Χωρισμός

Nefertari, ευτυχώς, δεν φτάσαμε στο σημείο να μισούμε ο ένας τον άλλον και ίσως αυτή τη στιγμή να είναι και το μόνο πράγμα που με παρηγορεί..

Φτάσαμε στο σημείο να κάνουμε μια δεύτερη προσπάθεια που δυστυχώς κράτησε πολύ λίγο..

Σε τέτοιες καταστάσεις, πώς να βρείς τη ψυχραιμία να σκεφτείς..να ηρεμήσεις..και να σεβαστείς την επιθυμία του άλλου..

Έχεις δίκιο, για να τελειώσει μια σχέση, αρκεί να το θέλει μονάχα ο ένας..
Όμως, δεν μετάνιωσα που προσπάθησα..που διεκδίκησα..(ίσως κάποιες στιγμές υπερέβαλα..αλλά..τέτοια ώρα - τέτοια λόγια)
Νομίζω, είναι ένας τρόπος να δείξεις στον άλλον τι σημαίνει για σένα..

Quote:

---

Originally posted by harrys
Έχεις δίκιο, για να τελειώσει μια σχέση, αρκεί να το θέλει μονάχα ο ένας..
Όμως, δεν μετάνιωσα που προσπάθησα..που διεκδίκησα..(ίσως κάποιες στιγμές υπερέβαλα..αλλά..τέτοια ώρα - τέτοια λόγια)
Νομίζω, είναι ένας τρόπος να δείξεις στον άλλον τι σημαίνει για σένα..

---

Διεκδίκησες μία δεύτερη ευκαιρία? Και?
Μπράβο σου βέβαια για την προσπάθεια, σαφώς δηλώνει το τι σημαίνει ο άλλος για σένα... δεν σημαίνει όμως πως θα γίνει και αντιληπτό. Έτσι δεν είναι?

Όταν όμως ο άλλος έχει ξεκαθαρίσει τη θέση όπως από δική μου εμπειρία, \"ευχαριστώ το Θεό που κατάλαβα τι ήσουν μέσα σε \"μόνο\" 15 μήνες και δεν θα χρειαστεί να σε ξαναδώ ποτέ ξανά\" (και υπ\' όψιν να είχα κάνει και κάτι το ασυγχώρητο, τέτοια κουβέντα πικρή που υποδουλώνει καθαρό μίσος, δεν θα την άκουγα), να διεκδικήσεις για να δείξεις τι σημαίνει, είναι χαμένος και τζάμπα κόπος!

Δυστυχώς όταν μπαίνει ξένος δάκτυλος σε μία σχέση και δεν είναι απαραίτητο να είναι τρίτο πρόσωπο (την ίδια καλή δουλειά μπορεί να καταφέρουν και \"φίλοι\", συγγενείς, γονείς κλπ.), δεν υπάρχουν ούτε \"γιατί\" ούτε αυταπάτες!

Όταν ο ένας έχει αποφασίσει να χωρίσει, δεν τον σταματάει τίποτα, δεν ενδιαφέρεται για τίποτα, τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό (οποιεσδήποτε και αν είναι), ούτε και ενδιαφέρεται τι θα κάνει και πως ο /η πρώην την επόμενη μέρα και γενικώς...

Και δεν μένουν οι καλές αναμνήσεις, αλλά οι πίκρες που δημιουργούνται και οι κουβέντες που λέγονται για να σε στείλουν από εκεί που ήρθες...

Nefertari, κάθε περίπτωση είναι και διαφορετική..

Είχα τη δεύτερη ευκαιρία για την οποία προσπάθησα και υπέφερα πάρα πολύ..που όμως τελικά τέλειωσε τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβα να το καταλάβω..
Τώρα πλέον, δεν έχω να κάνω κάτι παραπάνω, να δείξω κάτι περισσότερο, να πώ κάτι ακόμη..
Πρέπει να σεβαστώ την επιθυμία της...και να την αφήσω ελεύθερη να επιλέξει αυτό που εκείνη θέλει..
Το αν γίνονται αντιληπτές οι προσπάθειες, οι κινήσεις και τα λόγια, νομίζω ότι όλα γίνονται, κάποια λίγο νωρίτερα και άλλα λίγο αργότερα..

Είναι όντως πολύ πικρή η κουβέντα που άκουσες που όμως πιστεύω ότι σε στιγμές έντασης και συναισθηματικής φόρτισης λέγονται πολλά..
Το θέμα είναι ο καθένας να έχει το θάρρος να καταλάβει το λάθος του και τουλάχιστον να ζητήσει έστω και μία συγνώμη..

