Originally Posted by
Tonya
λοιπόν Στεφανία κοίτα κάτι βίους παράλληλους που λίγο-πολύ όλοι έχουμε εδώ μέσα (ενσταντανέ βίων για την ακρίβεια):
αυτό που περιγράφεις ("Προσπάθησα να τον ξαναβρώ κάποια στιγμή αλλα με έχει ξεγραμμένη") το προσπάθησα κι εγώ δύο φορές σε μεγάλη χρονική απόσταση μεταξύ τους, με δύο διαφορετικούς ανθρώπους (το γιατί τα κάνω πάντα σκ@@ά νομίζω ότι το ξέρω: αυτοπροφυλάσσομαι για την περίπτωση που κάποιος θα βάλει στο μυαλό του να με χτυπήσει, όπως ο μπαμπάς μου κατ'επανάληψιν τη μάνα μου και ήμουνα 5 χρονών παιδάκι που έπεφτα πάνω του και τον χτυπούσα με τις γροθίτσες μου για να μην πονάει τη μαμά μου. έτσι "στρίβω" πάντα τη στιγμή που νιώθω ότι κάποιος πάει να με θυματοποιήσει με λόγια ή με έργα).
και τις δύο φορές λοιπόν κατηγόρησα τον εαυτό μου ότι βιάστηκε να απομακρύνει μία ιδανική και μία πολύ καλή περίπτωση (αντίστοιχα), με μούτζωσα κατ'επανάληψιν μέσα στη μαύρη μοναξιά μου και είπα να ρίξω τα άθλια μούτρα μου και να ξαναπλησιάσω τους καλούς αυτούς ανθρώπους που δεν είχα αντιμετωπίσει δίκαια όταν έπρεπε. βρήκα και τους δυο τακτοποιημένους να μή θέλουν ούτε να με ξέρουν. με ξαναμούτζωσα και τα μάζεψα. έλα όμως που η ζωή κύκλους κάνει.. έτσι και οι δυο πολύ αργότερα προσπάθησαν να με πλησιάσουν αυτοί με τη σειρά τους τώρα. οποία χαρά και ικανοποίηση (!!), που κράτησε όμως πολύ λίγο γιατί και στις δύο περιπτώσεις ξαναείδα μπροστά μου, ξεκάθαρα όμως πια, τους λόγους για τους οποίους τους είχα απομακρύνει την πρώτη φορά.
οπότε το πήρα απόφαση ότι καλώς έπραξα και τους απομάκρυνα την πρώτη φορά και βλακωδώς δεν αποδέχθηκα την αλήθεια μου ευθύς εξαρχής για να μην επιχειρήσω επανασύνδεση. και κάτι σημαντικότερο: με την απόπειρα προσέγισης που έκαναν αυτοί φθάρθηκε μέσα μου οριστικά η εικόνα τους, η ανάμνησή τους να πω καλύτερα, καθώς επιβεβαίωσα ότι καλώς είχα αρχικά πράξει.
λοιπόν αφού πέρασα από του βελονιού την τρύπα άπειρες φορές στη ζωή μου, έδωσα πια τις εξετάσεις μου στον Μεγάλο Κριτή που είναι η συνείδησή μου και αποφάσισα ότι με αγαπώ επιτέλους.
Σε φιλώ Στεφανία!
