Η ερωτική μας ζωή έχει πεθάνει λόγω φαρμάκων

Quote:

---

Originally Posted by betelgeuse

Βlond η ερωτικη σας ζωη μπορει να εχει πεθανει και λογω των προβληματων που αντιμετωπιζει και οχι απαραιτητα λογω των φαρμακων.
Εγω στα χαλια μου ουτε μπανιο δεν μπορουσα να κανω , ποσο μαλλον σεξ. Και οσες φορες ετυχε να κανω απλα δεν συμμετειχα.
Θα προτιμουσες να το κανετε και να ειναι αλλου?
Και βεβαια οχι.
Εγω στην θεση σου θα πηγαινα σε εναν ψυχολογο μονη μου , θα του περιεγραφα την κατασταση και θα τον ρωτουσα για το πως πρεπει να κινηθω, .

Σε καποιο σημειο λες οτι τον απειλησες με χωρισμο για να παει σε ειδικο. Το βρισκω λογικο να αντιδρα με αρνηση απο την στιγμη που απειλεις και μαλλον νιωθει οτι δεν τον καταλαβαινεις. Δεν νομιζω αυτη η τακτικη να λειτουργησει .
Σκεψου αυτο που σου προτεινα , ισως αποδειχτει αποτελεσματικο.

Και κατι ακομα που μπορεις να κανεις ειναι να του μιλησεις για αυτο που ανεφερες πιο πανω , για τις αγκαλιες και τα φιλια κλπ . Εξηγησε του οτι δεν θελεις απαραιτητα σεξ αλλα οτι εχεις αναγκη απο λιγη τρυφεροτητα και να νιωσεις οτι νοιαζεται για σενα.



Υ.Γ.: A και μην συγκρινεις αυτο που βιωσες εσυ με αυτο που περναει τωρα ο συντροφος σου. Μπορει το προβλημα να ειναι το ιδιο , αλλα η σοβαροτητα του να ειναι διαφορετικη.

---

Σίγουρα δεν το συγκρίνω....Ανάλογα με το χαρακτήρα είναι και οι διαφορετικές αντιδράσεις στον πανικό. Σε ότι αφορά τον ψυχολόγο θα ζητήσω κατεύθυνση από τον ίδιο που θα βλέπει τον άντρα μου....Και σε ότι αφορά τις απειλές, σκέψου ότι δεν έχει γίνει μία και δύο η συζήτηση...έχουν γίνει άπειρες συζητήσεις, άπειροι καυγάδες και εν τέλει εφόσον δε βλέπω φως έφτασα στο σημείο να σκέφτομαι και να του το πω ότι καλύτερα θα είμαστε αν χωρίσουμε παρά μαζί και να τρώμε έτσι την ψυχή μας, δλδ κι εγώ να μην είμαι ικανοποιημένη και αυτός να έχει δίπλα του ένα πλάσμα που σ υνεχώς απαιτεί. Το πρόβλημα ξεκινούσε από τη στιγμή που ο ίδιος δεν αναγνώριζε ότι έχουμε πρόβλημα και θεωρούσε τη συμπεριφορά μου υπερβολική λόγω των ορμονών. Και φυσικά του έχω ζητήσει να είναι πιο τρυφερός μαζί μου, άσχετα από το κρεββάτι και η απάντησή του ήταν "εγώ ετσι είμαι, δεν είμαι κανένα πουστράκι να σου λέω γλυκόλογα και ρομαντζάδες"....που δεν ήταν έτσι....βέβαια είναι πολλά βαρύς αρσενικός (έτσι θελει να θεωρεί τον εαυτό του) άλλα και γλυκόλογα μου έλεγε, και αγκαλιά με είχε συνέχεια και τα λοιπά. Και σεξ κάναμε βρε παιδιά κανονικά....δλδ έφτανα σε σημείο να λέω εγώ φτάνει γιατί βαρούσε τόση ώρα που δεν μπορούσα άλλο, έχανε την ουσία του. Στο κεφάλαιο σεξ πιο πολύ με ενοχλεί το ότι δεν σκέφτεται τις δικές μου ανάγκες... μπορούσα να καταπιώ το να κάνουμε μια στο τόσο, άλλα όταν το κάνουμε να είναι όπως πρέπει. Το θέμα πλέον όμως είναι να τελειώσει αυτός κι εγώ να μείνω στα κρύα του λουτρού. Τον παρακαλάω να κρατηθεί και βλέπω ότι δεν το ελέγχει....Δεν υπάρχει άλλο πρόσωπο, το έχω καρατσεκάρει με διάφορούς τρόπους. Άρα? Που βαδίζουμε?