Είναι πολύ λυπηρό να βλέπεις τον άλλον να σε διώχνει απο κοντά του εξαιτίας μιας παρεξήγησης, εξαιτίας ενός τρίτου, εξαιτίας ενός λάθους...

Είναι τόσο δύσκολες αυτές οι καταστάσεις...

Σαφώς και κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, σαφώς και πάνω σε στιγμές έντασης λέγονται πολλά και άσχημα και σαφώς τις περισσότερες φορές αυτή η συγνώμη που αναφέρεις (έστω εκ των υστέρων) δεν έρχεται ποτέ. Και ξέρεις γιατί?
Στη βράση κολλάει το σίδερο... αν αναγνωρίσω (λέμε τώρα) πως κάπου έπραξα λάθος, θα το αναγνωρίσω άμεσα, 1, 2 , 3 εβδομάδες μετά που θα έχει καταλαγιάσει η ένταση που λες... εκείνη τη στιγμή πρέπει να το πω... το να το αναγνωρίσω 6 μήνες ή 1 χρόνο αργότερα, πλέον είναι άχρηστο και δεν χρειάζεται και πλέον...
Και είναι πολύ λυπηρό να βλέπεις τον άλλον να αλλάζει 180 μοίρες και βάλε από την μιά στιγμή στην άλλη εξαιτίας λάθος συμπεράσματος, παρεξήγησης, τρίτου, έτσι όπως ακριβώς το γράφεις...
Εγώ έχασα πάσα ιδέα... και η συνέχεια απλά επιβεβαίωσε τα πρώτα μετά εντάσεων συμπεράσματα... δεν υπάρχει αναγνώριση λάθους, δεν υπάρχει \"συγνώμη\", δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί πλέον να μου αλλάξει γνώμη... κάποια πράγματα απλά είναι ασυγχώρητα...

Καταστάσεις δύσκολες, αλλά η ζωή και ο κόσμος ευτυχώς δεν περιστρέφεται γύρω από ένα συγκεκριμένο άτομο... έρχεται ο καιρός που το νερό μπαίνει στο αυλάκι και η ζωή συνεχίζεται. Και τις περισσότερες φορές καλύτερα από πριν...

Κάθε εμπόδιο για καλό Χάρρυ... αυτό μόνο έχω να πω! :)

Γειά σου Nefertari!

Ναί, έχεις δίκιο, συνήθως η συγνώμη δεν έρχεται ποτέ, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις έπειτα απο αρκετό καιρό..

Ναί, έχεις δίκιο, η συγνώμη πρέπει να ακουστεί τη στιγμή της έντασης και να μην υπερισχύει ο εγωϊσμός..και το εγώ..

Όμως, κάλλιο αργά παρά ποτέ..
Έστω και αν αυτή τη συγνώμη την πάρει ο αέρας..

Θα μου επιτρέψεις όμως να διαφωνήσω κάπου..
Η λέξη \"ασυγχώρητα\" είναι πολύ βαριά..

Έκανα κάτι που ίσως κάποιοι να το χαρακτηρίσουν \"ασυγχώρητο\"..ίσως και εγώ ο ίδιος να το χαρακτήριζα έτσι εάν μου το έκαναν..
Υπάρχει όμως και η συγνώμη..
Υπάρχει η μετάνοια..
Υπάρχει η τελευταία ευκαιρία..
Δεν συμφωνείς;

Δεν είναι άδικο να \"καταδικάζεις\" κάποιον για ένα \"ασυγχώρητο\" λάθος;

Τέλος, ναί, έχεις δίκιο, η ζωή δεν τελειώνει εδώ..
Δεν τελειώνει η ζωή μου...
Τελειώνει όμως η ζωή που είχα με εκείνη...και ήταν και αυτή..μια..ζωή...

Η συνέχεια..καλύτερη απο πρίν...;
θα δείξει...

Quote:

---

Originally posted by harrys
Θα μου επιτρέψεις όμως να διαφωνήσω κάπου..
Η λέξη \"ασυγχώρητα\" είναι πολύ βαριά..

