αισθάνομαι πολύ άσχημα λόγω χωρισμού

Quote:

---

Originally Posted by kerasi

Ναι ρε ντουιν. 5 ετη ειναι πολλα. Δηλ επι 5 ετη ηταν μια ουαου σχεση και ξαφνικα ενα πρωι τερμα? Δε το αποκλειω αλλα σε προτρεπω να πεις καποια περαιτερω στοιχεια γτ ετσι θα κανεις εναν αναστοχασμο. Δε βοηθαει πολυ στο να ξεφρικαρεις, εκει θελει αλλα κολπα. Για πες κ βλεπουμε.

---

Ακολουθει σεντόνι.
Πραγματικά δεν έχω να πω κάτι...νομίζω πως δε θέλω να τα λέω για να μην τα σκέφτομαι κιόλας. Ναι, ήταν όλα ΟΚ. Γνωριζόμασταν για περίπου 7 χρόνια, και δύο χρόνια μετά τη γνωριμία μας, αποφασίσαμε να είμαστε μαζί. Κάναμε παρέα, ταιριάζαμε πολύ και ξαφνικά ήρθε αυτό που άλλαξε τη μέχρι τότε σχέση μας, θυμάμαι μάλιστα ότι δεν ήμουν σίγουρη για το αν ήθελα ή όχι, γιατί άλλαζε τελείως η κατάσταση μεταξύ μας, κι εγώ μέχρι τότε είχα βρει ένα πολύτιμο φίλο, δεν ήθελα να τον χάσω. Εκείνος ήταν μόνος του κάποιους μήνες, αλλά η πρώην του δεν τον άφηνε ήσυχο θυμαμαι, και ήταν πολύ δύσκολο να είμαστε μαζί γιατί εκτός του ότι εγώ αμφέβαλλα για το τί θα γινόταν, εκείνος αμφέβαλλε για το πόσο θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι χωρίς να ενοχληθεί τόσο πολύ πρώην και να μας κάνει τη ζωή δύσκολη. Ήταν πολύ προβληματική η κατάσταση και ο πρώτος χρόνος κύλησε με εμάς να είμαστε μαζί,να είμαστε καλά και να διατηρούμε όμως ένα low profile εξαιτίας των γύρω μας. Μετά τον πρώτο χρόνο (για να είμαι ακριβής λίγο πριν) κι ενώ μόλις είχα αρχίσει να νιώθω καλά, δυστυχώς έγινε κάτι. Άρχισε εκείνος να αμφιβάλλει πολύ, και τελικά χωρίσαμε για ένα διάστημα 1-2 μηνων, μέναμε και σε διαφορετικά μέρη, τον άφησα στην ησυχία του όπως και τώρα. Μόνος του γύρισε πίσω, γιατί δε βρήκε κάτι αλλο, μου είπε ότι όπως περνούσε όμορφα μαζί μου δεν είχε περάσει ποτέ με καμία και δε θα μπορούσε να μη με έχει στη ζωή του, ότι και να κάνει ήμουν πολύ σημαντική γι'αυτόν έλεγε. Μετά από αυτό πέρασαν άλλα 3.5 χρόνια. Όπου δεν έγινε τίποτα. Προσπαθούσε να με κάνει να νιώθω πολύ όμορφα, κάναμε πράγματα μαζί, ακόμη κι όταν οι συνθήκες έγιναν τέτοιες ώστε πάλι να είμαστε σε διαφορετικά μέρη φροντίζαμε να βλεπόμαστε τακτικά και για αρκετές μέρες. Εκείνος είχε τις παρέες του, εγώ δεν έχω κοντά μου κανένα δικό μου. Ίσως να με πειράζει γιατί είχα αυτόν δίπλα μου και μου έφτανε. Ακόμα και μετά το μικρό διάστημα που δε βλεπόμασταν κι ενώ εγώ προσπαθούσα να νιώσω καλύτερα και να μη σκέφτομαι τί μπορεί να είχε συμβεί και να τον έπιασε η ανασφάλεια, προσπαθησε να με κάνει να νιώσω ωραία, όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Έκανε τα πάντα για να με κάνει να είμαι καλά, εγώ τουλάχιστον έτσι το εισέπρατα. Πραγματικά δεν έχω κάτι άσχημο να θυμηθω, δε μπορώ να θυμηθώ τίποτα άσχημο τώρα, και προσπαθώ πολύ (μήπως και με βοηθήσει...)
Περνούσα πραγματικά πολύ ωραία. Είχαμε κοινά ενδιαφέροντα, άρεσε στον ένα το χιούμορ του άλλου, ο χαρακτήρας, φυσικά υπήρχαν και διαφορές, διαφωνίες...φυσιολογικά πράγματα. Δεν είχαμε τσακωθεί ποτε να φανταστείς, δεν υπήρχε τίποτα, ούτε ζήλιες ούτε τίποτα. Έκανα πράγματα που ήθελα να κάνω, που τα ευχαριστιόμουν, είχα ενδιαφέροντα και ήμουν καλά. Νόμιζα ότι όλα ήταν καλά. Όταν μου είπε να χωρίσουμε, μόλις είχαμε γυρίσει από διακοπές να φανταστείς. Κι ενώ τον παρακαλούσα να το ξανασκεφτεί, εκείνος δεν έκανε τίποτα. Κι έτσι πέρασε πολύς καιρός, όπου εγώ πλέον είχα αποφασίσει ότι, δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να είμαστε μαζί, το είχα δεχτεί πια, και όσο και να με πείραζε απλά έλεγα στον εαυτό μου πάει, τελείωσε. Προσπαθούσα πολύ να μην το σκέφτομαι. Μήνες μετά το χωρισμό, επικοινωνεί μαζί μου, μου λέει ότι θέλει να είμαστε μαζί, τόσο καλά όσο ήμασταν πάντα, και ότι θα έρθει να με δει να βρούμε ένα τρόπο να μείνουμε και μαζί, να συνεχίσουμε μαζί μια κοινή πορεία, δουλειά κι ό,τι προκύψει. Του λέω ότι δε θέλω, να μην το κάνει αν δεν το θέλει κι αν δεν το έχει σκεφτεί γιατί θα αλλάξει γνωμη και εκείνος επιμένει, και να τα τηλέφωνα και να τα μηνύματα. Όταν επιτέλους ήρθε απλά τα πήρε πίσω. Γιατί δεν είχε λέει το θάρρος. Θάρρος γιατί; Δεν ζήτησα τίποτα ποτέ. Ούτε και περίμενα τίποτα παραπάνω να μου δώσει.
Τώρα να τον βλέπω και με άλλη, πάει πολύ. Δεν μπορώ να το αφήσω. Δε ξέρω τί να κάνω. Δε θέλω να είμαι έτσι συνέχεια, αλλά ξαφνικά αισθάνομαι 100 χρονών. πιο μόνη από ποτέ. Και έχω περάσει και χρόνια μόνη μου. Δεν είναι ότι έχω λυσσάξει ΄σωνει και καλά επειδή με άφησε. Δε μπορώ να καταλάβω τί έκανα.

