Διαζύγιο - επιμέλεια τέκνων - ψυχολογική αστάθεια - νέα αρχή - μοναξιά - αγάπη...

Quote:

---

Originally Posted by Frini

.......
Και συγγνώμη Γιώργο για αυτό που θα πω, αυτό που έχω δει να συμβαίνει στο μεγαλύτερο ποσοστό, είναι μητέρες να τρέχουν πανικόβλητες να καλύψουν τις ανάγκες των παιδιών τους, παραμερίζοντας αρκετά την προσωπική τους ζωή και πατερες ν' αποστασιοποιούνται
όλο και περισσότερο με το πέρασμα των χρόνων. Ελπίζω και πιστεύω ότι δεν είσαι ένας απ' αυτούς όμως η πραγματικότητα είναι συνήθως αυτή.

---

Αυτό που θέλω να αποφύγω είναι ακριβώς αυτό που λές frini. Να μην αλλοτριωθώ, να μην χοντροπετσιάσω, να μπορέσω να κρατήσω μέσα μου την ομορφιά, την αγάπη που έφερε 2 παιδιά στον κόσμο, να μην καταλήξω από τις συνθήκες να φτάσω στο

Quote:

---

Originally Posted by kerasi

....... Γρηγορα διαζυγιακι, θα δινεις τη διατροφη σου και θα βλεπεις τα παιδια οποτε σου πει ο δικαστης και αν εισαι καλο παιδι και παραπανω. Ξεγραφεις τη συζυγο και κοιτας τη ζωη σου. Μη μαλακιζεσαι. Μαλιστα αν κανεις οπως σου λεω εχεις και πιθανοτητες να διατηρηθει ενα καλο κλιμα μεταξυ σας, ενω αν επιμενεις στην ανατροφοδοτηση της πιεσης θα γινοντε χειροτερα τα πραγματα. Αναλογα βεβαια και το τι εχει συμβει.

---

που εγώ το μεταφράζω στο "πέμπτη σήμερα? μάλιστα, σήμερα για 2? 3? ώρες μπορείς να είσαι πατέρας ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΕΚΦΡΑΖΕΙΣ. Αύριο παρασκευή? Λυπάμε, περίμενε μέχρι το άλλο Σ/Κ. Μέχρι τότε μπορείς να είσαι πατέρας ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΕΚΦΡΑΖΕΙΣ αλλά μόνο στο τηλέφωνο και αυτό το πολύ για ένα τηλεφωνημα ή στο skype. Κατά τα άλλα κάνε ότι νομίζεις στην ζωή σου γιατί στην ζωή των παιδιών ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΑΛΛΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ούτε αυτά στην δική σου ζωή."
Ναι πολύ φοβάμαι ότι αυτό θα είναι αποστασιοποίηση. Πολύ φοβάμαι ότι έτσι θα νιώσουν τα παιδιά μου. Πολύ φοβάμαι ότι έτσι θα γίνει. Οσο καλές προθέσεις και αν έχω τώρα. Οσο και αν πιστεύω στον εαυτό μου. Οσο και αν λέω ότι δεν θα το επιτρέψω να γίνει έτσι. Φοβάμαι για το πως θα καταλήξει κάτι για το οποίο δεν έχω δικαίωμα να προσπαθήσω με όλες τις δυνάμεις μου.
.
.
.
Προσπαθώ να είμαι καλά, προσπαθώ να δώ κατάματα τον χωρισμό και να πονέσω αλλά να μη σπάσω, προσπαθώ να σκεφτώ θετικά και όχι αρνητικά, προσπαθώ να χωνέψω το πιάτο που είπα στο σερβιτόρο να διαλέξει για μένα γιατί δεν ήξερα, δεν φρόντιασα, δεν κυνήγησα να πάρω αυτό που ήθελα, προσπαθώ να νιώσω ότι ναι μεν δεν μου αρέσει να είμαι σε βρεγμένο χώμα αλλά δεν παύω να πατάω τουλάχιστον και δεν πρόκειται να πέσω, προσπαθώ να συμφιλιωθώ και με τον εαυτό μου και με τα όποια αρνητικά μου βγάζει η συμπεριφορά της συζύγου και να τα αφήσω στην άκρη έστω για λίγο. Προσπαθώ για ότι είναι καλύτερο (παιδοψυχολόγος, ελάχιστη συνενόηση, ελάχιστο καλό κλίμα) αλλά όταν πέφτω σε έναν τοίχο που λέει "παράτα με" δεν μπορώ να τον προσπεράσω