Υπάρχει όμως και η συγνώμη..
Υπάρχει η μετάνοια..
Υπάρχει η τελευταία ευκαιρία..
Δεν συμφωνείς;

Δεν είναι άδικο να \"καταδικάζεις\" κάποιον για ένα \"ασυγχώρητο\" λάθος;

---

Ναι, είναι πάρα πολύ βαριά λέξη... και για να φτάσει να γίνει \"ασυγχώρητο\" έχει περάσει κατά την άποψή μου απ\' όλες τις παραμέτρους. Έχει εξεταστεί απ\' όλες τις πλευρές πριν κατασταλάξει σ\' αυτή την μεγάλη και βαριά κουβέντα...

Και φυσικά πως αυτό έχει να κάνει με τα προσωπικά βιώματα του καθενός αλλά και το είδος της σχέσης και με ότι μεσολάβησε...

Καθένας μας τελικά βλέπει τα πράγματα απο τη δική του πλευρά, όπως θα θέλαμε να είναι..

Νομίζω, αν είναι και η πρώτη φορά που βιώνεις τέτοια κατάσταση, γίνονται όλα ακόμη πιο δύσκολα..
Η αποδοχή, η αντιμετώπιση, η συνέχεια..

Εύχομαι, να μην υπάρξει δεύτερη..

Anyway, η ζωή συνεχίζεται...

ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΑΠΙΣΤΙΑΣ ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ?

Ramonam, όλα είναι σχετικά..

Εγώ, που βρίσκομαι στη θέση του \"κακού\" της υπόθεσης, λέω ναί..

Κάποιος ή κάποια άλλη μπορεί να έχουν διαφορετική άποψη..

Σίγουρα, εξαρτάται και απο τις λεπτομέρειες της περίπτωσης..
Δηλαδή, αν κρίνω απο τη δική μου εμπειρία, έχω να πώ ότι όλοι έχουμε στιγμές αδυναμίας, είναι στιγμές που υποκύπτουμε σε πειρασμούς και γίνεται ότι γίνεται..

Μπορεί να είναι και κάτι διαφορετικό, δηλαδή, ένα σημάδι ότι αυτός/αυτή που έχεις δίπλα σου δεν σε \"καλύπτει\"..

Όχι ότι υπάρχει δικαιολογία..
Σε καμμία περίπτωση..
Είναι ίσως, ότι χειρότερο μπορείς να κάνεις σε μια σχέση..κάτι που ίσως να είναι..ασυγχώρητο..

Πιστεύω, η ουσία είναι το κατα πόσο είσαι σε θέση να ξεπεράσεις αυτό που έγινε και να το αφήσεις στο παρελθόν..να το θάψεις όσο πιο βαθιά γίνεται..
Δεν πρόκειται να το ξεχάσεις, απλά, να μην το αφήνεις να βγαίνει στην επιφάνια..

Και φυσικά, να μην το ξεχάσει και ο \"κακός\"...

HARRYS σε ευχαριστω για την αμεση απαντηση, ειμαι στη δουλεια και δεν μπορω να δουλεψω μετα απο αυτο που εμαθα χθες... Εχω τρελαθει και δεν ξερω τι να κανω.
Εισαι παντρεμενος? άντρας?
Εγω ειμαι παντρεμενη. Μεχρι στιγμης τουλαχιστον...
Αν δεν εχεις δεσμευτει με ενα γαμο νομιζω πως θα ηταν πιο ευκολο να λοξοδρομήσεις αλλα παλι νομιζω πως τις αδυναμιες μας τις καθοριζουμε μονοι μας. Τα θελω μας, η αγαπη, η εκτιμιση, η αξιοπρεπεια και ο σεβασμος που νιωθουμε για τον συντροφό μας και τον ευατο μας, μας κανει να δεσμευτουμε μαζι του με γαμο.(τουλαχιστον στην Ελληνικη κοινωνία). Αν τυχει κατι εστω και αν αυτο δεν ολοκληρωθει τι κανεις?
Ζητας λεπτομερειες?
Το ξεχνας ακομα και αν σε βασανιζει?
φευγεις?
ή μενεις τυπικα για να μην μαυρισεις την ψυχη των γονειων σου? Ξερω πως δεν υπαρχει απαντηση σε ολα αυτα τα ερωτηματα αλλα ειναι μια ευκαιρια για εμενα να πω καπου αυτα που νιωθω για να μην τρελλαθω!!!

Όχι, δεν είμαι παντρεμένος..

Ο γάμος, ίσως στις περισσότερες περιπτώσεις είναι κάτι τυπικό..