Quote:

---

Originally Posted by void

Λυπάμαι για τη φάση που περνάς.
Ελπίζω να μη σου διαρκέσει πολύ ακόμα. Ξέρεις, όταν είμαστε χάλια ψυχολογικά κάνουμε τις χειρότερες σκέψεις, εν προκειμένω ότι δε θα νιώσουμε ποτέ καλά κλπ. Και να σου πω τώρα ότι είναι περαστικό κι ότι θα περάσει ο καιρός και θα ξαναερωτευτείς..μάλλον δε θα σου προσφέρω και τίποτα.
Απλώς αν θες να κάνεις κάτι για σένα, το ελάχιστο δηλαδή που μπορείς, είναι να μη λες και ξαναλες και ξαναλες στον εαυτό σου ότι εσύ φταις για όλα, ότι δεν ήσουν αρκετά καλή γι'αυτόν κλπ.
Το κάνεις χειρότερο και μετά είναι λογικό και αναμενόμενο να επιτείνεται ο χρόνος της απόγνωσής σου και της λύπης.
Προφανώς σε μια σχέση την ευθύνη φέρουν και οι δύο άρα μπορεί όντως και να φταις κάπου. Από την άλλη μπορεί να μη φταίει κανείς σας. Απλώς η σχέση να έκανε τον κύκλο της. Μπορεί να προορίζεσαι για άλλα καλή μου, πιο όμορφα...αλλά τώρα που νιώθεις έτσι απαίσια να μην τα βλέπεις.
Δεν αξίζεις αυτά που περνάς, μη λες χαζομάρες. Οι περισσότεροι στον έρωτα μένουμε εντελώς απροστάτευτοι, αυτό έκανες κι εσύ..κι εγώ το έχω κάνει, και οι περισσότεροι. Πάντως αν μπορώ να σου εγγυηθώ κάτι είναι το εξής: όταν σιγά σιγά θα αρχίσεις να ξεπερνάς την κατάσταση - γιατί κατά την ταπεινή μου γνώμη η κατάσταση είναι με σε κάνει να ασφυκτιάς όχι ίσως τόσο πολύ η έλλειψή του - θα διακρίνεις κι αυτά που σου λέμε τώρα και τα ερωτήματα σου θα απαντηθούν ένα ένα.
Μην το καθυστερείς όμως βρε κορίτσι πάρα πολύ...είναι κρίμα πραγματικά.