σου στειλα μνμ

Τα χάπια που αναφέρεις ναι προκαλούν σεξουαλικό θέμα. Ναι είναι εγκληματικό να τα γράφει ένας παθολόγος. Απο την άλλη και ο ψυχίατρος δεν έχει και πολλές επιλογές .. δεν τους ενδιαφέρει και τόσο η σεξουαλική ικανοποίηση τους ψυχιατρους.. είναι κάπως το μυστικό τους ότι με τα χάπια μειώνεται η λίμπιντο.. δεν έχουν όμως εναλλακτική επιλογή.. ας προσθέσει κανένα σεξουαλικό βοηθητικό να τα ισορροπεί.. Φαινεται ότι και απο πρίν δεν ήταν και ο εραστής του μεσονυκτίου.. δωσε του χρονικό όριο.. αν δεν το φτιάξει άσε τον.. θα καταλήξεις να τον κερατώσεεις και θα σε βγάλει και πρόστυχη μετά... Δοκιμάστε να πειραματιστείται με την συμφωνία μ η οργασμου... θα κάνεται τα πάντα εκτος της διείσδησης.. μασάζ χάδια κτλ.. αλλά θα συμφωνήσετε να μην μπει ο ένας μέσα στον άλλο.. ως συνήθως κάνει θαύματα... αλλά θα πρέπει να θέλει.. αν δεν θέλει.. παρε τα ρούχα σου και φύγε όσο είναι νωρίς.. η σεξουαλικότητα σου στα 28 μια χαρά είναι... καθε μέρα στα πρώτα δύο χρόνια και λίγο είναι.. αυτα..

[QUOTE=ADIAKRITOS;418288]Τα χάπια που αναφέρεις ναι προκαλούν σεξουαλικό θέμα. Ναι είναι εγκληματικό να τα γράφει ένας παθολόγος. Απο την άλλη και ο ψυχίατρος δεν έχει και πολλές επιλογές .. δεν τους ενδιαφέρει και τόσο η σεξουαλική ικανοποίηση τους ψυχιατρους.. είναι κάπως το μυστικό τους ότι με τα χάπια μειώνεται η λίμπιντο.. δεν έχουν όμως εναλλακτική επιλογή.. ας προσθέσει κανένα σεξουαλικό βοηθητικό να τα ισορροπεί.. Φαινεται ότι και απο πρίν δεν ήταν και ο εραστής του μεσονυκτίου.. δωσε του χρονικό όριο.. αν δεν το φτιάξει άσε τον.. θα καταλήξεις να τον κερατώσεεις και θα σε βγάλει και πρόστυχη μετά... Δοκιμάστε να πειραματιστείται με την συμφωνία μ η οργασμου... θα κάνεται τα πάντα εκτος της διείσδησης.. μασάζ χάδια κτλ.. αλλά θα συμφωνήσετε να μην μπει ο ένας μέσα στον άλλο.. ως συνήθως κάνει θαύματα... αλλά θα πρέπει να θέλει.. αν δεν θέλει.. παρε τα ρούχα σου και φύγε όσο είναι νωρίς.. η σεξουαλικότητα σου στα 28 μια χαρά είναι... καθε μέρα στα πρώτα δύο χρόνια και λίγο είναι.. αυτα..