Σίγουρα αποτελεί δέσμευση, χωρίς όμως να \"παγώνει\" τα συναισθήματα..
Τίποτα στη ζωή δεν είναι δεδομένο και όλα συνεχώς αλλάζουν!

Το χειρότερο είναι όταν υπάρχουν και παιδιά..που δεν φταίνε σε τίποτα..

Συμφωνώ, εμείς ορίζουμε τις αδυναμίες μας και γενικότερα την τύχη μας..
Κυρίως εμείς...
Όμως, υπάρχουν και στιγμές που οι καταστάσεις και οι συνθήκες δεν το επιτρέπουν..

Το τι θα κάνεις είναι καθαρά δικό σου θέμα..

Σίγουρα θα σε βασανίζει, σίγουρα θα τον βλέπεις με άλλο μάτι, σίγουρα θα είναι στιγμές που θα σου έρχεται στο μυαλό ότι έγινε και θα \"ξενερώνεις\"..

Το μόνο που έχω να σου προτείνω είναι, ότι απόφαση και να πάρεις, να μην βιαστείς..

Να ακούσεις τι έχει να πεί και εκείνος..

Και άσε τους γονείς..

Ξέρεις πιο είναι το σημαντικότερο αγαθό του ανθρώπου..;

Δεν ξερω τι εννοεις. Αν θεωρησω ως αγαθο κατι που μπορει να δημιουργηθει απο τον ανθρωπο, νομιζω πως ειναι τα παιδια. ποιο λες πως ειναι εσυ?

Η ελευθερία..

Η ελευθερία να κάνεις αυτό που θέλεις..
Η ελευθερία να σκέφτεσαι αυτό που θέλεις..
Η ελευθερία να αποφασίζεις εσύ και μόνο εσύ για τον εαυτό σου..
Η ελευθερία να ζείς τη ζωή σου με το τρόπο που εσύ θέλεις..

Και δεν έχει κανείς το δικαίωμα να παρέμβει σε όλα αυτά..
Ούτε γονείς, ούτε σύντροφος, ούτε φίλος, ούτε κανείς..

Η απόφαση θα είναι δική σου..

Σε καταλαβαίνω, αυτή τη στιγμή είσαι χάλια..
Προσπάθησε να είσαι ήρεμη και μην βιάζεσαι..

RAMONAM μη βιάζεσαι να πάρεις αποφάσεις. ʼφησε να περάσει λίγος χρόνος, συζήτα το, θύμωσε, εκδήλωσε τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου. Αν δεις ότι καταλαγιάζει ο θυμός και ότι δίνει περιθώρια για αποφάσεις, τότε κρίνε ανάλογα και πάρε την απόφασή σου.

Μία προσωπική συμβουλή: αν αποφασίσεις τη συγχώρεση, καλό θα είναι να μην το κρατάς μέσα σου ως όπλο στην επόμενη μικρή ή μεγάλη σύγκρουση μεταξύ σας. Προσωπικά δηλαδή, άπαξ και υπάρξει συγχώρεση, αυτό αφαιρεί από κάποιον το δικαίωμα να πει \"κι εσύ τότε που...\".

Τώρα είσαι θυμωμένη, προδωμένη και πολύ αναστατωμένη και φυσικό είναι. Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για αποφάσεις. Το τι θα αποφασίσεις τελικά είναι κάτι τελείως προσωπικό και βασίζεται στις υποκειμενικές αρχές και αξίες που ο καθένας μας έχει μέσα στη σχέση του. Το σίγουρο όμως είναι ότι οι αποφάσεις καλό είναι να βασίζονται περισσότερο σε σκέψη και όχι τόσο στο συναίσθημα.

σου εύχομαι ψυχραιμία και σύνεση

Δικαια και πολυ σωστα το θεσατε και οι δυο αλλα...
πως μπορεις να ξεπερασεις μια προδοσια ακομα και αν συγχωρεσεις καποιον? πως ειναι δυνατον να μην σκεφτεσαι πως αυτος που ειναι διπλα σου ηταν αγκαλια με καποια αλλη οταν ισχυριζεται πως σε αγαπα?
δεν ξερω αν θα μπορεσω να το ξεπερασω ποτε αλλα αυτη την ωρα μου φαινεται αδυνατον. την προκαλεις την τυχη σου ετσι δεν ειναι? αν θελεις να αποφυγεις κατι το αποφευγεις, αλλα το θεμα ειναι πως δεν βρεθηκε η θεληση για να αποφευχθει... Συμπερασμα με εχει μαλλον \"γραμμένη\"