---

Λυπάμαι, αλλά ναι, δε νομίζω ότι μπορεί κανείς να προσφέρει κάτι. Δε μπορώ να δω τίποτα καλό και σε καμία περίπτωση δε μπορώ να σκεφτώ ότι θα αισθανθώ ποτέ ξανά ωραία. Αμφιβάλλω αν θα εμπιστευτώ ποτέ ξανά άνθρωπο μετά από αυτό. Δε μπορώ να καταλάβω πώς εκείνος με ξέχασε τόσο εύκολα κι εγώ μήνες μετά σκέφτομαι ότι και τώρα να ερχόταν να μου μιλήσει, πάλι θα ήθελα να τον ακούσω. Εγώ σίγουρα υστερώ σε κάτι πάντως, δε μπορώ αλλιώς να το εξηγήσω. Φταίω, φταίω που δεν κατάλαβα ότι δεν ήθελε να είναι μαζί μου, φταίω που ενώ ήξερα ότι δε θα γίνει τίποτα περίμενα να γίνει κάτι, φταίω και τώρα που ενώ ξέρω τί γίνεται, πάλι θέλω να είμαστε μαζί, φταίω ίσως επειδή μπορεί να μην είμαι κατάλληλη γι' αυτόν και να μην εννοώ να το καταλάβω. Μπορεί να μην του άρεσα, μπορεί απλά να τον ΄βολευε να είμαστε μαζί και τίποτε άλλο. Βρήκε κάτι καλύτερο κι έφυγε. Τόσος κόσμος το κάνει, γιατί εμένα να μου φαίνεται τοοοοοσο πια περίεργο;

dwyn, καταλαβαίνω ότι νιώθεις πως δεν μπορείς να ξαναεμπιστευτείς και να αισθανθείς πάλι όμορφα, κι είναι φυσικό μετά από μια τέτοια απογοήτευση. Συμφωνώ όμως απόλυτα με όσα σου έγραψε η void, παρότι καταλαβαίνω ότι σε αυτή τη φάση είναι πολύ δύσκολο να τα πιστέψεις.

Θα ήθελα επίσης να σε ρωτήσω κάτι. Έγραψες πριν ότι η εξωτερική σου εμφάνιση δεν του ήταν αρκετή κι ότι σίγουρα θα ήθελε κάτι καλύτερο. Αυτό στο έχει πει ο ίδιος ή είναι κάτι που εσύ σκέφτεσαι?

Τέλος καλή μου, επειδή λες και ξαναλές ότι δεν ήσουν αρκετά καλή για αυτόν, ότι τα έκανες όλα λάθος, ότι φταις που δεν κατάλαβες ότι ήταν ανικανοποίητος κλπ.... Έχεις σκεφτεί ότι μπορεί να συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο? Δηλαδη να ήσουν πολύ καλή, να τα έκανες όλα σωστά, να ήταν ικανοποιημένος? Και ένας από τους λόγους που τελικά έφυγε, να ήταν ότι εκείνος ένιωθε ανεπαρκής, ανάξιος, λίγος μπροστά σου? Νομίζω θα μπορούσε να είναι και έτσι, τη στιγμή που εσύ του άφηνες χώρο, χρόνο και καλή διάθεση. Ίσως αυτό ήταν ένα ‘βάρος’ που δεν μπορούσε να σηκώσει, αφού εκείνος δεν άνοιγε τα χαρτιά του, δεν μπορούσε να κρατήσει μια ξεκάθαρη και σταθερή πορεία και δεν τηρούσε καν όσα έλεγε ….

Επεμεινα καπως στις ερωτησεις μου και απο περιεργεια γτ μου φανηκε καπως το να εχουμε να κανουμε με καποιον που υποκρινεται για τοσα πολλα χρονια ή αν συμβαινει κατι αλλο. Επειδη απο καθε σχεση μαθαινεις καλο ειναι να κανεις εναν απολογισμο και ισως σε βοηθησει να νιωσεις καλυτερα γτ ετσι μπορεις να μεταθεσεις το κεντρο βαρους απ το αυτομαστιγωμα σε αλλα στοιχεια που αφορουν κ το αλλο ατομο. Θα διαβασω το σεντονι κ θα σε πω τη γνωμη μου. Μετα θα ερθω στο τωρα. Μην αγχωνεσαι, μονο πρωτοτυπο δεν ειναι αυτο που περνας.