ΥΓ1 Δεν προσπαθώ πλέον για να πείσω την σύζυγο για να ξανασκεφτεί τον χωρισμό. Το προσπάθησα πριν. Τώρα το μόνο που προσπαθώ είναι ο χωρισμός να γίνει με τον όσο λιγότερο επώδυνο τρόπο.
ΥΓ2 Ευχαριστώ για την συμμετοχή στο νήμα.
ΥΓ3 Συγνώμη αν κουράζει η γραφή μου.
:(

Γεια σου Γιώργο… Η δική μου άποψη κι εικόνα που σχημάτισα μετά από όσα έγραψες, είναι ότι καταρχήν χρειάζεσαι επειγόντως μια έστω μικρή αποστασιοποίηση από τα πρόσωπα και τις καταστάσεις τις καθημερινότητας σου. Θα βοηθούσε λοιπόν η απόσταση και η χαλάρωση, χωρίς προσπάθεια να λύσεις άμεσα και ιδανικά όλα αυτά που σε προβληματίζουν. Ίσως βέβαια δεν θέλεις ή δεν μπορείς ακόμα, αλλά με όλο αυτό το άγχος και τις σκέψεις συν την καθημερινή επαφή με τα προβλήματα χωρίς τις λύσεις, πιστεύω ότι θα σου προκύψει κάποια στιγμή σαν πολύ επιτακτική η ανάγκη να απομακρυνθείς. Εγώ πάντως θα σε ενθάρρυνα να πας μείνεις αλλού για ένα διάστημα (αν τα οικονομικά δεν το επιτρέπουν, υπάρχει κάποιος ίσως που θα μπορούσε να σε φιλοξενήσει?), να προσπαθήσεις να χαλαρώσεις έστω και με μια βόλτα στο πιο κοντινό άλσος και να μην έχεις καμία απολύτως επαφή με την (πρώην) σύζυγο και τα παιδιά για ένα διάστημα, πχ δύο εβδομάδες για αρχή. Ναι, ακόμα κι από τα παιδιά. Γιατί χρειάζεται να ανασυγκροτηθείς, να ρυθμίσεις κάποια πρακτικά ζητήματα, το είδος της επικοινωνίας με τη μητέρα των παιδιών και μετά να δεις πώς θα συνεχίσεις να χτίζεις μια καλή συναισθηματική σχέση με τα παιδιά σου.

Αυτή τη στιγμή λειτουργείς αγχωτικά, σε πανικό, σε φρίκη για την επικείμενη οριστική αλλαγή στη ζωή σου και, επέτρεψε μου να σου πω ότι όσο κι αν μιλάς για τα παιδιά, λειτουργείς εντελώς εγωκεντρικά. Τα λόγια περιέχουν τα παιδιά σου σε μεγάλη συχνότητα, πίσω από τις λέξεις όμως υπάρχουν οι δικές σου και μόνο ανάγκες. Μπορεί να μην το αντιλαμβάνεσαι, και επίσης δεν έχω κανένα λόγο να αμφιβάλλω ότι έχεις γνήσιο ενδιαφέρον για τα παιδιά σου και θέλεις το καλύτερο για αυτά. Όμως τώρα, έχεις υποστεί ένα εγωιστικό πλήγμα και έτσι ασυνείδητα προτάσσεις τις δικές σου ανάγκες για επούλωση… Όμως καλέ μου δυστυχώς οι ανάγκες των παιδιών και σαφώς προηγούνται και είναι συχνά πολύ διαφορετικές από αυτό που θα ευνοούσε τους ενήλικες.

Οπότε έχουμε και λέμε… όχι, για τα παιδιά (ιδίως μία έφηβη και ένα 9μηνο κοριτσάκι) ΔΕΝ θα ήταν το καλύτερο να μοιράζουν ισομερώς τον χρόνο τους στους δύο γονείς και να έχουν δύο σπίτια, δύο δωμάτια κλπ. Αυτό είναι ένας διχασμός που δεν ευνοεί σε τίποτα την αρμονική κι ισορροπημένη ανάπτυξη της προσωπικότητας τους, αντιθέτως κουράζει, είναι πρακτικά δύσκολο, δημιουργεί σχέσεις εξάρτησης και συνθήκες αντιστροφής ρόλων. Συνήθως λέμε στον γονέα που φεύγει από την μέχρι πρότινος οικογενειακή εστία, ότι πρέπει στο νέο του χώρο, να προβλέψει ένα χώρο για το παιδί του. Ναι, αυτό σαφώς χρειάζεται. Καταρχήν οπουδήποτε πηγαίνει ένα παιδί (αυτοκίνητο, εστιατόριο, ξενοδοχείο, φιλικό σπίτι), χρειάζεται να προβλέπουμε για τις ανάγκες του, την απασχόληση του, το χώρο και το ωράριο του. Στο δε σπίτι του γονιού του, χρειάζεται να έχει έναν αποκλειστικά δικό του χώρο, γενικά να νιώθει ότι είναι μέρος της ζωής του γονέα και όχι φιλοξενούμενος. Όμως, χρειάζεται επίσης ΕΝΑ σταθερό σημείο αναφοράς, ΕΝΑ σπίτι που θα το ονομάζει κατοικία του, ΕΝΑΝ τουλάχιστον ενήλικα που θα έχει σταθερή παρουσία στην καθημερινότητα του.

