Printable View
1. Τηλέφωνο στην αστυνομία, να τον πάτε σε μια ψυχιατρική κλινική με το ζόρι.
2. Εισαγγελική εντολή για να παραμείνει μέσα ακόμη και παρά την θέλησή του, γιατί είναι επικίνδυνος για τον εαυτό του.
(αυτό μάλλον θα χρειαστεί κάποιο συγγενικό πρόσωπο, δεν είμαι σίγουρη. Ψάξ' το όμως!)
3. Run Διονυσία run!!!!
αυτο ειναι λιγο υπερβολικο.. αν ηταν τοσο ασχημα ωστε να χρειαζεται και εγκλεισμος ενας τουλαχιστον απο τους δυο ψυχολογους που εχει παει θα το εβλεπε... οντως τα πραγματα ειναι σοβαρα αλλα αυτο ειναι λιγο τραβηγμενο.. γιατι δεν ειναι οτι απλα ξυπναει ενα πρωι και κανει ετσι. εχει οντως περασει πολλα. με μια κατεστραμμενη οικογενεια, καρκινο, να μην μπορει να βρει δουλεια και αλλα. γιαυτο κι εγω προσπαθησα τοσο να τον βοηθησω γιατι ξερω πως ειανι λιγα ολα αυτα. ομως καταλαβαινω κι εγω πως η κατασταση εχει ξεφυγει και δεν αντεχω κιολας αλλο!Quote:
Originally Posted by Leda
σας ευχαριστω ολους παρα πολυ για τις απαντησεις και την υποστηριξη! πραγματικα την εχω αναγκη!
Ναι, όμως στην τελική αυτός δεν ασχολείται να βρει λύση για τον εαυτό του...
Εμείς εδώ περισσότερο ασχολούμαστε απ ότι καταλαβαίνω..
Κάποια στιγμή λες πως δεν είχε αποτέλεσμα ο ψυχολόγος, τι εννοείς;
Μη φοβου Διονυσια!!Παρε τις δυναμεις σου και φυγε..
Αφου τον παρακαλεσω εγω να παει σε ψυχολογο τελικα πηγε.. σε δυο κιολας. ο πρωτος του ειπε οτι καπως λεγεται αυτο που εχει. διαταραχη απο οτι καταλαβα ηπιας μορφης. οτι ουσιαστικα ειναι σαν να εχεις ας πουμε δυο πρωοσπικοτητες.. οτι ξερει οτι αυτο που κανει ειναι λαθος ομως το κανει.. και οτι το γεγονος οτι εχει επιγνωση οτι ειναι λαθος αυτο που κανει ειναι καλο. απλα πρεπει να το πολεμησει. και τελος παντων συζητησαν και του ειπε οταν αν ξανανιωσει την αναγκη να μιλησει με καποιον ειδικο να ξαναπαει. πιο πολυ εστιασε στην οικογενεια του. και του ειπε οτι αυτοι ειναι που εχουν το προβλημα και οτι και αυτοι πρεπει να πανε να μιλησουν με καποιον ειδικο.. εκεινη την περιοδο ειχε ηρεμησει. μου ελεγε πως το γεγονος οτι πηρα τηλεφωνο και τους δικους του ηταν σαν χαστουκι και τον συνεφερε, οτι ισως τον βοηθησε κι ο ψυχολογος. και μου ελεγε οτι δεν θελω να σε πιεσω αλλα μακαρι να μπορουσε να μπεις στο μυαλο μου και να δεις πψς εχω πραγματικα αλλαξει και θελω να ειμαστε μαζι. αλλα οτι θα δεχτει ο,τι κι αν αποφασιζα. μου ελεγε οτι βλεπει με αισιοδοξια το μελλον και ολα αυτα....Quote:
Originally Posted by Leda
Μετα ομως απο ενα διαστημα και αφου εγω του ελεγα και επεμενα οτι θελω να μεινω μονη συνεβη κατι με μια δουλεια που ηταν ετοιμος να ξεκινησει. την οποια τελικα δεν ξεκινησε εξαιτιας της οικογενεια του!!! Τοτε αρχισε να μου ξαναλεει ολα αυτα τα πραγματα.. Οτι δεν αντεχει αλλο να περναει ολα αυτα.. οτι δεν εχει κανεναν σκοπο στη ζωη του.. οτι κανενας δεν ειναι διπλα του, οτι εγω τον κοροιδευα τοσο καιρο, οτι το μονο που θελω ειναι να τον ξεφορτωθω και οτι τελος παντων η μονη λυση ειναι αυτη γιατι δεν αντεχει αλλο! και απο τοτε μεχρι και σημερα συνεχιζεται αυτο! Ηρεμει για λιγο, την αλλη μερα μου λεει πως ολα θα τα αλλαξει και μου ζηταει συγγνωμη, και μετα κατι συμβαινει και παλι τα ιδια!
