καποιον τροπο εθιστει!

...ναι ειναι πολυ δυσκολο να ξεφυγεις...ακομα κι αν φυγεις τρεχοντας μακρια....σε ακολουθει σαν μια δυνατη φωνη που σε γεμιζει ενοχες....δεν ξερω πως να το περιγραψω...μεσα μου ακομα ειναι ενα μπερδεμενο κουβαρι....
ενα παιχνιδι που παιχτηκε...πανω στην ψυχη μου για πολλα χρονια.....με στοχο να με ελεγχει....
οι τροποι εναλλασσονταν με μεγαλη ταχυτητα......ολα εκτος απο τρυφεροτητα και κατανοηση...σε παντελη ελλειψη αυτα τα δυο...... :(

Quote:

---

Originally Posted by nflu

...ναι ειναι πολυ δυσκολο να ξεφυγεις...ακομα κι αν φυγεις τρεχοντας μακρια....σε ακολουθει σαν μια δυνατη φωνη που σε γεμιζει ενοχες....δεν ξερω πως να το περιγραψω...μεσα μου ακομα ειναι ενα μπερδεμενο κουβαρι....
ενα παιχνιδι που παιχτηκε...πανω στην ψυχη μου για πολλα χρονια.....με στοχο να με ελεγχει....
οι τροποι εναλλασσονταν με μεγαλη ταχυτητα......ολα εκτος απο τρυφεροτητα και κατανοηση...σε παντελη ελλειψη αυτα τα δυο...... :(

---

Μια χαρα το περιγραφεις! Αυτο ειναι... μια φωνη που προσπαθει να σε γεμιζει ενοχες για να σε ελεγχει αλλα μην σκας πια! Να εχεις ηρεμη τη συνειδηση σου οτι δεν ευθυνεσαι για ολο αυτο και να προσπαθεις να κοιτας παντοτε μπροστα γιατι το μονο που δεν αλλαζει ειναι ο χρονος!

ειναι απιστευτο..μεγαλωνοντας σε ενα σπιτι με εναν ανθρωπο που ασκει ψυχολογικη βια ..ποσες αμυνες πρεπει να αναπτυξεις για να ανταπεξελθεις...ποσους φοβους και ενοχες και ανσφαλειες σου δημιουργει κατι τετοιο...
πολλα...παρα πολλα....θυμαμαι οτι οταν πρωτοβγηκα μονη μου στον κοσμο..φευγοντας απο ενα σπιτι-φυλακη...μου φαινοταν περιεργο οτι καποιος θα ηθελε να μου προσφερει κατι με την καρδια του,ακομα και το πιο ασημαντο..ετσι..απλα και μονο επειδη το θελει...
ακομα και μεχρι σημερα..ενω δεν τσιγκουνευτηκα ποτε δωρα απεναντι σε αλλους ανθρωπους ..στον εαυτο μου δεν εχω παρει σχεδον ποτε τιποτα ακριβο....
ενοχες να ειμαι ομορφη,ενοχες να περναω καλα,ενοχες να ειμαι χαρουμενη...παντα οταν πηγαινα σπιτι να τους δω...προσπαθουσα με καποιον αυτοματοποιημενο τροπο να μην ειμαι καλα.....για να μην ακουω ..το ..εσυ τι να καταλαβεις τωρα...μας βλεπεις αφυψηλου!
επειδη απλα ειχα μια δουλεια ..δυσκολη μεν αλλα με αξιοπρεπες εισοδημα...
πολλα...αμετρητα...αλλα δεν εχω μεσα μου ουτε μισος ,ουτε κακια...αντιθετα μεγαλη αγαπη..για ενα παραλογο λογο..που και εγω ακομα δεν μπορω να καταλαβω...μια τεραστια επιθυμια για μια αγκαλια διχως ορους...για ενα σ'αγαπω τρυφερο και απλετο..απελευθερωμενο απο ολα...
εχω καταλαβει...πως η μανα μου ηταν ενας δυστυχισμενος και αρρωστος ανθρωπος...σε νεαροτερη ηλικια..θυμαμαι..ειχε επισκεφτει νευρολογους και της ειχε συνταγογραφηθει ..ενα φαρμακο...ταμπορ...αν το θυμαμαι σωστα...αλλα το πηρε για πολυ λιγο..
υστερα πεθανε η δικη της μητερα κι απο κει και περα τα πραγματα ξεφυγαν τελειως...με εναν τυφωνα να ξεσπαει στο δικο μου κεφαλι...επικεντρωμενα και με ολους τους τροπους...
τελοσπαντων...ποναω πολυ οταν τα σκεφτομαι.....ποσα θα μπορουσαν απλα να ηταν αλλιως....