Καταλαβαίνεις ότι ο ‘ανταγωνισμός’ σχετικά με το ποιος γονέας θα έχει τελικά τη επιμέλεια και θα περνά περισσότερο χρόνο με το παιδί δεν έχει κανένα νόημα. Το ‘γιατί η μητέρα κι όχι ο πατέρας’ ανάγεται στις ανάγκες ή έστω στο αίσθημα περί δικαίου των ίδιων των γονέων κι όχι στις ανάγκες του παιδιού (και τις επιθυμίες, να μην ξεχνιόμαστε, γιατί η 14χρονη κόρη σου έχει και πρέπει να έχει λόγο σχετικά με κάποια θέματα που την αφορούν).

Βέβαια παρατηρώ ότι δυστυχώς και η γυναίκα σου έχει πολύ θυμό και προσπαθεί να σε χτυπήσει εκεί που πονάς, όπως δυστυχώς γίνεται συχνά σε αυτές τις περιπτώσεις. Ίσως θα ήταν καλό και για την ίδια να της δώσεις χώρο και χρόνο και στην πορεία βλέπεις. Και… ίσως όλο αυτό είναι μια καλή ευκαιρία να επαναπροσδιορίσεις φιλικές και συγγενικές σχέσεις, εργασία και ενδιαφέροντα και πολλά άλλα που σε αφορούν. Αυτό μακροπρόθεσμα θα βοηθήσει πολύ και τη σχέση με τα παιδιά σου.

Με την 14χρονη κόρη σου έχεις ήδη διαμορφώσει μια σχέση. Δεν παίζει τόσο μεγάλο ρόλο αν δεν ζείτε πλέον στο ίδιο σπίτι. ΕΣΥ θα ήθελες να συμμετέχεις στην καθημερινότητα της, αλλά εκείνη σύντομα δεν θα έχει τέτοια ανάγκη, το αντίθετο ακριβώς… :) Συναισθηματικά κι επικοινωνιακά θα μπορείς πάντα να είσαι παρών, όσο επιθυμείτε και οι δυο. Για το μικρό παιδάκι… η αλήθεια είναι πως δεν θα σε γνωρίσει με τον ίδιο τρόπο που σε γνώρισε το μεγαλύτερο. Αυτό όμως δεν είναι απαραίτητα κακό για τη ΔΙΚΗ ΤΟΥ καλή ψυχοσωματική ανάπτυξη κι υγεία, καθώς είναι interplay πολλών παραγόντων. Όμως μιας και με την πίεση, την επιβολή, το άγχος και τον εκβιασμό καταστάσεων δεν πάμε πουθενά, δέξου τα πράγματα ως έχουν και κάνε το καλύτερο που μπορείς με τις όποιες συνθήκες υπάρξουν (από εσάς και τα δικαστήρια).

Πάντως, η αλήθεια είναι πως μου κάνει εντύπωση η στάση της συζύγου, τόσο μικρό διάστημα μετά τη γέννηση του 2ου παιδιού. Αν θέλεις κάποια στιγμή να συζητήσεις τους λόγους που σας απομάκρυναν, ίσως βοηθούσε να βρεις και τρόπους προσέγγισης για να έχετε καλύτερη ανθρώπινη σχέση έτσι κι αλλιώς.

Ξεκίνησα να γράψω τις σκέψεις που γεννήθηκαν διαβάζοντας την τελευταία απάντηση σου marina38
Δυστυχώς όμως σβήστηκαν όλες την στιγμή που αρχίζουν τα τηλέφωνα από τους δικηγόρους.
Ας ελπίσω ότι κάτι καλό θα βγεί.
Ας ελπίσω ότι αν είναι δεν είναι για καλό τουλάχιστον θα έχω την ψυχραιμία να το δεχτώ ώς έχει και όχι σε μεγαλύτερες διαστάσεις.

