Originally Posted by
novia35
Στα 26 μου θελησα να φυγω απ' το σπιτι, αργησα πολυ γιατι βλεπεις λογω των κρισεων πανικου και της αγοραφοβιας απο τα 19 μου μετα τις πανελληνιες δηλαδη, της μη στηριξης απο τους γονεις οι οποιοι με ειχαν καταπιεσει παρα πολυ και της μη δυνατοτητας να βρω δουλεια αργησα να βγω στην αγορα εργασιας. Δεν ειχα και κανεναν να με βοηθησει σ' αυτο κι επρεπε να ψαξω μονη μου και μαλιστα με ενα μειον εναντι των αλλων λογω των διαφορων ψυχολογικων που ειχα. Βρεθηκα λοιπον να εργαζομαι σε μια υπηρεσια του δημοσιου ως συμβασιουχος. Τα λεφτα ηταν καλουτσικα, πληρωνα και τη σχολη μου τοτε, οχι ομως για τιποτα παραπανω. Εμεινα εκει 4 χρονια προσπαθωντας να διεκδικησω μια μονιμη δουλεια και να μπορεσω ν' απεγκλωβιστω απ' τους γονεις μου. Τιποτα και κανεναν αλλο δεν ειχα να πιαστω οποτε ειπα θα πιαστω απ' τη δουλεια αυτη να φτιαξω κι εγω τη ζωη μου. Τελικως μετα απο 4 χρονια κι για λιγες μερες δε μ' επιασε το προεδρικο διαταγμα κι εχασα τη μονιμοποιηση. Παλεψα δικαστικα οσο μπορουσα να διεκδικησω τη θεση μου, θεση δημοσιου βλεπεις ηταν αυτη, δουλευοντας ενα χρονο με δικαστικες αποφασεις χωρις να πληρωνομαι, χρηματα δεδουλευμενα που το κρατος δε μου εχει δωσει ακομη. Στη συνεχεια δουλεψα για ενα χρονο σερβιτορα σε ταβερνα ημουν ηδη 31 χρονων κι οι κρισεις πανικου μαζι με εν δυναμει καταθλιψη με ειχαν επισκεφτει ξανα. Εκει που ειχα κανει δυο βηματα μπροστα να σου το πισωγυρισμα. Ψυχολογια στο πατωμα. Ενα χρονο μετα βρισκω δουλεια σε γραφειο γιατι η νυχτα δε μου αρεσε, ηθελα ν' αποκτησω προυπηρεσια για να μπορω να βρισκω καλυτερη αυριο δουλεια. Εμεινα εκει 7 χρονια. Λιγα τα λεφτα. Κουραστικη δουλεια. Δυσκολο περιβαλλον. Δυσκολες συνθηκες. Αστατα ωραρια. Ουτε Σ/κα, ουτε αργιες. Καταστραφηκε τελειως η κοινωνικη μου ζωη. Σπιτι-δουλεια. Δουλεια-σπιτι. Αλλα που να φυγεις οι δουλειες δεν ηταν ευκολες ειχαν αρχισει και τα προεορτια της οικονομικης κρισης. Βοηθουσα και στο σπιτι, ετσι κι αλλιως για να ζησω μονη μου και να νοικιασω δεν εφταναν, ουτε για ζητω που λενε. Προσωπικη ζωη μηδεν. Εξοδοι περιορισμενοι. Πληρωνα και τη σχολη που πλεον ειχε παρει ρυθμους χελωνας. Τα λεφτα μειωθηκαν κι αλλο τον τελευταιο χρονο. Ειχα γνωρισει ενα παιδι ομως, ειχε δικο του σπιτι κι ηταν μια καλη ευκαιρια για μενα ν' απεγκλωβιστω απ' την οικογενεια. Στην αρχη πηγαινα σπιτι του και καθομουνα, στη συνεχεια αρχισα καποιες μερες να μενω κι εκει. Απ' το σπιτι μεγαλο πολεμο κι ημουν ηδη 38 χρονων. Ειχαν μαθει βλεπεις τοσα χρονια να μ' ελεγχουν και τους κακοφαινονταν. Ειχε καταλαβει και το παιδι τι παιζει κι ειχα γινει ρεζιλι. Σου λεει ολοκληρη γυναικα;; Δεν ηθελαν με τιποτα να καταλαβουν οτι το παιδι τους μεγαλωσε. Τι μεγαλωσε;; Γερασε. Στο μυαλο τους ημουν ακομη 15 χρονων και η αντιμετωπιση που δεχομουν απ' αυτους ηταν αναλογη. Δε με σεβονταν. Αυτο το πραγμα δεν μπορουσα