Μετα
Πόσο καιρό πήγαινε στον ψυχολόγο..;
μια φορα πηγε στον καθε ενα. του ειπε πως δεν χρειαζεται να ξαναπαει. μονο αν νιωσει την αναγκη ξανα.
Ο ψυχολόγος του το είπε;
κάτι δεν πάει καλά εδώ..!
Δεν γίνεται δουλειά με 1 συνεδρία...
Διονυσια μην φοβασαι δεν προκειται να αυτοκτονησει , να τραβηξει την προσοχη θελει και να σε κρατησει εκει με το ζορι.
Φυγε μακρια.
Διονυσία, αναφέρεις συνεχώς την ευθύνη που έχεις απέναντι στο ενδεχόμενο να αυτοκτονήσει. Δεν αναφέρεις όμως τίποτα για το κακό που του κάνεις με το να συνεχίζεις να είσαι το δεκανίκι του και να εμποδίζεις την εξέλιξή του. Η μήπως νομίζεις πως ο θάνατος είναι για τον άνθρωπο το χειρότερο που μπορεί να του συμβεί. Σκέψου πώς είναι για εκείνον να ζει έχοντας επίγνωση των λαθών του (όπως σου είπαν οι ψυχολόγοι και ομολόγησε και ο ίδιος) αλλά να μη μπορεί να τα αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο και να τα ξεπεράσει, επειδή εσύ έχεις αναλάβει το ρόλο του αποσβεστήρα. Είναι ζωή αυτή για εκείνον και για σένα? Τι νόημα έχει η ζωή χωρίς αξιοπρέπεια...
Η κοινή λογική λέει πως ο άνθρωπος αυτός δεν πρόκειται να αυτοκτονήσει. Το οφείλει στον εαυτό του να παλαίψει με τις ανασφάλειές του και να τις ξεπεράσει. Διαφορετικά, θα είναι στην υπόλοιπη ζωή του ένας εξαρτημένος. Φύγε λοιπόν μακριά και δώσε του μιά ευκαιρία να σώσει τον εαυτό του. Επιπλέον, κάτσε και σκέψου μήπως πίσω από αυτή την αρρωστημένη σχέση καλύπτεις δικούς σου φόβους και ανασφάλειες. Μήπως φοβάσαι να αναλάβεις την ευθύνη της δικής σου ζωής και χρησιμοποιείς σαν δικαιολογία την δήθεν ευθύνη για τη ζωή κάποιου άλλου.
Διονυσία, ο καθένας είναι υπεύθυνος για τη δική του ζωή. Μπορούμε -και οφείλουμε ως ένα βαθμό- να βοηθάμε όσο μπορούμε τους συνανθρώπους μας, δε μπορούμε όμως να παριστάνουμε το θεό και να αναλαμβάνουμε την ευθύνη της ζωής τους...
Το καταλαβαινω αυτο που λες και εχεις δικιο σε οσα γραφεις... Αλλα οταν ο αλλος περναει τοσες δυσκολιες πως μπορω όταν μου στελνει και μου λεει οτι ειμαι μονος μου, δεν εχω κανεναν, κανενας δεν ειναι κοντα μου και ακομα και εσυ με εγκαταλειπεις τωρα, και δεν εχω αλλη επιλογη γιατι δεν αντεχω αλλο αυτη τη ζωη, να του απαντησω κανε οτι καταλαβαινεις? Δεν το αντεχω.. δεν μπορω να δειξω τετοια αναισθησια και να τον αφησω στο ελεος του.. Γιατι αν ο μη γενοιτο συμβει κατι μετα θα σκεφτομαι οτι μπορουσα να βοηθησω εναν ανθρωπο και δεν το εκανα!
Παντως απο χτες και με αυτα που μου ειπατε πηρα δυναμη και αλλαξα καπως σταση! Ημουν πιο ψυχρη, δεν καθισα να τον παρακαλαω για αλλη μια φορα και οσο κι αν δεν ηθελα εστειλα μηνυμα στον αδερφο του και του ειπα για ολα οσα συμβαινουν. Του ειπε οτι αυτο το πραγμα συνεχιζεται για πολυ καιρο, οτι απο την αρχη ακομα της σχεσης μας ακομα γινοταν αυτο αραια και που και οτι εγω δεν αντεχω αλλο και ουτε μπορω να κανω και κατι αλλο γιαυτο να τον προσεχει, να εχει το νου του και να ειναι διπλα του..
