Κι όμως όχι απλά δεν είναι αργά, αλλά είσαι πολύ νέος ακόμα για να κάνεις όλα αυτά που επιθυμείς. Τουλάχιστον αυτό καταλαβαίνω εγώ από τη δική μου περίπτωση.
Σε καταλαβαίνω γιατί έτσι ένιωθα κι εγώ από τα 19 μέχρι τα 25 μου. Είχα και κάτι περίεργες ιδέες για το πως πρέπει να είναι η ζωή μου σε κάθε ηλικία. Π.χ. όταν ήμουν 16 νόμιζα ότι οι 19αρηδες ήταν πολύ μεγάλοι για να κάνουν αυτά που εγώ χαιρόμουν. Στα 19 περίμενα να αρχίσει η φοιτητική μου ζωή όπως άκουγα να περιγράφουν άλλοι και δε συνέβηκε ποτέ. Πάχυνα και δεν ήθελα να βγαίνω από το σπίτι, είχα μία σχέση 7 χρόνων για αυτό επισκεπτόμουν συνέχεια τη γενέτειρά μου, δε γνώρισα άτομα που να μου ταιριάζουν στο πανεπιστήμιο, συν του ότι η Αθήνα δε προσφέρεται εύκολα για κάτι τέτοιο μιας και οι περισσότεροι είναι Αθηναίοι και έχουν τις παρέες τους. Ένιωθα συνέχεια απογοητευμένη με τον εαυτό μου γιατί δεν έζησα αυτά που φανταζόμουν, ότι τα έχασα, ότι πια είμαι πολύ μεγάλη για να τα κάνω και ούτω κάθεξής. Και το χειρότερο ήταν ότι οι φίλοι μου άρχισαν να βαραίνουν, να αλλάζουν και πια δεν είχαν την όρεξη που είχα ακόμα εγώ για να κάνω πράγματα, όπως π.χ. να πάω σε ένα λούνα-παρκ, να πάω για χορό σε κλαμπ. Ντρεπόμουν να πω την ηλικία μου, δε μου άρεσαν τα γενέθλιά μου.
Αλλά εκεί κάπου στο τέλος των 24 μου συνειδητοποίησα (ή μάλλον σκέφτηκα) ότι είμαι πολύ μικρή, ότι σημασία έχει πως νιώθω και όχι πως νιώθουν οι άλλοι. Έτσι έβαλα στόχο να κάνω ένα μεταπτυχιακό στο εξωτερικό για να νιώσω συν τοις άλλοις πως είναι η φοιτητική ζωή. Πήγα στα 26-27 και πέρασα τέλεια, αλλά όχι όπως ακριβώς είχα φανταστεί. Γιατί ανάμεσα σε εκείνα τα 18χρονα δεν είναι ότι δεν ένιωθα παιδί αλλά κατάλαβα ότι αυτά που κάνουν δε θα τα έκανα ούτε αν ήμουν στα 18 μου. Τι να πω, ιδίως στο εξωτερικό μου φαινόντουσαν τελείως ανώριμα. Καταευχαριστήθηκα όμως την παραμονή μου εκεί. Πήγαινα σε κλαμπ συνέχεια, ένιωθα ελεύθερη από ευθύνες (σημειωτέον ότι δούλευα πριν), το καταδιασκέδασα.
Και όταν γύρισα άρχισα να κάνω παρέα με τη ξαδελφούλα μου που την περνάω 8 χρόνια και γενικά με πολύ μικρότερα άτομα γιατί στη δική μου ηλικία οι περισσότεροι μένουν σπίτι (όχι όλοι). Με βοηθάει ότι μοιάζω μικρή και κανένας δε καταλαβαίνει την ηλικία μου. Όλοι μένουν με το στόμα ανοιχτό, αλλά δε ντρέπομαι πια να την πω γιατί έτσι κι αλλιώς νιώθω παιδί. Δεν είμαι ανώριμη, το αντίθετο, ένιωθα ώριμη από τα 6 μου και αυτό ήταν λίγο πρόβλημα. Αλλά έχω ακόμα τον ενθουσιασμό για καινούριες εμπειρίες, για να διασκεδάσω, να συζητήσω με άλλους κλπ Και τώρα έχω σχέση με έναν μικρότερό μου και ζω μαζί του αυτά που μου έλειψαν από τη φοιτητική ζωή. Τις φιλοσοφικές συζητήσεις, να ασχολούμαστε με παιχνίδια (εμένα μου άρεσαν έτσι κι αλλιώς, άτομα δεν έβρισκα). Πριν έκανα σχέσεις με μεγαλύτερους αλλά ευτυχώς είχαν συνήθειες μικρότερων.
Ποιο είναι το νόημα όλων αυτών, τι κατάλαβα; Ότι τα όριά μας τα θέτουμε μόνοι μας στον εαυτό μας, Ότι αποφασίζουμε πως πρέπει να είναι η ζωή μας από πριν και μετά απογοητευόμαστε γιατί δε συμβαίνει αυτό ακριβώς. Λέμε α, θα κουραστούμε τώρα να βγάλουμε λεφτά για να διασκεδάσουμε μετά αλλά δεν είμαστε πια οι ίδιοι παρόλο που μας έχει κολλήσει το όραμα που είχαμε για τον εαυτό μας παλαιότερα. Ότι τελικά πρέπει να χαιρόμαστε τη στιγμή αυτή όπως τη νιώθουμε. Θέλουμε ανεμελιά, ας την επιδιώξουμε, θέλουμε να διασκεδάσουμε, ας το κάνουμε, αρκεί να βγαίνει πραγματικά από τη διάθεση της στιγμής και όχι γιατί \"πρέπει\".