Στο εύχομαι! :) Και ελπίζω σιγά-σιγά και να μειωθούν τα τηλέφωνα από τους δικηγόρους και να αυξηθεί η ικανότητα σου να μην αποσυντονίζεσαι από αυτά :)

Οδηγίες προς ναυτιλωμένους:

1. Ο δικηγόρος : Ελπίζω να βρείς κάποιον που εμπιστεύεσαι και είναι εξιδεικευμένος στα διαζύγια. Αυτός θα είναι προς το παρών ο μόνος φίλος ο οποίος θα δώσει τις αρχικές λύσεις. Ακου προσεκτικά τι θα σου πεί, η εμπειρία του θα λύσει τα νομικά προβλήματα με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο.
Εχε υπ'οψιν σου οτι η σύζυγος για να χάσει την επιμέλεια πρέπει να είναι ή τοξικομανής ή βαριά ψυχοπαθής αποδεδειγμένα ! αν δεν είναι, μην επιδιώξεις να πάρεις εσύ την επιμέλεια, κράτα αυτό υπ'οψιν & προχώρα με αυτά που θα έχεις σίγουρα στο συναινετιτκό για να ξεμπερδεύεις με το πιο δυσάρεστο κομμάτι το γρηγορότερο. Δύο Σ/Κ και κάποια επισκεψιμότητα μέσα στην εβδομάδα είναι μια χαρά για αρχή, αυτά ούτως ή άλλως θα αλλάξουν βάση της καθημερινότητος.
Σημ: Διαπραγματεύσου έξυπνα την διατροφή γιατί θα πληρώνεις για αρκετά χρόνια........................

2. Η συμπεριφορά σου : Μην κάνεις οτιδήποτε που μπορεί να αποβεί εις βάρος σου μέχρι να η υπόθεση να τελεσιδικήσει. Παρέμεινε ψυχρός & τυπικός με την σύζυγο, μην αποκαλύπτεις λεπτομέρειες σε κοινούς γνωστούς για οτιδήποτε, πολλοί καλοθελητές μπορούν να βρεθούν και να σου δυσκολέψουν την ήδη δύσκολη ζωή σου .

3. Τα "άπλυτα" : Όποια και να είναι αυτά κρύψτα καλά, μην έχεις εμπιστοσύνη πουθενά, βρίσκεσαι σε αντιδικία ! (χωνεψέ το οτι θα είσαι σε πόλεμο για περίπου 1-2 χρόνια φρόντισε να βγείς νικητής) και να μην ξεχνάς οτι υπάρχει και το "εκδικητικό πύρ" που είναι ιδιαίτερα προσφιλές στις γυναίκες.......... επίσης: facebook e-mail και τα συναφή εξαφανισέ τα........

4. Τα Παιδιά (σας) : Διαπίστωση 1η - Στην παρούσα "μάχη" ειδικότερα το μεγάλο παιδί είναι "άσσος" στο μανίκι της αντιδίκου πλέον συζύγου και πιθανά να το χρησιμοποιήσει ως μέτρο πίεσης πρός εσένα, τόσο στο οικονομικό όσο και στο συναισθηματικό τομέα . Αυτό είναι και το πιο δύσκολο στις "μάχες" που θα δώσεις, μην μασάς κράτα επαφή, αντιμετώπιζε ψυχραιμα οποιαδήποτε αντίδραση του παιδιού & επένδυσε σε μερικές επισκέψεις σε παιδοψυχίατρο ακολουθώντας τις πολύτιμες συμβουλές που θα πάρεις. Διαπίστωση 2η - Χώνεψε καλά οτι τα παιδιά σου θα παραμείνουν παιδιά σου, κανείς δεν μπορεί να σου τα πάρει ! Το ίδιο βεβαίως ισχύει και για την μητέρα τους.

5. Ποτά, τσιγάρα, ξενύχτια κ.λ.π - με μέτρο !

6. Εντονη άσκηση - κάθε μέρα !!!!!

7. Φρόντισε να βγείς αλώβητος απο αυτή την δύσκολη περίοδο .

Αντε γειά τώρα και καλή τύχη.

Quote:

---

Originally Posted by zoltar

Οδηγίες προς ναυτιλωμένους:

1. Ο δικηγόρος : ...... & προχώρα με αυτά που θα έχεις σίγουρα στο συναινετιτκό για να ξεμπερδεύεις με το πιο δυσάρεστο κομμάτι το γρηγορότερο. Δύο Σ/Κ και κάποια επισκεψιμότητα μέσα στην εβδομάδα είναι μια χαρά για αρχή, αυτά ούτως ή άλλως θα αλλάξουν βάση της καθημερινότητος......

