απωλεια παιδιου

κανεις πολυ μεγαλο λαθος οταν λες πως δεν με αναγκασαν, γιατι ναι ειμαι 22 αλλα πες μου οταν δεν εχω τιποτα, ουτε τους γονεις μου, ουτε το πατερα του παιδιου να με στηριζει, δεν εχω ουτε το πτυχιο μου, ουτε δουλεια και ειμαι εγκυος. πες μου εσυ με τι θα εβγαζες περα, ποιος θα πληρωνε για ολα τα εξοδα και επειτα ποιος θα βοηθουσε να μεγαλωσει αυτο το παιδι.
και αντε βρηκα λεφτα και το γεννησα μετα τι θα εκανα; θα παρατουσα τη σχολη για να βρω δουλεια ετσι; στην εποχη που ζουμε ποια δουλεια βασικα αλλα οκ πες οτι βρηκα, θα ειχα φουλ 8ωρο και ενα παιδι και θα προλαβαινα και σχολη; δεν νομιζω! απο την αλλη το παιδι ποιος θα το κρατουσε τοσες ωρες;

και αν γυρισεις να μου πεις οτι στο τελος θα λυγιζαν οι γονεις μου, επετρεψε μου να σου πω γνωιζωντας τους καλυτερα οτι δεν θα το εκαναν, ειναι ξεροκεφαλοι και ο πατερας μου ειδικα μερα τη ντροπη που θα του ειχα δωσει θα με θεωρουσε νεκρη και θα μου απαγορευε να πατησω ποδι στο χωριο.
α
επιπλεον στην αθηνα ειμαι μονη, δεν εχω αδερφια, θειους τιποτα και να ειχα δηλαδη ουτε και ξερω αν θα επηρεαζονταν απο τους δικους μου και ουτε κατα ποσο θα βοηθουσαν.

αν ειχα καποιον απο αυτους να με στηριζει δεν θα φοβομουν και δεν θα εκανα αυτο που ηθελαν, αν λοιπον το οτι φοβηθηκα οτι δεν θα μπορω να το ζησω και θα πειναμε και οι δυο μας εσυ το βλεπεις οτι δεν δεχτηκα πιεση και οτι ηθελα και το εκανα τοτε ενταξει!

και κατι αλλο, δεν τιθεται θεμα γαμου εδω και μαλιστα το ειχα πει και στον ιδιο το φιλο μου πως αν ειχα την οικονομικη δυνατοτητα θα το κρατουσα και δεν θα με ενοιαζε το τι ηθελε και εκεινος απαντησε πως κατα καποιο τροπο αυτο εκμεταλευεται! δηλαδη εγω τι επρεπε να κανω;; και οταν λεμε καθε κοστος εννοουμε και τη ζωη του παιδιου που θα ζουσε στη μιζερια;

Αννουλα το να λιβανιζουμε το τι θα γινοταν αν κλπ κλπ δεν εχει καποιο νοημα. Εμαθες τωρα πως δουλευουν τα προφυλακτικα οποτε στο μελλον μπορεις να επιλεξεις ποτε θα γινεις μανουλα συνειδητα. Τα ψυχολογικα που περνας τα περναει η καθε γυναικα που περασε ολα οσα περασες εσυ, μετα απο ενα ευλογο διαστημα θα σου περασει. Τωρα τι γινεται ειναι το θεμα...που μενεις τωρα? το παλικαρι το βλεπεις? τι γινεται?

παντα υπαρχουν και τα σωματεια που προστατευουν τις ανηπαντρες μητερες η τις εγκυες που εχουνε οικονομικο προβλημα...

τωρα θα μου πεις μεσα σε ολον τον πανικο σου τι να προτοσκευτεις ?
οταν ολα διαλυονται και βλεπεις το αλλο σου μισο να σε προδιδει ε τι να λεμε τωρα ?

τωρα εγινες ποιο εμπειρη μην ανησυχεις... ας ελπισουμε οτι θα παρεις ποιο καλες αποφασεις αν ξαναγινει κατι τετοιο...


επισης δεν μας ειπες τωρα αυτο το ζωο τι σου λεει ? εξαιτιας του εγινε η εκτρωση και στο παιζει τωρα οτι ειναι και καλος ανθρωπος ?