Εγώ είμαι 32, ο άντρας μου είναι 28....Για τον καθένα η όρεξη είναι διαφορετική. Εγώ είμαι ας το πούμε πιο θερμή....αυτός όχι...οκ...εγώ μπορώ από τα δέκα να συμβιβαστώ με τα τέσσερα, με τα τρία....δεν μπορεί να κάνει κι αυτός ένα βήμα κι από το μηδέν να μου δώσει κάτι? Του έχω πει για κάποιο σκεύασμα, έστω φυτικό (πχ σιάλις) άλλα δεν παίρνει με τίποτα....Είναι και το θέμα του εγωισμού στη μέση....Αμα μιλήσεις ανοιχτά ο άλλος θεωρεί ότι του καταργείς τον ανδρισμό...Το να πάρω τα ρούχα μου και να φύγω είναι το εύκολο...το δύσκολο είναι να κάτσω να το παλέψουμε... Οκ, ποτέ δε θα κάνω σεξ τρεις φορές τη μέρα όπως θέλω, και πιθανότατα θα έχω μια μικρή σεξουαλική πείνα σε όλη μου τη ζωή....άλλα τον αγαπάω, κι αφού αυτός είναι ο άντρας μου θα το παλέψω....Έκλεισα ήδη ραντεβού σε ψυχολόγο στις 17 του μήνα. Θα πάμε μαζί....κι ελπίζω να βγει κάτι καλό.....Δε θέλω να τον κερατώσω ρε παιδιά...είναι το μόνο εύκολο αυτό....θα με πείτε μαζόχα είσαι? Όχι δεν είμαι μαζόχα, άλλα όταν δεσμεύτηκα με αυτή τη σχέση το βήμα μου προς τα εκεί ήταν συνειδητό....και αφού αυτό μας βγήκε στην πορεία, με αυτό θα πορευτώ και θα προσπαθήσω να το νικήσω....απλά έρχονται ώρες που σχεδόν τρελαίνομαι....κι εκεί θέλω κι εγώ μια στήριξη, κάποιον να μου πει οκ, χαλάρωσε, να μου θυμίσει ότι τα πιο πολλά ζόρια ενδεχομένως τα περνάει αυτός μέσα στην ηλίθια εγωιστική μοναξιά που έχει επιλέξει λόγω ανδρικής υπερηφάνιας....

Τα αντικαταθλιπτικά SSRI ρίχνουν τη λίμπιντο σε πολλούς που τα χρησιμοποιούν, όχι όμως δραματικά. Δηλ δεν σε κάνουν σόνυ και καλά ανέραστο. Απο ότι φαίνεται ο σύζυγος δεν έχει στητικό πρόβλημα,
μάλλον κατάθλιψη έχει ο άνθρωπος μαζί με τους πανικούς-άγχος και τα χάπια απλά δεν τον βοηθούν σε αυτό το θέμα. Και ένας άνθρωπος σε τέτοια κατάσταση μόνο το σεξ δεν έχει στο μυαλό του, άσε δε που όποτε το κάνει δεν το απολαμβάνει, γι'αυτό μάλλον ο δικός σου σφυρίζει λήξη στο 10λεπτο. Αν βελτιωθεί η διάθεσή του θα δεις και συ άσπρη μέρα.

Καλημέρα.....σίγουρα βιώνει κάποιου είδους κατάθλιψη....κάποια στιγμή μου έλεγε ότι του λείπει η ξενοιασιά, αυτό το συναίσθημα που ένιωθε όταν έπαιρνε τη μηχανή και πήγαινε βόλτες με τα φιλαράκια....εγώ όταν είχα διαταραχή πανικού πέρασα μια ελαφριά κατάθλιψη....μου κόστιζε που όλο αυτό το άγχος βάραινε την κάθε μου κίνηση, την κάθε μου σκέψη, που ποτέ δεν ήταν τίποτα πια το ίδιο...αυτό όμως αν καταφέρεις και το ξεπεράσεις σε ωριμάζει σε απίστευτο βαθμό....αυτές τις μέρες αρχίζει να δίνει σημάδια ότι αναγνωρίζει πως τα χάπια αυτό που ουσιαστικά του προσφέρουν είναι ένα προσωρινό ¨"μαξιλάρι" για να νιώθει καλύτερα... Του εξήγησα όπως μου είπατε κι εδώ ότι αν δεν έχει διάθεση να δουλέψει με τον εαυτό του , τα χάπια δεν μπορούν μακροπρόθεσμα να τον βοηθήσουν...Για πρώτη φορά έδειξε δεκτικός σε αυτή τη σκέψη...γιατί συνήθως είναι αφοριστικός με όλα, ειδικά όταν πρόκειτα για πράγματα που τον πονάνε και τον βγάζουν εκτός comfort zone. Σας ευχαριστώ που ασχολείστε...ίσως βγει κάτι καλό από όλο αυτό....