---

Δυστυχώς ούτε μισό Σ/κ, ούτε γιορτές, ούτε καλοκαίρι δεν θεωρεί πως χρειάζομαι εγώ ή χρειάζονται τα παιδιά μας μαζί με εμένα. 1,5 ώρα τις καθημερινές θεωρεί πως είναι ο πλέον κατάλληλος χρόνος για να επισκέπτεται ο πατέρας τα παιδιά του. Οπότε ξεχνάω και το συναινετικό και την ελπίδα πως αυτές της οι αντιλήψεις θα αλλάξουν στο μέλλον
Για τις υπόλοιπες οδηγίες thx αν και ούτε "άπλυτα" έχω, ούτε σε καταχρήσεις με βλέπω να καταφεύγω

Sorry φίλε αλλά κάτι δεν πάει καλά σε αυτά που λές, τα δύο Σ/Κ θα τα πάρεις σίγουρα όπως και δύο 15θημερα χριστούγεννα & πάσχα, επίσης επισκεψιμότητα μεσα στην εβδομάδα πολύ πιθανή. Αστην να λέει οτι θέλει........οπως και να έχει σιγουρέψου οτι έχεις καλό δικηγόρο. Κάτι δεν πάει καλά εδω με αυτά που λές, εκτός αν σε εκβιάζει με κάτι. Για ασφαλιστικά μέτρα εχεις μιλήσει? για πάρε τα πάνω σου και πέρνα στην αντεπίθεση γιατι αυτά που λές δεν στέκουν...............

Έχει δίκιο ο zoltar...τι θα πει "θεωρεί πως δεν χρειάζεται"? Και που το στηρίζει αυτό?
Όπως σου είπα και αρχικά, το καλύτερο θα ήταν να υπάρχει ένα πλαίσιο σωστής συνεννόησης και επικοινωνίας με την πρώην σου. Αν όμως δεν υπάρχει , κράτησε όσο μπορείς ήπιους τόνους αλλά διεκδίκησε τον χρόνο σου ΄με τα παιδιά σου νομικά.
Απέφυγε να βάλετε τα παιδιά σας στο πεδίο μαχών ...

Το πόσο δίκιο έχω ή το πόσο δίκιο βλέπω ότι έχω είναι ένα θέμα που θα λυθεί με τον ά ή με τον β τρόπο
Ανησυχώ μεν αλλά πρακτικά ξέρω ότι τα θέματα αυτά θα λυθούν.

Αυτό που διαπιστώνω είναι ότι βλέπω τον εαυτό μου να πέφτει σε μία δίνει αδράνειας, μία δίνη δεν μπορώ να κάνω τίποτα (ΠΟΙΟΣ? εγώ? που το σύνθημά μου είναι πως ΟΛΑ μπορώ να τα κάνω. ΟΛΑ, τα πάντα)
και όμως, δεν μπορώ να ξεκολλήσω
Από την άσχημη "διάθεση" που έχω μπει.
Από την αδυναμία μου να δώ τον ευατό μου και να βρώ κάτι όμορφο μέσα μου.
Από την προσκόλλησή μου στο να πιστεύω τελικά πως είμαι άχρηστος, ανίκανος για κάτι καλό.
Από την προσκόλλησή μου σε ότι λάθος έχω κάνει και στην εμμονή μου σε αυτά και μόνο.
Από την πλήρη απώλεια της δυνατότητας να πώ (και πραγματικά να πιστέψω) "όχι, δεν είμαι αυτός που φωνάζεις τόσα χρόνια" είμαι κάτι πολύ καλλίτερο
Από την μόνιμη σχεδόν αδυναμία για δημιουργική εκμετάλευση του χρόνου που έχω όταν είμαι ελεύθερος να τον διαχειριστώ
τεσπα.......
:(