πως νευριαζω οταν καποιος σε πιεζει να κανεις κατι και μετα στο πεζει και οτι ειναι καλος... αφου ρε σκυλι εισαι αυταρχικος και εγωιστης και ολο πιεζεις τους γυρω σου να γινει το δικο σου ε μετα τι κλαις και μαλακιες οταν παει να σε χωρισει ?

αννα σου εχει πουλησει πολλυ παραμυθι το βοδι να ξερεις ρε ουτε ο αισοπος τοση φαντασια δεν ειχε :P

θα ηθελα να μαθω ομως αν του πεις οτι ξανα εισαι εγκυος τι θα κανει ? τον εχεις ρωτησει ?

βασικα ασχετα με το οτι σου πει εσυ τι πιστευεις οτι θα το κρατουσατε το δευτερο πεδι αν γινοτανε παλι κανενα ατυχημα ?

και επιτελους σβησε τα μυνηματα σου εχει γεμισει και δεν μπορουμε να σε πρηξουμε :P

Quote:

---

Originally Posted by αννα90

....
κατεβηκα στα χειρουργια κλαιγοντας, οταν με ξαπλωσαν στο κρεβατι του χειρουργιου επαθα υστερια εκλαιγα, ετρεμα και χτυπιομουν, παρακαλουσα το γιατρο να μην το κανει
ουτε αφηνα τον αναισθησιολογο να μου κανει την ενεση, μεχρι που ο γιατρος και μια νοσοκομα με ακινητοποιησαν και ο αναισθησιολογος τα καταφερε.

.....

---

αν συνεβη τετοιο πραγμα, θα επρεπε να κανεις καταγγελια στους συγκεκριμενους γιατρους και φανταζομαι οτι μπορεις και τωρα.
ο γιατρος υποχρεωνεται να ενθαρρυνει μια εγγυο να κρατησει το παιδι της.οχι να την αποτρεψει να κανει εκτρωση αν η ιδια ειναι συνειδητοποιημενη και θεωρει σοβαρους τους λογους της, αλλα οπωσδηποτε να την ενθαρρυνει αν θελει να το κρατησει.
αν καποιοι γιατροι ενω μετανιωσες ακομα και την τελευταια στιγμη, σε υποχρεωσαν να προχωρησεις στην εκτρωση, ειναι εγκληματιες και θα επρεπε και για το δικο σου δικιο αλλα και για πιθανες αλλες περιπτωσεις, να τους καταγγειλεις.

θελω ομως να σε ρωτησω το εξης:
αν ο φιλος σου σου ελεγε απο την αρχη οτι δεν ειναι ετοιμος για ενα παιδι και απο μεριας του δεν θαθελε να γεννηθει αυτο το παιδι, και δεν αλλαζε γνωμη στην πορεια οπως τωρα, θα ειχες την ιδια σταση και τις ιδιες σκεψεις γι αυτον?

Quote:

---

Originally Posted by αννα90

κανεις πολυ μεγαλο λαθος οταν λες πως δεν με αναγκασαν, γιατι ναι ειμαι 22 αλλα πες μου οταν δεν εχω τιποτα, ουτε τους γονεις μου, ουτε το πατερα του παιδιου να με στηριζει, δεν εχω ουτε το πτυχιο μου, ουτε δουλεια και ειμαι εγκυος. πες μου εσυ με τι θα εβγαζες περα, ποιος θα πληρωνε για ολα τα εξοδα και επειτα ποιος θα βοηθουσε να μεγαλωσει αυτο το παιδι.
και αντε βρηκα λεφτα και το γεννησα μετα τι θα εκανα; θα παρατουσα τη σχολη για να βρω δουλεια ετσι; στην εποχη που ζουμε ποια δουλεια βασικα αλλα οκ πες οτι βρηκα, θα ειχα φουλ 8ωρο και ενα παιδι και θα προλαβαινα και σχολη; δεν νομιζω! απο την αλλη το παιδι ποιος θα το κρατουσε τοσες ωρες;

και αν γυρισεις να μου πεις οτι στο τελος θα λυγιζαν οι γονεις μου, επετρεψε μου να σου πω γνωιζωντας τους καλυτερα οτι δεν θα το εκαναν, ειναι ξεροκεφαλοι και ο πατερας μου ειδικα μερα τη ντροπη που θα του ειχα δωσει θα με θεωρουσε νεκρη και θα μου απαγορευε να πατησω ποδι στο χωριο.
α
επιπλεον στην αθηνα ειμαι μονη, δεν εχω αδερφια, θειους τιποτα και να ειχα δηλαδη ουτε και ξερω αν θα επηρεαζονταν απο τους δικους μου και ουτε κατα ποσο θα βοηθουσαν.

