Printable View
ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι να πάθω εγώ κάτι ή τα άτομα που αγαπάω πιο πολύ. αυτό πραγματικά με τρομάζει. πριν λίγες μέρες έχασα τον λατρεμένο παππού μου και από τότε οι σκέψεις αυτές με στεναχωρούν απίστευτα. πάντα σκεφτόμουν πως θα ένιωθα αν έχανα τους γονείς μου αλλά από τότε που χάσαμε τον παππούλη μου τα σκέφτομαι σχεδόν κάθε μέρα...
Θα μπορουσα να γραψω ενα κατεβατο φοβων αλλα θα σταθω στους πιο βαρβατους μου..Φοβαμαι λοιπον την μοναξια,το σκοταδι κυριολεκτικως και μεταφορικως και την απωλεια αγαπημενων προσωπων..Και φυσικα τον θανατο :)
Τωρα που ειπατε για θανατο....οταν εχασα τον πατερα μου και μετα ακριβως σχεδον απο ενα χρονο την μανα μου...μου χε κολλησει η ιδεα οτι αυτο θα συνεχιστει....οποιος και να βγαινε εξω και αργουσε λιγο ,το μυαλο μου πηγαινε κατευθειαν εκει........ενω ηξερα καλα πως ολο αυτο δεν ειχε καμμια λογικη βαση.....
Βασικα τα δεδομενα δεν θα επρεπε να τα φοβομαστε..Ετσι νομιζω..Quote:
Originally Posted by nflu
ξερω κι εγω......τι να πω....ο θανατος ειναι κατι που θα συμβει για ολους μας καποια στιγμη...απλα μου χε κολλησει η περιεργη ιδεα οτι αυτο θα συνεχιζοταν και τριτη χρονια...:(Quote:
Originally Posted by mnimonio
Αν σκεφτεις οτι το μεγαλυτερο ποσοστο των φοβων εχει ως κεντρικο πυρηνα τον θανατο... :)
σιγουρα....αλλα ποσο ας πουμε πιθανο θα ηταν να τριτωσει.....μαλλον απιθανο ..
ωστοσο ο φοβος υπηρχε και μαλιστα εντονος...γιαυτο ειπα πριν οτι ολα τελικα οσα εχουν να κανουν με τους φοβους ειναι μεσα στο μυαλο μας....
περιεργο πραγμα ο φοβος και εντελως αχρηστο αν το καλοσκεφτεις...οτι ειναι να γινει θα γινει..ετσι ή αλλιως....
Ολα ειναι στο μυαλο συμφωνω..
παντως με βαση τη ψυχοθεραπεια που εκανα ολοι οι φοβοι καταληγουν στον φοβο και τη μη αποδοχη του θανατου...ετσι μου ειχε πει η γιατρος μου...τι πιστευετε εσεις παιδια?εμενα εχει πεθανει ο παππους μου μονο.ειδα ολη τη διαδικασια(δεν εφυγε ξαφνικα δηλαδη).δεν ηταν τοσο τραυματικο γιατι πλεον το περιμεναμε ολοι.ειχα φτασει στο σημειο να θυμωνω γιατι δε πεθαινε.τον λατρευα αλλα ταλαιπωρηθηκε τοσο πολυ.εκλεισε ο οργανισμος του στη κυριολεξια σιγα σιγα...τα κλαμματα τα ειχα ριξει καιρο πριν πεθανει οποτε μου ηρθε φυσιολογικα.τωρα για τον ξαφνικο θανατο δε ξερω να πω..θεωρω οτι ποναει που...που ειναι και το φυσιολογικο δηλαδη...και το απαραιτητο κομματι για να το ξεπερασεις...
αλλα οπως μεγαλωνει ενα λουλουδι ετσι και καποια στιγμη μαραινεται.τωρα γιατι νομιζω εγω οτι ολες μα ολες οι φοβιες εχουν τη βαση τους εκει...δε ξερω..ετσι νιωθω ομως
Καποτε ο μεγαλυτερος μου φοβος ηταν το να εχω κατι ... Και οτιδηποτε με επιανε νομιζα πως εχει κατι πολυ ασχημο .... Τωρα πλεον το εχω ξεπερασει
και μαλλον δεν ειναι τυχαιο που ξεκινησαμε με φοβιες και καταληξαμε να συζηταμε αυτο το θεμα...
Μα ξαναλεω το μεγαλυτερο ποσοστο των φοβων εχουν κεντρικο πυρηνα τον θανατο..Και τελικα αναρωτιεμαι,αφου ειναι κατι δεδομενο,το μοναδικο δεδομενο απο την στιγμη που γεννιομαστε τι μας κανει να τον φοβομαστε τοσο πολυ?Το αν υπαρχει μετα?Η ανυπαρξια?Το αγνωστο?Ολα αυτα μαζι? :)
Toν ξαφνικο θανατο η αληθεια δν τον φοβαμαι τοσο..Την αρρωστια τον πονο και την ανημπορια ναι.
Ειδικα αν σκεφτουμε οτι σε καποιους πολιτισμους ο θανατος θεωρειται λυτρωση και η τελετη ειναι γιορτη..Μηπως ξερουν κατι παραπανω? :)
Ο θανατος αν το δουμε οσο πιο απλα γινεται ειναι η φυσικη εξελιξη (καταληξη) της ζωης.. Μπορουμε να κανουμε κατι για αυτο? Whatever will be, will be, the future is not ours to see.. :) θανατος κ ζωη ειναι οι 2 οψεις του ιδιου νομισματος.. ολοι καποια στιγμη θα την κανουμε προς τοπον χλοερον, τοπον αναπαυσεως κ τι αλλο λεει δν θυμαμαι.. μεχρι τοτε live and let die!!! :p
Σωστη η λακρυ :)