Ενώ έτσι τον βοηθάς, ε? Φυλακισμένο τον έχεις, Διονυσία. Σε μιά φυλακή, που έχτισε βέβαια ο ίδιος, αλλά που σου έδωσε το κλειδί. Ο δεσμοφύλακάς του είσαι, κι ας πιστεύεις οτι τον βοηθάς. Η φυλακή του είναι το άλλοθι που έφτιαξε εκείνος για να κρύβεται πίσω από τους άλλους, αναθέτοντάς τους την ευθύνη της ζωής του. Αν πιστεύεις πως τώρα είναι ζωντανός, κοροιδεύεις τον εαυτό σου. Ισως ο πατέρας του, παρότι με μιά πρώτη ανάγνωση δείχνει ψυχρός και ανάλγητος, το έχει καταλάβει αυτό...Quote:
Originally Posted by Διονυσια
Θα αφιερωνες Διονυσία τη ζωη σου σ' αυτο τον ανθρωπο? Απ αυτό το λιγο που ειδα τα μηνυματα σου, αυτο που συνεχεια επαναλαμβανεις σ αυτα ειναι το να λες ποσο υποφερεις, ότι εκανε αυτο κι εκεινο, ότι απειλει για το αλλο, ότι συνεβη αυτο και το αλλο που το χειριστικες με τον Χ και Ψ τροπο κλπ αλλα πουθενα για ψυχικη συνδεση σου μαζι του, για σχεση αγαπης που απολαμβανεις και σε γεμιζει, οτι βρηκες σ αυτον τον ανθρωπο σου στη ζωη. Μαλλο κηδεμόνας ή επίτροπος εισαι. Αυτη την εντυπωση δίνεις. Δε σου περασε ποτε απ το μυαλο να τον χωρίσεις? Τι θα σ εμπόδιζε σ αυτο? Εχεις δει ολο αυτο τον καιρο που εισαι μαζι του να βελτιωνεται, να αλλάζει σημαντικα?
Διονυσία, εγώ θα σου πω να πάρεις τον εαυτό σου από το χέρι και να ζητήσεις βοήθεια, γιατί εσύ είσαι η πρώτη που τη χρειάζεται.
Νομίζω ότι έχεις μεγαλύτερη ανάγκη από τον φίλο σου, ο οποίος, αν και πιο αδύναμος κατά τη γνώμη σου, καθορίζει την δική σου ζωή.
Κατά τη δική μου γνώμη, μια σχέση εξάρτησης συντηρείται όταν συμμετέχουν δύο σ' αυτό το παιχνίδι. Και οι δύο κάτι "κερδίζουν" από αυτή τη σχέση ή μάλλον έτσι νομίζουν. Το σίγουρο είναι ότι κανένας από τους δυο σας δεν έχει μάθει να λειτουργεί αυτόνομα, αλλά και οι δύο χρειάζεστε ένα δεκανίκι.
Εσύ και μόνο είσαι υπεύθυνη για τη ζωή σου και εκείνος για τη δική του. Δεν συμφωνώ ότι πρέπει να αναλάβεις τον ρόλο των γονιών που πιστεύεις ότι ποτέ δεν είχε. Θα πρέπει να λύσεις τα δικά σου θέματα, που κατά τη γνώμη μου είναι αυτά που σε σμπρώξανε σε μια τέτοια σχέση. Και αυτό δεν μπορείς να το κάνεις εύκολα μόνη σου όπως φαίνεται. Είναι λίγο διαστρεβλωμένος ο τρόπος που αντιλαμβάνεσαι το θέμα της αναισθησίας, της βοήθειας, των ενοχών. Αν καταφέρεις και τα ξεδιαλύνεις αυτά, τότε να είσαι σίγουρη ότι θα είναι πιο ξεκάθαρο για σένα το τι θα πρέπει να κάνεις σε περιπτώσεις "χειραγώγησης" όπως αυτή που μας περιγράφεις.
Και να ξέρεις ότι στη ζωή δεν υπάρχουν "αδιέξοδα". Όπως βρέθηκες εκεί, έτσι με κάποιον τρόπο θα μπορέσεις να βγεις. Ίσως απλώς να χρειαστεί να κοπιάσεις λίγο για να τα καταφέρεις, σίγουρα όμως μπορείς να ζητήσεις βοήθεια και να μην παλεύεις μόνη σου.