Κυρίως βιασμός ψυχής

Είναι πολλά όσα έχω στο μυαλό μου... έκανα μια καλή αρχή που μίλησα εδώ. Πριν δεν είχα το θάρρος να το πω έτσι απλά, έτσι πιστεύω πως θα γίνει μια μέρα με τους δικούς μου!! :-/

http://www.e-psychology.gr/forum/sho...�λα-καλα! Κοπελα μου μου θυμηζεις πολυ εμενα, εαν θελεις διαβασε την ιστορια μου ισως να εχει ενδιαφερον κ για σενα,Καποτε πρεπει να το πεις αλλα να ειναι ο σωστος χρονος κ ο σωστος τροπος

Να θυμασε πως ολα καποτε πληρωνονται και μπορει να νιωσεις καλυτερα.Αυτο να το θυμασε παντα ακομη και οταν δεν μπορεις να κανεις τιποτα να σκεφτεσαι οτι καποτε θα μετανιωσει για ολα αλλα θα ειναι αργα.οσο περιεργο και αν σου φενεται πιστευω πως υπαρχει θεος και οτι βλεπει τα παντα.Μπορεις να συνεχισεις την ζωη σου και να μην ξανασκεφτεις ποτε για αυτο το θεμα να προσπαθησεις να το ξεχασεις σαν να μην εγινε.Αν ομως δεν το καταφερεις και σε βασνυζει ακομα πες τα ολα στην μανα σου η οπου αλλου θεωρεις οτι θα σε βοηθησει και αντιμετωπισε τον

Ενημερωτικά... η μητέρα μου έμαθε για τότε, της το είπα εγώ.. Το πήρε πολύ καλύτερα απ'ότι περίμενα και με έκανε να νιώσω άνετα.. όμως μετά από τόσο καιρό και νιώθω χάλια μέσα μου. Πως να το εξηγήσω; Σαν μια θλίψη; Ένα βάρος γενικά που δεν μπορώ να εξηγήσω τι είναι. Δεν ξέρω πόσο "φυσιολογικό" μπορεί να είναι όλο αυτό... η απαισιοδοξία που έχω για όλα γύρω μου, η στεναχώρια που νιώθω, το ότι έχω τόσα άτομα γύρω μου κι εγώ νιώθω μόνη μου.