Καλησπέρα παιδιά, μπήκα να σας πω νέα από το μέτωπο....Πήγαμε σε ψυχολόγο άλλα δε μας είδε η ίδια, δεν μας είδε μαζί δλδ...έστειλε μια μαθητευόμενη και έκανε μερικές ερωτήσεις τον άντρα μου....του έκλεισε ξανά ραντεβού σε δυό βδομάδες....η πιτσιρίκα που τον είδε του είπε απλά να συνεχίσει τα φάρμακα αν τον βοηθάνε, απλά σε μικρότερη δόση, να βλέπει τα πράγματα θετικά και όταν νιώθει άσχημα να σηκώνεται να φεύγει...Τρομερή επιστημονική προσέγγιση, δε νομίζετε? Την πήρα αργότερα τηλέφωνο, φανερά απογοητευμένη και μου είπε ότι χρειάζεται χρόνος, της εξήγησα ότι χρειαζόμαστε και συμβουλευτική σα ζευγάρι γιατί έχουμε πρόβλημα στο γάμο μας λόγω της κατάστασής του και μου είπε ότι πρώτα πρέπει να δουν τον ίδιο για να τον βοηθησουν να συνειδητοποιήσει πρώτα τα δικά του προβλήματα για να μπορέσει μετά να συνειδητοποιήσει και τα προβλήματα του γάμου μας....Αμφιβάλλω για όλα....Δεν ξέρω ρε παιδιά, έχω πελαγώσει...ίσως περίμενα κάτι διαφορετικό...

Quote:

---

Originally Posted by blondleo

Μακάρι να αργούσε.....εδώ μιλάμε ότι βία δεκάλεπτο....και δεν ήταν έτσι....δεν ήταν καθόλου έτσι....μου είναι εξαιρετικά άβολο να φέρνω τα της κρεββατοκάμαράς μου εν δημοσία συζήτηση...άλλα να καταλάβετε πόσο έχω απηυδίσει... Για τη συμπεριφορά είναι όπως το είπες....δλδ του μιλάς και είναι σα να μη σε ακούει....του ζητάω κάτι και το για να το κάνει πρέπει να το πω δέκα φορές.... κλείνεται στο κινητό ή στον υπολογιστη και δεν επικοινωνεί....βαριέται στο σπίτι, μου έχει πει κάποια στιγμή που μαλώναμε ότι το βλέπει σα μπουντρούμι και ότι δεν μπορεί να κάθεται μέσα με τις ώρες (μένουμε στους γονείς μου , δυστυχως), κοιμούνται πχ οι δικοί μου ή το μωρό και του λέω να κάνει ησυχία και είναι σα να μη νιώθει, χτυπάει μπαμ μπουμ πόρτες, ασυναίσθητα μεν, άλλα μπορεί να του είπα να κάνει ησυχία πριν δύο λεπτά...Δεν ξέρω...ποτέ δεν είχε ιδιαίτερη ενσυναίσθηση....δυστυχώς λόγω οικογένειας πάντα έμαθε να βάζει πρώτο τον εαυτό του για να μπορέσει να επιβιώσει...άλλα τόσο χάλια δεν ήταν ποτέ....και άλλο λόγο εκτός από τα φάρμακα δε μπορώ να βρω....γιατί πιστεύω ότι μας αγαπάει....εκτός αν κάνω τόσο λάθος και απλά θέλω να βλέπω κάτι που δεν υπάρχει.

---

Εγώ στέκομαι πολύ σε αυτό. Δεν είναι οι καλύτερες συνθήκες για ένα ζευγάρι, να μένουν με τους γονείς του ενός. Φυσικό είναι να τον πνίγει το σπίτι, από τη στιγμή που δε νιώθει ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει εκεί.
Προσωπικά, δεν θα άντεχα ούτε στιγμή να ζω με τους γονείς του συντρόφου μου στα πόδια μου, όπως και πολλοί άλλοι.
Μήπως δεν κοιτάς το προφανές και ψάχνεις αλλού την αιτία του προβλήματος;

Quote:

---

Originally Posted by blondleo

Καλησπέρα παιδιά, μπήκα να σας πω νέα από το μέτωπο....Πήγαμε σε ψυχολόγο άλλα δε μας είδε η ίδια, δεν μας είδε μαζί δλδ...έστειλε μια μαθητευόμενη και έκανε μερικές ερωτήσεις τον άντρα μου....του έκλεισε ξανά ραντεβού σε δυό βδομάδες....η πιτσιρίκα που τον είδε του είπε απλά να συνεχίσει τα φάρμακα αν τον βοηθάνε, απλά σε μικρότερη δόση, να βλέπει τα πράγματα θετικά και όταν νιώθει άσχημα να σηκώνεται να φεύγει...Τρομερή επιστημονική προσέγγιση, δε νομίζετε? Την πήρα αργότερα τηλέφωνο, φανερά απογοητευμένη και μου είπε ότι χρειάζεται χρόνος, της εξήγησα ότι χρειαζόμαστε και συμβουλευτική σα ζευγάρι γιατί έχουμε πρόβλημα στο γάμο μας λόγω της κατάστασής του και μου είπε ότι πρώτα πρέπει να δουν τον ίδιο για να τον βοηθησουν να συνειδητοποιήσει πρώτα τα δικά του προβλήματα για να μπορέσει μετά να συνειδητοποιήσει και τα προβλήματα του γάμου μας....Αμφιβάλλω για όλα....Δεν ξέρω ρε παιδιά, έχω πελαγώσει...ίσως περίμενα κάτι διαφορετικό...

---

κοιτα απο αυτα που λεσ δειχνεισ μια βιασυνη να τελειωσει το προβλημα τωρα αραξε αποδεξου το γτ μαλλον για αυτο βιαζεσαι κανε υπομονη μην βαζεισ ολο σου τον εαυτο σιγα σιγα θελει οπωσ εγινε κ με σενα θελει πολλη υπομονη κι οταν λεμε θα το παλεψουμε ενοουμε οτι το παλευουμε για ενα μηνα αυτο δεν ειναι παλεμα τα ψυχολογικα θελουν χρονο θελει χρονο πρωτα να καταλαβει μετα να το διαχειριστει κ μετα να διαχειριστει κ τη σχεση σασ τα φαρμακα θα τ βελτιωσουν την διαθεση αρα κ τισ αντιδρασεισ αυτο μονο τα υπολοιπα θα τα κανει ο ιδιοσ κ εστ αν θεσ να τον στηριξεισ και να τ δωσεισ αποδοχη οπωσ καναν οι γονεισ σου με σενα

Quote:

---

Originally Posted by marian_m

Εγώ στέκομαι πολύ σε αυτό. Δεν είναι οι καλύτερες συνθήκες για ένα ζευγάρι, να μένουν με τους γονείς του ενός. Φυσικό είναι να τον πνίγει το σπίτι, από τη στιγμή που δε νιώθει ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει εκεί.
Προσωπικά, δεν θα άντεχα ούτε στιγμή να ζω με τους γονείς του συντρόφου μου στα πόδια μου, όπως και πολλοί άλλοι.
Μήπως δεν κοιτάς το προφανές και ψάχνεις αλλού την αιτία του προβλήματος;