υ.γ. καλα μιλαμε στην εκθεση πρεπει να σου να σαινι! Το χεις!:p

Quote:

---

Originally Posted by marina38

dwyn, καταλαβαίνω ότι νιώθεις πως δεν μπορείς να ξαναεμπιστευτείς και να αισθανθείς πάλι όμορφα, κι είναι φυσικό μετά από μια τέτοια απογοήτευση. Συμφωνώ όμως απόλυτα με όσα σου έγραψε η void, παρότι καταλαβαίνω ότι σε αυτή τη φάση είναι πολύ δύσκολο να τα πιστέψεις.

Θα ήθελα επίσης να σε ρωτήσω κάτι. Έγραψες πριν ότι η εξωτερική σου εμφάνιση δεν του ήταν αρκετή κι ότι σίγουρα θα ήθελε κάτι καλύτερο. Αυτό στο έχει πει ο ίδιος ή είναι κάτι που εσύ σκέφτεσαι?

Τέλος καλή μου, επειδή λες και ξαναλές ότι δεν ήσουν αρκετά καλή για αυτόν, ότι τα έκανες όλα λάθος, ότι φταις που δεν κατάλαβες ότι ήταν ανικανοποίητος κλπ.... Έχεις σκεφτεί ότι μπορεί να συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο? Δηλαδη να ήσουν πολύ καλή, να τα έκανες όλα σωστά, να ήταν ικανοποιημένος? Και ένας από τους λόγους που τελικά έφυγε, να ήταν ότι εκείνος ένιωθε ανεπαρκής, ανάξιος, λίγος μπροστά σου? Νομίζω θα μπορούσε να είναι και έτσι, τη στιγμή που εσύ του άφηνες χώρο, χρόνο και καλή διάθεση. Ίσως αυτό ήταν ένα ‘βάρος’ που δεν μπορούσε να σηκώσει, αφού εκείνος δεν άνοιγε τα χαρτιά του, δεν μπορούσε να κρατήσει μια ξεκάθαρη και σταθερή πορεία και δεν τηρούσε καν όσα έλεγε ….

---

πραγματικά δεν πρόκειται να νιώσω ποτέ καλά, ειδικά τώρα που ξέρω ότι πήγε παρακάτω. Δε μπορώ να καταλάβω πώς βρήκε αμέσως κάτι να προχωρήσει. Οχι, καταλαβαίνω, αλλά το θεωρώ απλά αδιανότητο. Για την εξωτερική εμφάνιση...βγάζω το συμπέρασμα από αυτό που είδα, και απο αυτό που ήξερα ότι προτιμούσε πριν γνωριστούμε. Εγώ δε μοιάζω με καμιά από αυτές τις κοπέλες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε φροντίζω τον εαυτό μου. Προσέχω την εμφάνισή μου, αλλά δεν κυκλοφορώ 24 ώρες το 24ωρο με ένα συγκεκριμένο στυλ. Επίσης, ηλικιακά...άσε καλύτερα να μην το σκέφτομαι, αυτό που είδα...
Είναι φανερό λοιπόν ότι εγώ απλά ήμουν μια λύση ανάγκης, επειδή δεν ήθελε να είναι μόνος του. Βολευτηκε μέχρι να βρει το ύφος ανθρώπου που πραγματικά ψάχνει.
Λέω και ξαναλέω ότι δεν ήμουν καλή γι'αυτόν, γιατί αν υποθέσουμε ότι τον κάλυπτα σε κάτι, αυτό σιγουρα δεν είναι η εμφάνιση. Αλλά πραγματικά δεν πρέπει να του πρόσφερα και κάτι.
Το να έφυγε επειδή είναι ανεπαρκής για μένα το θεωρώ πολύ άσχημο αστείο. Τι θα πει αυτό; Μου θυμίζει ατάκα από ταινια "δεν είμαι καλός για σένα" και μπλα μπλα μπλα...
Ποτέ δεν του ζήτησα τίποτα, ποτέ δεν ήθελα να φαίνομαι ανώτερη ούτε κατώτερη ούτε τίποτα, δεν είχα τέτοια θέματα. Κι εκτός αυτού, αν αυτό τον ενοχλούσε θα είχε φύγει νωρίτερα, γιατί τον έχω στηρίξει σε παααααααααααααααρα πολλά πράγματα και μπορούσα να του το λέω συνέχεια..Δεν του ζήτησα ποτέ να σηκώσει κανένα βάρος, δεν του ζήτησα ποτέ τίποτα. Κι αυτό που ήθελε να κάνει μαζί μου, μόνος του το θέλησε. Εγώ το μόνο που του ζήτησα είναι να μην πάρει πίσω όλα αυτά που μου έλεγε, κι όμως δεν το έκανε.
Όχι, απλά δε με θεωρούσε αρκετή γι'αυτόν, εμφανισιακά, ηλικιακά, στα πάντα. Εγώ απλά έπρεπε να το έχω καταλάβει, να μη γίνομαι τώρα έτσι. Δε μπορώ να το χωνέψω με τίποτα ότι με έχει ξεχάσει, έτσι απλά. Ότι είναι με την άλλη κοπέλα και ότι δεν περνάει καν από το μυαλό του τί έχει προκαλέσει...