Κι εγω εχω χωρισει με 2 παιδια 8 & 10 χρονων, εφυγα απο το σπιτι σχεδον πριν 2 χρονια επειδη δεν τα εβρισκα με την πρωην και ο καθενας ελεγε τα δικα του. Μενω μονος μου και τα βλεπω 2 φορες την εβδομαδα για 4-5 ωρες και καθε 2 ΣΚ τους εχω εγω. Στην αρχη ηταν παρα πολυ δυσκολα για μενα απο ενοχες και τυψεις για τα παιδια και γυρισα 3 φορες πισω αλλα δεν....ξαναφυγα μετα απο 1 εβδομαδα. Πλεον τα πραγματα ειναι αρκετα καλα πιστευω για τα παιδια, αλλα χρειαζεται δυναμη εσωτερικη να τους πεις πρωτον οτι θα φυγεις, 2ον γιατι φευγεις και οτι αυτα δεν φταινε σε τιποτα, και 3ον οτι παντα θα εισαι ο πατερας τους και οτι θα τα αγαπας και ας μην μενετε μαζι. Βεβαια ευκολα τα γραφεις αλλα ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ τα λες, θελεις λιγο χρονο μονος σου να βρεις αυτη την δυναμη και μετα ολα θα πανε καλα. Αν εσυ εισαι καλα, θα ειναι και τα παιδια καλα.
Επισης στην αρχη με ειχε βοηθησει αρκετα μια τηλεφωνικη γραμμη υποστηριξης για γονεις

@PSAXNW,
Πές μου αν θέλεις, πως σε αντιμετωπίζει η πρώην σύζυγος? Πως καταφέρατε να έχετε (έτσι τουλάχιστον φαντάζομαι θα είναι η απάντησή σου) τουλάχιστον όχι "αρνητισμό" μεταξύ σας ώστε αυτό να μεταδίδεται και στα παιδιά σας?

Η συζυγος με αντιμετωπιζει σαν να ειναι κατι παροδικο (νομιζω) οτι και καλα καποτε θα ξαναγυρισω. Βεβαια παιζει αρκετα υπουλα ακομα και σε καποιες στιγμες βαζει μπροστα τα παιδια για τα δικα της θελω, και αλλα λεει αλλα εννοει, εχει γενικως ενα προβλημα στην εκφραση οπως και παντα ειχε δηλαδη. Στην αρχη βεβαια αφου ειχα φυγει ειχαμε πολλα σκαμπανεβασματα και συζιτισεις πραγματικης τρελλας, αλλα τα παιδια δεν ηταν παροντες σε αυτες. Μπροστα στα παιδια ολα καλα, τυπικα πραγματα χωρις τσακωμους κτλπ...αυτα στα παρασκηνια. Σου ξαναλεω οτι το ΒΑΣΙΚΟ ειναι να εισαι εσυ καλα και να μην ανυσηχεις για τα παιδια, γιατι οσο ανυσηχεις αυτα θα το καταλαβαινουν και θα ανυσηχουν και αυτα και μετα και εσυ περισσοτερο κτλπ....αστα να πανε δηλαδη. Περνας ενα δυσκολο μεταβατικο σταδιο, και απο αυτα που διαβασα λιγο συμφωνω με τον/την "κερασι" ξεκολα, παρε μπρος και κοιτα τι θα γινει απο εδω και περα. Και το βασικοτερο, μην φοβασαι την γυναικα σου και μην χασεις την επαφη σου με τα παιδια. Αφηνεις την γυναικα σου να κανει οτι γουσταρει και αυτο ειναι το λαθος, πρεπει να αντιδρασεις και να διεκδικησεις αυτα που θελεις γιατι αν δεν αντιδρασεις μπορει να τα χασεις ολα.

Σημείο μηδέν και πάλι...
Κόλλημα..
Τα ίδια και τα ίδια γυρνάνε μέσα στο μυαλό μου..
Και η ψυχή μου στο κενό..
Ενασ άνθρωπος στο κενό.. στο πουθενά..
Κάποιες στιγμές μόνο βρίσκω λίγο την αίσθηση της πραγματικότητας..
δεν την κατανοώ, δεν μπορώ να την εξηγήσω, δεν μπορώ να την νιώσω όπως είναι..
Σαν να πήραν έναν άνθρωπο μια μέρα και του είπαν πως σε 3 μήνες θα πρέπει να ζήσει στο φεγγάρι είτε το θέλει είτε όχι..
Ναι θα ζήσω στο φεγγάρι αλλά φοβάμαι, αγχώνομαι, πληγώνομαι, απελπίζομαι..
Δεν είναι κάτι απλό αυτό το απελπίζομαι, ούτε το φοβάμαι.
Πως να σκεφτείς - να νιώσεις θετικά, να ελπίσεις, να παλέψεις, να προσπαθήσεις για κάτι όμορφο?
Ασυναρτησίες???