αν ειχα καποιον απο αυτους να με στηριζει δεν θα φοβομουν και δεν θα εκανα αυτο που ηθελαν, αν λοιπον το οτι φοβηθηκα οτι δεν θα μπορω να το ζησω και θα πειναμε και οι δυο μας εσυ το βλεπεις οτι δεν δεχτηκα πιεση και οτι ηθελα και το εκανα τοτε ενταξει!

---

Αννα, οι περισσοτερες κοπελες που φτανουν να αποφασισουν μια εκτρωση, το κανουν για τους λογους που περιγραφεις παραπανω. πολυ λιγες ειναι αυτες που απλα δεν θελουν παιδια στην ζωη τους.
αυτο δεν κανει την αποφαση τους , αποφαση καποιων αλλων. δικη τους ειναι η αποφαση , οπως και δικη τους ειναι οσων αποφασιζουν να κρατησουν ενα παιδι παρολο που αντιμετωπιζουν ολα αυτα που περιγραφεις. αυτο δεν κανει εσενα που δεν το κρατησες, "κακια" και τις αλλες "καλες". το θεμα ειναι ιδιαιτερα δυσκολο και δεν ειναι ευκολο καποιος να μοιραζει ευθυνες αν δεν το εχει αντιμετωπισει.
Δυστυχως η πολιτεια δεν βοηθαει αποτελεσματικα οπως σε αλλες χωρες και συμφωνω οτι θα επρεπε να 'φτυσεις αιμα" και πιθανα να εγκαταλειψεις σπουδες και καριερα για να κρατησεις αυτο το παιδι. αυτο ομως δεν υποχρεωνει τους αλλους,ουτε καν τους γονεις σου να εχουν τις δικες σου αποψεις για την τεκνοποιηση...
υπαρχει μια πραγματικοτητα αυτη την στιγμη που δεν αλλαζει κι αυτο αντι να σε απελπιζει, καλο ειναι να σε ανακουφισει. ΟΤΙ ΕΓΙΝΕ ΕΓΙΝΕ.
εισαι νεα κοπελα και θα εχεις ευκαιριες να κανεις παιδια αν τα θελεις τοσο πολυ. φροντισε να ερθουν στον κοσμο επιθυμητα και με καλες προυποθεσεις ωστε να μην ξαναμπεις ποτε πια σε τετοια διλληματα και μεχρι τοτε, την αντισυλληψη σου και τα ματια σου...

remedy συμφωνω σε οσα λες και εννοειται πως καταλογιζω ευθυνες και στον εαυτο μου ομως με φοβιζε πολυ το γεγονος οτι δεν ειχα δικα μου χρηματα, καταρχας ουτε δικο μου σπιτι γιατι εφοσον συγκατοικουμε το εχουμε μισο μισο. το γεγονος ομως πως θα βρισκομουν στο δρομο χωρις καθολου λεφτα με φρικαρε, ξερω δεν ακουγεται ωραιο αυτο που λεω και μπορεις να μου πεις οτι θα μπορουσα να το ρισκαρω αλλα ειχα το δικαιωμα να ρισκαρω για τη ζωη αυτου του παιδιου; σαφως και αν ημουν σιγουρη πως θα ειχα καποια χρηματα για να του εξασφαλιζω στεγη και οτι αλλο χρειαζοταν διχως σκεψη θα το κρατουσα ακομα και αν μου γυρνουσαν την πλατη οι δικοι μου.

τωρα για το φιλο μου που ρωτησατε να σας πω πως πλεον λεει οτι το εχει μετανιωσει και οτι δεν θα επρεπε να με εχει πιεσει. οσο για δευτερη εγκυμοσυνη αποκλειεται γιατι παιρνω αντισυλληπτικα που δεν υπαρχει καμια περιπτωση να παει κατι στραβα.