Ακριβως nflu γενικα καθως μεγαλωνουμε εχουμε την ταση να θεωρουμε φυσιολογικο αυτο που συμβαινει στο σπιτι μας και να μην καταλαβαινουμε καποιες καταστασεις που μπορει να ειναι και νοσηρες. Και οταν ερχεται η ενηλικιωση και βλεπουμε πως ειναι τα πραγματα σε αλλες οικογενειες και σε αλλα σπιτια παθαινουμε ενα σοκ.
Και εκει ακριβως ειναι το προβλημα . Πως διαχειριζομαστε αυτο το σοκ.

σοκ...μονο...φανταζεσε τι επαθα οταν βρεθηκα για πρωτη φορα...σαν θεατης σε μια αγαπημενη οικογενεια...
μονο...σοκ....κοιτουσα αχορταγα κι αναρωτιομουν...σαν παιδι που βλεπει για πρωτη φορα την θαλασσα....
κι ενιωθα μεσα μου μια ζηλια απιστευτη,οχι κακια ζηλια,μια επιθυμια γλυκια καλυτερα να μουν κι εγω μεσα σε κεινη την οικογενεια...μονο που αισθανομουν απιστευτα ελλιπης ,πως με καποιο τροπο εκει δεν θα ειχα θεση....αστο,ευτυχως νιωθω περηφανη γιαυτο τουλαχιστον στην ζωη μου,οτι στην μικρη μου οικογενεια απαγορευονται...οι γκρινιες ,οι καυγαδες,οι κακιες ,οι παρεξηγησεις ,η ελλειψη γελιου κι αγαπης ακομα και στα πιο δυσκολα...
απαγορευονται δια ροπαλου,με απιστευτη μαλιστα εμμονη,καταλοιπο μαλλον κι αυτο κι ουτε καν ξερω αν παλι ειναι το σωστο αλλα ειλικρινα δεν νομιζω οτι θα μπορουσα να την παλεψω αλλιως....

ΑΛΙΑ πολύ ωραίο θέμα έγραψες. Δεν ξέρω όμως κατά πόσο είναι εφικτή η αντιμετώπιση του
αφού πιστεύω πως όλοι μας έχουμε πέσει θύματα ή έχουμε δεχτεί τέτοιου είδους ψυχολογική βία
πολλές φορές προσπερνώντας το χωρίς να δίνουμε σημασία -ενώ μας επηρεάζει- και υπουλα διαβρώνει τις
σχέσεις μας.



Καθημερινά συμβαινει, ακόμα και στις καλύτερες οικογένειες που λέμε :p και σε όλες
τις διαπροσωπικες σχέσεις.



Και οι γυναίκες δεν το κανουμε πολλές φορές πατώντας τα κλάμματα και ζητώντας συμπόνοια από τον σύντροφο φεριπειν όποτε
δούμε τα δύσκολα; Αλλά δεν το κάνουμε συνειδητά, είναι η ίδια η γυναικεία φύση που
έχει την δύναμη να εκβιάζει. Η αδυναμία της είναι η δύναμη της στην πραγματικότητα. Και τότε τι κάνουν οι έρμοι οι
άντρες μου λες; Τους λυπάμαι και αυτούς τους καημένους καμιά φορά!