Ας πούμε ότι ξεπέρασα (ή καλλίτερα να πώ ότι ξεπερνάω) μερικά από αυτά που περιγράφω στον τίτλο του νήματος.
Ας πούμε ότι έχω χωνέψει τα περί διαζυγίου και τα περί επμέλειας και έχω βρεί μία σχετική ψυχολογική σταθερότητα.
Φτάνω λοιπόν στο ΝΕΑ ΑΡΧΗ.
Εχω ανάγκη να δώ κάτι από αυτή την νέα αρχή.
Όταν ξεκινάς μία οικογένεια βλέπεις με ένα μάτι θετικό το πώς θα είναι η ζωή σου μέσα σε αυτήν.
Οταν πριν 19 μήνες προγραμματίζεις ένα δεύτερο παιδί έχοντας ήδη ένα που είναι στα 12 ξέρεις πως θα είναι δύσκολο και ειδικά γνωρίζοντας τα προβλήματα που έχεις με την σύζυγο αλλά το αποφασίζεις και προχωράς γιατί βλέπεις μέσα από μία ματιά θετική που είσαι σίγουρος ότι για όλα υπάρχουν λύσεις.
Ε ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΧΩ ΑΥΤΗ ΤΗ ΜΑΤΙΑ
σήμερα δεν μπορώ να δώ πως γίνεται ένα παιδί 14 χρονών και ένα παιδί 1 χρονών να ζήσουν όμορφα και ισορροπημένα με δύο χωρισμένους γονείς τουλάχιστον μέχρι την ηλικία που θα μπορούν να πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους.
σήμερα δεν μπορώ να δώ πως ένας γονέας (γιατί τα δύο αυτά παιδιά συνεχώς θα είναι με τον ένα από τους δύο γονείς τους) θα μπορεί να εκπληρώσει και να ικανοποιήσει τις ανάγκες και των δύο.
σήμερα δεν μπορώ να δώ πως μία έφηβος δεν θα αναγκαστεί να "ξεχάσει" την εφηβεία της και να αναλάβει να "υποκαταστήσει" τον γονέα που λείπει
σήμερα δεν μπορώ να δώ πως ένα μωρό δεν θα αναγκαστεί να μάθει εξαρχείς πως αυτό που βλέπουν όλα τα άλλα παιδάκια (δύο γονείς συνεχώς γύρω του) δεν θα το δεί.

Που είναι αυτό το κουμπί το reset?
Πως ξεχνάς τι όνειρα, τι ελπίδες είχες μέχρι τώρα?
Πως ξεκινάς να χτίζεις νέα όνειρα, νέεες ελπίδες που είναι ίδιες με τις παλιές αλλά με άλλους ανθρώπους?
Πως πείθεσαι να βγείς να "πουλήσεις" τον ευατό σου ώστε κάποια άλλη ψυχή να τον "αγοράσει"?
Πως γίνεται να πείσεις τον ευατό σου ότι και μόνος σου είσαι καλά όταν νιώθεις ότι μόνο όταν μοιράζεσαι, μόνο μέσα σε μία οικογένεια νιώθεις ολόκληρος?
Πως καταφέρνεις να ζήσεις το ταξίδι όταν εξαρχής ξεκινάς και λές "έχω προορισμό την ευτυχία μου γιατί την χρειάζονται αυτοί που δεν υπάρχει μέτρο αγάπης ικανό να γραφτεί για να εκφράσει τι νιώθεις"
ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΑΥΤΗ Η ΝΕΑ ΑΡΧΗ?
Με το "δε γίνεται αλλιώς"?
Με το "και τι άλλο να κάνεις"?
Με το "έτσι πρέπει"?
Με το "δεν γίνεται τίποτα καλλίτερο. Είτε σου αρέσει είτε όχι έτσι είναι η κατάσταση και τώρα αυτή την κατάσταση πρέπει να "διαχειριστείς" και να κάνεις ότι καλλίτερο γίνεται γιατί αυτά που θα ήθελες δεν μπορούν να γίνουν"?

Quote:

---

Originally Posted by justme

Σημείο μηδέν και πάλι...
Κόλλημα..
Τα ίδια και τα ίδια γυρνάνε μέσα στο μυαλό μου..
Και η ψυχή μου στο κενό..
Ενασ άνθρωπος στο κενό.. στο πουθενά..
Κάποιες στιγμές μόνο βρίσκω λίγο την αίσθηση της πραγματικότητας..
δεν την κατανοώ, δεν μπορώ να την εξηγήσω, δεν μπορώ να την νιώσω όπως είναι..
Σαν να πήραν έναν άνθρωπο μια μέρα και του είπαν πως σε 3 μήνες θα πρέπει να ζήσει στο φεγγάρι είτε το θέλει είτε όχι..
Ναι θα ζήσω στο φεγγάρι αλλά φοβάμαι, αγχώνομαι, πληγώνομαι, απελπίζομαι..
Δεν είναι κάτι απλό αυτό το απελπίζομαι, ούτε το φοβάμαι.
Πως να σκεφτείς - να νιώσεις θετικά, να ελπίσεις, να παλέψεις, να προσπαθήσεις για κάτι όμορφο?
Ασυναρτησίες???