Quote:

---

Originally Posted by kerasi

Επεμεινα καπως στις ερωτησεις μου και απο περιεργεια γτ μου φανηκε καπως το να εχουμε να κανουμε με καποιον που υποκρινεται για τοσα πολλα χρονια ή αν συμβαινει κατι αλλο. Επειδη απο καθε σχεση μαθαινεις καλο ειναι να κανεις εναν απολογισμο και ισως σε βοηθησει να νιωσεις καλυτερα γτ ετσι μπορεις να μεταθεσεις το κεντρο βαρους απ το αυτομαστιγωμα σε αλλα στοιχεια που αφορουν κ το αλλο ατομο. Θα διαβασω το σεντονι κ θα σε πω τη γνωμη μου. Μετα θα ερθω στο τωρα. Μην αγχωνεσαι, μονο πρωτοτυπο δεν ειναι αυτο που περνας.

υ.γ. καλα μιλαμε στην εκθεση πρεπει να σου να σαινι! Το χεις!:p

---

kerasi, η έκθεση...το χειρότερό μου. Ευχαριστώ πάντως για το αστειάκι. Δε με βοηθάει να τα σκέφτομαι. Δεν αποφεύγω κανένα αυτομαστίγωμα, δε μπορώ να το αποφύγω. Και δεν ήθελα να γράψω τίποτα, αλλά με ρώτησες πολλες φορές...συγνώμη αν είναι πολύ μεγάλο. Δε θέλω να τα γράφω, δε θέλω να θυμάμαι τίποτα. Προσπαθώ να θυμηθώ κάτι άσχημο και δε μπορώ. Και σκέφτομαι ότι αν εγώ δε μπορώ να θυμηθώ κάτι άσχημο, τότε ούτε εκείνος μπορεί, γιατί του έδωσα πολλά πράγματα...μόνο εμένα θα θυμάται ως άσχημο, κι αυτό φτάνει.

Βρε ντουιν..μην το κάνεις αυτό σε σένα, δεν αξίζει σε κανέναν άνθρωπο να σκέφτεται τόσο αρνητικά για τον εαυτό του..
Ακόμα και στην περίπτωση που πράγματι του έφταιγαν όλα αυτά που ανέφερες, αυτό δε σημαίνει αυτομάτως ότι είσαι λίγη σα γυναίκα ή σαν άνθρωπος. Δε σημαίνει κάτι για σένα αυτό. Όλοι έχουμε τα ελαττώματά μας..προφανώς σε σένα βρήκε ένα σωρό θετικά, γι'αυτό και ήσασταν τόσα χρόνια μαζί..μετά του έφυγε. Και σε πλήγωσε..επιμένω να σου λέω ότι το πιο πληγωτικό για σένα είναι η κατάσταση και όχι ότι δεν τον έχεις πια. Περιγράφεις μια κατάσταση και εκθέτεις κάποιες σκέψεις σου που προφανώς τον οποιονδήποτε θα πλήγωνε. Δε λες κάπου ότι "τον θέλω πίσω, δεν αντέχω χωρίς αυτόν"..σε έχει πληγώσει η σκέψη σου ότι δεν ήσουν αρκετά καλή για αυτόν ηλικιακά ή εμφανισιακά. Είναι διαφορετικό πράγμα να μην αντέχεις χωρίς κάποιον άνθρωπο...και διαφορετικό να σε έχει πληγώσει τόσο πολύ μια κατάσταση που να μην μπορείς να προχωρήσεις γιατί συνεχώς την αναπαράγεις μέσα στο μυαλό σου.
Σου επαναλαμβάνω, σε αγαπούσε ο πρώην σου, δεν κάθεται κανείς τόσα χρόνια αν δεν αγαπά...απλώς του πέρασε. Μην ψάχνεις το γιατί σε αυτό. Απλώς του πέρασε. Δέξου το ως έχει. Δε χρειάζεται να φταις κάπου εσύ.

Το γεγονος οτι σε πειραζει που τον ειδες με αλλη και γενικοτερα οτι εχεις φρικαρει δειχνει οτι δεν εχεις ξεπερασει, διαφοετικα θα ησουν αδιαφορη.
2 μικρα ερωτηματα...τωρα μεσολαβει αποσταση ή μενετε κοντα? Και πως ηταν η σεξουαλικη σας ζωη ολα αυτα τα 5 ετη?
Λιγα σχολια θα σου γραψω ακομα κ μετα παμε στο σημερα.