Quote:

---

Originally Posted by αννα90

remedy συμφωνω σε οσα λες και εννοειται πως καταλογιζω ευθυνες και στον εαυτο μου ομως με φοβιζε πολυ το γεγονος οτι δεν ειχα δικα μου χρηματα, καταρχας ουτε δικο μου σπιτι γιατι εφοσον συγκατοικουμε το εχουμε μισο μισο. το γεγονος ομως πως θα βρισκομουν στο δρομο χωρις καθολου λεφτα με φρικαρε, ξερω δεν ακουγεται ωραιο αυτο που λεω και μπορεις να μου πεις οτι θα μπορουσα να το ρισκαρω αλλα ειχα το δικαιωμα να ρισκαρω για τη ζωη αυτου του παιδιου; σαφως και αν ημουν σιγουρη πως θα ειχα καποια χρηματα για να του εξασφαλιζω στεγη και οτι αλλο χρειαζοταν διχως σκεψη θα το κρατουσα ακομα και αν μου γυρνουσαν την πλατη οι δικοι μου.

τωρα για το φιλο μου που ρωτησατε να σας πω πως πλεον λεει οτι το εχει μετανιωσει και οτι δεν θα επρεπε να με εχει πιεσει. οσο για δευτερη εγκυμοσυνη αποκλειεται γιατι παιρνω αντισυλληπτικα που δεν υπαρχει καμια περιπτωση να παει κατι στραβα.

---

αν δεν το καταλαβες, εγω δεν σου καταλογιζω το οτι δεν το κρατησες.δεν χρειαζεται να μου δικαιολογεισαι. κι εγω το ιδιο θα εκανα στην θεση σου....
σου λεω μονο οτι αδικα ταλαιπωρεισαι με αρνητικες σκεψεις για τα σογια σας, γιατι καλο θα ηταν να συμπονουσαν και να βοηθουσαν, δεν εχουν καμια υποχρεωση ομως.

χαιρομαι που ελαβες ηδη αντισυλληπτικα μετρα :)
οκ, ο φιλος σου αποδεικνυει για ακομα μια φορα την ανωριμοτητα του, λεγοντας και ξελεγοντας και ξαναλεγοντας.... αυτον τον πατερα που δεν ξερει τι του γινεται, ηθελες για το παιδι σου?
μπορει οταν πηξει το μυαλο του να γινει ο καλυτερος απ ολους,τωρα ομως ειναι πλεον απο εμφανες οτι δεν ειναι ετοιμος ουτε ωριμος ουτε ψυχικα ουτε οικονομικα να αντιμετωπισει σαν ενηλικας μια τετοια κατασταση κι ας ειναι 22.
αν νοιωθεις καλα μαζι του συνεχισε και προσπαθηστε μαζι να το ξεπερασετε και να ηρεμησετε.
αν εχει ξενερωσει η ζωη σου και δεν λειτουργεις πια μαζι του, παρε καποιες αποστασεις. μεινε μονη η στους γονεις σου μεχρι να δεις τι θελεις απο αυτον κι απο την σχεση σας.

βασικα εδω ερχεται το ''αστειο'' της υποθεσης γιατι ειναι μια χαρα οικονομικα ανεξαρτητος..βγαζει περιπου απο 800 εως 1000 ευρω το μηνα. αυτο ειναι που μου την εδινε περισσοτερο το γεγονος οτι αλλοι στην ηλικια του δεν εχουν τιποτα, ουτε καν δουλεια ενω αυτος και μονος του μενει και χρηματα δικα του βγαζει και του περισσευουν..απλα το θεμα ειναι οτι δεν εχει προλαβει να ζησει πολλα και αυτο ηταν που τον πειραζε..

Quote:

---

Originally Posted by αννα90

βασικα εδω ερχεται το ''αστειο'' της υποθεσης γιατι ειναι μια χαρα οικονομικα ανεξαρτητος..βγαζει περιπου απο 800 εως 1000 ευρω το μηνα. αυτο ειναι που μου την εδινε περισσοτερο το γεγονος οτι αλλοι στην ηλικια του δεν εχουν τιποτα, ουτε καν δουλεια ενω αυτος και μονος του μενει και χρηματα δικα του βγαζει και του περισσευουν..απλα το θεμα ειναι οτι δεν εχει προλαβει να ζησει πολλα και αυτο ηταν που τον πειραζε..