---

Quote:

---

Originally Posted by justme

Ας πούμε ότι ξεπέρασα .....
Ας πούμε ότι έχω χωνέψει......
....
Όταν ξεκινάς μία οικογένεια βλέπεις με ένα μάτι θετικό το πώς θα είναι η ζωή σου μέσα σε αυτήν.
Οταν πριν 19 μήνες προγραμματίζεις ένα δεύτερο παιδί έχοντας ήδη ένα που είναι στα 12 ξέρεις πως θα είναι δύσκολο και ειδικά γνωρίζοντας τα προβλήματα που έχεις με την σύζυγο αλλά το αποφασίζεις και προχωράς γιατί βλέπεις μέσα από μία ματιά θετική που είσαι σίγουρος ότι για όλα υπάρχουν λύσεις.
.......
Που είναι αυτό το κουμπί το reset?
Πως ξεχνάς τι όνειρα, τι ελπίδες είχες μέχρι τώρα?
Πως ξεκινάς να χτίζεις νέα όνειρα, νέεες ελπίδες που είναι ίδιες με τις παλιές αλλά με άλλους ανθρώπους?
Πως πείθεσαι να βγείς να "πουλήσεις" τον ευατό σου ώστε κάποια άλλη ψυχή να τον "αγοράσει"?
Πως γίνεται να πείσεις τον ευατό σου ότι και μόνος σου είσαι καλά όταν νιώθεις ότι μόνο όταν μοιράζεσαι, μόνο μέσα σε μία οικογένεια νιώθεις ολόκληρος?
Πως καταφέρνεις να ζήσεις το ταξίδι όταν εξαρχής ξεκινάς και λές "έχω προορισμό την ευτυχία μου γιατί την χρειάζονται αυτοί που δεν υπάρχει μέτρο αγάπης ικανό να γραφτεί για να εκφράσει τι νιώθεις"
.....?

---

αγαπητε τζαστμι, απ οτι βλεπω, το αλυτο προβλημα σου δεν ειναι η επιμελεια των παιδιων και τα πρακτικα και διαδικαστικα που εδω και τοσες σελιδες συζητιουνται, το προβλημα σου δλδ δεν ειναι "τα παιδια χωρις τους δυο γονεις ενωμενους", αλλα "ΕΣΥ εξω απο την οικογενεια σου, εξω απο τον γαμο σου". ουτε το διαζυγιο, ουτε οι δικηγοροι, αλλα η δικη σου ζωη οπως διαμορφωνεται.

πριν σου πω τα γνωστα και προφανη, οτι εφοσον ηρθαν ετσι τα πραγματα θα αναγκαστεις να προσαρμοστεις στις νεες συνθηκες, επανερχομαι σε ενα θεμα που απαντηθηκε/προσπεραστηκε:
κι εγω απορω που ενω μετα απο 12 χρονια (αρμονικου υποθετω) γαμου κι ενω αποφασιζετε συνειδητα κι οι δυο σας (αν το καταλαβα καλα) να κανετε αλλο ενα παιδι κι ενω το κανετε, ξαφνικα αποφασιζετε οτι ειναι αβιωτος ο συζυγικος σας βιος....

συνεβη καποιο βιαιο περιστατικο? ειδατε ξαφνικα το φως το αληθινο ενω επι 12 χρονια κοροιδευοσασταν οτι ειστε καλα? και σε τετοιο ταιμιγκ, στον ενα χρονο του παιδιου? εισαι βεβαιος οτι δεν παιζει κατι με την συναισθηματικη ισορροπια της γυναικας σου? (αναφερομαι σε επιλοχεια καταθλιψη). ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ 1000% ΒΕΒΑΙΟ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ? πως δεν το βλεπατε μεχρι τωρα?
επανερχομαι γιατι βλεπω εσενα να επανερχεσαι, κι οχι απλα να επανερχεσαι αλλα να μην κατανοεις ΚΑΝ τι σας συνεβη... μηπως αξιζει παραπανω διερευνησης/προσπαθειας?