Quote:

---

Originally Posted by void

Βρε ντουιν..μην το κάνεις αυτό σε σένα, δεν αξίζει σε κανέναν άνθρωπο να σκέφτεται τόσο αρνητικά για τον εαυτό του..
Ακόμα και στην περίπτωση που πράγματι του έφταιγαν όλα αυτά που ανέφερες, αυτό δε σημαίνει αυτομάτως ότι είσαι λίγη σα γυναίκα ή σαν άνθρωπος. Δε σημαίνει κάτι για σένα αυτό. Όλοι έχουμε τα ελαττώματά μας..προφανώς σε σένα βρήκε ένα σωρό θετικά, γι'αυτό και ήσασταν τόσα χρόνια μαζί..μετά του έφυγε. Και σε πλήγωσε..επιμένω να σου λέω ότι το πιο πληγωτικό για σένα είναι η κατάσταση και όχι ότι δεν τον έχεις πια. Περιγράφεις μια κατάσταση και εκθέτεις κάποιες σκέψεις σου που προφανώς τον οποιονδήποτε θα πλήγωνε. Δε λες κάπου ότι "τον θέλω πίσω, δεν αντέχω χωρίς αυτόν"..σε έχει πληγώσει η σκέψη σου ότι δεν ήσουν αρκετά καλή για αυτόν ηλικιακά ή εμφανισιακά. Είναι διαφορετικό πράγμα να μην αντέχεις χωρίς κάποιον άνθρωπο...και διαφορετικό να σε έχει πληγώσει τόσο πολύ μια κατάσταση που να μην μπορείς να προχωρήσεις γιατί συνεχώς την αναπαράγεις μέσα στο μυαλό σου.
Σου επαναλαμβάνω, σε αγαπούσε ο πρώην σου, δεν κάθεται κανείς τόσα χρόνια αν δεν αγαπά...απλώς του πέρασε. Μην ψάχνεις το γιατί σε αυτό. Απλώς του πέρασε. Δέξου το ως έχει. Δε χρειάζεται να φταις κάπου εσύ.

---

φυσικά και δε λέω κάπου ότι τον θέλω πίσω, γιατί πολύ απλά δε γίνεται. Είναι σίγουρο ότι τον θέλω πίσω ομως, φυσικά και δε μπορώ να σκέφτομαι ότι είμαι χωρίς αυτόν, φυσικά και θα ήθελα να είμαστε μαζί αλλιώς δε θα με πείραζε τόσο...ακριβώς επειδή δε μπορούμε να είμαστε μαζί με τίποτα πια, αυτό δε μπορώ να καταλάβω. Είμαι πολύ πληγωμένη, και με την κατάσταση και με το ότι δεν είμαστε μαζί. Λυπάμαι, δεν πιστεύω πια τίποτα από αυτά, αποκλείεται να με αγαπούσε έστω και λίγο και να φερθεί έτσι. Αν με αγαπούσε θα φρόντιζε να μη με΄πληγώσει τόσο. Θα με άφηνε να συνεχίσω έτσι, χωρίς να τον νοιάζει ή απο τη στιγμή που μπήκε στη διαδικασία να με πλησιάσει,να μην το πάρει πίσω επειδή "φοβάται". Δε με αγαπούσε, δε μπόρεσε να καταλάβει τί θα προκαλούσε; Λυπάμαι,δε μπορώ να το δω καθόλου έτσι...

Quote:

---

Originally Posted by kerasi

Το γεγονος οτι σε πειραζει που τον ειδες με αλλη και γενικοτερα οτι εχεις φρικαρει δειχνει οτι δεν εχεις ξεπερασει, διαφοετικα θα ησουν αδιαφορη.
2 μικρα ερωτηματα...τωρα μεσολαβει αποσταση ή μενετε κοντα? Και πως ηταν η σεξουαλικη σας ζωη ολα αυτα τα 5 ετη?
Λιγα σχολια θα σου γραψω ακομα κ μετα παμε στο σημερα.