---

και φτανουν 800 και 1000 ευρω για μια οικογενεια? μην ακους τις ειδησεις...
περα απο αυτο ,ηταν εμφανες οτι ο τυπος δεν ειναι ετοιμος. αλλιως θα επεμενε κοντρα στους γονεις. μαλλον αρπαχτηκε απο την αντιρρηση των γονιων, δεν ηταν αυτη η αιτια.
εσυ, περα απο το ατυχες γεγονος εισαι ετοιμη για οικογενεια και τωρα? αν ναι, ειστε σε αλλη φαση ζωης και θα το ξαναβρεις μπροστα σου στην σχεση σας.

κοιτα προφανως και δεν φτανουν απλα το ειπα για να δειξω οτι αλλοι κανουν οικογενεια με πολυ λιγοτερα και στη τελικη θα μπορουσα να δουλεψω κι εγω. θελω να πω πως οταν υπαρχει διαθεση ολα γινονται, εχω συναντησει ατομα που εχουν χειροτερες δουλειες απο του φιλου μου και παιρνουν ψυχουλα και ομως προσπαθουν.
μια κοπελα που γνωριζω ειναι εγκυος και μαλιστα παει σχολειο και θα το κρατησει, ο φιλος της ειναι ενας απλος ανειδικευτος εργατης αλλα οι γονεις λειατου τους στηριζουν, σαφως και η ζωη τους δεν θα ειναι μελι γαλα αλλα τουλαχιστον θα το προσπαθησουν.

οσον αφορα εμενα, ναι ειμαι ατομο που μου αρεσει η οικογενεια και τα παιδια αλλα δεν ηταν μεσα στα αμεσα σχεδια μου το να μπω απο τωρα σε μια τετοια κατασταση, ομως μετα απο ολο αυτο μου εχει γινει λιγο εμμονη ιδεα.

Και γιατί να σε χωρίσει? φυσικό δεν είναι να μείνει και καλά "κοντά" σου?αυτός λογικά σε θέλει, το παιδί δεν ήθελε, και σαφώς υποτίθεται ότι θέλει να σε βοηθήσει τώρα? Όπως λέει και το κεράσι, να είσαι μαζί του υπό όρους, όπως θέλει και νιώθει άνετα αυτός, δεν τον ενδιαφέρει τι περνάει η δική σου ψυχή. Προσπάθησες πολλές φορές νομίζω να πάρεις απαντήσεις στα ερωτήματα σου, γιατί όμως δεν πήρες? γιατί τα συνοδεύει μια σιωπή? γιατί δεν έχει τι να πει ή γιατί τον βολεύει έτσι όπως έχουν τα πράγματα και δεν θέλει να σε χάσει με τις απαντήσεις που θα πάρεις? Σκέψου...

άννα συμφωνώ σε όλα όσα σου έγραψε η ρέμεντυ! :)

ουφ! απαλλάσσομαι από το να γράφω πολλά! :p

εγώ δεν νομίζω πάντως ότι ο φίλος σου σε κοροϊδεύει. μου φαίνεται πολύ ανθρώπινο και κατανοητό αυτό που σου λέει. αυτός δεν είναι σε φάση που επιθυμεί να γίνει πατέρας, η εγκυμοσύνη ήταν ανεπιθύμητη, δεν σου είχε τάξει να σε αφήσει έγκυο, σου είπε ότι αυτός το παιδί δεν το θέλει, διότι δεν θέλει να γίνει πατέρας.

εσύ αν ήθελες και μπορούσες, θα μπορούσες να το κρατήσεις μόνη σου. δεν το κράτησες επειδή δεν μπορούσες, όχι επειδή δεν ήθελες. σεβαστή η απόφασή σου.

το ότι πονάς για ένα μωρό που ήθελες να κρατήσεις, είναι κατανοητό. από την άλλη μπορείς να εξαναγκάσεις με το ζόρι κι έναν άλλο άνθρωπο να γίνεις πατέρας χωρίς να το θέλει; νιώθεις θυμωμένη και πληγωμένη από το φίλο σου επειδή δεν σε στήριξε να κρατήσεις το μωρό και "σε εξανάγκασε" να το ρίξεις. δηλ σου έβαλε πιστόλι στον κρόταφο; σε ανάγκασε να κάνεις έκτρωση με το ζόρι;

προφανώς όχι. αυτό που εννοείς είναι ότι ουσιαστικά είχες σαν ενδόμυχη επιθυμία να θέλει κι αυτός ό,τι κι εσύ και να προχωρήσετε από κοινού για το κρατήσετε, ή να παραβιάσει τα δικά του θέλω, για να ικανοποιήσει τα δικά σου. ξέρεις, σε μία σχέση υπάρχουν τα θέλω δύο ανθρώπων, δεν είσαι μόνο εσύ! υπάρχει και ο φίλος σου με τις δικές του ανάγκες και επιθυμίες.