το διαχειριστω. Επρεπε να φωναζω και να τσακωνομαι συνεχεια. Το πιο μεγαλο προβλημα το ειχα με τη μανα. Ο πατερας μου ηταν πιο συζητησιμος ασχετως αν ξαναεκανε τα ιδια. Ασε που νομιζω οτι τον ειχε η αλλη και τον πριζωνε συνεχεια. Η μανα μου ομως με τιποτα. Δε δεχοταν κουβεντα. Κι αυτο γιατι απ' τη μια δεν της αρεσε εμφανισιακα "που τον βρηκες αυτον;;" μου ελεγε "οι ξυπνιες βρηκαν ωραιους, μορφωμενους και πλουσιους" μ' εκανε δηλαδη να νιωθω κι αποτυχημενη μεσα απ' τις επιλογες μου απ' την αλλη ηταν φτωχος κι αυτος οπως κι εγω και το κυριοτερο ηταν χωρισμενος. Λες κι εγω στα 40 μου θα γνωριζα κανεναν αβγαλτο. Μουλαρωνε λοιπον, κρατουσε μουτρα και μπορουσε τουλαχιστον για μια βδομαδα να μη σου μιλαει. Χωρια τις σποντες που πεταγε μολις γυριζες την πλατη για να σ' εκνευρισει. Δε μ' ενοιαζε ομως γιατι ειχα τη δουλεια μου και καποια στιγμη θα πηγαινα να μεινω εκει. Μεσα στο χρονο χανει ο φιλος μου τη δουλεια του ειχε ομως την αποζημιωση ακομη, δουλευα κι εγω.... λιγους μηνες μετα χανω κι εγω τη δουλεια μου. Ακομη ομως ειχα το ταμειο και κατι ηταν. Το καλοκαιρι πεθαινει η μανα του κι αναγκαζεται να παρει σπιτι τον 85χρονο με ανοια πατερα του. Οταν λεμε σπιτι εννοουμε μια γκαρσονιερουλα. Προσωπικες στιγμες μηδεν. Που να μετακομισεις μετα;; Τα λεφτα τελειωναν. Παθαινω καποια προβληματα με την υγεια μου αναγκαζομαι να κανω ενα χειρουργειο που μου τρωει και σχεδον ολα τα λεφτα. Σιγα σιγα αρχιζω εκ των πραγματων να ξαναγυριζω στο κλουβι μου. Τσακωμοι, αποστασεις, νευρα λογω των καταστασεων και χωρισμος. Σημερα που σου γραφω 19/08/13 και ωρα 10:20 ειμαι 40 χρονων χωρις δουλεια, χωρις λεφτα, χωρις σχεση, χωρις φιλους, χωρις κοινωνικη ζωη, με τα ψυχολογικα και τα ψυχοσωματικα να μ' εχουν κυριευσει, κλεισμενη σ' ενα σπιτι μαζι με τους γονεις μου ν' ασχολουμαι διαρκως με τα σακχαρα τους και τις χοληστερινες τους και τα δικα τους προβληματα και χωρις τη δυνατοτητα να κουνησω απο εκει ουτε ρουπι. Ψαχνω για δουλεια αλλα τιποτα. Η ηλικια μου δε βοηθα. Απλα περιμενω ενα θαυμα. Αν με ρωτησεις πως απ' τα 26 εφτασα στα 40 χωρις να εχει αλλαξει τιποτα στη ζωη μου θα σου απαντησω πως ουτε που καταλαβα. Αυτα για να μιλαμε με πραγματικα γεγονοτα κι οχι με θεωριες. Αν δεν εχεις μια οικογενεια να σε στηριζει κι οταν μιλαμε για στηριξη δεν εννοουμε απαραιτητα οικονομικη γιατι μπορει οι γονεις σου να μην εχουν να σε βοηθησουν αλλα ηθικη, κυριως αυτη ή αν δεν εισαι τυχερος να εχεις βοηθηθει απο προσωπα και καταστασεις, να εχεις μια καλη δουλεια ή να εχεις βρεις ενα συντροφο που να μπορει εκεινος να σε στηριξει δεν μπορεις να κανεις τιποτα κι να ας πουθενα. Δεν παυεις βεβαια ουτε να παλευεις, ουτε να ελπιζεις. Η αληθεια ομως ειναι οτι δεν εχεις και πολλες επιλογες, ουτε προοπτικες για ν' αλλαξεις πολλα. Εκτος πια κι αν σου τυχει το ΛΟΤΤΟ. Γιατι το θεμα ειναι καθαρα οικονομικο.
