Διεζευμενη ανύπαντρη μαμά...

...εγώ θα μείνω στο "ωριμάσουν οι συνθήκες" που είπε η φρυνη.
Διακρίνω μια λαχτάρα και μια βιασύνη από τα γραφόμενα σου να πάνε όλα καλά... γρήγορα.
Καταλαβαίνω πως μπορεί να ήσουν πολύ καιρό μόνη σου και όλο αυτό να σε έχει ενθουσιάσει και να σε κάνει ευτυχισμένη.
Μη ξεχνάς όμως πως δεν συμβαίνει το ίδιο με το παιδί που εκτός των άλλων βρίσκεται και σε πολύ ευθραυστη ηλικία, (προεφηβεια).
Δεν μπορεί να νιώσει κάποιο άλλο συναίσθημα για ένα ξένο πέρα από την "απειλή" να μοιραστεί το μοναδικό γονιο του.
Οπότε τι κάνεις?
Αργά βήματα όσον αφορά τη σχέση τους. δώσε χρόνο στο παιδί να "συνηθίσει" τη νέα κατάσταση και πάνω απ όλα την ασφάλεια ότι δεν θα χάσει κάτι, ίσα-ίσα θα κερδίσει μια πιο ευτυχισμένη μαμά.

Δεν βιάζομαι ...καθόλου μπορώ να πω...απλά δεν ξέρω πως να ισορροπήσω το αργά της σχέσης και το γρήγορο του παιδιού μου...δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω αυτό που νιώθω…ο άνθρωπος που είναι μαζί μου κρατάει μια ουδέτερη στάση και από τα γραφομενα σας καταλαβαίνω ότι μάλλον το χειρίζεται καλα και από την άλλη έχω τη μικρή που ζητάει να τον γνωρίσει παραπάνω για να μπορέσει να νιώσει οικειότητα μαζί του ….τι κάνω?

...φωτεινή όπως τα λες, η μικρή βιάζεται πιο πολύ από σένα ώστε να αποκτήσει "πατέρα".
Πρόσεχε πολύ αυτή την παράμετρο. Αυτόν τον άνθρωπο τον ξέρεις λίγους μήνες. Μπορεί όλα τώρα να είναι ιδανικά και υπέροχα, αλλά δεν ξέρεις τι θα γίνει μετά από δυο-πεντε χρόνια. Μπορεί και να μη χωρίσετε ποτέ, μπορείς όμως να διακινδυνευσεις την ψυχική υγεία του παιδιού σου και να το βάλεις σε διαδικασία να το απορίψουν για δεύτερη φορά?
Τι κάνεις?
Ξεκαθαρίζεις στη μικρή με λεπτούς χειρισμούς και διακριτικότητα πως ο σύντροφος σου μπορεί να σας αγαπάει και ίσως κάποια στιγμή να γίνετε οικογένεια, αλλά δεν είναι ο μπαμπάς της. Είναι πολύ δύσκολο, το καταλαβαίνω, αλλά σκέψου τι θα γίνει αν νιώσει ότι έχει μπαμπά και εσείς καποια στιγμή χωρίσετε.

εεεεεεεε αυτό προσπαθώ να πω τόση ώρα...πως μιλάς στο παιδί ? τι του λες ? είναι κομφούζιο το κεφάλι μου , κοντεύει να εκραγεί και από την άλλη έχω και το σύντροφο μου που ναι μεν με υποστηρίζει αρκετά μπορώ να πω σε όλο αυτό, αλλα δεν θέλω να τον κάνω να νιώσει και πίεση...εκείνος τι πρέπει να κάνει ? μου το είπε καθαρά πάνω σε μια κουβέντα " άμα ανοιχτό βρε φωτεινή μου με το παιδί και μετά δεν πάει καλα το δικό μας τι κάνουμε , φοβάμαι" ,πως να διαχειριστεί και αυτός την κατάσταση αυτή ...θα ήταν καλό να πάμε σε ένα παιδοψυχολόγο για συμβουλευτικοί μήπως?

Έχω διαβάσει σχεδόν όσα άρθρα και βιβλία υπάρχουν ...ούτε ένα δεν λέει πως μεγαλώνεις ένα παιδί το οποίο το απέρριψε ο πατέρας του...ούτε πέθανε , ούτε διαζύγιο πήραμε και τον βλέπει , ούτε ναυτικός είναι , ούτε άγαμη μητέρα ειμαι...το απέρριψε..!!