οπότε τελικά δεν σε εξανάγκασε να το ρίξεις, απλά δεν ήταν διατεθειμένος να σε στηρίξει από τη στιγμή που τα θέλω του ήταν διαφορετικά και εσύ το έριξες διότι δεν μπορούσες να το μεγαλώσεις μόνη σου.

συνεπώς τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά από ό,τι μας τα παρουσιάζεις. άλλο σε εξανάγκασε, άλλο δεν σε στήριξε σε ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. θα ήταν ωραίο να σε στήριζε, αλλά δεν ήταν υποχρεωμένος! όχι τουλάχιστον σε μία κοινωνία που επιτρέπει τις εκτρώσεις και είναι επαρκώς φιλελεύθερη.

αν θέλεις πολύ να κάνεις παιδί, μπορείς να το συζητήσεις σοβαρά μαζί του, και αν αυτός δεν θέλει, τότε θα πρέπει να βρεις κάποιον άλλο άντρα που να θέλει! δεν μπορείς να πιέζεις αυτόν που έχεις να κάνει αυτά που θες εσύ!

σόρι αν ακούγομαι σκληρή, αλλά νομίζω ότι ο θυμός σου τελικά οφείλεται στις δικές σου παράλογες απαιτήσεις και όχι σε κακή συμπεριφορά του αγοριού σου.

το ότι δεν σου απαντάει όταν τον κατηγοράς ότι αυτός φταίει που είσαι σε τέτοια κατάσταση είναι μάλλον διότι δεν ξέρει τι να σου πει. το ότι δεν σε παίρνει τηλέφωνο αυτός είναι μάλλον επειδή δεν έχει καμία όρεξη να σε ακούει να γκρινιάζεις και να τον κατηγοράς για το γεγονός ότι πήρες την έκτρωση τόσο βαριά!

χμμμ.... τελικά έγραψα και πάλι πολλά! :)

ωραια, συμφωνω σε οσα λες αλλα να σου πω κατι Lou; πες μου εσυ αφου υποτιθεται οτι σε μια σχεση μετρανε τα θελω και των δυο γιατι εχουν μεγαλυτερη βαρυτητα τα δικα του θελω και οχι τα δικα μου; και οταν μαλιστα ζητησα να κρατησω το μωρο μονη μου και του ειπα αν θελει μονο να το αναγνωρισει η απαντηση του ηταν πως δεν θα επιτρεψει να γεννηθει και βρηκε συμφωνους και ολους τους υπολοιπους..πες μου λοιπον σε μια τετοια κοινωνια συμπεριλαμβανομενων της μητερας μου, του αδερφου μου και των δικων του γιατι ολοι σταθηκαν στο τι θελει εκεινος και οχι στο τι θελω εγω;; κανεις δεν μου ειπε ωραια δεν το θελει αυτος αλλα κρατα το μονη σου και το μονο που ηξεραν να πουν ηταν οτι η' το ριχνω η' ειμαι μονη μου;;; υπερτονιζωντας μου οτι δεν εχω μια;;;;
δηλαδη εγω τι ειμαι και η γνωμη μου και το σωμα μου δεν μετρανε;;
ουτε εγω ηθελα να γινω μητερα στη κατασταση και στην ηλικια που βρισκομαι αλλα ετυχε δηλαδη οτι συμβαινει τυχαια αν δεν μας αρεσει το ξεφορτωνομαστε;;
και συγνωμη αλλα οταν και ο ιδιος γυρισε και μου ειπε οτι γνωριζει πως δεν εχω χρηματα και γι'αυτο δεν μπορω να το κρατησω και να το ζησω και το εκμεταλευεται ναι το θεωρω εξαναγκασμο!ειδαλως ηξερε πως δεν θα με ενοιαζε η γνωμη κανενος και θα το κρατουσα!

και οχι δεν γκρινιαζω στο τηλεφωνο απλως δεν μπορω να το ξεχασω και να ειμαι χα χα χα στο τηλεφωνο λες και δεν συνεβη τιποτα οπως θελει ο ιδιος.
και πριν σχολιασετε το οτιδηποτε βαλ'τε πρωτα τον εαυτο σας και τους δικους σας ανθρωπους σε αυτη τη θεση..αν θα συνεβαινε στις κορες σας η' σε εσας τις ιδιες!