---

τώρα μεσολαβει απόσταση. Ήρθε όμως εδώ που είμαι, για να μου τα πει όλα αυτά. Και η σεξουαλική μας ζωή μια χαρά ήταν, έτσι νόμιζα τουλάχιστον. Είμαί σίγουρη ότι κι εκεί θα υπήρχε κάτι κι εγώ δεν το κατάλαβα.
Να σημειώσω σχετικά με την απόσταση, ότι βρισκόταν ακόμη πιο μακριά όταν μου τα είπε όλα αυτά, ότι άλλαξε γνώμη...μάλλον η μοναξιά του τον έκανε να τα πει, και γι'αυτό όταν επέστρεψε θα είδε ότι υπερέβαλλε και σκέφτηκε να μην κάνει τίποτα. Παρόλα αυτά μπήκε στον κόπο να έρθει να με βρει εκεί που είμαι.
Δεν έχει νόημα παιδια, δε μπορώ να το εξηγήσω με τίποτα παρά με αυτά που σας γράφω για μένα. Και ένα μέρος του εαυτου μου δε θέλει να τον κατηγορεί, τόσο καιρό μόνος του το μόνο εύκολο για εκείνον είναι να πάει παρακάτω. Έτσι συνήθιζε και πριν απο μένα.

Παιδιά σας ευχαριστώ πολύ που μου απαντάτε...νομίζω πως δε με βοηθάει, αλλά σας ευχαριστώ πραγματικά.

Θα ήθελα να συμπληρώσω κάτι, κυρίως για αυτό που μου έγραψε η void...με πειράζει η κατάσταση, δεν έχεις άδικο σε αυτό. Ο άνθρωπος αυτός πήρε πολλά από μένα, ήμουν δίπλα του σε πάρα πολύ δύσκολες γι'αυτόν καταστάσεις. Νιώθω λοιπόν, αν αφήσουμε το ότι αισθάνομαι ότι δεν αξίζω τίποτα γενικά, ότι όσες φορές προσπάθησε να είναι μαζί μου, ήταν τις φορές που χρειαζόταν κάτι από μένα. Στήριξη στα πάντα, στα προβλήματά του, στις ανησυχίες του (οικογενειακές, με τους φίλους του, με το μέλλον του), στις σπουδές, στα πάντα. Εγώ, αν καθήσω να σκεφτώ ήρεμα, μάλλον δεν είχα πουθενά τη στήριξή του. Δεν το λέω για παράπονο, δεν τα έδωσα όλα αυτά επειδή ήθελα αντάλλαγμα, αλλά επειδή ήθελα να τα προσφέρω. Έτσι είμαι εγώ, κοιτάω πρώτα τους άλλους μάλλον και ποτέ την dwyn...Νιώθω λοιπόν, ότι ακόμα και τους μήνες που μείναμε χωριστά τώρα τελευταία, ο μονος λόγος που επικοινωνούσε μαζί μου ήταν για δική του ικανοποίηση, γιατί ήξερε πως εγώ, ακόμη κι αν με άκουγε στο τηλέφωνο να μη μπορώ να μιλήσω από τη θλίψη, πάντα θα του έλεγα κάτι. "φοβηθηκε να το πει όμως, όταν με είδε, φοβήθηκε"¨
Νιώθω πως με εκμεταλλεύτηκε όσο δε γίνεται περισσότερο, και όταν του παρουσιάστηκε η ευκαιρία, πήγε και παρακάτω.
Αισθάνομαι φυσικά άσχημα γι'αυτό, γιατί πίστευα πως είχα ξεχωριστή θέση στη ζωή του, κι όμως δε μου είπε τίποτα μετά από αυτό, δεν άξιζα ούτε να μου πει δυο κουβέντες...φυσικά και με ενοχλεί η κατάσταση. Με ενοχλεί όμως και το να μην είμαστε μαζί, ήθελα να είμαστε μαζί όσο τίποτε άλλο. Θέλω να του στείλω μήνυμα, να τον πάρω τηλέφωνο, να του παραπονεθω πια και να τον ρωτήσω τί βρήκε σε κάποια 10 χρόνια μικρότερη, αν όχι την εμφάνισή της. Θέλω μέσα μου να μην πάει καλά αυτό το καινούριο "θέμα" με την κοπέλα, θέλω να με νοσταλγεί κι όμως ξέρω πως δε με θυμάται πια, μέσα στην τόση χαρά του...θέλω να μη μπορέσει να σταματήσει να σκέφτεται πόσο ταιριάζαμε. Γιατί, αν με ρωτούσες αν ταιριάζαμε όσο ήμαστε μαζί, θα σου έλεγα ναι, ΟΚ. Συνομήλικοι, κοινά ενδιαφέροντα, κοινές ανησυχίες για το μέλλον μας και για την εξέλιξή μας στη ζωή μας, στη δουλειά μας. Τώρα, να θα σου πω, πως μάλλον δεν ταιριάζαμε καθόλου. Τώρα θα σου πω πως τρέμω στην ιδέα ότι αυτή η κοπέλα θα είναι αυτή που του ταιριάζει,γιατί εγώ απλά θέλω να είμαστε μαζί. Και δε θέλω να του πάει καλά, θέλω να το μετανιώσει. θέλω να νιώσει άσχημα όπως εγώ τώρα, θέλω να χάσει τον ύπνο του όπως εγώ. Πέρα από όλα θέλω να είμαστε πάλι μαζί, και το ξέρω πως δε γίνεται.
Και νιώθω τύψεις ακόμη και γι'αυτό. Ένας άνθρωπος που μου φέρθηκε έτσι κι εγώ να θέλω να είμαι μαζί του; Τύψεις. Με κάνει να αισθάνομαι άσχημα για τον εαυτό μου, έχω να φάω μέρες τώρα κι απορώ πώς μπορώ ακόμη και περπατάω, κι όμως θέλω να είμαι μαζί του. Τύψεις. Πώς γίνεται να το σκέφτομαι. Χαζή. Είμαι θυμωμένη μαζί του, δεν εχω κανένα δικαίωμα και το ξερω, να νιώθω έτσι επειδή αυτός απλά προχώρησε και όμως του εύχομαι τα χειρότερα; Τύψεις. Ξέρω ότι αν ζούσε σε διαφορετικό περιβάλλον (άλλη οικογένεια, άλλοι φίλοι, άλλα μυαλά γενικώς) τώρα θα ήμασταν μαζί. ΄
Οπότε ναι, όλα με πειράζουν. Η κατάσταση. Το ότι το έκανε αυτό. Το ότι με ξέχασε. Το ότι εγω δε μπορώ. Θέλω τώρα να έρθει να να μου πει ότι όλα τα φαντάζομαι. Να είμαι πάλι μαζί του και χαρούμενη. Όλα με πειράζουν. Λυπάμαι τόσο για ολα...