---

ουτε εγω θ αντεχα

Ρε παιδιά λογικό είναι....φυσικά και είναι πολύ δύσκολο....άλλα δεδομένης της κατάστασης τι άλλο να κάνουμε? Εδώ δεν πληρώνουμε για στέγη, τροφή και λογαριασμούς και πάλι είμαστε συνέχεια χωρίς λεφτά.....ο άντρας μου έχει κι ένα άλλο αλκοολίκι, του αρέσουν τα γκάτζετ και τα γρήγορα αμάξια...παλιμπαιδισμός στο φουλ....δε θα κάτσει πχ να σκεφτεί τις υποχρεώσεις μας αν πχ βάλει στο μάτι ένα κινητό, θέλει να το πάρει, τέλος....έχουμε κάνει άπειρους καυγάδες και γιαυτό....τα προβλήματά μας πάνε ήδη δεκαπέντε μήνες τώρα, υπήρχαν και πριν μετακομίσουμε στους γονείς μου....και φυσικά δεν περιμένω θεραπεία μέσα σε ένα μήνα...άλλα είχα τόσες ελπίδες γιαυτό το ραντεβού....ξέρετε τι είναι ο άλλος να είναι τραλαλά και όταν του λες είμαστε ένα βήμα πριν το διαζύγιο να σε κοιτάει λες και δεν ξέρει τι συμβαίνει όλον αυτό τον καιρό....με κοιτούσε με ανοιχτό το στόμα....λες και δεν έχουμε μαλώσει γιαυτο το θέμα ένα εκατομμύριο φορές....λες και δεν του έχω πει είμαι στα όρια μου κοίταξέ με, βαρέθηκα να κλαίω, να στεναχωριέμαι....ξυπνάω κάθε μέρα με άγχος, τι στραβό θα γίνει και σήμερα....οταν σας λέω είναι τρεις λαλούν και δυο χορεύουν δε λέω πράγματα από τη φαντασία μου....κουράστηκα να μην έχω μια φυσιολογική ζωή....να έχω επικοινωνία, αγάπη, τρυφερότητα, ενδιαφέρον......η ψυχολόγος για μένα ήταν μια σανίδα σωτηρίας, κάτι για να κρατηθώ και να πω ότι υπάρχει μια χριστιανή που επιστημονικά θα δώσει κάποιες απαντήσεις (γιατί όπως σας έχω πει έχουμε και το θέμα ξερολίασης και εγωισμού του άντρα μου) και θα επισημάνει ότι χελόουυυυ υπάρχουν θέματα εδώ, υπάρχει μία σύντροφος ανικανοποίητη και δυστυχισμένη.....είμαι τόσο εγωιστρια? Είμαι?Δεν ξέρω.....νομίζω ότι απλά είμαι σκασμένη. ΣΚΑΣΜΕΝΗ. Δεν κοιμόμαστε μαζί, δεν μιλάμε, δεν είμαστε ζευγάρι με την ουσιαστική έννοια , απλά δυο άνθρωποι που τυχαίνει να ζουν στο ίδιο σπίτι κι έχουν ένα μωρό....πόση υπομονή να κάνω? Μήπως πρέπει να αποδεχτώ ότι αν με αγαπούσε πραγματικά θα λάμβανε υπόψιν την ταλαιπωρία που περνάω δίπλα του και έστω θα την αναγνώριζε?Μήπως αυτή η σχέση ήταν μια αποτυχία από την αρχή? Ξέρω, δεν έχετε τις απαντήσεις, εμένα πάλι με πήρε το παράπονο....κι ενώ πρέπει να κοιμηθώ τώρα που το παιδί κοιμάται για να ξεκουραστώ, εγώ από όλη αυτή τη φόρτιση δεν μπορώ να κλείσω μάτι....πάλι άυπνη, πάλι με τόσα ερωτηματικά στο μυαλό μου....κι αυτός να χαζεύει ανενόχλητος στον καναπέ....και να μου λέει ότι με τσίμπησε μύγα και ότι φταίω εγώ που είμαστε έτσι....φταίει η μουρμούρα....η μουρμούρα όμως δεν έρχεται μόνη της.....κάτι την φέρνει....

Απορω... πως οδηγηθηκες σε μια τοσο παρορμητικη αποφαση να παντρευτεις και ποσο μαλλον να κανεις παιδι; Εννοω, οτι κατανοω τον ερωτα, το παθος, κτλ κτλ, αλλα πως ενα ατομο αλλαξε ριζικα σε τοσο μικρο χρονικο διαστημα; Εκτος αν ηταν απο την αρχη ετσι και δεν το ειχες καταλαβει.

συγνωμη που θα στο πω αυτο αλλα η ψυχολογοσ θα τον βοηθησει ν βρει τον εαυτο του τωρα αμα εσενα σ αρεσει αυτο οκ αν δε σ αρεσει ειναι προβλημα παντωσ κανεισ δε θα πει γτ κανεισ τη συντροφο σ δυστιχισμενη κανε τησ τα χατηρια να ξερεισ

Quote:

---

Originally Posted by howtodream8

Απορω... πως οδηγηθηκες σε μια τοσο παρορμητικη αποφαση να παντρευτεις και ποσο μαλλον να κανεις παιδι; Εννοω, οτι κατανοω τον ερωτα, το παθος, κτλ κτλ, αλλα πως ενα ατομο αλλαξε ριζικα σε τοσο μικρο χρονικο διαστημα; Εκτος αν ηταν απο την αρχη ετσι και δεν το ειχες καταλαβει.