και να αναφερθω σε κατι που δεν ειχα αναφερθει στην αρχη..2 βραδυα πριν την εκτρωση εμαθε για την εγκυμοσυνη και ο αδερφος μου την αμεσως επομενη ημερα και χωρις να νοιαστει για το τι θελω εγω μονο και μονο γιατι ο φιλος μου δεν το ηθελε και γιατι η οικογενεια μου δεν θα επετρεπε ποτε να το κρατησω μονη μου και να γελαει ο κοσμος μαζι μας κατα τη γνωμη τους, με πηγαν και οι δυο απο κοινου στο γιατρο και την αμεσως επομενη στη κλινικη για την εκτρωση..εγω τι επρεπε να κανω, να το σκασω κατα τη γνωμη σας και να παω που και να κανω τι;;;

δεν ηταν ψυχολογικος εκβιασμος;;; δεν βρηκα ουτε εναν ανθρωπο να με στηριξει..ολοι τους υποτιθεται με αγαπανε ποιος νοιαστηκε ομως πραγματικα για εμενα;
και τωρα εγω ειμαι η γκρινιαρα που τους ενοχλω στα τηλεφωνα;;;
οκ δεχτη η γνωμη σου και σεβαστη αλλα την θεωρω λαθος!

με τα νέα δεδομένα που ανέφερες, ναι, θα συμφωνήσω μαζί σου ότι πολλά σημεία είναι ψυχολογικός εκβιασμός.

εγώ είχα καταλάβει ότι του ζήτησες να είναι ο πατέρας του παιδιού με ό,τι ευθύνες συνεπάγεται αυτό. και εκεί πάνω απάντησα ότι δεν μπορείς να εξαναγκάζεις τους άλλους.

τώρα αν απλά το μόνο που του ζήτησες είναι να σου το αναγνωρίσει, και αυτός σου είπε ότι θα σου απαγορεύσει και να το γεννήσεις, αυτό είναι απαράδεκτο και έχεις κάθε δικαίωμα να θυμώενεις.

για αυτά που γράφεις για τον αδερφό σου και τον πατέρα σου και διάφορα ότι δεν είχαν καμία όρεξη να σε στηρίξουν, ότι δεν θα σου επέτρεπαν ποτέ να το κρατήσεις μόνη σου και για τη νοοτροπία χωριού που μάλλον διέπει τους δικούς σου, είσαι άτυχη, διότι έχεις μαλάκες γονείς και συγγενείς. αλλά και πάλι, ακόμα και αν η μαλακία τους βαράει κόκκινο, δεν μπορείς να τους πιέσεις να σε βοηθήσουν αν δεν το ήθελαν.

οπότε τελικά αν είσαι πραγματίστρια δεν είχες επιλογές ουσιαστικά. ήταν μονόδρομος αυτό που έκανες. αυτό που σου κοπάναγαν, το που θα πας με ένα μωρό και με τί λεφτά, το ξέρεις κι εσύ πολύ καλά ότι θα κατέληγες στο παγκάκι! και γι' αυτό δεν τα βρόντηξες να φύγεις. επειδή το ξέρεις και εσύ η ίδια.

αν και δεν είμαι φαν των παιδιών, καταλαβαίνω [όσο μπορώ να καταλάβω] ότι αφού εσύ το ήθελες και δεν βρήκες στήριξη από κανέναν και σου φέρθηκαν οι δικοί σου άνθρωποι σκληρά και ότι το μόνο που τους ένοιαζε ήταν να γίνει η έκτρωση για να μην μαθευτεί στο χωριό και καθόλου το πώς ένιωσες κλπ, ότι ένιωσες σκατά και πολύ θυμωμένη, πληγωμένη κι αδικημένη!!! έχεις κι εσύ το δίκιο σου. απλά δυστυχώς δεν μπορούμε να αναγκάζουμε τους άλλους να μας στηρίζουν σε αυτό που θέλουμε να κάνουμε, αν δεν το θέλουν και οι ίδιοι. ακόμα κι αν αυτό που ήθελες ήταν πολύ λογικό, υγιές και άνθρώπινο, όπως το να γεννήσεις το παιδί.