Άκου να δεις dwyn..ό,τι και να λες για τον εαυτό σου, εγώ έχω αντίθετη άποψη.
Θα μου πεις "δε με ξέρεις"..οκ, φαίνεται από τον τρόπο που γράφεις..είσαι πολύ λογικός άνθρωπος.
Τι βρήκε στην άλλη μόνο αυτός το ξέρει. Και όλα αυτά που νιώθεις είναι απολύτως ανθρώπινα και καλά κάνεις και τα νιώθεις. Να μην αισθάνεσαι τύψεις γιατί δεν είναι παραλογα αυτά που σκέφτεσαι..και ναι, ήθελα να στο πω κι εγώ..ότι μπορεί να σε έπαιρνε για να καλύψει δικές του ανάγκες..γιατί είχε μάθει πολύ καλά το ρόλο σου να του δίνεις χωρίς να ζητάς κάτι αντίστοιχο. Το κάνουμε αυτό εμείς οι άνθρωποι. να βάζουμε τον εαυτό μας υπεράνω όλων προκειμένου να αισθανθούμε εμείς καλά...θα ήθελα όμως αυτά να σου αφυπνίσουν τον εγωϊσμό...τον καλό εγωϊσμό. Μην κάτσεις να αναιρέσεις τα χρόνια που περάσατε μαζί γιατί ετσι θα είναι σα να αναιρείς και τον εαυτό σου και αυτό θα σε πληγώσει χειρότερα. Αντί όμως να ψάχνεις τα δικά σου ελαττώματα..ξεκίνα με το να βλέπεις τα δικά του: ενδεχομένως, τουλάχιστον με βάση αυτό που είπες, να είναι ο χαρακτήρας του τέτοιος που να έχει μάθει πιο πολύ να παίρνει παρά να δίνει. Σίγουρα κι εσύ αντλούσες κάτι από αυτό..ίσως με το να είσαι η δυνατή της σχέσης..σκέψου όμως ότι είχες την ανάγκη και συ να έχεις έναν άντρα δίπλα σου που να μπορεί να σε στηρίξει. Αυτή την ανάγκη θα βρεθεί κάποιος άλλος να στην καλύψει..εάν είναι κάτι να παραδεχτείς από τη σχέση σου, είναι ότι εντέλει αυτός ήταν ο κατώτερος, ο μη αρκετός και όχι εσύ.

Quote:

---

Originally Posted by void

..εάν είναι κάτι να παραδεχτείς από τη σχέση σου, είναι ότι εντέλει αυτός ήταν ο κατώτερος, ο μη αρκετός και όχι εσύ.

---

Αυτό ακριβώς εννοούσα πριν dwyn. Μόνη σου λες πόσα πολλά έδωσες. Λες αυτός να μην το ήξερε?

Το θέμα είναι να το καταλάβεις κι εσύ :)

τι σου λειπει απο αυτον τον ανθρωπο δεν εχω καταλαβει? Οτι δεν εχεις καποιον να στηριζεις πια?