---

Η αλήθεια είναι ότι γίναν πολύ γρήγορα....δεν ξέρω πως...άλλα με έπεισε. Με έπεισε ότι το θέλει, ότι το βλέπει σοβαρά. Ίσως κι εγώ να το είδα πολύ ρομαντικά....άλλα εγώ σαν άτομο ήμουν έτοιμη για ένα τέτοιο βήμα...ότι δλδ αν νιώσω ότι θέλω να δεσμευτώ μπορώ να το κάνω και να φτιάξω την οικογένειά μου χωρίς να με νοιάζει που θα χάσω την "ελευθερία" μου ,δλδ τη διαθεσιμότητά μου ουσιαστικά. Εχω ήδη ένα παιδί από προηγούμενη σχέση....Αυτό το "προσόν" (για μένα είναι προσόν κυριολεκτικά γιατί ο Θεός μου έδωσε ένα καταπληκτικό παιδι) υπήρξε κάποιες φορές η αιτία να μην προχωρήσουν σχέσεις μου... Από τότε που έκανα την κόρη μου (21 χρονών, ανύπαντρη) έχασα κάθε πιστεύω στο θεσμό του γάμου...φυσικό ήταν, απογοητεύτηκα....Όταν ήρθε ο άντρας μου στη ζωή μου μείναμε μαζί από τις πρώτες δέκα μέρες. Με γνώρισε στη μάνα του μετά από ένα μήνα, μετά από δύο μήνες μου ζήτησε να αρραβωνιαστούμε κι όταν τον κορόιδευα (γιατί ήμουν σίγουρη ότι δεν μπορούσε να το εννοεί δεδομένου του χρόνου που ήμαστε μαζί), εκνευρίστηκε που δεν τον πήρα στα σοβαρά....Στους τέσσερεις μήνες σχέσης ήμασταν ήδη αρραβωνιασμένοι και κάναμε έρωτα ελεύθερα γιατί μου ζήτησε παιδί....Δεν ξέρω....θεώρησα ότι για να τα θέλει όλα αυτά τόσο επιτακτικά ένιωθε έτοιμος, ήταν συνειδητοποιημένος...Να διευκρινήσω ότι με τον άντρα μου γνωρίζόμασταν περίπου οχτω χρόνια σαν γνωστοί. Δεν υπήρξαμε δύο άγνωστοι, πάντα χαιρετιόμασταν, ήξερα ποιος είναι ,τι καπνό φουμάρει, υπήρχαμε σε κοινές παρέες κατά καιρούς....Ήθελε απλά μια γυναίκα να του κάνει ένα μωρό? Ίσως πίστεψε ότι με ένα παιδί θα έβρισκε ένα νόημα στη ζωή του? Εγώ πάντως τον πίστεψα. Δεν έχει νόημα να μετανιώσω γιαυτό γιατί πλέον υπάρχει ένα υπέροχο μωρό στη ζωή μας. Που το λατρεύει. Με την ψυχρή λογική όλα γίναν πολύ γρήγορα, το αναγνωρίζω....ίσως ήθελα να πιστέψω στο παραμύθι και έφαγα τα μούτρα μου, τι να πω....

Quote:

---

Originally Posted by elis

συγνωμη που θα στο πω αυτο αλλα η ψυχολογοσ θα τον βοηθησει ν βρει τον εαυτο του τωρα αμα εσενα σ αρεσει αυτο οκ αν δε σ αρεσει ειναι προβλημα παντωσ κανεισ δε θα πει γτ κανεισ τη συντροφο σ δυστιχισμενη κανε τησ τα χατηρια να ξερεισ

---

Θεωρείται χατήρι να προσπαθείς να κάνεις τον σύντροφό σου ευτιχισμένο? Ή για να είμαι πιο ρεαλίστρια, θεωρείται χατήρι να ΜΗΝ κάνεις τον σύντροφό σου δυστυχισμένο? Φυσικά θα τον βοηθήσει η ψυχολόγος....το θέμα είναι, θα τον δει ποτέ η ψυχολόγος ή θα τη βγάλουμε με τη μαθητευόμενη? Και θα του πει κάτι παραπάνω από " μην κάνεις αρνητικές σκέψεις, κι όταν δεν νιώθεις καλά να σηκώνεσαι να φεύγεις? " Θα δείξει. Φυσικά δεν τα παρατάω....Θα κάνω κι άλλο υπομονή. Απλά εκείνη τη μέρα απογοητεύτηκα πάαααααρα πολύ. Περίμενα να δω κάτι που θα μου γεννούσε έστω μια μικρή αισιοδοξία....Αυτό είναι όλο. Ματαιώθηκα.