...αυτή τη μαγική κουβέντα "παιδοψυχολόγος" ήθελα να στην πω και γω, αλλά εχω παρατηρήσει εδω στο φόρουμ ότι οι περισσοτεροι που μπαίνουν για συμβουλες "φοβούνται" να κάνουν αυτό το βήμα που είναι εκατό φορες πιο σημαντικό απ όλα αυτά που μπορεί να σου πούμε όλοι εμείς μαζί.

μα έχω ήδη δική μου παιδοψυχολόγο και το θεωρούσα και απαραίτητο απλά είπα μήπως πριν απευθυνθώ εκεί ...μπορέσω και το λύσω με άλλους τρόπους ...αλλα μάλλον δεν βλέπω να το καταφέρνω γιατί συμφωνώ με όλα όσα λέτε αλλα στην πράξη είναι πολύ δύσκολα...από τη έχω καταλάβει παίζω μια κατηγόρια μόνη μου...δεν ανήκω πουθενά ...σας ευχαριστώ όλους που ασχοληθήκατε με το θέμα μου ...αν παρελπιδα υπάρχει κάποιος ή κάποια που έχει βρεθεί στη θέση μου ας μου πει τη γνώμη του , θα ήταν πολύ χρήσιμη...

Εχεις δίκιο να φοβάσαι μήπως το παιδί σου βιώσει δεύτερη απόρριψη. Και Φωτεινή μου τα βιβλια δεν μπορούν να έχουν οδηγίες για το πως χειρίζεσαι την κάθε κατάσταση. Άλλωστε η κάθε περίπτωση είναι ιδιαίτερη και θέλει διαφορετική προσέγγιση.
ΓΙα τον λόγο αυτό ακριβώς σου λέμε να δώσεις χρόνο στην σχέση σου με τον φίλο σου να δεις πως θα προχωρήσει, κυρίως με το να είστε όσο περισσοτερο μπορείτε σε πρώτη φάση οι δυο σας.
Η μικρή έχει ανάγκη να νιώσει την πατρική παρουσία από τη στιγμή που δεν γνωρίζει καν πως είναι αυτό. Ακόμα και οι αρνητικές αντιδράσεις της αυτό δείχνουν. Το επιθυμεί αλλά και το φοβάται, δεν ξέρει πως να το διαχειριστεί.
Στις ερωτήσεις της μπορείς ν' απαντάς με ερωτήσεις. Για παράδειγμα οταν σε ρωτάει κατι, μπορείς αντίστοιχα να την ρωτάς πως αυτή αισθάνεται μ' αυτό.
Στην ερώτηση το αν θα τον έχει πατέρα αν παντρευτείτε, μπορείς να της πεις απλά ότι είναι νωρίς για τέτοιες συζητήσεις, ότι αυτή τη στιγμή χαίρεσαι που είσαι μ' εναν καλό άνθρωπο που νιώθει και σένα και το παιδί σου και σας αρέσει να περνάτε χρόνο μαζί.
Όχι δηλαδή σε δεσμευτικές απαντήσεις.

Φωτεινή δεν το λύνεις ουτε με βιβλία, ούτε με απόψεις , ούτε καν με παιδοψυχολογο. Αυτά θα σε βοηθήσουν, θα σου δείξουν έναν δρόμο, θα πάρεις απλά μια κατευθυντήρια γραμμή. Αλλά κάθε μέρα χρειάζεται και μια προσπάθεια, δεν είναι το λυσα και τελειωσε.
Προσπάθησε όσο μπορείς να μην αγχώνεσαι γιατί αυτό το μετέωρο το μεταδίδεις και στο παιδί σου. Δεν χρειάζονται υπεραναλυσεις αλλά κάποιες συγκεκριμένες σταθερές.
Θα κάνεις και λάθη, είναι δυνατόν....αλλά όσο μπορεις θα τα διορθώνεις και θα είσαι εκεί κοντά στην κόρη σου να παρατηρείς τις συμπεριφορές της και να της δείχνεις την αγάπη σου.
Δεν παίζεις σε καμια κατηγορία μόνη σου. Ούτε για την μητέρα που έχασε τον άντρα της είναι εύκολο ουτε για την άγαμη, ούτε για αυτήν που δέχεται άδικες επιθέσεις και κακοποίηση.
Θέλω να πω ότι ναι είναι δύσκολα τα πράγματα στην πράξη, κανείς δεν είπε το αντίθετο, μην πανικοβάλλεσαι όμως

frini μου θα ακολουθησω τη συμβουλη σου και θα σε ενημερωσω!!Ευχαριστω ολους σας για την προσοχη σας και που με ακουσατε!! δεν νομιζω να χαθουμε γιατι εχω την αισθηση οτι ειμαι μονο στην αρχη ακομα...!!αυτα τα λιγα ....